ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 687
อ๋องเหลียงคิดจะดึงมือกลับมา ทว่าอี๋เอ๋อร์กลับจับมือของเขาแน่นไม่ยอมปล่อยออกมา ท่าทีดูตื่นเต้นยินดียิ่งนัก
อ๋องเหลียงทำได้เพียงเอ่ยออกมา “เอาล่ะ อี๋เอ๋อร์ เจ้ากลับไปก่อน ข้ายังมีเรื่องให้ต้องทำอีก รอข้าจัดการธุระเสร็จแล้ว ค่อยไปเที่ยวเล่นหาเจ้า”
อี๋เอ๋อร์ปล่อยเขา พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “เจ้าค่ะ ท่านรีบเข้าไปเถิด องค์หญิงรอความช่วยเหลืออยู่”
อ๋องเหลียงมองยังนางด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง เอ่ยเคร่งขรึมออกมา “แล้วค่อยพบกัน!”
เมื่อเอ่ยจบ ก็นำพ่อบ้านเข้าไป
อี๋เอ๋อร์มองเขาเข้าไปด้วยความชื่นชอบ เดิมทีคิดจะจากไป ทว่าก็คิดว่าไม่ได้พบกับเขามานานแล้ว ไม่สู้รอเขาออกมาพูดคุยกันแล้วค่อยจากไป เพราะฉะนั้น นางจึงนั่งลงตรงขั้นบันได อย่างต้องการจะรออ๋อง เหลียงให้ออกมา
ภาพฉากนี้ ล้วนแต่ตกลงในสายตาขององค์รัชทายาท
เขามาถึงช้าไปกว่าอ๋องเหลียงเพียงครู่เดียว เป็นฮองเฮาที่ให้เขามา ในตอนที่เขาไม่รู้ว่าจะไปที่ใด ก็เลยมาที่แห่งนี้สักครู่ แล้วค่อยกลับไปรายงาน
เขาไม่เคยพบกับสายตาของเจ้าเศษสวะนั้นมองหญิงสาวเช่นนี้มาก่อนเลย เขาคิดว่าหญิงสาวผู้นี้จะต้องมีความหมายไม่ง่ายดายต่อเขาอย่างแน่นอน
“รู้หรือไม่ว่านางเป็นใคร?” เขาเอ่ยถามเด็กรับใช้ข้างกาย
เด็กใช้เหลือบมองแล้วเอ่ย “นี่ดูเหมือนว่าจะเป็นหญิงสาวที่อ๋องเหลียงเคยรู้จักก่อนหน้านี้ ได้ยินมาว่าภายหลังยังเคยเข้าวังทูลกับฮองเฮาว่าจะแต่งงานกับหญิงชาวบ้านคนหนึ่ง ถูกฮองเฮาดุด่าเสียยกใหญ่ คงจะเป็นนางนี่ล่ะพ่ะย่ะค่ะ เมื่อครู่นี้ได้ยินอ๋องเหลียงเรียกนางว่าอี๋เอ๋อร์ หญิงสาวคนนี้คงจะไม่รู้สถานะของอ๋องเหลียงเป็นแน่”
“โอ๋? นางก็คืออี๋เอ่อร์คนนั้น?” องค์รัชทายาทเอ่ยออกมาอย่างมีความหมาย
เขาลงจากรถม้าแล้วเดินเข้าไป ร้องเรียกอี๋เอ๋อร์ “อี๋เอ๋อร์?”
อี๋เอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมา มองไปยังองค์รัชทายาท เอ่ยถามอย่างมึนงง “ท่านเรียกข้าอย่างนั้นหรือ?”
“แน่นอนว่าเรียกเจ้า เจ้าไม่รู้จักข้าอย่างนั้นหรือ?” องค์รัชทายาทเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
อี๋เอ๋อร์นึกย้อนอยู่ครู่หนึ่ง ส่ายหัวออกไปอย่างตรงไปตรงมา “ข้าไม่รู้จักท่าน”
องค์รัชทายาทยิ้มเอ่ยออกมา “เจ้าไม่รู้จักข้า แต่ว่าข้ารู้จักเจ้า พี่ใหญ่ของข้ามักจะพูดถึงเรื่องของเจ้ากับข้า”
“พี่ใหญ่ของท่านเป็นใครกัน?”
องค์รัชทายาทเอ่ยออกมา “คนเมื่อครู่นี้ที่เพิ่งจะเข้าไปคนนั้น เขาไม่เคยเอ่ยถึงน้องชายอย่างข้ากับเจ้ามาก่อนอย่างนั้นหรือ?”
องค์รัชทายาทเอ่ยถามออกมาเช่นนี้ ดูเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด
อี๋เอ๋อร์ลุกขึ้นมา เอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน “ไม่ เขาเคยเอ่ยถึง เขามักจะเอ่ยถึงท่านเสมอ”
อันที่จริงแล้วไม่เคย แต่เมื่ออี๋เอ๋อร์มองเห็นท่าทางเสียใจอย่างสุดซึ้ง ถึงได้ปลอบใจเขาออกมา
องค์รัชทายาทยิ้มออกมา “จริงหรือ? เช่นนั้นก็ดี ไม่สู้เอาเช่นนี้ พวกเราไปหาที่แห่งหนึ่งนั่งกินอะไรรอเขากันดีหรือไม่?”
นางลังเลอยู่ชั่วครู่ “ข้ารอเขาออกมาตรงนี้ดีกว่า”
องค์รัชทายาทเอ่ยออกมาอย่างไม่พึงพอใจ “ไม่ไว้หน้า? เช่นนั้นก็ช่างเถิด อย่างไรแล้วก็ไม่มีใครชอบเล่นกับข้า”
อี๋เอ๋อร์เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกแย่ ดูอับอาย จึงได้โบกมือแล้วเอ่ยออกมา “ไม่ใช่เช่นนี้ เพียงแต่ข้าไม่รู้จักท่าน ข้าไม่อาจออกไปกับท่านตามลำพังได้ ท่านแม่จะดุด่าข้าเอาได้”
องค์รัชทายาทชี้ไปยังเด็กรับใช้บนรถม้า “เจ้าดูนั่น บนรถม้ายังมีคนอยู่ แล้วจะถือว่าออกไปกันตามลำพังได้อย่างไร? อีกทั้ง เจ้าไม่รู้จักข้า แต่ข้ารู้จักเจ้า เจ้าเองก็รู้จักพี่ชายของข้า พวกเราก็ถือว่ารู้จักกันแล้ว ใช่หรือไม่ พวกเราเองก็ไม่ได้ไปที่ใดกัน เพียงแต่หาสถานที่นั่งพูดคุย รอพี่ใหญ่ของข้าออกมาเท่านั้น”
อี๋เอ๋อร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เช่นนั้นก็ได้ พวกเราไปหาที่รอเขากัน มานั่งรอตรงประตูเองก็คงจะไม่ดีนัก มีคนไปมาอยู่ตลอด”
เมื่อเอ่ยเช่นนี้ อี๋เอ๋อร์จึงขึ้นรถม้าของเขาไป
ส่วนเซียวท่านั้นขี่ม้าเข้ามาพอดี เขาเหมือนจะเห็นว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งขึ้นรถม้าขององค์รัชทาทไป ก็อดที่จะตกตะลึงไปได้ แผ่นหลังนั้นดูเหมือนว่าจะเป็นอี๋เอ๋อร์
