ภินท์ฟ้าฆาตปฐพี – บทที่ 238 ความโกรธของฟางหวา

เมืองซูหาง ตระกูลฟาง!

ปัง!

เสียงตบหน้าดังสนั่น ฟางหวากระเด็นออกไปโดยตรง แก้มขวาของเขาก็บวมขึ้นทันที!

อย่างไรก็ตาม ฟางหวาที่หยิ่งผยองอยู่เสมอ ไม่มีความโกรธแม้แต่น้อย เขาลุกขึ้นจากพื้นทันที แม้แก้มขวาของเขาจะเจ็บปวด แต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรเลย!

ฟางเฉิงโจวจ้องเขาอย่างเย็นชา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเยือกเย็น “เป็นเพราะคนโง่อย่างคุณ ทำให้เทียนหยู่สิบเก้าจอมกระบี่ ตายสามและพิการหนึ่ง คุณรู้หรือไม่ว่าตระกูลต้องใช้พลังไปมากแค่ไหนในการฝึกฝนพวกเขา?!

ส่วนลึกในดวงตาของฟางหวาประกายความโหดเหี้ยม แต่มันก็หายวับไป และแทนที่ด้วยความนอบน้อมทันที “มันเป็นความผิดของผมทั้งหมด ข่าวกรองของผมไม่ชัดเจน แต่ทหารเล็ก ๆ ธรรมดา ทำไมถึงสามารถเชิญขุนพลหมาป่าสามตัวที่เก่งที่สุดของแก๊งหมาป่ามาคุ้มครองดูแลความปลอดภัยส่วนตัวได้อย่างไร?”

“ฮึ่ม!”

ฟางเฉิงโจวมองเขาอย่างเย็นชา “คุณถามผม แล้วผมจะไปถามใคร?”

“ขุนพลหมาป่าแห่งแก๊งหมาป่าทั้งเก่าคนนั้นเป็นคนที่บ้าคลั่ง แม้แต่สำนักกระบี่ของพวกเรา ก็ไม่ปรารถนาที่จะล่วงเกินพวกเขาง่าย ๆ แต่เป็นเพราะคุณ มันจึงกลายเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง ฟางหวา คุณรู้ไหมว่าคุณสร้างปัญหาให้ตระกูลฟางมากแค่ไหน?!”

“ทั้งหมดเป็นเพราะความไม่รอบคอบของผม ทั้งหมดนี้เป็นปัญหาที่ผมก่อขึ้นมา และผมจะแก้ไขมันด้วยตนเอง!”

“คุณแก้ไขได้? คุณแก้ไขมันได้หรือ?”

“ฟางหวา แม้ว่าคุณจะมีสายเลือดตรงของตระกูลฟาง แต่คุณไม่มีพรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก ถึงคุณจะเก่งแค่ไหน แต่คุณก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ต้องกล่าวถึงแก๊งหมาป่ากับขุนพลหมาป่า ถ้าเซี่ยงเส้าหลงอยากจะฆ่าคุณ มันง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ!”

คำพูดของฟางเฉิงโจวไม่ได้ไว้หน้าใด ๆ ฟางหวาก้มหน้าลง “ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ผมจะไปประนีประนอมคืนดีกับเซี่ยงเส้าหลง”

“สารเลว!”

ฟางเฉิงโจวตะโกนอย่างโกรธเคือง “คุณคิดว่าสถานการณ์ตอนนี้ยังคงเป็นความขัดแย้งส่วนตัวระหว่างคุณกับเซี่ยงเส้าหลงอีกหรือ!”

เจตนาฆ่าประกายอยู่ในดวงตาของเขา “เทียนหยู่สิบเก้าจอมกระบี่ ตายไปสามคนและอีกคนพิการด้วยน้ำมือของเขา ตอนนี้เซี่ยงเส้าหลงเป็นศัตรูของตระกูลฟางและสำนักกระบี่ทั้งหมดแล้ว!”

“ถ้าความแค้นนี้ไม่ได้รับการชำระ ตระกูลฟางจะยืนหยัดอยู่ในตระกูลฝึกยุทธ์เก่าแก่ทั้งเจ็ดสำนักได้อย่างไร?!”

หลังจากกล่าวจบ เขามองไปที่ฟางหวาอย่างเย็นชา “คุณไม่ต้องยุ่งเรื่องนี้แล้ว สำนักกระบี่จะเป็นคนจัดการเซี่ยงเส้าหลงเอง!”

“รากฐานที่สร้างมาหลายสิบปีในเมืองซูหางได้ถูกทำลายอย่างสิ้นเชิงไปแล้ว แม้ว่าตระกูลจะแข็งแกร่ง แต่ในตระกูลมีคนมากมาย และต้องใช้จ่ายในชีวิตประจำวันเป็นเงินจำนวนมาก อีกไม่กี่วันคุณไปที่เมืองฉางไป่เพื่อพัฒนาอุตสาหกรรมใหม่เถอะ!”

หลังจากกล่าวจบ ฟางเฉิงโจวก็เดินจากไปโดยไม่ได้มองฟางหวาอีกเลย!

