ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 444
ทางด้านจื่ออันและองค์หญิงใหญ่จ้วงจ้วงนั้นขึ้นมาบนรถม้าแล้ว จ้วงจ้วงก็เอ่ยกับคนขับรถม้าว่า “ไปยังร้านติ้งเฟิง”
จื่ออันจึงได้เอ่ยถาม “พวกเราไม่ได้จะไปยังโรงเหล้าเดือนค้างฟ้ากันหรือ?”
จ้วงจ้วงเอ่ยออกมา “พวกเราไม่มีหลักฐานที่จะมายืนยันว่าเสี่ยวซุนอยู่ที่โรงเหล้าเดือนค้างฟ้าจริงๆ และไม่อาจที่จะบุกเข้าไปตรวจค้นได้ เมื่อมีการตรวจค้นขึ้นมา อาจทำให้ฝั่งตรงข้ามฆ่าคนปิดปากซะ ส่งผลกระทบให้เสี่ยวซุนเกิดเรื่องขึ้นได้”
จื่ออันคาดไม่ถึงว่าโรงเหล้าเดือนค้างฟ้านี้มีที่มาที่ยิ่งใหญ่ “โรงเหล้าเดือนค้างฟ้านี้กับร้านติ้งเฟิงมีความสัมพันธ์กันเยี่ยงไร?”
“โรงเหล้าเดือนค้างฟ้านั้นเป็นร้านติ้งเฟิงของนายท่านรองตระกูลหูเป็นคนเปิดขึ้น เมืองหลวงนั้นมีข้าราชบริพาน ผู้สูงศักดิ์มากมายไปยังที่นั่นเพื่อผ่อนคลาย เบื้องหลังนั้นมีอำนาจบางอย่างอยู่ การดำเนินการตรวจค้นนั้นก็เป็นไปได้ แต่ว่าการดูแลป้องกันของโรงเหล้าเดือนค้างฟ้านั้นป้องกันได้ดีเป็นอย่างมาก พวกเราคนหมู่มากในตอนที่นั่งรถม้ามุ่งหน้าไปยังที่นั่นนั้น พวกเขาก็คงจะมีการจัดเตรียมกันเอาไว้แล้ว พวกเราไม่มีทางตามหาเสี่ยวซุนเจอ เพราะว่าโรงเหล้าเดือนค้างฟ้าไม่มีทางยินยอมให้โดนกล่าวหาว่าเป็นผู้บังคับค้าประเวณีหรอก”
จื่ออันนับว่ามีความเข้าใจเพิ่มขึ้นมา นางมองมายังใบหน้าของมู่หรงจ้วงจ้วง เอ่ยเสียงเบา
“นอกจากเรื่องพวกนี้แล้ว โรงเหล้าเดือนค้างฟ้ายังจะมีมูลเหตุใดทำให้ท่านลำบากใจอีกหรือไม่? ”
มู่หรงจ้วงจ้วงดูเคร่งขรึมลง เอ่ยออกมา ๆ “บุตรชายคนโตของนายท่านรองตระกูลหูได้แต่งกับน้องสาวของฮูหยินแม่ทัพใหญ่เซียว ร้านโรงเหล้าเดือนค้างฟ้านี้ ฮูหยินของท่านแม่ทัพใหญ่ก็มีหุ้นส่วนอยู่ด้วย”
“แม่ทัพใหญ่เซียว?” จื่ออันชั่วขณะนั้นก็เข้าใจขึ้นมา พี่ชายของเซียวท่า เซียวเซียว “ท่านจะบอกว่า โรงเหล้าเดือนค้างฟ้าเซียวเซียวเองก็มีหุ้นส่วนอยู่ด้วย?”
