ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 706
ทางด้านของตระกูลหลินยังไม่ยอมรับหนังสือถอนหมั้น เพียงแต่บอกว่าจะเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้าฮองเฮา เซียวท่าเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ท่านรับเสียเถิด ใต้เท้าหลิน หากว่าฮองเฮาทรงรับสั่งให้คนส่งมาด้วยตนเองแล้วก็คงจะไม่ดีนัก”
ใต้เท้าหลินเป็นคนที่มีไหวพริบดี อ๋องเหลียงถอนหมั้นเป็นการส่วนตัว ฮองเฮาจะต้องทรงรู้สึกผิดต่อตระกูลหลิน จะต้องมีการชดเชยให้ ทว่าหากรอให้ฮองเฮาทรงถอนหมั้นเองแล้ว ก็คงจะไม่มีอะไรให้เอ่ยถึงแล้ว
เพราะอย่างไรแล้ว เขาก็เป็นแม่ลูกกัน หากอ๋องเหลียงยืนกรานจะไม่อภิเษกด้วย ฮองเฮาก็คงไม่ทรงบีบบังคับ
ท้ายที่สุดแล้ว ตระกูลหลินก็รับหนังสือถอนหมั้นมา ทว่าก็เป็นกังวลอย่างมาก เพราะว่าก่อนหน้านั้นมีคนจำนวนไม่น้อยที่มาเพื่อสู่ขอ เขาไม่แม้แต่จะตอบตกลง หลานสาวคนนี้มีหน้าตาที่ไม่เลวนัก เป็นหมากที่ใช้ในการต่อรองในหน้าที่การงานของเขา แน่นอนว่าย่อมไม่อาจจะให้แต่งงานสุ่มสี่สุ่มห้าได้
ไม่คิดเลยว่าจะไม่อาจปีนขึ้นกิ่งไม้สูงได้ กลับกันกลับตกลงในหล่มโคลน ช่างขโมยไก่มาไม่ได้ แต่กลับต้องเสียข้าวไป
มาตอนนี้หวังเพียงว่า ฮองเฮาจะทรงประทานรางวัลมาให้ไม่น้อย มิฉะนั้นแล้วก็จะสูญเสียแล้ว
หลังจากที่ถอนหมั้นไปแล้ว อ๋องเหลียงก็กลับไปยังจวนองค์หญิง ตามหาจื่ออันเพื่อสอบถามที่อยู่ของอี๋เอ๋อร์
จื่ออันยื่นมือออกไปแล้วเอ่ย “ข้าไม่รู้”
อ๋องเหลียงหดหู่ขึ้นมา “ท่านกลับไม่ได้ขอที่อยู่เอาไว้หรือ?”
“ไม่ต้องร้อนรนไป ให้เจ้าหน้าที่ครัวเรือนไปตรวจสอบเถิด” จื่ออันเอ่ย
เมื่อเป็นเช่นนี้ อ๋องเหลียงจึงได้สั่งให้เจ้าหน้าที่ครัวเรือนไปตรวจสอบที่อยู่ของหลิวเย่ว์หามรุ่งหามค่ำ หลังจากที่ตรวจสอบแล้ว อ๋องเหลียงก็คุกเข่าลงต่อหน้าของจื่ออัน “ป้าสะใภ้ ได้โปรดช่วยข้าด้วย”
จื่ออันรู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร “ไม่ต้องร้อนรนไป ท่านคงไม่อาจไปในตอนค่ำคืนได้”
“ไม่ ตีเหล็กจะต้องตีตอนร้อน ไปตอนนี้ หลังพรุ่งนี้ที่เข้าวังไปขอรับโทษแล้ว แล้วจึงไปขอให้เสด็จย่าประทานพระราชเสาวนีย์งานอภิเษกให้”
จื่ออันเมื่อเห็นว่าเขาตัดสินใจไปแล้ว และก็นึกถึงเรื่องที่วันพรุ่งนี้เขาจะเข้าวังเพื่อรับโทษ ก็อดที่จะเป็นกังวลไม่ได้ “วันพรุ่งนี้ในตอนที่ไปขอรับโทษนั้น นำเสด็จลุงของท่านไปด้วย”
“ไม่จำเป็น นางไม่มีทางที่จะทำอะไรกับข้า นอกเสียจากจะทุบตีข้าเสียหลายสิบครั้ง” อ๋องเหลียงเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย
“ท่านไม่จำเป็นต้องทนรับการทุบตีหลายสิบไม้นี้”
“ในตอนนี้เขาเป็นรัชทายาท เพียงแค่หลายสิบไม้นั้นก็ถือว่าเสียเปรียบข้าแล้ว” อ๋องเหลียงเอ่ย
จื่ออันครุ่นคิด และก็คิดว่าการลงโทษนั้นคงไม่อาจละเว้นได้ จึงไปเอ่ยออกมา “ตกลง เช่นนั้นก็ไปกันเถิด ข้าจะสั่งให้คนเตรียมตัวก่อน คงจะไม่อาจไปสู่ขออย่างง่าย ๆ ได้”
อ๋องเหลียงเอ่ย “ไม่จำเป็นต้องเตรียมอะไร ข้ากับหัวใจของข้าไปก็พอแล้ว ท่านเพียงแต่ช่วยดึงท่านแม่ของนางเอาไว้”
“ที่ท่านจะไปสู่ขอนั้น วางแผนว่าจะไปสู่ขอกับอี๋เอ๋อร์อย่างนั้นหรือ?” จื่ออันประหลาดใจอย่างมาก นี่ช่างเป็นเหมือนการไล่ตามเทรนด์ เพียงแต่ว่า ในยุคสมัยนี้คงจะไม่เหมาะสมกระมัง?
“ถามกับอี๋เอ๋อร์ก่อน ก่อนจะถามท่านแม่ของนาง” อ๋องเหลียงเอ่ย
เซียวท่าที่มองดูอยู่ข้าง ๆ ตลอดนั้น ท่าทีดูประหลาดไปเล็กน้อย
จื่ออันผลักเขาไปครั้งหนึ่ง “เจ้าตามไปด้วย”
เซียวท่าส่ายศีรษะ “ข้าไม่อยากไป”
“เพราะอะไร?”
“ข้าจะอยู่ที่นี่ ท่านอ๋องกับอ๋องกวางตงกำลังโมโหกันอยู่ หากเมื่อท่านออกไป พวกเขาจะต้องต่อสู้กันแน่” เมื่อเซียวท่าเอ่ยจบแล้วก็เดินตรงเข้าไป
จื่ออันมองยังเบื้องหลังของเขา “นี่มันท่าทีแปลกประหลาดจริง”
