ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 637
จ้วงจ้วงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยทันที “ให้ฉินจือนำเหล้าเข้ามาไหหนึ่ง จู่ ๆ ข้าก็อยากจะดื่มเหล้า”
จื่ออันลุกขึ้นยืน “ดี ข้าจะออกไปสั่ง ดื่มเหล้าสักเล็กน้อยเถิด”
ดื่มเหล้าสามารถช่วยปลดปล่อยอารมณ์ตนเองได้ นางหวังว่าจ้วงจ้วงจะไม่ทรมานตนเองให้เจ็บปวดเช่นนี้ต่อไป
เพราะว่าอากาศเริ่มที่จะหนาวขึ้นเล็กน้อย ฉินจือเองก็เห็นองค์หญิงร้องไห้ออกมา จึงไปอุ่นเหล้าก่อนจะนำออกมา
“ดื่มให้น้อยหน่อยนะเพคะ!” ฉินจือรินเหล้าให้กับองค์หญิง ก่อนจะรินอีกแก้วแล้ววางลงมาอีกครั้ง “ช่างเถอะ อยากจะดื่มเท่าไหร่ก็ดื่มเท่านั้นเถิดเพคะ ดื่มจนเมา จะไปทุบตีคนก็ไปทุบตีเถิด คนที่สมควรฆ่าก็ฆ่าเสีย การที่ไร้ประโยชน์เช่นนี้ พวกเราจะไม่ทนมัน”
ความเป็นห่วงของฉินจือที่มีต่อจ้วงจ้วงนั้น ดูเหนือเกินกว่าสาวใช้จะเป็นห่วงองค์หญิง นางดูรักห่วงใยจ้วงจ้วงจากใจจริง
ความสัมพันธ์นายบ่าวเช่นนี้ ทำให้จื่ออันซาบซึ้งใจยิ่งนัก
จ้วงจ้วงเงยหน้าขึ้นมาเหลือบมองไปยังฉินจือ เอ่ยเสียงเบา “ข้าไม่เป็นอะไร เจ้าออกไปก่อน ฉยงหวาจะกลับมาแล้ว พวกเจ้าไปเตรียมการกันเถิด ให้พระชายาอยู่ร่วมรับประทานอาหารที่นี่”
“ดีเพคะ มีพระชายาอยู่เป็นเพื่อนกับท่าน บ่าวก็วางใจแล้ว” ฉินจือเอ่ยจบก็ออกไป
จ้วงจ้วงหยิบเหล้าขึ้นมา ดมกลิ่นแต่ไม่ได้ดื่มมัน นางยิ้มออกมา “หลายปีมานี้ ข้าดื่มเหล้าน้อยจริง ๆ มีบางคราวที่อยู่กับพวกอ๋องเจ็ด ก็ดื่มไปไม่กี่จอก ข้าไม่กล้าดื่มเยอะ มีคนบอกว่า ดื่มเหล้าสามารถช่วยบรรเทาความทุกข์ได้ คนที่เอ่ยคำเหล่านี้ หากในใจไม่ทุกข์ก็ต้องขมขื่น ดื่มจนเมามาย ในใจยิ่งรู้สึกแย่ ไม่มีทางที่จะควบคุมความเศร้าเสียใจได้เลย”
จื่ออันได้ยินคำพูดนี้ ในใจก็เสียใจเล็กน้อย ในใจของนางจะรู้สึกแย่เพียงใดกัน ที่พบเจอกับเรื่องที่ลึกซึ้งเช่นนี้?
“ในตอนที่ข้าอยู่ตัวคนเดียว แม้แต่เหล้าหยดเดียวก็ไม่แตะต้อง ไม่กล้า กลัวว่าจะดื่มแล้ว ก็ไม่อาจจะควบคุมตัวเองได้” ดวงตาของนางค่อย ๆ มัวลง แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ในรอยยิ้มนั้น มีน้ำตาใสแวววาวหยดลงสองหยดไหลอาบแก้ม จนหยดลงในจอกเหล้า
นางเงยหน้าขึ้น ดื่มเหล้าผสมน้ำตานั้นลงไป
“เจ้าเชื่อหรือไม่? ว่าในตอนแรกนั้นข้าไม่ได้ชอบเขาเลยแม้แต่น้อย เขาคร่ำครึ เคร่งเครียด ไม่ชอบยิ้ม อายุน้อยนิด แต่กลับชอบทำหน้าตายดั่งผู้ใหญ่ ข้าไม่ชอบคนที่น่าเบื่อเช่นนี้เป็นที่สุด เพราะฉะนั้น ช่วงระยะเวลาตอนต้นนั้น ข้ามักจะชอบรังแกเขาเมื่ออยู่ในวัง กลั่นแกล้งเขา มีครั้งหนึ่ง ข้ายังจงใจปล่อยงูไว้บนหลังเขา ข้าอยากจะดูว่าใบหน้าที่ไม่เคร่งเครียดคร่ำครึของเขาจะเป็นอย่างไรกัน”
จื่ออันฟังอย่างเงียบ ๆ ถึงแม้จะไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ถาม นางเอ่ยออกมา เป็นเหมือนกับการระบายอย่างหนึ่ง
“ภายหลังถึงได้พบว่าไม่ถูกต้อง ข้ากลับชอบเขา พบว่าชื่นชอบเขาตอนไหนนั้น? ข้าเองก็ลืมไปแล้ว แต่ข้าชอบเขา ข้าเองก็ไม่อาจจะยอมรับได้ ข้าเองเป็นถึงองค์หญิงใหญ่ เป็นดวงจันทร์ให้ทุกคน เสด็จพี่ถือว่าเป็นไข่มุกล้ำค่า พี่สะใภ้ดูแลข้าเหมือนราวบุตรสาว ข้าเป็นคนที่ต้องการอะไรก็ได้อย่างนั้นเพียงคนเดียวในวังหลัง แล้วข้าจะยอมรับได้อย่างไรว่าข้าชอบท่อนไม้แบบเขา? อีกทั้ง ใครจะรู้ว่าเขาคิดอย่างไร? หากว่าเขาไม่ชอบข้า ข้าก็จะต้องเจ็บปวดอย่างแน่นอน”