“เป็นฮูหยินของเขา” มู่หรงจ้วงจ้วงเอ่ยเสียงเบา ใบหน้าแสดงออกถึงความซับซ้อนที่ไม่อาจจะเอ่ยออกมาได้ “นางเมื่อก่อนนั้นเคยเป็นสาวใช้ที่รับใช้ข้ามาก่อน”
“ในเมื่อเป็นเยี่ยงนี่ ทำไมพวกเราถึงไม่ไปหาฮูหยินแม่ทัพใหญ่ท่านนี้โดยตรงเลยกันเล่า?” หลังจากที่จื่ออันเอ่ยถามออกมาแล้วนั้น ในชั่วขณะนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าตนนั้นเอ่ยถามออกมาผิดแล้ว เพราะว่ามู่หรงจ้วงจ้วงเพียงแค่ครู่เดียวใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นดูไม่ได้เสียแล้ว
จื่ออันก่อนหน้านี้เพียงแค่รู้สึกถึงเรื่องราวบางส่วน ส่วนที่นางและเซียวเซียวระหว่างนั้นเกิดอะไรขึ้น นางนั้นไม่รู้ชัดโดยสิ้นเชิง
มู่หรงจ้วงจ้วงเงยหน้าขึ้นมองยังจื่ออัน “หากเป็นเจ้าเองก็ไม่มีทางที่จะไปหาโหรวเอ๋อเช่นกัน ข้าก็ไม่ยินยอมไปหาชิงชิว อีกทั้งหากข้าไปหานางแล้ว นางก็คงจะไม่ยอมรับว่าเสี่ยวซุนอยูที่โรงเหล้าเดือนค้างฟ้า”
เป็นอีกครั้งแล้วที่ได้ยินชื่อโหรวเอ๋อนี้ จื่ออันใจสั่นระรัว มิอาจจะอธิบายออกมาได้ ดูท่าแล้วโหรวเอ๋อผู้นี้คงจะเป็นศัตรูหัวใจของตนจริง ๆ
ชิงชิว? คงจะเป็นฮูหยินของแม่ทัพใหญ่?
“งั้นพวกเราตอนนี้ควรจะไปหาผู้ใดกัน? เถ้าแก่ของร้านติ้งเฟิงหรือ? มืดค่ำซะขนาดนี้ นางยังไม่กลับจวนหรือ?”
จ้วงจ้วงผงกศีรษะ “นางไม่ได้กลับไปรวดเร็วขนาดนั้น ข้ากับนางนั้นมีวาสนาพบหน้ากันมาแล้วหลายครั้ง หวังว่านางคงจะไว้หน้าข้าบ้าง”
“อืม หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นนะเพคะ” จื่ออันรู้ว่าร้านติ้งเฟิงนั้นเป็นของเป็นของผู้ที่ร่ำรวยที่สุดในต้าโจว เพียงแต่ไม่เคยพบกับประธานของเขา
หากไม่ใช่ว่าเสี่ยวซุนและกุ้ยหยวนเกิดเรื่องขึ้น นางก็คงจะรอคอยเวลาที่จะได้พบหน้ากับผู้ที่ร่ำรวยที่สุดของต้าโจวผู้นีั้
เมื่อถึงยังร้านติ้งเฟิงแล้ว จ้วงจ้วงนำป้ายคำสั่งออกมา “นำข้าเข้าไปพบกับผู้ดูแลใหญ่หูของพวกเจ้า”
คนงานของร้านติ้งเฟิงพบว่าผู้ที่มานั้นเป็นองค์หญิงของราชวงศ์ก็ตกอกตกใจ เร่งรีบนำทางทั้งสองคนเข้าไป
ร้านติ้งเฟิงนั้นสร้างขึ้นสามชั้น ระยะห่างของชั้นนั้นไม่สูงมากนัก ดูมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเป็นอย่างมาก ประตูหลักเมื่อเข้ามาแล้วจะมีโต๊ะสีแดงตัวนึงวางอยู่ บนโต๊ะนั้นวางตาชั่งเหล็กเอาไว้ มีอักษรสีแดงเขียนตัวใหญ่เอาไว้ “ความยุติธรรม”
ผู้ดูแลใหญ่หูกำลังทำงานอยู่ในสำนักงานชั้นบน ขึ้นมายังสำนักงานชั้นบน มองเห็นโต๊ะทำงานกี่ตัววางอยู่ในสำนักงาน จื่ออันในชั่วขณะนั้นรู้สึกได้ถึงบรรยากาศของสำนักงานในยุคปัจจุบันลอยอวลพุ่งเข้ามา
ค่ำมืดขนาดนี้ยังไม่เลิกงาน ช่างทำให้คนรู้สึกว่าเหมือนกันกับบริษัทในยุคปัจจุบันที่คอยหาผลประโยชน์จากพนักงานอย่างใจจืดใจดำ
