“ อันที่จริงมันยังใช้เวลาหมักน้อยเกินไป ถ้าให้เวลามันมากกว่านี้เหล้านี้จะดีกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้แน่นอน” เย่เฉินพยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ข้าเฝ้ารอให้ถึงวันนั้น!” หลังจากกุยแกพูดจบเขาก็หยิบเหยือกขึ้นมาแล้วรินเย่เฉินหนึ่งแก้วจากนั้นก็เติมของตัวเองให้เต็ม
“นายท่านเชิญดื่ม!” กุยแกพูดจบก็ยกขึ้นดื่มหมดในครั้งเดียว
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยแล้วดื่มมัน
กุยแกที่ดื่มเสร็จก็ถอนหายใจหลังจากนั้นสักครู่ก็มองไปที่เย่เฉินและถามว่า:
“ ทำไมท่านลอร์ดถึงไม่สงสัยข้า?”
คุณสงสัยอะไร? เย่เฉินผงะไปชั่วขณะแล้วถาม
“ สงสัยว่าข้าแสร้งตอบรับท่านเพราะจะรักษาชีวิตตนเอง แล้วรอโอกาสที่จะหนีไปจากเมืองหลุนฮุยและหนีจากท่านลอร์ด” กุยแกมองไปที่ดวงตาของเย่เฉินและถามออกมาอย่างจริงจัง
เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อได้ยินเช่นนั้น จากนั้นก็กล่าวว่า:
“ หากความสงสัยเป็นประโยชน์ตอนนี้ข้าก็คงครองโลกไปแล้ว”
หลังจากที่เย่เฉินพูดจบเขาก็รินเหล้าให้ตัวเองหนึ่งแก้วแล้วพูดต่อ:
“ข้าให้ความสำคัญกับเจ้าเพราะข้ารู้จักเจ้ามานานแล้วดังนั้นเมื่อข้ารู้ว่าเจ้าคือ ฟงเซี่ยว , กุยแก ข้าก็มีความสุขมาก!
ในตอนนั้นข้าเคยคิดว่า หากเจ้าไม่ติดตามข้า ข้าก็จะหักขาของเจ้าหรือแม้แต่อาจฆ่าเจ้า! “
เมื่อเย่เฉินกล่าวจบ กลิ่นอายแห่งการสังหารที่รุนแรงมากก็ปรากฏขึ้นทันที
อย่างไรก็ตามการแสดงออกของกุยแกไม่ได้เปลี่นไปแม้แต่น้อย เขารินเหล้าให้ตัวเองหนึ่งแก้วแล้วค่อยๆจิบมัน
กลิ่นอายแห่งการสังหารของเย่เฉินปรากฏขึ้นและหายไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงเวลาที่กลิ่นอายแห่งการสังหารหายไปแรงกดดันที่เหมือนจะครอบงำโลกใบนี้ก็หลั่งไหลออกมาทันที
“ กุยแก เส้นทางของข้าจะไม่ถูกขวางโดยใคร แม้ว่ามันจะเป็นปีศาจหรือแม่มดก็ตาม! ข้าไม่คิดว่าจะมีใครสามารถหยุดข้าไม่ให้ก้าวไปข้างหน้าได้!”
เย่เฉินหยุดชั่วครู่จากนั้นมองไปที่กุยแกจากนั้นก็พูดว่า:
“เจ้าสามารถเลือกได้อีกครั้ง หากเจ้าจะอยู่ต่อข้าก็ต้องการให้เจ้าภักดีต่อข้า หากเจ้าจะจากไป ข้าจะปล่อยเจ้าไปโดยไม่ทำให้เจ้าต้องบาดเจ็บ”
กุยแกยกถ้วยเหล้าดื่มจนหมด
เย่เฉินไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไปแรงกดดันที่ออกมาจากร่างของเขานั้นมั่นคงราวกับหิน
แต่กุยแกไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เขายังหลับตาเหมือนจะดื่มด่ำกับรสชาติของเหล้า
เมื่อเวลาผ่านไปกุยแกก็ลืมตาขึ้นและมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
“เหล้านี้รสชาติดีจริงๆ … ” กุยแกพูดออกมาด้วยอารมณ์ จากนั้นก็ลุกขึ้นโค้งคำนับอย่างเคร่งขรึมและพูดว่า:
“กุยแก ฟ่งเซี่ยว ขอสาบานว่าจะภักดีต่อท่านลอร์ด!”
