ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 259 ผลเสียที่ไร้ความปรานี
เธอพูดอย่างถูกต้องและสบตากับบอดี้การ์ดสองคน พวกเขาเดินไปข้างหน้าทันที
ก่อนที่พวกเขาจะเข้าใกล้ แนนซี่ เมอร์เรย์ นำบอดี้การ์ดอีกสองสามคนไปขวางข้างหน้าโดยบังเนลล์ไว้ข้างหลังพวกเขา
เวลาหยุดลงชั่วขณะแล้วมันก็ปะทุขึ้น
เนลล์มองไปที่ซิลเวียและหัวเราะเยาะ “อะไรกันเนี้ย? เหตุใดคุณจึงพยายามหลีกเลี่ยงปัญหาจากที่นี่ล่ะ หรือคุณคิดว่าคุณสามารถพูดคำสองสามคำเพื่อปัดสิ่งต่าง ๆ ออกไปได้แล้วตอนนี้สิ่งต่าง ๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว?”
เธอชูปากกาบันทึกเสียงขณะเผชิญหน้ากับสื่อ และกล้องถ่ายรูปและพูดว่า “ฉันสามารถรับประกันความถูกต้องของทุกสิ่งที่อยู่ในนี้ได้ ถ้าคุณไม่เชื่อฉันสามารถส่งให้ตำรวจตรวจสอบว่ามีการแก้ไขหรือเปล่า?”
เมื่อพูดอย่างนั้นเธอก็ยื่นปากกาบันทึกเสียงให้เจ้าหน้าที่ตำรวจ
ซิลเวียใกล้จะเป็นโรคประสาท
“เนลล์ เจนนิงส์!”
ณอร์นโมโหอย่างโกรธแค้นและพุ่งไปข้างหน้าเพื่อคว้าปากกาบันทึกเสียง แต่ถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจขัดขวาง
“คุณเจนนิงส์ นี่เป็นหลักฐานสำคัญโปรดอย่าเคลื่อนย้าย”
ณอร์นโกรธมากและจ้องที่เนลล์อย่างเกลียดชังพูดว่า “เนลล์ เจนนิงส์! แกหวังจะได้เห็น
ครอบครัวเจนนิงส์ถูกทำลายจริง ๆ เหรอ? แกจะมีความสุขถ้าพวกเราทุกคนตายไปใช่ไหม?”
เนลล์คิดว่ามันตลกดี
“คุณเจนนิงส์ คุณไม่ได้บอกว่าทั้งหมดนั่นจะพิสูจน์ว่าคุณบริสุทธิ์เหรอ? ถ้านั่นคือความจริงทำไมคุณถึงรู้สึกกังวลล่ะ?
ให้ตำรวจตรวจพิสูจน์ ถ้ามันเป็นของปลอม จะได้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณไง?”
ณอร์นพูดไม่ออกทันที
ซิลเวียจ้องมองเธออย่างเย็นชาขณะที่เนลล์กลับจ้องมองอย่างสงบ
ผู้สื่อข่าวคนหนึ่งถามว่า “คุณเจนนิงส์เกี่ยวกับคดีลักพาตัวคุณเป็นคนทำเพื่อแก้แค้นหรือไม่?”
“ไม่ใช่”
“อะไรนะ? ไม่?”
เกิดความปั่นป่วนในหมู่ฝูงชนอย่างฉับพลัน
ท้ายที่สุดเซลีนบอกว่าเนลล์ไม่ได้ถูกลักพาตัว และมันเป็นการแสดงทั้งหมดเพื่อจัดฉากใส่ร้ายเซลีน
ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเนลล์สบายดี
เมื่อเห็นใบหน้าที่น่าสงสัยของทุกคน เนลล์ อธิบายว่า “ก่อนหน้านี้ฉันถูกลักพาตัวไป แต่ผู้หญิงคนนั้นช่วยฉันและฉันมีโอกาสหลบหนีออกมาได้
หลังจากพบว่าคนลักพาตัวเป็นน้องสาวของฉัน ฉันไม่กล้ากลับบ้านและบังเอิญพบความจริงเกี่ยวกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ของแม่
ฉันจึงร่วมมือกับตำรวจในการดำเนินคดีนี้ แม้ว่าสถานการณ์ทั้งหมดจะถูกบังคับ แต่ฉันก็ยังอยากจะขอโทษสำหรับปัญหาและความยุ่งยากทั้งหมด
ในขณะเดียวกันฉันหวังว่าทุกคนจะเข้าใจ ว่าในฐานะลูกสาวฉันอยากรู้ความจริงเกี่ยวกับการตายของแม่”
นักข่าวอีกคนถามว่า “คุณเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของเซลีนหรือไม่?”
เนลล์ส่ายหัว “เปล่า”
ทุกคนประหลาดใจกับเรื่องนั้น
“คุณหมายความว่าคุณไม่ได้ลักพาตัวหรือขังเธอ?”
เนลล์พยักหน้า
“ฉันสาบานได้ในนามของแม่ว่าตั้งแต่ฉันมาที่ สถานที่พักผ่อนแสนสงบ ฉันไม่ได้เจอเธอเลย สำหรับการหายตัวไปของเธอฉันไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำ
เนื่องจากเธอทำผิดไว้มาก เธออาจจะสร้างศัตรูที่ไม่รู้จัก หากคุณทุกคนสนใจที่จะรู้บางทีพวกคุณควรตรวจสอบในเรื่องนี้”
หลังจากที่เนลล์พูดทุกคนก็อดมองหน้ากันไม่ได้
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงของการเปิดเผยและข่าวลือ ทุกคนที่นั่นเคยได้ยินเกี่ยวกับบทบาทของ เซลีน มาก่อนดังนั้นจึงไม่แปลกใจเลยที่เนลล์พูดแบบนั้น
เซลีนเริ่มตกใจและดุ “เนลล์ เจนนิงส์ เธอกำลังพูดเรื่องบ้าอะไร! เธอเป็นคนลักพาตัวและขังฉันไว้บนเรือ!
