ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 420
“ท่านคงกลัวที่จะพบกับกุ้ยไท่เฟย?” ตอนนี้นางคงยังจะคอยรับใช้กุ้ยไท่เฟยอยู่เป็นแน่ พรุ่งนี้ตอนเช้าคงจะไปสวนดอกไม้เพื่อตัดดอกไม้ ท่านคงอยากจะใช้ช่วงนั้นเพื่อพบนาง?” ซูชิงชั่วพริบตาเดียวก็มองเรื่องราวได้ทะลุปรุโปร่ง
“น่ารำคาญหรือไม่?” มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองพวกเขาด้วยความไม่ถูกใจ
เซียวท่าหมุนกายจากไป “ข้าเองเริ่มรู้สึกจะรำคาญแล้ว ค่ำนี้ข้าไม่กินข้าวเป็นเพื่อนพวกเจ้าแล้ว ข้านัดเฉินหลิวหลิ่วเอาไว้
“อ่า?” ซูชิงดึงเขาเอาไว้ในทันที “เจ้าเมื่อวานเพิ่งจะกลับเมืองหลวงมา วันนี้ก็นัดนางเสียแล้ว? เจ้าคงจะไม่ใช่?”
“คิดอะไรอยู่? ข้าเพียงแต่ต้องการจะแนะนำชายหนุ่มให้กับนาง” เซียวท่าเอ่ยออกมา เดินจากมาเพียงคนเดียว
“ข้าไปด้วย นำข้าไปด้วย” ซูชิงรีบร้อนไล่ตามมา
เซียวท่าในแววตาส่องประกายความพึงพอใจออกมา ไม่ผิด อยากจะให้เจ้าตามมานั่นแหละ
ซูชิงไหนเลยจะคิดได้ว่าเซียวท่า กลับมีใจคิดไม่ซื่อเหมือนกัน?
พูดกลับไปก่อนหน้านี้ วันนี้แม่นมหยางเองก็เข้าวังไปพบกับฮองเฮาเช่นกัน
“เซี่ยจื่ออันได้เอ่ยอะไรเกี่ยวกับอาการป่วยของเหลียงอ๋องบ้างหรือไม่?” ฮองเฮาเอ่ยถาม
แม่นมหยางตอบ “ทูลฮองเฮา คุณหนูใหญ่ทุกวัน หลังจากกลับมาจากรักษาให้แก่ฝ่าบาทแล้ว กลับมาก็จะเอ่ยถึงทุกวันเพคะ ฝ่าบาททุกวันนี้ก้าวหน้าเป็นอย่างดีเพคะ ดังนั้นคุณหนูใหญ่เอ่ยว่าจะต้องเตรียมรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาแล้วเพคะ”
“นางได้เอ่ยหรือไม่ว่ามีความมั่นใจ? ข้านั้นไม่ค่อยเชื่อใจนางสักเท่าไหร่” ฮองเฮานั้นวางความหวังทั้งหมดเอาไว้ที่เซี่ยจื่ออัน แต่เมื่อผ่านการไตร่ตรองแล้ว กลับรู้สึกว่าการที่เชื่อมั่นในนางโดยไม่สงสัยนั้นดูแปลกประะหลาดเกินไป อีกทั้งไม่พูดถึงสำนักฮุ้ยหมิน บอกว่าเพียงแค่ขานั้น ก็ไม่อาจเดินได้มาหลายปีแล้ว นอกจากหมอหลวงในวังแล้วนั้นยังเคยตามหาหมอเทวดาในหมู่ราษฎรมาแล้ว ล้วนแต่บอกว่าไม่ได้ผล นางสามารถรักษาให้หายได้หรือ?
แม่นมหยางเอ่ยตอบกลับ “คุณหนูใหญ่บอกว่าอาการบาดเจ็บที่ขานั้นเป็นอาการเรื้อรัง หากว่าต้องการรักษาแล้วนั้น จะต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่อาจรักษาได้”
ฮองเฮาได้ฟังจนถึงตอนนี้ ค่อยโล่งใจขึ้นมา ถามออกไปอีกครั้ง “จวนมหาเสนาบดีในช่วงนี้ก่อเรื่องเสียใหญ่โต เจ้ามีความคิดเห็นอย่างไรต่อเรื่องราวเหล่านี้?”
