ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 659
จางซือฮูหยินใหญ่ของจวนโหว เป็นมารดาของเซียวท่าและเซียวเซียว
เมื่อได้ยินคำสั่งของท่านโหว จางซือก็ส่ายศีรษะออกมาเบา ๆ “ทำไมต้องโรยเกลือลงบาดแผลกัน?”
ท่านโหวมองยังนางด้วยความสงบนิ่ง “เจ้าเป็นคนที่รู้เรื่องรู้ราวมาโดยตลอด คงไม่จำเป็นให้ข้าต้องอธิบายออกมาว่าทำไม นี่มันเกี่ยวข้องกับชีวิตของคนในตระกูลเซียวนับร้อย หลายปีมานี้ ถึงแม้ว่าข้าจะกระทำการอย่างถ่อมตนสงบเสงี่ยม แต่องค์จักรพรรดิก็ยังคงหวาดกลัวพวกเรา มาตอนนี้องค์หญิงทรงรู้ความจริงแล้ว หากว่านางไปหาเซียวเซียวขึ้นมา เซียวเซียวจะอดทนได้หรือ?”
เขาเหลือบมองไปรอบ ๆ กดเสียงลงต่ำเอ่ยออกมา “องค์จักรพรรดิเพียงแต่ทรงประชวร ยังไม่ได้สวรรคตไป!”
จางซือนิ่งเงียบ ใช่แล้ว เซียวเซียวไม่มีแรงต้านทานต่อองค์หญิงเลยแม้แต่น้อย หากว่าองค์หญิงพูดคำอ่อนโยนต่อหน้าของเขาแล้ว แม้แต่ชีวิตเขาก็อาจจะมอบให้นางได้
หากว่าทั้งสองเกี่ยวข้องกันขึ้นมา จะต้องเกิดปัญหาขึ้นไม่รู้จบ
โดยเฉพาะหลายปีมานี้ อำนาจขององค์หญิงก็ยิ่งสั่นสะเทือนเพิ่มมากยิ่งขึ้น เบื้องหลังยังมีผู้สำเร็จราชการแทน อ๋องอัน อ๋องหลี่ ตระกูลเฉิน ตระกูลหู ที่สำคัญที่สุดก็คือทรัพยากรอันหนาแน่น แล้วองค์จักรพรรดิจะปล่อยให้เซียวเซียวแต่งกับนางได้อย่างไร?
เมื่อความเข้าใจผิดของทั้งสองได้รับการแก้ไข แล้วฟื้นคืนความสัมพันธ์กันขึ้นมาใหม่ ก็คงจะไม่มีใครฉุดรั้งเอาไว้ได้อีก แล้วองค์จักรพรรดิจะจัดการกับตระกูลเซียวอย่างไร?
จางซือมายังจวนองค์หญิง พร้อมกับความหมดหนทางแล้วเศร้าใจ
นางลงจากรถม้า ใบหน้าเผยรอยยิ้มออกมา เมื่อผู้ดูแลได้ยินว่าเป็นฮูหยินจวนโหว ก็เข้าไปรายงานก่อน แล้วออกมานำจางซือเข้าไป
ในตอนที่จางซือมองเห็นจ้วงจ้วนั้น ในใจก็เจ็บปวดเล็กน้อย องค์หญิงที่เคยสูงส่งมาก่อน มาตอนกลับกลายเป็นซีดเซียวและซูบผอม
“จางซือคารวะองค์หญิง!” จางชือคารวะตามกฎเกณฑ์
“ฮูหยินไม่จำต้องมากพิธี นั่งเถิด” จ้วงจ้วงมองมายังจางซือด้วยท่าทีที่สงบนิ่ง อีกแค่เพียงนิด นางก็เกือบจะกลายเป็นแม่สามีของตนแล้ว อีกแค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น!
จางซื่อเอ่ยขอบคุณออกมาเบา ๆ หลังจากที่นั่งลงแล้วก็มองไปยังจ้วงจ้วงแล้วเอ่ย “สีหน้าขององค์หญิงดูจะไม่ค่อยดีนัก จะต้องรักษาร่างกายให้ดีนะเพคะ”
“ข้าไม่เป็นอะไร ขอบคุณที่ฮูหยินเป็นห่วง” จ้วงจ้วงมองยังนาง “วันนี้ฮูหยินมามีเรื่องอะไรหรือไม่?”
