ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 670
มู่หรงเจี๋ยเกลี้ยกล่อมให้หวงไท่โฮ่วกลับไป และแน่นอนว่าสนมในวังหลังเองก็ต้องตามกลับไป หวงไท่โฮ่วทรงกรรณแสงเสียจนพระเนตรบวมเป่ง ในตอนที่เดินอยู่นั้น ขาทั้งสองข้างก็ยังอ่อนแรง จนฮองเฮาและพระสนมเหมยต้องประคองออกไป
หูฮวนสี่ ซูชิง เซียวท่า และคนอื่น ๆ คอยเฝ้าอยู่ในลาน หมอหลวง อ๋องอัน และอ๋องหลี่อยู่ห้องด้านนอก
จื่ออันและมู่หรงเจี๋ยคอยเฝ้าอยู่ด้านใน
วันนี้มู่หรงเจี๋ยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา หลังจากที่ทุกคนจากไปแล้ว เขาถึงได้ถามฉินจือ “จางซือเคยมาอย่างนั้นหรือ?”
ฉินจือนำเรื่องที่จางซือมายังจวนองค์หญิง เอ่ยอะไรออกมาบ้างบอกกับมู่หรงเจี๋ย
มู่หรงเจี๋ยเงยหน้าขึ้นด้วยความเศร้าหมอง “ตระกูลเซียวหวาดกลัวถึงเพียงนี้ กระทั่งไม่กลัวที่จะให้จางซือมาเตือนจ้วงจ้วง แสดงว่าวันนั้นองค์จักรพรรดิจะต้องคุกคามพวกเขาอย่างหนัก”
เขาลุกขึ้นยืน “จื่ออัน เจ้าคอยเฝ้าอยู่ที่นี่ ข้าจะเข้าวัง”
“ท่านจะไปพบองค์จักรพรรดิอย่างนั้นหรือ? องค์จักรพรรดิทรงสลบอยู่มิใช่หรือ?” จื่ออันเอ่ยถาม
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “เขาเองก็มีช่วงที่ได้สติขึ้นมา ข้าไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว จะต้องรู้เรื่องราวทั้งหมดให้ได้”
“ตกลง ท่านไปเถิด!” ตอนนี้อยู่ห่างจากความจริงเพียงแค่ก้าวเดียวแล้ว เรื่องราวมันกระจ่างชัดว่าเป็นองค์จักรพรรดิที่ลงมือทำ แต่กลับไม่รู้ว่าในตอนนั้นองค์จักรพรรดิคุกคามตระกูลเซียวอย่างไร ถึงกับทำให้เซียวเซียวอดทนต่อความเจ็บปวดมาตลอดสิบเอ็ดปี ไม่กล้าไปมาหาสู่กับจ้วงจ้วง
องค์รัชทายาทเองก็เสด็จมาพร้อมกับพระสนมอี๋ เมื่อองค์รัชทายาทเข้ามาก็เหลือบมอง เหลือบมองไปยังจื่ออันอย่างเฉยเมย เอ่ยถาม “องค์หญิงเจิ้นกั๋วเป็นอย่างไรบ้าง?”
จื่ออันเงยหน้าขึ้นมองเขา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีความกังวลใดเลย เพียงแต่ได้รับคำสั่งให้มาเยี่ยมก็เท่านั้น
“องค์หญิงสบายดี องค์รัชทายาทลำบากแล้ว”
“สบายดี? เสด็จแม่ว่าใกล้จะตายแล้ว” องค์รัชทายาทตะคอกเสียงเย็นออกมา
พระสนมอี๋ส่งเสียงร้องออกมา “ฝ่าบาท อย่าพูดจาไร้สาระ องค์หญิงจะทรงพระเจริญ”
ถึงแม้ว่าจื่ออันจะประหลาดใจที่ทั้งสองเข้ากันได้เป็นอย่างดี แต่เมื่อคิดแล้วก็ไม่มีสิ่งใดที่ผิดแปลก เพราะอย่างไรแล้ว คนอื่นก็ไม่รู้เรื่องของทั้งสองคน
“ไม่เป็นอะไรก็ดี อย่างไรแล้วข้าก็มาเยี่ยมแล้ว ภายหน้าหากว่าเสด็จย่าทรงถามถึง บอกว่าข้าเคยมาเยี่ยมแล้วก็เป็นพอ” เมื่อองค์รัชทายาทตรัสเอ่ยจนจบ ก็ก้าวเดินออกไปอย่างเย็นชา
เมื่อออกมาถึงลานด้านนอก เขามองเห็นหูฮวนสี่ อยากจะเดินไปพูดคุยกับหูฮวนสี่ ทว่าหูฮวนสี่กลับหลบอยู่ด้านหลังของเซียวท่า
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่พึงพอใจ เมื่อคิดขึ้นมาได้ถึงเรื่องที่พระสนมอี๋เคยเอ่ยเอาไว้ บางทีทุกอย่างนี้อาจจะเป็นแผนการของหูฮวนสี่ก็เป็นได้ เป็นนางที่ไม่อยากจะแต่งงานกับเขา จึงได้ใช้แผนการชั่วร้ายของเซี่ยหว่านเอ๋อร์คนชั้นต่ำนั่น
ตอนนี้เมื่อเห็นว่าหูฮวนสี่จงใจที่จะหลบออกไป ก็ยิ่งเชื่อมั่นในความคิดนี้ เขาเดินตรงออกไป เอ่ยเสียงดัง “หูฮวนสี่!”