แม่นมหยางหัวเราะอยู่ในใจ ฮองเฮาเอ่ยถามนางเยี่ยงนี้เป็นเพราะว่านางเริ่มที่จะไม่เชื่อใจตนแล้ว
“ทูลฮองเฮา บ่าวในจวนมหาเสนาบดีนั้นไม่ค่อยจะใส่ใจเรื่องราวเหล่านี้ คุณหนูใหญ่เซี่ยเองก็น้อยนักที่จะให้บ่าวไปทำเรื่องอื่น เพียงแต่ให้คอยรับใช้อยู่ข้างกายเท่านั้นเพคะ เพราะฉะนั้นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในจวนมหาเสนาบดี บ่าวเองก็พูดออกมาได้ไม่ชัดเจนนัก เพียงแต่รู้สึกว่าการสู้รบระหว่างบิดาและบุตรสาวนั้นเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด บ่าวเองก็ได้แต่หวังว่าจะใจเย็นกันเสียหน่อย ให้คุณหนูใหญ่รักษาฝ่าบาทจนหายเสียก่อน ถ้าเป็นอย่างนั้น ต่อให้พวกเขาสู้รบกับจนเจ้าตายข้ามีชีวิตอยู่ ก็จะไม่เกี่ยวข้องกันกับบ่าว”
นางรู้ว่าฮองเฮาอยากถามนางว่ามีความคิดเห็นต่อเรื่องเหล่านี้อย่างไร ความหมายคือใครถูกใครผิด และยังตัดสินว่าสุดท้ายแล้วนางยืนอยู่ฝั่งใด
เพราะฉะนั้นแล้ว นางจำต้องรักษาความเป็นกลาง
เมื่อถึงคราวจำเป็นแล้ว นางก็จะเอ่ยว่าคุณหนูใหญ่ไม่ผิด เพราะว่าฮองเฮานั้นไม่ได้ใส่ใจว่าผู้ใดจะถูกหรือผิด ในวังหลังนั้นผู้คนมากมายมักจะไม่ใส่ใจถึงความถูกผิด พวกเขาล้วนแล้วแต่ใส่ใจถึงจุดยืน
ฮองเฮาพอใจกับคำตอบของแม่นมหยางเป็นอย่างมาก “ดีมาก เจ้าในจวนนั้นคอยหาวิธีดูแลปกป้องเซี่ยจื่ออัน ข้าเองก็จะไปแจ้งแก่เสด็จแม่ อย่าได้ร่วมมือกับจวนมหาเสนาบดีเป็นการชั่วคราว รอจนเซี่ยจื่ออันรักษาอ๋องเหลียงจนหายแล้วค่อยว่ากัน”
“เพคะ บ่าวจะจำไว้” แม่นมหยางเอ่ยออกมา
“อืม ค่ำนี้เจ้าพักอยู่ในวังก่อน ข้าอีกครู่หนึ่งยังมีเรื่องจะถามเจ้าอีก ไปเถอะ” ฮองเฮาเอ่ย
“เพคะ บ่าวทูลลา!” แม่นมหยางย่อกายคำนับถอยออกไป
น้ำเสียงขอฮองเฮาดังลอยมาจากด้านหลัง ค่อนข้างจะเย็นชา “เจ้าอยู่นอกวังเป็นเวลานาน ทางที่ดีควรจะจดจำสถานะของตนให้ดี อย่าให้ผู้อื่นชักจูงให้ตนสับสนเป็นอันขาด”
แม่นมหยางหันกลับมา ค่อย ๆ มองยังฮองเฮาด้วยความประหลาดใจ “พระองค์ ความหมายของท่านคือ？”
ฮองเฮาจ้องมองนางอยู่ครู่ใหญ่ “เจ้าเข้าใจดี”
แม่นมหยางแสร้งทำเป็นว่าไม่เข้าใจ “พระองค์ มิไม่ใช่ว่าบ่าวมีบางอย่างที่ทำได้ไม่ดีพอ? ก่อนหน้านั้นเป็นเพราะว่าองค์รัชทายาทและราชครูเหลียงเองก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย บ่าวไม่รู้ความหมายของฮองเฮา จึงมิได้ลงมือช่วยคุณหนูใหญ่เซี่ย พระองค์โปรดทรงให้อภัยด้วยเพคะ!”
“ไม่มีอะไรแล้ว เจ้าออกไปได้” ฮองเฮาในที่สุดก็โบกมือ ไล่นางออกไป
