ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 624
มู่หรงเจี๋ยเหลือบมอง เอ่ยออกมาอย่างรังเกียจ “ข้าไม่ได้ชอบกินของหวาน ฮองเฮาคงจะจำผิดแล้ว”
“โอ๋ว!” ฮองเฮาดูเหมือนว่าจะนึกขึ้นได้ “ข้าจำผิดไป ที่ชอบกินของหวานคืออ๋องหลี่”
อ๋องหลี่ไม่ได้ชอบกินของหวาน!
นางเงยหน้าขึ้นมา มองไปยังมู่หรงเจี๋ยด้วยท่าทีที่สบาย ๆ “ท่านอ๋องเข้าวังมาครั้งนี้ เกรงว่าคงจะมิใช่เพียงแค่ถวายพระพรข้าหรอกสินะ?”
มู่หรงเจี๋ยเข้าตรงประเด็น “ข้าได้ยินมาว่าท่านจัดการงานอภิเษกให้กับอาซิน เป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลหลินใช่หรือไม่?”
“ข่าวของท่านอ๋องช่างรวดเร็วดีแท้ วันนี้เพิ่งจะตัดสินใจเรื่องงานอภิเษก ยังไม่ทันได้ประกาศออกไปภายนอก ท่านอ๋องก็รู้เสียแล้ว” ฮองเฮาเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม “ที่แท้เรื่องงานมงคลนั้นแพร่กระจายออกไปโดนเร็วแท้!”
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างเฉยเมย “ข้ามีข้อกังขาเกี่ยวกับคุณสมบัติของคุณหนูใหญ่ตระกูลหลิน งานอภิเษกครั้งนี้ ข้าไม่เห็นด้วย”
ฮองเฮาส่งเสียงหัวเราะออกมา รินน้ำชาให้กับมู่หรงเจี๋ยด้วยพระองค์เอง “ท่านอ๋อง เรื่องนี้เกรงว่าท่านคงจะตัดสินใจอะไรไม่ได้ งานอภิเษกในครั้งนี้ เป็นอาซินที่เสนอแนะขึ้นมาเอง”
“เป็นเขาที่เสนอออกมา?” มู่หรงเจี๋ยเลิกคิ้วออกมา แล้วเอ่ยออกมาอย่างไม่ไว้หน้า “ฮองเฮาคิดว่าข้าโง่หรืออย่างไร?”
“ทำไมท่านอ๋องถึงไม่ไปถามเขาเองกันเล่า? ข้าบอกว่าไม่เห็นด้วย เขาเองก็ไม่ยินยอม วันนี้เข้าวังมาเป็นตายอย่างไรก็จะต้องแต่งงานกับคุณหนูใหญ่ตระกูลหลินให้ได้” ฮองเฮาถอนหายใจเบา ๆ แล้วเอ่ยออกมา
“อาซินไม่มีทางทำเช่นนี้ จะต้องเป็นฮองเฮาที่บีบบังคับเขา ใช่หรือไม่? หลังจากที่เขาออกจากวังไปแล้ว ก็ยอมถอดใจไม่รักษาขาของตนเอง อีกทั้งยังบอกว่าจะแต่งงานกับคุณหนูใหญ่ตระกูลหลิน……”
คำพูดของมู่หรงเจี๋ยถูกฮองเฮาขัดขึ้นอย่างเย็นชา “ท่านอ๋องได้โปรดระมัดระวังเสียหน่อย ถึงแม้ว่าท่านจะเป็นผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ แต่ก็ไม่อาจที่จะไม่เห็นใครอยุ่ในสายตาได้เช่นนี้ หวังว่าท่านคงจะยังจำได้ว่าข้าคือฮองเฮา คงจะไม่อาจปล่อยให้ท่านมาว่ากล่าวได้เช่นนี้”
“เผยโฉมมาแล้วสินะ?” มู่หรงเจี๋ยยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “เมื่อวานนี้ท่านเรียกจื่ออันเข้าวังมา บอกกับนางเช่นนั้นหมายความว่าอย่างไร ในใจของท่านชัดเจนดี หวังว่าฮองเฮาจะจัดการโดยยุติธรรม และหวังว่าท่านควรจะมั่นใจกับลูกชายของตนเองสักเล็กน้อย หากว่าเขาต้องการจะแย่งชิงแล้ว ก็คงจะแย่งชิงนานแล้ว ท่านคิดว่าเขาจะไม่มีความสามารถอย่างนั้นหรือ? มีข้าคอยสนับสนุนเขาอยู่ ต่อให้จะเป็นสิบมู่หรงเฉียวก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา”
คำพูดที่กระจ่างชัดของมู่หรงเจี๋ย ทำให้ฮองเฮาตื่นตกใจขึ้นมา นางมองไปยังมู่หรงเจี๋ยอย่างเย็นชา “ท่านอ๋อง ท่านบ้าไปแล้ว ที่นี่ไม่ใช่ราชสำนัก ไม่ใช่ที่ที่ท่านจะมาวางอำนาจได้ มู่หรงเฉียวจากปากท่านนั้น เป็นองค์รัชทายาทในตอนนี้ ท่านเอ่ยถึงเขาเช่นนี้ หากว่าแพร่กระจายออกไป ไม่กลัวว่าจะทำลายชื่อเสียงเขาอย่างนั้นหรือ?”
