ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1291
คาร์สันกลืนน้ำลาย เขารู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในถ้ำสิงโต เขาตอบไปด้วยเสียงสั่นเทา “พูดตามตรงนะครับคุณเซเวียร์ เรื่องโชคร้ายและการล่มสลายของตระกูลอาเรสเมื่อสามปีก่อน คุณเองก็อยู่ในรายชื่อที่ต้องโดนจัดการด้วยเพราะว่าคุณเป็นลูกสะใภ้ของพวกเขา แต่ว่านายน้อยนั้นหลงรักคุณหัวปักหัวปำจนเขายอมสละนิ้วก้อยของตัวเองเพื่อช่วยคุณไว้”
“ส่วนลูก ๆ ของคุณนั้น นายน้อยก็ตั้งใจว่าจะหักนิ้วตัวเองสามนิ้วเพื่อช่วยพวกเขาไว้ แต่ต้องขอบคุณที่คุณบอกความจริงมาในตอนท้าย เพราะว่าในตัวของนายน้อยและคุณหนูพวกนั้นมีสายเลือดของยอร์กไหลเวียนอยู่ ทำให้พวกเขาได้รับการถอดชื่อออกจากรายการสังหาร”
“ตอนที่นายน้อยจากมา เขาไม่ได้พาใครกลับมากับเขาด้วย”
แองเจลีนสั่นสะท้านเมื่อได้ยินเรื่องที่เขาบอก
“ถ้าเป็นแบบนั้น มีคนชื่อปีศาจอยู่ในป้อมตระกูลยอร์กไหม?” แองเจลีนถามอีกครั้ง
คาร์สันพึมพำ “ปีศาจ” เขาส่ายหน้าอย่างแรง “ไม่มีคนแบบนั้นในป้อมตระกูลยอร์กนะครับ คุณเซเวียร์”
มือแองเจลีนที่ซุกอยู่ใต้แขนเสื้อสั่นเทา “ฉันเชื่อนายได้ใช่ไหมคาร์สัน?”
คาร์สันสาบาน “ผมไม่มีความกล้าพอที่จะโกหกคุณหรอกครับคุณเซเวียร์ ใครจะรู้ว่าสักวันคุณอาจจะกลายเป็นนายหญิงของป้อมตระกูลยอร์กก็ได้ ผมไม่มีทางตั้งตัวต่อต้านคุณหรอกถึงผมจะกล้ากว่านี้ก็เถอะ”
หัวใจของแองเจลีนจมดิ่งสู่ความมืดมิดหลังจากที่ได้ฟังคำยืนยัน
“ร็อบบี้น้อย” น้ำตาเธอไหลพรากใบหน้า
แองเจลีนยืนแข้งขาสั่นก่อนจะโบกมือให้คาร์สัน “นายไปได้แล้ว”
คาร์สันรีบจากไปอย่างเชื่อฟัง
ทันทีที่เขาออกไปจากสวนสายลมสดชื่น คาร์สันก็พุ่งตัวไปที่ห้องสมุดทันที
ท่ามกลางป่าไผ่ ชายชราผมขาวผิวสีทองแดงนั่งตัวงอเอามือกุมท้องอยู่ เขาขยับตัวได้อย่างยากลำบาก
“คุณท่านยอร์ก” คาร์สันรีบเข้ามาหาคุณท่านยอร์ก “เกิดอะไรขึ้นครับ?”
คุณท่านยอร์กด่า “ไอ้ชั่วนั่นมันวางยาถ่ายฉัน ฉันอยู่ในห้องน้ำนานจนเกือบจะตายอยู่ในนั้นแล้ว”
สีหน้าคาร์สันซีดเผือด…
“ผมคิดว่าท่านจะหยุดเขาไว้ให้ผมได้ คุณท่านยอร์ก ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณจะโดนกับดักของเขาเข้าซะเอง ไม่นะห้องสมุด”
คาร์สันเริ่มวิ่งไปทางห้องสมุด
คุณท่านโนเอลตบโต๊ะและคำรามว่า “คาร์สัน ไอ้เวร กลับมานี่นะ”
คาร์สันกลับมาและถามว่า “มีอะไรครับคุณท่านยอร์ก?”
คุณท่านยอร์กกุมท้องพร้อมด่า “อย่างน้อยแกก็ไปเอายามาให้ฉันไม่ได้เหรอไง? ฉันท้องเสียมาทั้งวันจนตอนนี้แข้งขาอ่อนเดินไม่ไหวแล้ว ถ้าฉันไม่ได้กินยาฉันคงได้ลงหลุมแน่”
เมื่อคาร์สันเห็นว่าคุณท่านยอร์กดูอ่อนแอหมดสภาพมากแค่ไหนขณะที่เขากุมท้องอยู่ เขาไม่ได้ดูทรงพลังและเปี่ยมอำนาจอย่างที่เคย คาร์สันก็ตอบอย่างตระหนก “ครับท่าน”
หลังจากกินยาที่คาร์สันเอามาให้แล้ว คุณท่านยอร์กยกกาน้ำชาพร้อมถ้วยน้ำชาขึ้นมาดูอย่างเคร่งเครียด เขาถามอย่างงุนงง “เจ้าเด็กนั่นเอายาใส่ในชาได้ยังไงกันนะ?”
น่ากลัวจริง ๆ
ตลอดมาคุณท่านยอร์กเป็นคนทะนงตัวและได้ชื่อว่า ‘ไร้เทียมทาน’ ต่อหน้าคนรุ่นหลัง แต่วันนี้เขาเสียท่าหมดรูปให้เด็กหนุ่มและรู้สึกอับอายมาก
หากมีคนอื่นรู้ว่าเขาต้องอยู่ในห้องน้ำทั้งวัน ชื่อเสียงที่ดำรงมานานของเขาก็คงต้องจบสิ้นลง
คุณท่านยอร์กจ้องคาร์สันอย่างดุร้าย คิดหาหนทางที่จะปิดปากเขา
ในที่สุดเขาก็คิดวิธียอดเยี่ยมขึ้นมาได้ นั่นคือการที่ลากให้ซวยไปด้วยกันนั่นเอง
“ดื่มชาหน่อยสิคาร์สัน นี่เป็นใบชาใหม่ที่ฉันเพิ่งเก็บมาวันนี้ ลองสิทั้งหอมทั้งหวานเลย”
คาร์สันรับชามาจากคุณท่านยอร์ก เงยหน้าแล้วก็กระดกน้ำชาหมดแก้ว
จากนั้นคาร์สันก็กุมท้องและรีบวิ่งไปห้องน้ำ
