ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 721

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 721

มู่หรงเจี๋ยและจื่ออันคิดว่าอ๋องเหลียงยังคงอยู่ในวังจิ้งหนิง กลับไม่รู้เลยว่าอ๋องเหลียงนั้นถูกหามออกมาจากประตูทางทิศเหนือแล้ว

เมื่อไปถึงยังวังจิ้งหนิง คนในวังเข้าไปรายงาน ฮองเฮาที่กำลังคิดอยากจะพบจื่ออัน ได้ยินว่านางมาหา จึงได้ตรัสออกมาเสียงดัง “เรียกพวกเขาเข้ามา”

พานตานที่กำลังออกไปพอดี เมื่อพบจื่ออันและมู่หรงเจี๋ย จึงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็เอ่ยเสียงต่ำออกมา “อ๋องเหลียงถูกหวงไท่โฮ่วส่งออกจากวังไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ อ๋องเหลียงยืนกรานที่จะกลับจวนไป”

ทั้งสองคนเมื่อได้ยินคำของพานตาน ก็รีบร้อนพากันออกไป

ในตอนที่หงฮวาออกมาเรียกทั้งสองคนนั้น พานตานกลับเอ่ยว่า พวกเขาออกไปแล้ว หงฮวามองไปยังพานตาน แล้วเอ่ยออกมาเสียงเบา “ใต้เท้าพาน เจ้านายของท่านคือฮองเฮา หวังว่าท่านจะจำเอาไว้”

พานตานประสานมือเอ่ยออกมา “ขอบใจแม่นางหงฮวาที่เอ่ยเตือน”

หงฮวาส่ายศีรษะ หมุนกายแล้วเดินเข้าไป

ฮองเฮาเมื่อได้ยินว่ามู่หรงเจี๋ยและจื่ออันออกไปแล้ว ก็ยิ้มเย้ยหยันออกมา “คงไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับข้าแล้วกระมัง? เจ้าออกไปประกาศพระราชเสาวนีย์ของข้า ให้เซี่ยจื่ออันรีบมายังวังจิ้งหนิง”

หงฮวารับคำสั่งแล้วหมุนกายออกไป

แน่นอนว่า หงฮวานั้นไล่ตามมู่หรงเจี๋ยและเซี่ยจื่ออันไม่ทัน พวกเขาทั้งสองคนออกจากวังไปยังจวนอ๋องเหลียงอย่างรวดเร็วแล้ว

หากว่าหงฮวาต้องการจะทำตามพระราชเสวานีย์แล้ว จะต้องตามไปยังจวนอ๋องเหลียง ทว่ามู่หรงเจี๋ยได้ออกคำสั่งเอาไว้ว่า หากว่าไม่ได้รับอนุญาติก็ห้ามเข้าจวนไป หงฮวาเองก็ถูกขวางเอาไว้ด้านนอกเช่นกัน

เมื่อทำอะไรไม่ได้แล้ว หงฮวาจึงทำได้เพียงบอกด้านหน้าประตูนั้นเอาไว้ แล้วจึงจากไป

จื่ออันเห็นร่องรอยบาดแผลตั้งแต่ช่วงเอวลงไปของอ๋องเหลียง ก็ร้องไห้ออกมา ช่างทุบตีได้โหดร้ายจริง ๆ หากว่าอ๋องเหลียงไม่ได้มีพื้นฐานอยู่ล่ะก็ หกสิบไม้ขนาดใหญ่ จะต้องเอาชีวิตเขาไปแน่

ตั้งแต่ช่วงเอวลงไป มีเลือดเนื้อเปรอะเปื้อนอยู่ และเป็นเพราะว่าถูกไม้หนามขนาดใหญ่ทุบตีเข้า ทำให้บาดแผลดูน่าสะพรึงกลัวเป็นพิเศษ บาดแผลที่มีเลือดไหลซึม หมอหลวงทำได้เพียงแค่จัดการในขั้นแรกเท่านั้น อันที่จริงแล้ว ก็ดูเหมือนว่าจะจัดการอะไรไม่ได้มากนัก เพราะว่าบาดแผลนั้นมีมากจนเกินไป

ไม้หนามขนาดใหญ่ถึงหกสิบไม้ แม้แต่กระดูกเองก็เกรงว่าจะได้รับบาดเจ็บไปด้วย ทว่าก็ไม่อาจจะตรวจสอบได้ เขาทำได้เพียงแต่นอนคว่ำอยู่เช่นนี้ ส่วนทุกแห่งที่มีเนื้อนั้น ล้วนแต่เต็มไปด้วยบาดแผลที่เปื้อนเลือด

จื่ออันรู้จักไม้หนาม ทว่าตามหลักการแล้วไม้หนาม ไม่มีทางที่จะทุบตีจนมีเลือดไหลซึมออกมา นางเอ่ยถามมู่หรงเจี๋ยอย่างสั่นเครือ “ไม้หนามทำไมถึงได้ทุบตีจนกลายเป็นเช่นนี้ได้? ไม้หนามโดยมากแล้วไม่ใช่ว่าถอดหนามออกแล้วหรอกหรือ?”