วันนี้มู่หรงเจี๋ยไม่แม้แต่จะไว้หน้าฮองเฮาแม้แต่น้อย เอ่ยเสียงดังออกมา “ท่านเป็นกังวลกับชื่อเสียงขององค์รัชทายาทเพียงนี้ แล้วชื่อเสียงของอาซินเล่า? หลายปีมานี้ ด้านนอกนั้นเรียกเขาว่าอย่างไร? ฮองเฮาไม่ทรงรู้หรอกหรือ? หลายปีมานี้เป็นใครที่ทำกัน? ท่านรู้ดีแต่แสร้งทำเป็นไม่รู้ก็ช่างเถิด ลูกชายของท่าน ไม่รักแล้ว ทำไมผู้อื่นจะต้องรักด้วย? ทว่า ท่านเพื่อที่ไม่ให้มู่หรงเฉียวถูกคุกคามแล้ว กลับให้เขายอมถอดใจไม่รักษาขาเอง ให้เขาแต่งงานกับหญิงสาวที่เขาไม่ได้รัก จะให้ข้านั่งมองโดยที่ไม่สนใจไม่ได้”
ฮองเฮาเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “ท่านอ๋องนั่งมองโดยที่ไม่สนใจไม่ได้แล้วจะอย่างไร? เป็นเขาเองที่ยินดีจะแต่งงาน ไม่ใช่ข้าที่บีบบังคับ”
มู่หรงเจี๋ยจ้องมองนาง “ฮองเฮา ในเมื่อท่านต้องการจะข่มขู่อาซิน เช่นนั้น ข้าเองก็คงจะต้องข่มขู่ท่านเช่นกัน หากว่าอาซินต้องแต่งงานกับคุณหนูตระกูลหลินแล้ว ตำแหน่งองค์รัชทายาทของมู่หรงเฉียว ข้าคงต้องถอดเขาออกเป็นแน่”
ฮองเฮาตบลงบนโต๊ะ “มู่หรงเจี๋ย เจ้ากล้า? คำพูดอกตัญญูเช่นนี้เจ้าก็ยังจะกล้าเอ่ยออกมา ไม่กลัวหรือว่าข้าจะไปกราบทูลเรื่องของเจ้าต่อหน้าพระพักตร์?”
“ท่านรีบไปเถิด!” ดวงตาของมู่หรงเจี๋ยแดงก่ำ “ท่านเองก็สามารถลองดูได้ว่า ข้าจะกล้าทำเช่นนี้หรือไม่!”
เมื่อเอ่ยจบแล้ว ก็กวาดขนมพุทราที่อยู่บนโต๊ะของฮองเฮาทิ้ง แล้วเดินจากไป
ฮองเฮาโมโหเสียจนทั่วทั้งกายสั่นเทา “ดีนี่มู่หรงเจี๋ย ถึงกลับมากล้าบังอาจกับข้าเช่นนี้ ข้าจะไปกราบทูลเจ้าต่อหน้าพระพักตร์เสียก่อน กล่าวโทษว่าเจ้าไม่เคารพต่อฮองเฮา”
ในขณะที่ฮองเฮาโมโหอย่างบ้าคลั่งอยู่นั้น ก็รู้ว่าครั้งนี้จำเป็นต้องเข้าเฝ้าหวงไท่โฮ่ว ท้ายที่สุดแล้วเรื่องนี้อย่างไรแล้วหวงไท่โฮ่วจะต้องทรงทราบ นางจะต้องชิงกราบทูลหวงไท่โฮ่วเสียก่อน
ทางด้านของหวงไท่โฮ่วนั้นเพิ่งจะทรงสนทนากับชุยไท่เฟยเสร็จพอดี ฮองเฮาเข้าไปในตำหนักได้ก็ร้องไห้ออกมาในทันที “เสด็จแม่ ท่านจะต้องตัดสินให้กับหม่อมฉันนะเพคะ หม่อมฉันที่เป็นฮองเฮากลับถูกคนรังแกเข้าแล้ว”
หวงไท่โฮ่วขมวดคิ้วออกมา “เจ้ามาร้องไห้ทำอะไรกัน? ใครกันที่กล้ามารังแกเจ้า?”
ชุยไท่เฟยเอ่ยออกมาอย่างประหลาดใจ “จริงด้วย ใครกันที่กล้ามารังแกเจ้า?”
ฮองเฮาร้องไห้แล้วเอ่ยออกมา “เสด็จแม่ เป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน เมื่อครู่นี้ท่านอ๋องเข้าวังมาถวายพระพรให้หม่อมฉัน กลับกล้าที่จะเอ่ยคำบังอาจเป็นอย่างมาก ยังบอกว่าจะปลดเฉียวเอ๋อร์ออกจากตำแหน่งองค์รัชทายาท”
ชุยไท่เฟยตื่นตะลึงขึ้นมา “เขาเอ่ยคำเช่นนั้นออกมาได้อย่างไรกัน? เขาจะเอ่ยออกมาเช่นนี้ได้อย่างไร? นี่มันช่างดูอกตัญญูเป็นอย่างมาก? อาเจี๋ยไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักคืบวาเช่นนี้ ฟังผิดไปหรือไม่?”
