ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 653
จื่ออันถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ไม่ยุติธรรมสำหรับท่านแล้ว”
จ้วงจ้วงส่ายศีรษะออกมา “หากว่าเจ้าถูกผู้อื่นทำร้ายก็ถือว่าไม่ยุติธรรมต่อเจ้า แต่หากว่าคนในครอบครัวของเจ้าวางแผนการกับเจ้า จะถือว่าไม่ยุติธรรมอะไรกัน? ใครให้ข้าได้รับบุญคุณอันมหาศาลของราชวงศ์กัน? ใครให้ข้าได้รับความมั่งคั่งคับฟ้านี้กัน? นี่ล้วนแต่เป็นสิ่งที่ข้าสมควรแบกรับมัน”
จื่ออันไม่รู้ว่านางกำลังเอ่ยประชดประชัน หรือว่ารู้สึกว่าความไม่ยุติธรรมนี้ไม่ถือว่าเป็นความไม่ยุติธรรมจริง ๆ น้ำเสียงของนางเศร้าหมอง แต่ไม่มีความขุ่นเคืองใด
อันที่จริงแล้ว การถูกคนในครอบครัวทำร้าย ถึงจะเป็นความเจ็บปวดมากที่สุด ทุกคนต่างก็รู้ดี
“องค์จักรพรรดิทรงครองราชย์มานานหลายปี ดำเนินนโยบายใหม่ ยกเลิกสิ่งไม่ดี ลดภาษี พยายามอย่างหนักเพื่อส่งเสริมเกษตรกรรม ยกทัพไปปราบปรามคนป่าเถื่อน เขาไม่ใช่หลานชายที่ดี แต่ว่าเขาเป็นจักรพรรดิที่ดี เมื่อเป็นจักรพรรดิที่ดี ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะลงมือกับคนข้างกายของตนเองอย่างโหดร้าย”
คำของจ้วงจ้วง เหมือนกับว่าต้องการจะเอ่ยปลอบตนเอง ยิ่งไปกว่านั้นคือ ต้องการจะปลอบจื่ออัน
“ตอนนี้ท่านรู้แล้ว ท่านคิดจะทำอย่างไรต่อไป? ทางด้านของเซียวเซียว ท่านต้องการจะพูดคุกับเขาสักเล็กน้อยหรือไม่?” จื่ออันเอ่ยถาม
จ้วงจ้วงคิดอยู่ชั่วครู่ “ข้าไม่รู้ ในหัวล้วนแต่วุ่นวายยุ่งเหยิง เจ้าปล่อยให้ข้าคิดสักหลายวันหน่อยเถิด”
จื่ออันกุมมือของนางเอาไว้ “ตกลง ท่านคิดให้ดี หากว่าต้องการข้า ก็ไปหาข้า”
จ้วงจ้วงมองมายังนาง “ขอบคุณ!”
“พูดขอบคุณก็เหมือนว่าจะห่างเหินแล้ว”
จ้วงจ้วงยิ้มออกมา ใบหน้าที่ซีดขาวจนเกือบจะโปร่งแสงนั้น มีความเงียบงันที่ยากจะเอ่ยออกมาได้
หลังจากที่จื่ออันจากไปแล้ว จ้วงจ้วงก็เข้าไปด้านในห้อง นั่งอยู่เนิ่นนาน จากนั้นจึงได้เรียกฉินจือเข้ามา “หลายปีมานี้ ของที่องค์จักรพรรดิประทานให้ข้านั้น มีอะไรกันบ้าง?”
ฉินจื่อเอ่ยออกมา “มากมายยิ่งนัก จู่ ๆ ก็ถามเรื่องนี้ทำไมกันเพคะ?”