เธอยังขู่ว่าจะฆ่าฉัน ถ้าฉันไม่หนีออกมา ฉันคงได้รับอันตรายจากเธอ เธอยังกล้าโกหกได้อย่างไง?”
เนลล์มองเธออย่างเกียจคร้านจากนั้นก็หัวเราะแล้วพูดว่า “โอ้? เธอมีหลักฐานเกี่ยวกับข้อกล่าวหาของคุณไหมล่ะ?”
เซลีนพูดไม่ออกและเป็นแบบนั้นมานานแล้ว
เนลล์กล่าวว่า “การพิสูจน์เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องยาก ฉันอยู่บนเกาะนี้มาตลอด เจ้าหน้าที่โรงแรมและผู้คนบนเกาะสามารถเป็นพยานให้ฉันได้”
เมื่อเธอพูดอย่างนั้นทุกคนก็คลายความสงสัย
จากนั้นการจ้องมองไปยังเซลีนที่ดูน่ารังเกียจมากยิ่งขึ้น
เธอล้มเหลวในการลักพาตัวเนลล์ แต่ตอนนี้เธอแอบอ้างว่า เนลล์ลักพาตัวเธอไป?
มันไร้ยางอายเกินไปไหม
เซลีนไม่เคยคิดว่าเรื่องนี้จะมาถึงขั้นนี้ เธอมองไปที่ทุกคนและตระหนักว่าไม่มีใครเชื่อเธอซึ่งทำให้เธอกังวลมากขึ้น
เธอมองซิลเวียอย่างกับคนหลงทาง
“คุณย่าตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี?”
ซิลเวียก็เงียบไปด้วย
อย่างไรก็ตามในฐานะคนที่อายุมากของครอบครัวเจนนิงส์ เป็นเวลาหลายปีเธอต้องรักษาหน้าตาของครอบครัว
เธอกล่าวว่า “เมื่อแกไม่ได้ไปไหน ก็ไม่ได้หมายความว่าแกไม่ได้สั่งให้ใครทำ แต่ไม่ต้องกังวลเราจะตรวจสอบเรื่องนี้อย่างละเอียด ตอนนี้แกได้ยอมรับว่าแกเป็นคนเตรียมการ เรื่องหายตัวไปของแกเอง นั่นหมายความว่าข้อกล่าวหาที่เซลีนได้รับเมื่อสองสามวันก่อนนั้นเป็นของปลอม เราต้องการพิสูจน์เท่านั้นและส่วนที่เหลือจะได้รับการไกล่เกลี่ยในภายหลัง”
ซิลเวียต้องการออกไปหลังจากพูดแบบนั้น
คาดไม่ถึงว่าเธอจะถูกเนลล์ขัดขวาง
“เดี๋ยว!”
เธอเดินไปข้างหน้าและพูดว่า “คุณนายเจนนิงส์ คุณยังไม่ได้อธิบายกับการบันทึกนี้! และคุณกำลังพยายามจะจากไปเหรอ?”
ใบหน้าของซิลเวียซีดลง
“ฉันบอกไปแล้วว่าเป็นของปลอม! เราไม่เคยทำสิ่งนี้มาก่อน!”
“เอ่อ … ดูเหมือนคุณจะไม่ยอมรับมันนะ?”
“ทำไมฉันต้องยอมรับกับสิ่งที่ฉันไม่เคยทำ”
“ได้เลย”
เนลล์พยักหน้า “เมื่อคุณยังปฏิเสธที่จะยอมรับเราจะพบกันในศาล! อย่าบอกว่าฉันไม่ได้ให้โอกาสคุณ หรือไม่ได้หาทางออกให้กับครอบครัวเจนนิงส์ของคุณ”
ซิลเวียโกรธแค้นจากคำขู่ของเธอ
“เนลล์ อย่าลืมว่าแกก็เป็นเจนนิงส์เหมือนกัน!”
“ขอโทษที่ลืม แต่ในช่วงเวลาห้าปีที่ผ่านมาฉันเข้าใจอย่างชัดเจนว่าคุณปฏิบัติต่อฉันอย่างไร และความทรงจำของฉันถูกฝังอยู่ในหลุมศพพร้อมกับแม่ของฉัน! ดังนั้นจากนี้เราจะแยกทางกัน!”
เนลล์หันหลังกลับเพื่อจากไปหลังจากพูดโดยไม่สนใจซิลเวีย
ซิลเวียจ้องมองเธออย่างชั่วร้ายราวกับว่าอยากให้หลังของเธอทะลุ!
เซลีนยังคงมีสีหน้าตื่นตระหนกขณะที่เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “พี่ พี่เป็นคนไร้ความเมตตาจริง ๆสินะ? ในครั้งสุดท้ายคุณย่า และคุณพ่อแสดงความรักต่อพี่มากเกินไป พี่ไม่นึกถึงหรือเห็นคุณค่าของเวลาเก่า ๆ บ้างเลยเหรอ?”
เนลล์หัวเราะอย่างเย็นชา
“ฉันเปิดโอกาสให้พวกคุณได้ทำการสารภาพแล้วใช่มั้ย พวกคุณเป็นคนที่ไม่รู้จักบุญคุณ? และตอนนี้คุณกำลังบอกว่าฉันไร้ความเมตตา? ทำไมคุณไม่ลองคิดดูว่าพวกคุณทุกคนไร้ความเมตตาแค่ไหนเมื่อคุณวางแผนที่จะฆ่าแม่ของฉัน”
