ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 569
ความรู้สึกทางการเมืองของเธออ่อนไหวกว่าใคร อีกทั้งกายยังอาศัยอยู่ในวัด สิ่งที่นางมองเห็นนั้นสูงกว่าผู้มีอำนาจเหล่านั้นอยู่มาก
นางเองก็ไม่คิดที่จะเข้าไปวุ่นวายกับเรื่องในราชสำนักอีกแล้ว ทว่าตั้งแต่ที่เกิดโรคผีดิบขึ้น เซี่ยจื่ออันในตอนนี้มีชื่อเสียงที่ดีไปทั่วทั้งเมืองหลวง นางจะต้องจัดการให้ทั้งสองคนแต่งงานกันให้จงได้ ชื่อเสียงของเซี่ยจื่ออันนั้นสามารถช่วยเหลือมู่หรงเจี๋ยทำให้ราชสำนักมั่นคง มีเพียงราชสำนักมั่นคงแล้ว ถึงจะจัดการกับศัตรูภายนอกได้
การแย่งชิงอำนาจขององค์จักรพรรดินั้นเป็นเพียงปัญหาภายในเท่านั้น ภัยคุกคามที่ใหญ่กว่านั้นคือ แคว้นต่าง ๆ ที่อยู่รอบทิศ
โดยเฉพาะเป่ยโม่ที่เพิ่งจะลงนามสงบศึกไป อ๋องฉีจะยืนหยัดต่อจักรพรรดิเป่ยโม่ที่ต้องการจะรุกรานทางใต้ได้หรือไม่? เกรงว่าคงจะไม่ได้ การต่อสู้ในครั้งนี้คงจะยากที่หลีกเลี่ยงได้แล้ว
นางอยากจะฆ่ากุ้ยไท่เฟยไปเสียจริง แต่ถูกสถานะของตระกูลหลงควบคุมเอาไว้ นางไม่อาจที่จะฆ่าคนได้ตามใจชอบ โดยเฉพาะคนในตระกูลราชวงศ์
“เจ้าเจ็ดหากว่าไม่เห็นด้วย ท่านคิดจะทำเช่นไรต่อ?” ป้าอาเฉอเอ่ยถาม
หลงจ่านเหยียนเอ่ย “เจ้าไปบอกเขาด้วยตัวเองสักรอบ บอกว่าหากเขาเชื่อฟังยอมแต่งงานแล้ว เซี่ยจื่ออันจะกลับไปอย่างปลอดภัย”
“อืม ก็ดี ช่างดูพลิกผันเสียจริง จำต้องสร้างเรื่องวุ่นวายเช่นนี้ กุ้ยไท่เฟยถึงจะไม่มีทางตื่นตัว มิฉะนั้นแล้ว หากว่านางรู้ว่าคนที่จะแต่งด้วยนั้นคือเซี่ยจื่ออัน งานแต่งในครั้งนี้ก็คงจะเกิดเรื่องขึ้น ข้าเกลียดแบบนี้ที่สุดแล้ว ท่านออกคำสั่งจัดงานแต่งด้วยตนเอง และก็หลีกเลี่ยงไม่ให้คนเอ่ยอะไรถึงเรื่องที่ต้องรักษาความกตัญญูบีบบังคับไม่ให้เขาแต่งงาน” ป้าอาเฉอเอ่ยจบ แล้วก็หมุนกายจากไป
หลังจากที่มู่หรงเจี๋ยออกมาจากในวังแล้ว ในใจรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก
ก่อนหน้านั้นเขาไม่เคยคิดที่จะแต่งงานเลย ภายหลังเมื่อมีคนที่เขาอยากจะแต่งด้วย แต่คนนั้นกลับไม่อยู่เสียแล้ว
ตอนนี้เขาต้องแต่งงานกับหญิงสาวที่เขาไม่รู้จัก เขารู้สึกรังเกียจเป็นอย่างมาก
เซียวเซียวมายังจวนเขา กอดเหยือกเหล้าเอาไว้ “จะดื่มหรือไม่?”
มู่หรงเจี๋ยมองยังเหล้าในอ้อมแขนเขา ก่อนจะเอ่ยออกมา “ไม่”
ไม่ดื่มแล้ว หญิงสาวคนนั้นไม่ชอบให้เขาดื่มเหล้า
“เหล้าหมักชั้นดี จากร้านเฉินพู่ผู้เฒ่านอกเมือง”
“เอาไปเถิด” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาด้วยจิตใจว้าวุ่น
เซียวเซียวประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง “มีเหล้าดีไม่ดื่ม ท่านเปลี่ยนไปแล้วอย่างนั้นหรือ?”