ในตอนที่จื่ออันพูดคุยกับจ้วงจ้วงนั้น ฉินจือไม่ได้อยู่ข้าง ๆ เพราะฉะนั้น จึงไม่รู้ว่าจื่ออันพูดอะไรกับจ้วงจ้วง
“เจ้าไปตรวจนับเสียหน่อย ดูว่ามีอะไรบ้าง” จ้วงจ้วงเอ่ย
“เพคะ!” ฉินจือถอยออกไป เพียงแค่ตรวจนับไม่ยาก ไปยังห้องบัญชีก็รู้แล้ว หลายปีมานี้ องค์จักรพรรดิช่างรักใครองค์หญิง เพียงแค่มีของดี ชิ้นแรกก็ส่งมายังจวนองค์หญิง
ไม่นานนัก ฉินจือก็วิ่งกลับมาพร้อมกับสมุดบัญชีกองใหญ่
“ตั้งแต่ที่องค์จักรพรรดิขึ้นครองราชย์ ประทานศักดินาให้องค์หญิงห้าครั้ง มาตอนนี้ ศักดินาขององค์หญิงมีครัวเรือนมากกว่าพัน ทองคำหนึ่งหมื่นตำลึง ไหมทองคำ เครื่องเรือนไม้กฤษณาล้ำค่าสามชุด เงินทอง เครื่องประดับนับไม่ถ้วน หยกเนื้อดีมากกว่าสามร้อยชิ้น เหมืองทองคำ 1 แห่ง เหมืองถ่านหิน 1 แห่ง เหมืองอีก 2 แห่ง ทุก ๆ ปีจวนองค์หญิงมีรายได้มหาศาล ผ้าไหมผ้าแพรในสิบเอ็ดปีมานี้มากกว่า 2000 ชิ้น ไข่มุกราตรีของบรรณาการ 3 เม็ด ไข่มุกจากทะเลตะวันตก ปะการังแดง ม่านหยก และอื่น ๆ ห้องคลังไม่อาจเก็บได้ทั้งหมด สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่มีขนาดใหญ่ แล้วยังมีของชิ้นเล็กที่เขียนลงไปในสมุดบัญชีทั้งห้า”
มู่หรงจ้วงจ้วงยิ้มออกมา รอยยิ้มนี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวด “หากว่าใช้สิ่งเหล่านี้ แลกกับเซียวเซียวของข้า เขาคิดว่ามันสมเหตุสมผลแล้วหรือ”
แต่นางไม่ได้ต้องการสิ่งเหล่านี้ ต่อให้เจ้ามีมากยิ่งกว่านี้ แต่กลับไม่มีคนนั้นที่เจ้ารัก แล้วจะมีความหมายอะไรกัน?
“หมายความว่าอย่างไรเพคะ? คำพูดนี้ของท่านหมายถึงอะไร?” ฉินจือเอ่ยถาม
จ้วงจ้วงโบกมือ “ไม่มีอะไร ข้าเพียงแต่รู้สึกซาบซึ้งเท่านั้น เจ้าวางสมุดบัญชีลงไว้บนโต๊ะ คืนนี้ตอนข้ากินข้าว ข้าจะได้ดูมัน”
“มีอะไรให้น่าดูกัน? มิสู้นำท่านไปดูของจริงกัน ของล้วนแต่เก็บเอาไว้ในห้องคลัง” ฉินจือยิ้มแล้วเอ่ยออกมา
“ก็ดี ไปดูกันเถิด” จ้วงจ้วงเอ่ยออกมา
จ้วงจ้วงนั่งอยู่ในห้องคลังกว่าครึ่งค่อนคืน ร่างกายรายล้อมไปด้วยเงินทอง อัญมณีนับไม่ถ้วน นางยิ้มแล้วก็ร้องไห้ออกมา ร้องไห้แล้วก็เปลี่ยนเป็นหัวเราะ
เมื่อถึงรุ่งเช้าของอีกวันหนึ่ง นางถึงได้ออกมาจากห้องคลัง เอ่ยกับฉินจือว่า “ข้าจะเข้าวังเสียหน่อย”
“เข้าวังไปถวายพระพรหวงไท่โฮ่วเหรอเพคะ?” ฉินจือเอ่ยถาม
“ไม่ ข้าต้องการจะไปพบกับองค์จักรพรรดิ”
“เกรงว่าหวงไท่โฮ่วคงจะไม่ทรงประทานอนุญาตนะเพคะ” ฉินจือเอ่ยออกมา
จ้วงจ้วงเงยหน้าขึ้นมา “ไปถามจื่ออัน ยืมเชือกบ่วงบาศเสียหน่อยเถิด บอกว่าข้าต้องการใช้มัน แต่อย่าได้บอกนางว่าข้าจะเข้าวัง”
“เพคะ!” ฉินจือส่งเสียงตอบรับก่อนจะออกไป