หูฮวนสี่ย่อกายคำนับ “คารวะองค์รัชทายาทเพคะ!”
“เจ้าไม่ต้องมาเสแสร้ง ข้าขอถามเจ้า ทำไมเจ้าถึงได้หลบข้า?”
หูฮวนสี่ตะลึงไปครู่หนึ่ง “นี่ หม่อมฉันไม่ได้หลบนะเพคะ”
“ไม่ได้หลบ? เจ้ากล้าบอกว่าเจ้าไม่ได้หลบข้า?” องค์รัชทายาทหรี่ตาลง
“ไม่มีเพคะ” หูฮวนสี่เอ่ย
“ดี หากว่าไม่มี เช่นนั้นตอนนี้เจ้าออกไปกับข้า ข้าจะพาเจ้าไปเที่ยวเล่น” องค์รัชทายาทก้าวมายังเบื้องหน้า แล้วดึงแขนนางเอาไว้
เซียวท่าใช้มือข้างหนึ่งกั้นเอาไว้ เอ่ยออกมาเสียงต่ำ “ฝ่าบาท องค์หญิงอยู่ด้านในเป็นตายยังไม่รู้ ท่านกลับมาก่อเรื่องวุ่นวายที่นี่ สมเหตุสมผลแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?”
“เจ้าไสหัวออกไป เรื่องอะไรของเจ้ากัน?” องค์รัชทายาทเอ่ยออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว
“ฝ่าบาทมาก่อเรื่องในจวนองค์หญิง ข้าจำต้องยุ่งเกี่ยว ท่านอ๋องออกคำสั่งอย่างเป็นทางการแล้ว ให้ข้านำองค์รักษ์เงาของจวนองค์หญิง ทุกคนที่เข้าออกจวนองค์หญิงมีข้าคอยรับผิดชอบ” เซียวท่าเอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น
องค์รัชทายาทโมโหเสียจนกายสั่นเทา “เจ้าถึงกับยกมู่หรงเจี๋ยมาข่มข้าอย่างนั้นหรือ? เจ้าอย่าได้ลืมไป เขาเป็นเพียงอ๋อง ส่วนข้านั้นเป็นองค์รัชทายาท”
“พ่ะย่ะค่ะ แต่ก็ขอองค์รัชทายาทอย่าได้ทรงลืมไปว่า เขาเป็นผู้สำเร็จราชการแทน คอยดูแลรับผิดชอบราชสำนัก” ซูชิงเอ่ยออกมาอย่างเฉยเมยทางด้านนั้น
หูฮวนสี่เมื่อเห็นว่าเซียวท่ามีเรื่องกับองค์รัชทายาทแล้ว เกรงว่าจะเกิดเรื่องขึ้นจึงเอ่ยออกมา “ฝ่าบาท ไม่ใช่ว่าข้าหลบท่าน เพียงแต่ตอนนี้องค์หญิงเกิดเรื่องขึ้น ข้าไม่อยากจะออกไปเที่ยวเล่น หากว่าท่านสนใจ รอองค์หญิงดีขึ้น ข้าจะไปกับท่าน”
“ใครจะสนใจว่าเจ้าจะไปกับข้าหรือไม่?” องค์รัชทายาทส่งเสียงตะคอกออกมา หันไปจ้องมองเซียวท่า
“เจ้ารอก่อน ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่ ช้าเร็วจะต้องมีสักวันที่ข้าจะเลาะฟันเจ้าออกมาทีละซี่”
