ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 692

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 692

เชิงเขาด้านล่างมีหมู่บ้านอยู่หมู่บ้านหนึ่ง ทว่าชาวบ้านทั่วไป ไม่อาจเข้าไปถวายธูปเทียนได้

คนที่มาที่นี่บ่อยที่สุดก็คือ องค์รัชทายาทและพระสนมอี๋ อันที่จริงแล้ว พระในวัดทุกรูปต่างก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทว่าจะมีใครที่กล้าส่งเสียงเอ่ยออกมา

คืนวานนี้พระสนมอี๋ก็มายังที่นี่ บอกว่าจะมาขอพรให้กับองค์หญิง จะอยู่ที่นี่เพื่อขอพรติดต่อกันเจ็ดวัน

ในตอนที่อี๋เอ๋อร์ถูกจับตัวมานั้น พระในวัดต่างก็ไม่กล้าที่จะกระโตกกระตากออกมา พวกเขารู้ความเก่งกาจ และบ้าอำนาจขององค์รัชทายาทดี วัดแห่งนี้ไม่มีชาวบ้านมาถวายเครื่องหอม จึงทำได้เพียงพึ่งพาการบริจาคจัดสรรจากราชวงศ์ พวกเขาไม่อาจที่จะล่วงเกินองค์รัชทายาทได้

ผู้เป็นพระนั้น ทุกสิ่งอย่างในโลกนี้ล้วนแต่ว่างเปล่า แต่ก็ยังคงต้องกินข้าว มิฉะนั้นแล้ว จะไปมีแรงที่ไหนเพื่อท่องพระสูตรกัน?

อี๋เอ๋อร์ถูกจับโยนเข้าไปในห้องเก็บฟืน มีลูกสมุนขององค์รัชทายาทเป็นผู้คอยเฝ้าคุมอยู่

มือและเท้าของอี๋เอ๋อร์ถูกมัดเอาไว้ ปากเองก็ถูกปิด ทว่านางไม่ได้หวาดกลัวแม้แต่น้อย กระทั่งยังจ้องมองลูกสมุนองค์รัชทายาทด้วยดวงตากลมโต

ประตูถูกผลักเข้ามา องค์รัชทายาทนำคนเดินเข้ามา ลูกสมุนจึงได้หลีกออกไป “ฝ่าบาท!”

เด็กรับใช้นำเก้าอี้มาเขานั่ง เขายกเท้าขึ้นมา กวาดตามองไปยังอี๋เอ๋อร์อย่างเย็นชา โบกมือแล้วเอ่ยออกมา “แก้มัดนาง”

เด็กรับใช้แก้มัดให้อี๋เอ๋อร์อย่างหยาบกระด้าง นำผ้าที่ปิดปากนางออกมา ใช้เท้าข้างหนึ่งเตะลงไป “คุกเข่าลง!”

จนอี๋เอ๋อร์คุกเข่าลงพร้อมเสียงดัง “ตึกตัก” ศีรษะโขกลงไปบนพื้นอย่างแรง ทันใดนั้นก็เกิดเลือดสดไหลออกมา

องค์รัชทายาทก่นด่าออกมา “ดูพวกเจ้าเข้า ช่างหยาบคายเสียจริง ทำเช่นนี้กับแม่นางที่งดงามได้อย่างไรกัน? ยังไม่รีบประคองขึ้นมาอีก?”

เด็กรับใช้ยิ้มอย่างชั่วร้าย เดินเข้าไปดึงอี๋เอ๋อร์ขึ้นมา “ถือว่าชะตาของเจ้ายังดีอยู่ ฝ่าบาททรงเป็นคนที่รักบุปผาถนอมหยก”

องค์รัชทายาทยิ้มออกมาอย่างประหลาด “พูดได้ดี ข้าเป็นคนเช่นนี้นี่แหละ”

อี๋เอ๋อร์จ้องมองไปยังองค์รัชทายาท “ท่านเป็นน้องชายของพี่หัวโตอย่างนั้นหรือ? ทำไมท่านถึงได้จับข้ามาที่นี่? พวกเขาเรียกท่านว่าฝ่าบาท ท่านเป็นใครกัน?”

องค์รัชทายาทหัวเราะออกมา เหมือนราวกับได้ยินเรื่องราวที่แปลกประหลาดอย่างยิ่ง “ไอ้เศษสวะนั่นบอกว่าจะแต่งงานกับเจ้า เจ้ายังไม่รู้เลยหรือว่าเขาเป็นใคร ช่างน่าขบขันเสียจริง”

อี๋เอ๋อร์ตะลึงไป “ใครจะแต่งงานกับข้า?”

องค์รัชทายาทหัวเราะแล้วมองยังนาง “เจ้าไม่รู้อย่างนั้นหรือ? เจ้าเศษสวะนั่นบอกกับเสด็จแม่ว่า จะแต่งงานกับเจ้าที่เป็นสาวใช้ต่ำต้อยเกิดจากตลาด ก็ถูกเสด็จแม่ดุด่าไปเสียยกใหญ่ ตั้งแต่นั้นมาไอ้สารเลวนั่นก็ไม่กล้าที่จะไปหาเจ้า ใช่หรือไม่? เศษสวะเช่นนี้จะมีประโยชน์อะไร?”

อี๋เอ๋อร์โกรธเกรี้ยวขึ้นมา กำหมัดแน่นเอ่ยเสียงเฉียบขาดออกมา “ห้ามมิให้ท่านเอ่ยว่าพี่ชายหัวโต ท่านปล่อยข้าไปเดี๋ยวนี้นะ มิฉะนั้นแล้วหากท่านแม่ของข้าตามหาข้าจนพบแล้ว ท่านก็จะลำบากแล้ว”

องค์รัชทายาทหัวเราะออกมา “ท่านแม่ของเจ้า? เช่นนั้นข้าอยากจะรู้แล้วว่าท่านแม่ของเจ้าเก่งกาจเพียงใดกัน แล้วจะทำให้ข้าลำบากได้อย่างไร”

อี๋เอ๋อร์มองยังเขา แล้วอ้าปากค้างออกมา “ท่านทำไมถึงได้ชั่วร้ายเช่นนี้? ท่านกับพี่ชายหัวโตไม่ใช่พี่น้องกัน ท่านไม่เหมือนกับเขาแม้แต่น้อย ไม่น่าเล่า เขาถึงได้ไม่เคยเอ่ยถึงท่านต่อหน้าข้ามาก่อน”

องค์รัชทายาทส่งเสียงฮึมฮัมออกมา “ไอ้เศษสวะนั่นไม่ใช่พี่ชายของข้าจริง ๆ เขาเป็นเพียงแค่ลูกนอกสมรสเท่านั้น เขาไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นคนของตระกูลมู่หรง เจ้าไม่รู้หรอกหรือ? ไม่มีใครสนใจเจ้าเศษสวะนั่น เสด็จแม่ไม่ใส่ใจ ข้าเองก็ไม่ใส่ใจ ทุกคนต่างก็ถือว่าเขาเป็นเพียงแค่เศษสวะเท่านั้น”

อี๋เอ๋อร์ได้ยินเขาเอ่ยออกมาเช่นนี้ ก็ปวดใจกับอ๋องเหลียงเป็นอย่างมาก ไม่แปลกใจที่ก่อนหน้านั้นพบว่าเขาไม่มีความสุขเลย ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าไม่มีใครชื่นชอบเขา

“พวกท่านไม่สนใจ แต่ข้าสนใจ ข้าไม่ยอมให้พวกท่านรังแกเขา” อี๋เอ๋อร์เอ่ยออกมาด้วยความกรุ่นโกรธ

องค์รัชทายามที่เดิมทีต้องการจะปฏิบัติต่ออี๋เอ๋อร์อย่างดี ทว่าเมื่อเห็นว่านางดูไร้ซึ่งความสนใจ ไม่ได้มีความท้าทายแม้แต่น้อย ก็ลุกขึ้นแล้วเอ่ยกับลูกสมุนทั้งสองคนนั้น “ให้เป็นรางวัลของพวกเจ้าแล้ว”

พระสนมอี๋ที่วันนี้มาถวายเครื่องหอมที่นี้ ไม่สู้ไปเล่นสนุกกับนางดีเสียยิ่งกว่าเสียเวลากับเด็กสาวคนนี้

ลูกสมุนทั้งสองคนเหลือบมองไปใบหน้าที่บอบบาง และอ่อนโยนของอี๋เอ๋อร์ กำหมัดถูมือเอ่ยขอบคุณออกมา “ขอบพระทัยฝ่าบาท”

ประตูห้องเก็บฟืนถูกปิดลง อี๋เอ๋อ์ลุกขึ้นมา ก้าวถอยออกไปด้านหลัง ดวงตาฉายแววสะพรึงกลัวออกมา “พวกเจ้าอย่าเข้ามานะ พวกเจ้าอย่าเข้ามา”

ลูกสมุนรูปร่างสูงใหญ่ยิ้มชั่วร้ายเอ่ยออกมา “เด็กน้อย วางใจได้ ข้าจะถนุถนอมเจ้าเป็นอย่างดี”