คนของตระกูลเซียวกับนางนั้นไม่ได้ไปมาหาสู่กันนานหลายปีแล้ว วันนี้จางซือมานั้น จ้วงจ้วงประหลาดใจยิ่งนัก ทว่าในใจก็แอบรู้สึกได้ว่าการมาของนางนั้นไม่ค่อยจะดีนัก
จางซือลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และแทบจะทนเอ่ยคำที่ท่านโหวสั่งออกมาไม่ได้
จ้วงจ้วงเอ่ยออกมาอย่างเฉยเมย “ฮูหยินมีอะไรก็ว่ามาเถิด”
จางซือเงยใบหน้ายิ้มแย้มนั้นออกมา “ไม่มีเรื่องอะไรเป็นพิเศษหรอกเพคะ เพียงแต่คิดว่าตั้งแต่ที่ตระกูลเซียวและจวนองค์หญิงมีความสัมพันธ์ด้วยการแต่งงานกันแล้ว ชิงชิวที่เป็นสาวใช้ขององค์หญิง ตั้งแต่ที่เข้าจวนมา ก็ทำตามหลักของสะใภ้ คอยดูและเรื่องในเรือน ดูแลจวนแม่ทัพใหญ่ ที่แม้แต่น้ำหยดเดียวก็ไม่รั่วซึมออกมา หม่อมฉันเลยตั้งใจจะมาขอบคุณการอบรมสั่งสอนขององค์หญิง”
จ้วงจ้วงได้ยินคำนี้ ก็ยิ้มออกมาจาง ๆ รอยยิ้มเย็นชายิ่งนัก “ไม่จำต้องขอบคุณหรอก เป็นนางที่กระทำได้เอง!”
จางซือไม่เอ่ยอะไรออกมา ลำคอของนางดูเหมือนว่าจะมีก้อนสำลีอุดอยู่ กลืนไม่เข้า และก็คายไม่ออก รู้สึกแย่ผิดปกติ
ฉยงหวาที่เป็นคนอารมณ์ร้อน นางเอ่ยออกมาด้วยความโมโห “วันนี้ที่ท่านมามีแต่จะทำให้เรื่องมันแย่ลง ทำไมกัน? ก่อนหน้านั้นองค์หญิงและฮูหยินก็มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ไม่จำเป็นต้องมาทำร้ายกันเช่นนี้ เรื่องในตระกูลเซียวของพวกท่าน และองค์หญิงไม่ได้เกี่ยวข้องกัน ไม่จำเป็นที่ต้องมาขอบคุณองค์หญิง”
จางซือรู้สึกละอายใจอย่างยิ่ง “องค์หญิงอภัยให้หม่อมด้วย หม่อมฉัน……หย๋า ช่างเถิด คิดว่าองค์หญิงคงจะเข้าใจความหมายของหม่อมฉัน ทุกอย่างที่หม่อมฉันทำลงไปถึงแม้ว่าจะดูเห็นแก่ตัว แต่ก็เป็นเพราะว่าไม่มีทางเลือก หวังว่าองค์หญิงจะทรงเข้าพระทัย”
จ้วงจ้วงเอื้อมมือออกไปลูบตรงระหว่างคิ้ว เอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยล้า “ใช่แล้ว ทุกคนล้วนแต่ไม่มีทางเลือก ทุกคนล้วนแต่มีความลำบากใจของตนเอง ไปเถิด ฮูหยิน ข้ากับเซียวเซียวสิ้นวาสนากันตั้งแต่สิบเอ็ดปีก่อนแล้ว กลับไปบอกกับท่านโหว ไม่ต้องเป็นกังวลไป ข้าไม่มีทางทำร้ายตระกูลเซียว ข้าเองก็ไม่ใช่สาวน้อยเมื่อสิบเอ็ดปีก่อน ที่ถือเรื่องรักใคร่สำคัญเสียยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด และรู้ว่าเรื่องใดสมควรทำ เรื่องใดไม่สมควรทำ”
จางชือได้ยิน ในใจก็รู้สึกย่ำแย่อย่างขีดสุด เมื่ออยู่ต่อหน้าของจ้วงจ้วง นางรู้สึกว่าตนเองน่ารังเกียจอย่างยิ่ง
นางไม่มีหน้าที่จะมองจ้วงจ้วงได้อีก ลุกขึ้นแล้วทูลลาออกไป
และแน่นอนว่าเซียวเซียวเองก็ถุกเตือนจากท่านโหวเช่นกัน เซียวเซียวไม่ได้เอ่ยอันใดออกมาเลย เพียงแต่ท้ายที่สุดเขาเอ่ยออกมาประโยคหนึ่ง “หลานรู้ว่าจะต้องทำเช่นไร”
หลังจากที่เขาจากไปแล้ว ก็ไม่รู้ว่าไปที่ใดกัน จวนโหวเองก็ไม่กลับไป จวนแม่ทัพใหญ่ก็ไม่อยากกลับไป ฟังจากปากของปู่เขาแล้ว เขารู้ว่าจ้วงจ้วงรู้เรื่องราวในตอนนั้นแล้ว แต่แล้วจะทำอย่างไรได้? สิบเอ็ดปีก่อนหน้านั้นไม่อาจอยู่ด้วยกันได้ มาตอนนี้จะเป็นไปได้หรือ?
