ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 697

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 697

นางให้ตาวเหล่าต้าคอยดูแลอี๋เอ๋อร์ แล้วเอ่ยกับหลิวเย่ว์ออกมา “พอจะขอเอ่ยอะไรกับท่านได้หรือไม่?”

หลิวเย่ว์มองมายังนาง แล้วเดินไปอีกด้านหนึ่งโดยที่ไม่ส่งเสียงดัง จื่ออันเดินตามออกไป

“พวกเรามาทำการแลกเปลี่ยนกัน” จื่ออันเอ่ย

หลิวเย่ว์ส่ายศีรษะ “ข้าไม่ใช่คนทำการค้า”

“อี๋เอ๋อร์มีอาการป่วย เป็นมาตั้งแต่ในครรภ์ของมารดา ใช่หรือไม่?” จื่ออันเอ่ย

หลิวเย่ว์มองมายังนางด้วยความประหลาดใจ “ท่านรู้ได้อย่างไร?”

“ข้าเพิ่งจะจับชีพจรให้นางเมื่อครู่นี้!” จื่ออันเอ่ย

หลิวเย่ว์พยักหน้า “ข้าจำได้ว่าเจ้าเข้าใจทักษะการแพทย์ เจ้าหมายความว่าเจ้าสามารถรักษานางได้?”

เมื่อคำนี้ออกไป จื่ออันก็รู้ว่านางคอยให้ความสนใจกับทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในเมืองหลวง

จื่ออันส่ายศีรษะ “ข้าไม่ได้มีความมั่นใจนักว่าจะรักษานางได้ แต่สามารถรับรองได้ว่าอาการของนางจะไม่กำเริบขึ้นในสองปีนี้”

ทักษะการฝังเข็มทองนั้นมีวิธีการฝังเข็มเกี่ยวกับการรักษาโรคหัวใจ แน่นอนว่ามันซับซ้อนจนเกินไป และในตอนนี้นางเองก็ยังไม่เชี่ยวชาญนัก

“สองปี?” หลิวเย่ว์ส่ายศีรษะ “เห็นได้ชัดว่าไม่มีแรงดึงดูดใจใด ๆ”

“เช่นนั้น” จื่ออันเปลี่ยนหัวข้อแล้วจ้องมองยังนาง “หากว่าท่านไม่เห็นด้วยแล้ว ข้าคงต้องไปบอกกับซ่งรุ่ยหยางว่าท่านอยู่ในเมืองหลวง ท่านอย่าได้คิดหลบหนีไป ท่านหนีไม่ได้หรอก เมื่อมีคำสั่งให้ปิดเมืองแล้ว ท่านก็ไม่มีทางหลบหนีได้อย่างแน่นอน”

หลิวเย่ว์เบิกตากว้าง มองนางด้วยความตกตะลึง เนิ่นนาน ถึงได้พ่นคำสกปรกออกมา “บ้าจริง ตกลงแล้วเขาเอ่ยอะไรออกมา? พวกท่านรู้อะไรมาบ้าง?”

จื่ออันพยักหน้า “ใช่แล้ว โดยมากแล้วก็รู้ หากว่าไม่ใช่แล้ว แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าท่านมีเขาละมั่งโลหิต?”

หลิวเย่ว์เอ่ยออกมาด้วยความโกรธเกลียด “เขาเอ่ยอะไรออกมาบ้าง?”

จื่ออันส่งเสียงหัวเราะเฮ่อเฮ่อออกมา “อย่างเช่น มีคนขโมยเขาละมั่งโลหิตออกไป แล้วยังขโมยของบางอย่างที่สำคัญมากไปด้วย อย่างเช่น เด็ก ข้าไม่พูด ท่านก็รู้ ในใจท่านก็รู้ดี”

สีหน้าของหลิวเย่ว์ซีดขาว “เขาเอ่ยออกมาเช่นนี้? บอกว่าข้าขโมยลูกของเขาไปหรือ?”

“ฮึ่ม!” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างคลุมเครือ

หลิวเย่ว์กระทืบเท้าอย่างแรง “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่ามีลูกอยู่? ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ ใครจะรู้ว่าตั้งครรภ์เข้า? หากว่าไม่ใช่เขาที่หาคนให้มาไล่ฆ่าข้า ข้าคงจะฆ่าเด็กไปนานแล้ว ใครจะเสียดายกัน? หากว่าเขาต้องการแล้วก็นำกลับไปเสียก็สิ้นเรื่อง”

จื่ออันแอบประหลาดใจ ซ่งรุ่ยหยางยังส่งคนไล่ฆ่านางมาก่อน?

นางเรียงลำดับสิ่งที่ได้รู้มา หลังจากที่ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันแล้ว นางก็หนีไป ยังขโมยเขาละมั่งโลหิตพร้อมกับของสำคัญสิ่งหนึ่งไปด้วย ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเป็นหัวใจของเขา หรือว่าเป็นลูกของเขากันแน่ จากนั้นก็ส่งคนไล่ฆ่านางหรือ? หากว่าขโมยหัวใจแล้ว ก็เท่ากับว่าซ่งรุ่ยหยางตกหลุมรักนาง ไม่มีทางที่จะไล่ฆ่านาง ทว่า หากบอกว่าขโมยลูกไป นางเองก็บอกว่านางไม่รู้ว่ามีลูก ก็เท่ากับว่าในตอนที่นางหนีมานั้นไม่รู้ว่าตนเองตั้งครรภ์ เช่นนั้น ซ่งรุ่ยหยางเองก็คงจะไม่รู้

“เรื่องที่เขาไล่ฆ่าท่านนั้น เขาไม่ได้ยอมรับออกมา” จื่ออันแสร้งเอ่ยออกมาเช่นนี้ เพื่อลองดูว่าสิ่งที่นางเรียกว่าไล่ฆ่านั้นตกลงแล้วมันเป็นอย่างไร

“เขายังจะมีหน้าไม่ยอมรับอีกนั้นหรือ? เขานั่นแหละที่ไล่ฆ่า ไปตามหาข้าที่พรรค ทำจนพรรคของข้าพลิกกลับตาลปัตรไป ข้าเพียงแต่หลับนอนกับเขาแค่เขาครั้งเดียวไม่ใช่หรือ? ถึงกับต้องส่งคนไล่ฆ่าข้ามากมายเพียงนั้นเชียวหรือ?” นางถลกแขนเสื้อขึ้น บนแขนนั้นมีรอยบาดแผลอยู่ “นี่เป็นตอนที่เขาไล่ฆ่าข้า แล้วฟันข้าลงมา หากไม่เป็นเพราะว่าข้าวิ่งหนีได้รวดเร็วก็คงจะตายไปนานแล้ว”

จื่ออันมองไปยังรอยแผลนั่นที่ลึกมาก หากว่าฝันลึกลงไปกว่านี้อีกเพียงนิดแล้ว แม้แต่แขนนี้ก็คงไม่อาจจะรักษาเอาไว้ได้ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ซ่งรุ่ยหยางก็คงจะส่งคนไปไล่ฆ่านางจริง

แต่ว่า หรือจะเป็นศัตรูคนอื่นของนางกัน?