“ติ้ง ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่น เย่เฉิน ที่ผ่านการทดสอบของข้าราชการในประวัติศาสตร์ระดับพิเศษ เทพผีกุยแก ได้ยอมรับคุณอย่างเป็นทางการ “
“ตื้ง ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่น เย่เฉิน ความภักดีของ กุยแก ถึง 100 และเขาจะเป็นคนจงรักภักดีต่อคุณจนถึงที่สุด
เมื่อเสียงประกาศจบลง เย่เฉินรู้สึกโล่งใจในทันที
มารดาเถอะ ข้าราชการในประวัติศาสตร์ระดับพิเศษไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้รับ หากทำไม่ดีคนพวกนี้ก็คงหนีไปหมด
เคราะห์ดีที่เขาไม่หนีไป …
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เย่เฉินก็รีบมองไปที่หน้าต่างคุณสมบัติของกุยแก
“กุยแก: ข้าราชการชั้นสูงในประวัติศาสตร์
คุณสมบัติ: มีปัญญาที่ยอดเยี่ยมเหมือนปีศาจและเจ้าเลย์เหมือนกับภูติผี
คุณสมบัติ: ระดับ SSS (ปิดผนึก)
ความภักดี: ตายอย่างภักดี
กำลัง: 30
รากฐานกระดูก: 90
พลังวิญญาณ: 100
โชคชตา: ซ่อนอยู่
เทคนิค: เทพผี (ไม่สมบูรณ์) (ระดับพระเจ้า)
ทักษะ: ดวงตาเทพผี และเทคนิคหวังเจี่ยน
อุปกรณ์: ไม่มี “
ตาของผี …
ท่าทางแปลก ๆ ของกุยแกก่อนหน้านี้ เขาใช้ดวงตาของภูตผี …
ทักษะดวงตาภูตผีนี้ ไม่ใช่เทคนิคการอ่านใจหรอกหรอ …
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เย่เฉินก็มองไปที่กุยแกด้วยความเจ็บปวด
กุยแกเห็นการจ้องมองแปลก ๆ ของเย่เฉิน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะตกใจแล้วถามว่า “นายท่านข้ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”
“ดวงตาของภูติผีของเจ้าเป็นทักษะในการอ่านใจ?” เย่เฉินถามอย่างสงสัย
“ ท่านลอร์ดกังวลใช่หรือไม่ว่า ข้าจะใช้ทักษะการอ่านใจเพื่อตรวจสอบความลับของท่านลอร์ด?” กุยแกผงะไปครู่หนึ่งแล้วถามออกมาด้วยรอยยิ้ม
ใบหน้าของเย่เฉินแข็งค้าง แม้ว่าเขาจะไม่อยากยอมรับ แต่สิ่งที่กุยแกพูดก็คือความจริง
มารดาเจ้าเถอะ มีผู้ใต้บังคับบัญชาที่อ่านใจได้นั่นเป็นปัญหาอย่างมาก
แม้ว่าผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้จะซื่อสัตย์ 100% แต่เขาก็ยังหนักใจเช่นกัน
ทันใดนั้น กุยแกก็หัวเราะแล้วกล่าวอธิบายว่า:
“นายท่าน ทักษะดวงตาภูติผีของข้านั้นไม่มีความสามารถในการอ่านใจ แต่สามารถตรวจจับอันตรายล่วงหน้าได้”
เมื่อกุยแกพูดจบ เขาก็หยิบกระติกน้ำที่สะโพกขึ้นมา “อึก อึก อึก” และดื่มจนหมดภายในหนึ่งลมหายใจ จากนั้นกล่าวต่อด้วยสีหน้าเสียใจ:
“ข้าไม่คิดว่าท่านลอร์ดจะหักขาของข้า หากเป็นเป็นเช่นนั้นท่าลอร์ด ข้าคงจะเจ็บมาก”
เมื่อเย่เฉินได้ยินเช่นนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะออกมา จากนั้นก็พูดว่า: “ข้าจะมอบเหล้าชั้นดีนี้กับเจ้าทุกวัน!”
“ สามไห!” กุยแกรีบชูสามนิ้วขึ้นและกล่าว เมื่อได้ยินเช่นนั้นใบหน้าของเย่เฉินก็แข็งค้างทันที
การแสร้งทำท่าทีน่าสังเวชของกุยแกก่อนหน้านี้ก็มีจุดประสงค์เพื่อได้เหล้ามาดื่มมากขึ้น
เมื่อคิดเช่นนั้นเย่เฉินก็จ้องมองไปที่กุยแกแล้วกล่าวว่า:
“ ก็ได้ สามไห แต่ตอนนี้ ข้ายังให้เจ้าได้แค่ไหเดียว ถ้าเจ้าต้องการสามไหเจ้าต้องรอให้การผลิตเหล้าพัตนาไปมากกว่านี้ เมื่อถึงตอนนี้มันจะไม่ทำร้ายร่างกายของเจ้า และยังส่งผลดีดีต่อร่างกายของเจ้าด้วย
ในบันทึกทางประวัติศาสตร์กุยแกเสียชีวิตตั้งแต่ยังหนุ่ม เย่เฉินไม่ต้องการให้กุยแกทำให้ร่างกายแย่ลงเพราะการดื่มเหล้า
สำหรับสภาพร่างกายของกุยแก เย่เฉินไม่มีอะไรที่ทำได้ในขณะนี้
วิธีเดียวที่จะได้รับยาในตำนานหรือหาหมอวิเศษฮัวโต๋จึงจะสามารถรักษาโรคของกุยแกให้หายได้จริงๆ
แน่นอนว่าแม้ว่ากุยแกจะตายไปจริงๆ แต่เย่เฉินก็ไม่ต้องกังวลเพราะเย่เฉินยังมีดอกฮั่วหยางอยู่ในมือของเขา
“ ครับท่านลอร์ด เอาอย่างนั้นก็ได้” กุยแกได้ยินเช่นนี้ดวงตาของเขาสว่างขึ้นและเขาก็รีบตอบ
“ไม่มีปัญหา.” เย่เฉินพยักหน้าโดยไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี
