ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 477
เซียวท่าคิดไปคิดมาก็พบว่าถูกต้อง จึงได้ขี่ม้าหันหัวกลับมาไล่ตามจื่ออัน
เขาลงจากม้าและเดินไปด้านหน้ารถม้าของจื่ออัน เปิดม่านออกมา “ท่านอ๋องเอ่ยออกมาว่าให้เจ้าหาข้ออ้าง ออกจากเมืองหลวงไปก่อนชั่วระยะเวลาหนึ่ง”
จื่ออันพยักหน้า “ข้าเข้าใจแล้ว”
เซียวท่าตกตะลึง “เจ้าจะไม่ถามหรือว่าทำไมกัน?”
จื่ออันยิ้มออกมา ลืมตามองไปยังเซียวท่า “ไม่ต้องถาม ข้ารู้ว่าทำไม เจ้ากลับไปบอกกับท่านอ๋องว่า ไม่ต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับข้า”
เซียวท่ายังคงรู้สึกว่าแปลกประหลาดยิ่งนัก “ไม่เอ่ยออกมาเจ้าก็รู้หรือว่าทำไมจะต้องไป? เจ้าฉลาดขนาดนี้เชียวหรือ?”
จื่ออันมองท่าทางมึนงงสงสัยของเขา อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “ใช่แล้ว ข้าฉลาดเป็นอย่างยิ่ง”
“แต่ว่าหญิงสาวนั้นไม่ควรที่จะฉลาดนัก” เซียวท่าเอ่ยพึมพำออกมา
“ได้ ต่อไปเมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้า ข้าจะพยายามแกล้งโง่สักเล็กน้อย”
เซียวท่าเหลือบมองนางด้วยความซับซ้อน “เอาล่ะ เจ้าไปเถอะ ข้าในตอนนี้เมื่อพบกับหญิงสาวแล้วก็จะรู้สึกรำคาญ”
“เจ้าทำไมถึงได้รู้สึกรำคาญอีกกันเล่า? ตอนนี้หลิวหลิ่วเองก็ไม่ได้ตามรบกวนเจ้าแล้ว”
เซียวท่าพ่นลมหายใออกมา “นางในตอนนี้พบกับข้าเข้าก็มักจะถามแต่ว่าซูชิงอยู่ที่ใด ดูเหมือนกับนางจะชอบซูชิงเข้าซะแล้ว แล้วยังจะเอ่ยว่าจะแต่งให้กับข้า หญิงสาวล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งของที่ไม่แน่ไม่นอนจริง ๆ”
จื่ออันเผยยิ้มออกมา “เจ้าไม่ใช่ว่าไม่สนใจนางไม่ใช่หรือ? เจ้าไม่สนใจว่าจะมีผู้ใดมาสนใจ ก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของเจ้าแล้ว?”
“ฮึ!” เซี่ยวท่าหมุนกายขึ้นม้า แล้วก็ขี่ออกไป
จื่ออันปล่อยม่านลง เอ่ยสั่งออกไป “ไปกันเถอะ”
นางยิ้มออกมาเล็กน้อย ดูเหมือนว่า กลอุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่สอนให้แก่หลิวหลิ่วไปนั้นเหมือนจะมีประโยชน์จริง ๆ เซียวท่านั้นเป็นคนที่น่าเบื่อ น่าวุ่นวาย ใจของผู้คนนั้นแปลกประหลาดยิ่งนัก หากว่าคนผู้หนึ่งมักจะโผล่มาอยู่ต่อหน้าของเจ้าอยู่บ่อยครั้งแล้ว เจ้ามักจะรู้สึกรำคาญ แต่ว่าหากมีวันหนึ่ง นางโผล่ไปหาผู้อื่น ในใจก็จะรู้สึกไม่สงบ
หลังจากที่ยิ้มออกมาแล้ว นางเริ่มที่จะคิดถึงคำเมื่อครู่ที่เซียวท่าเอ่ยออกมา
ความหมายของมู่หรงเจี๋ยที่ต้องการจะให้นางออกจากเมืองหลวงไปนั้น นางเข้าใจดี นางมีทักษะทางการแพทย์ เรื่องที่นางทำการรักษาอ๋องเหลียงทำการรักษาผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิจนหายดีนั้น ขุนนางและราษฎรต่างก็รู้กันดี
มู่หรงเจี๋ยนั้นเป็นผู้สำเร็จราชการแทนนั้นไม่ผิดนัก แต่ว่าเรื่องของโรคระบาดในครั้งนี้ลุกลามใหญ่โตเยี่ยงนี้ จนในบางครั้งเขาเองก็ทนรับแรงกดดันเอาไว้ไม่ไหว
เห็นได้ชัดว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังของเรื่องนี้นั้น ก็คือท่านย่าและบิดาที่เคารพรักของนาง มีขวากหนามสองคนนี้อยู่ นางจะหวังให้มีวันที่สงบสุขได้เยี่ยงไร
หลีกหนีออกไปบางทีอาจจะเป็นวิธีที่ดี
เมื่อกลับมาถึงยังจวน นางเอ่ยถามหยวนฉุ่ยยวี่ “ท่านแม่ ท่านอยากที่จะไปเยี่ยมท่านปู่หรือไม่?”
หยวนฉุ่ยยวี่นั้นหลักแหลมเป็นอย่างยิ่ง เมื่อได้ฟังประโยคนี้ก็เข้าใจความคิดของจื่ออัน “เจ้าหากว่าอยากจะไปแล้ว ข้าก็จะไปกับเจ้า”
จื่ออันนั่งลง แต่ในใจนั่นยังคงลังเล “ข้ายังไม่ได้คิดทบทวนให้ชัดเจน”
“เจ้าหากว่าอยู่ที่นี้แล้ว สามารถช่วยอะไรได้หรือไม่?” หยวนฉุ่ยยวี่เอ่ยถาม
จื่ออันส่ายศรีษะ “ตอนนี้ดูเหมือนว่า ไม่อาจที่จะช่วยอะไรได้เลย”
“ทักษะการฝังเข็มทองสามารถช่วยได้หรือไม่?”
“ไม่ได้ ไม่มีทางที่จะรักษาโรคระบาดนี้ด้วยการใช้ทักษะการฝังเข็มทอง ต่อให้ทักษะการฝังเข็มทองจะสามารรักษาโรนี้ได้จริง แต่ว่า หากว่าข้าไม่ได้าดเดาผิดแล้ว หมู่บ้านศิลานั้นเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น หลังจากนี้จะต้องมีการแพร่ระบาดไปอีกหลายพื้นที่ ข้ามีเพียงแค่มือคู่เดียว จะสามารถช่วยได้มากน้อยเพียงใดกัน? อีกทั้งตอนนี้ทักษะการฝังเข็มทองดูเหมือนจะช่วยไม่ได้แล้ว”
หยวนฉุ่ยยวี่มองมายังนาง “ในเมื่อเจ้าช่วยอะไรไม่ได้แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็หลีกหนีกันเสียเถอะ เลี่ยงมิให้อยู่ต่อในเมืองหลวงแล้วโดนผู้อื่นควบคุม”
จื่ออันคิดไปคิดมาก็ถูกต้อง แต่ว่านางฝังเข็มเอาไว้ให้แก่หวางหยู อย่างน้อยที่สุดคงต้องรอหลังจากสองวันนี้ถึงจะจากไปได้