มู่หรงเจี๋ยกัดฟันเอ่ยออกมา “ไม้หนามขนาดใหญ่ที่ใช้ลงโทษในวังนั้น มีหนามน้อยใหญ่อยู่หนาแน่น ใช้เพื่อลงโทษคนในวังที่ทำความผิดร้ายแรง ฮองเฮาถึงขั้นต้องการจะเอาชีวิตเขา”

“ยังไม่รู้ว่าจะสามารถรักษาชีวิตเขาเอาไว้ได้หรือไม่ ขา…” ทั่วทั้งกายจื่ออันหนาวเหน็บขึ้นมา กัดฟันส่งเสียงดังขึ้นอย่างไม่รู้ว่า เพราะความโมโหหรือว่าหวาดกลัว

นางเรียนแพทย์มาหลายปี ไม่เคยพบว่าบาดแผลเช่นนี้ ชีวิตสามารถรักษาไว้ได้ แต่ขาอาจจะไม่อาจรักษาไว้ได้

หากต้องการจะผ่านปราการนี้ไปให้ได้ อ๋องเหลียงจะต้องการพลังอย่างยิ่งใหญ่

นางค่อย ๆ เริ่มทำความสะอาดบาดแผลอย่างช้า ๆ เพราะว่าบนไม้หนามจะต้องมีเหล็กหนามอยู่บางส่วนที่ไม่ผ่านการฆ่าเชื้อมาก่อน หนามเหล่านั้นก่อให้เกิดบาดทะยักขึ้นโดยง่าย แต่ก็ไม่มีวิธีการอื่นใดแล้ว เพราะต่อให้ถึงจะเป็นบาดทะยัก นางก็ไม่มีเข็มให้ฝังได้

การรักษาครั้งนี้มีขั้นตอนจำนวนมาก ค่อย ๆ จัดการผิวหนังและเนื้อที่ถูกทุบตีจนหลุดลอกนั้นออกมา แล้วฆ่าเชื่อก่อนจะใส่ยา ขั้นตอนนี้เจ็บปวดเป็นอย่างมาก อ๋องเหลียงที่กำลังสบบอยู่นั้นก็ฟื้นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด จื่ออันเมื่อเห็นว่าเขากัดฟันกำหมัดแน่น ก็เอ่ยออกมาเสียงเบา “ท่านร้องออกมา เจ็บก็ร้องออกมา”

“ไม่เป็นไร!” ทั่วทั้งกายของเขาสั่นสะท้าน เหงื่อเย็นไหลซึม ยังคงกำหมัดแน่นดังเดิม

มู่หรงเจี๋ยที่เดิมทีต้องการจะเข้าวังไปหาฮองเฮา เมื่อเห็นสถานการณ์ของอ๋องเหลียงเข้า ก็ไม่กล้าที่จะไปที่ใด เกรงว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น แม้แต่ครั้งสุดท้ายก็ไม่อาจจะพบเจอกันได้

ช่วงระยะนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมายกับตระกูลมู่หรง เริ่มจากป้าซือจู ต่อมาก็จ้วงจ้วง มาตอนนี้เป็นอ๋องเหลียงมู่หรงซิน เกิด แก่ เจ็บป่วย ทำให้ความอดทนของมู่หรงเจี๋ยมาถึงขีดสุดแล้ว ตอนนี้เขาเป็นเหมือนกับตัวนำระเบิดที่พร้อมจะระเบิดขึ้นได้ทุกเมื่อ

อาการบาดเจ็บของอ๋องเหลียง จัดการเป็นเวลาถึงสี่ชั่วยาม สี่ชั่วยาม แปดชั่วโมงสำหรับจื่ออันแล้ว นอกจากความทรมานทางจิตใจแล้ว ยังต้องอดทนกับความเหนื่อยล้าของร่างกายอีกด้วย หลังจากที่จัดการกับบาดแผลจนเสร็จแล้ว ร่างกายของนางก็ดูจะอ่อนระโหยโรยแรงไปในทันที