“ข้าไม่มีใจอยาก และไม่คิดจะดื่ม” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา
“เพราะว่าไท่หวงไท่โฮ่วบีบบังคับให้ท่านแต่งงานอย่างนั้นหรือ?” เซียวเซียวนั่งลง นำจอกเหล้าบนโต๊ะออกมารินเหล้าลงไป กลิ่นหอมกระจายออกไปทั่ว อบอวลไปทั่วทุกมุมห้อง
“ไม่ใช่ทั้งหมด” มู่หรงเจี๋ยพูดออกมาอย่างเรียบเฉย สายตาดูเคร่งขรึม
“เพราะเซี่ยจื่ออันอย่างนั้นหรือ?” เซียวเซียวดื่มลงไปคำหนึ่ง แล้วยิ้มออกมา “ความรักคืออะไรกัน? ถึงกับทำให้ผู้สำเร็จราชการของพวกเราเศร้าหมองไปได้เช่นนี้”
มู่หรงเจี๋ยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เพียงแต่กวาดตามองไปยังเขา
เซียวเซียวดื่มเข้าไปอีกคำ หัวเราะออกมาอย่างไร้หัวใจ “ความคำนึงหากัดกินกระดูก ชินเสียได้ก็ดี ดื่มสักจอกเถอะ ในโลกความจริงไม่อาจพบเจอกัน เมื่อเมาไปแล้วฝันแน่นอนว่าย่อมต้องได้พบเจอ”
“อย่าทำมาเป็นชี้แนะข้าเลย เซียวเซียว เจ้ายังคงคิดถึงท่านอาอยู่ใช่หรือไม่?” มู่หรงเจี๋ยขมวดคิ้วออกมา
เซียวเซียวไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ทำเพียงแต่สนใจดื่มเหล้า
เมื่อมู่หรงเจี๋ยเอ่ยถึงเรื่องนี้ออกมาแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกมา “ข้าเองไม่เข้าใจจริง ในตอนนั้นเสด็จพ่อให้ท่านอาอภิเษกเชื่อมสัมพันธ์ เจ้าไม่เกรงกลัวต่อความตาย คุกเข่าอยู่ด้านนอกของห้องทรงอักษร ร้องขอให้ท่านอาแต่งกับเจ้า ภายหลังเสด็จพี่ขึ้นครองราชย์ เสด็จพี่ไม่ได้ให้ท่านอาอภิเษกเชื่อมสัมพันธ์ เจ้ากลับไปแต่งงานกับผู้หญิงอีกคนเสีย ตกลงมันเป็นเพราะเหตุใดกัน?”
เซียวเซียวเอ่ยออกมาอย่างไม่ใส่ใจ “บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าไม่ได้รักแล้วกระมัง?”
“ไม่รัก?” มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองยังเขา “ท่าทางเช่นนี้ของเจ้าไม่ได้เป็นเพราะว่าไม่รักแล้ว ตกลงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
“เป็นเหมือนดั่งที่ทุกคนเห็น ข้าคบหากับชิงชิว ข้าชอบนาง ต้องการจะรับผิดชอบนาง ง่ายดายเพียงเช่นนี้” เซียวเซียวเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มเย็นชา
“ไร้สาระ เจ้าไม่ได้ชื่นชอบฮูหยินของเจ้าในตอนนี้เสียหน่อย ก่อนหน้านั้นนางก็เป็นเพียงแค่สาวใช้ของท่านอาเท่านั้น เจ้าจะไปชอบนางได้อย่างไร? เจ้าโกหกผู้ใดกัน? ข้าไม่ใช่คนที่จะหลอกได้โดยง่าย”
เซียวเซียวจิบเหล้าเข้าไป “ก่อนหน้านี้เจ้าไม่ถาม แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้ถามออกมา?”
มู่หรงเจี๋ยตกตะลึง ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ถามไถ่ และมักจะรู้สึกว่านี้มันเป็นเรื่องของผู้อื่น
แต่ทว่าตั้งแต่ที่จื่ออันเอ่ยถามออกมาแล้ว เขาถึงได้รู้สึกสนใจขึ้นมา