หลังจากที่เขาจากไป ฟางหวาก้มศีรษะลง กำหมัดทั้งสองแน่นมากจนข้อต่อขาวซีด ขณะนี้ฟางฉวนเดินเข้ามา และมองไปที่ฟางหวาด้วยความกังวลว่า “คุณชาย คุณ…คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?……”

“ไอ้สารเลวฟางเฉิงโจวมันทำเกินไปแล้ว ยังไงคุณก็เป็นสายเลือดตรง เขาไม่ได้เป็นสายเลือดโดยตรง มีคุณสมบัติอะไรมาสั่งสอนคุณเช่นนี้?”

“ฮ่า ๆ …….ใช่ ผมเป็นสายเลือดตรง แต่เป็นสายเลือดตรงที่ไร้ประโยชน์ที่สุด!”

ฟางหวายิ้มอย่างโศกเศร้า ทันใดนั้น เขาเงยหน้าขึ้นทันใด ดวงตาแดงก่ำ มองขึ้นไปบนฟ้าแล้วตะโกนว่า “ตระกูลฟางมีลูกชายสี่คน ไม่มีใครสามารถเทียบความฉลาดหลักแหลมและแผนกลยุทธ์ของผมฟางหวาได้! หรือเพราะผมไม่สามารถฝึกศิลปะการต่อสู้ได้ ถึงกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ที่สุดใช่ไหม?!”

“ผมฟางหวาออกจากบ้านตอนอายุสิบหก และสร้างความมั่งคั่งมากมายให้ตระกูลฟาง ทั้งหมดนี้เทียบไม่ได้กับกลุ่มคนหยาบที่รู้แต่ฝึกวิชาเป็นเท่านั้นหรือ?!”

“ฟางฉวน คุณคิดว่าผมไร้ประโยชน์จริง ๆ หรือ?”

“เปล่า! คุณชาย สำหรับผมแล้วคุณเป็นคนเก่งในใจผมเสมอ! เพียงแต่…..เพียงแต่ คุณเกิดผิดที่……”

“ถ้าคุณไม่ได้เกิดอยู่ในตระกูลฝึกยุทธ์เก่าแก่ ด้วยพรสวรรค์ของคุณ ไม่ว่าจะเป็นตระกูลใดก็ตาม สามารถเรียกคุณว่าเป็นบุตรแห่งสวรรค์อันภาคภูมิ!”

เมื่อเห็นท่าทางของฟางหวาแล้ว ฟางฉวนรู้สึกเจ็บปวดใจเล็กน้อย คนรับใช้ย่อมยกย่องเจ้านาย ยิ่งไปกว่านั้น ฟางฉวนเป็นทาสเก่าส่วนตัวของฟางหวา และเห็นฟางหวาเติบโตขึ้นมา ความรู้สึกที่เขามีต่อฟางหวานั้นเป็นเหมือนญาติ!

“บุตรแห่งสวรรค์อันภาคภูมิ?”

สายตาของฟางหวาแดงก่ำ “ใช่ ผมฟางหวาเป็นบุตรแห่งสวรรค์อันภาคภูมิ และเป็นคนที่สามารถนำตระกูลฟางไปสู่ความรุ่งโรจน์ได้!”

“ฟางเฉิงโจวคิดว่าตนเองเป็นใคร คู่ควรเป็นแค่สุนัขรับใช้ตัวหนึ่งของผมเท่านั้น!”

“ยังมีเซี่ยงเส้าหลง! เซี่ยงเส้าหลง!!!”

“ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะเขา!”

“ถ้าไม่ฆ่าเขา มันยากที่จะระบายความแค้นที่อยู่ในใจของผม!”

ดวงตาของเขาประกายความเคียดแค้น “เทียนหยู่สิบเก้าจอมกระบี่ ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ ตายไปสามคนและพิการหนึ่ง ทั้งสิบเก้าคนนั้นเป็นคนไร้ประโยชน์เสียจริง!”

“ฟางฉวน เรื่องที่ผมให้คุณจัดการ คุณจัดการเรียบร้อยหรือยัง?”

“เรื่องนี้……ถือว่าจัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ฟางเฉิงโจวเคยบอกว่า ตระกูลจะรับช่วงจัดการเรื่องนี้ต่อ เซี่ยงเส้าหลงเป็นคนที่จัดการค่อนข้างยาก เมื่อตระกูลเต็มใจที่จะดำเนินการ ก็ให้พวกเขาจัดการดีกว่า…….”

“ฮึ่ม! ไม่ได้!”

ฟางหวาขัดจังหวะเขาทันที “ศัตรูของผม ผมจะต้องเป็นคนลงมือจัดการเอง!”

“เพื่อแสดงคนในตระกูลเห็นว่า ศัตรูที่แม้แต่เทียนหยู่สิบเก้าจอมกระบี่ไม่สามารถจัดการได้ ผมฟางหวานั้นจัดการเขาได้อย่างไร!”

“ทุกอย่าง ดำเนินการตามแผนก่อนหน้านั้นของผม!”

“เรื่องนี้……”

“ครับ คุณชาย!”

เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ เซี่ยงเส้าหลงซึ่งไม่ได้หลับสบายมานานแล้ว ได้ลืมตาขึ้นอีกครั้ง และท้องฟ้าก็ค่อย ๆ มืดลง

ดวงตากลมโตที่สดใส มองดูเขาที่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เสียงชัดเจนดังขึ้น “คุณตื่นแล้วหรือ?”

“เหยนเหยน?”

เซี่ยงเส้าหลงมองเธอด้วยความประหลาดใจและกล่าวว่า “ตอนนี้กี่โมงแล้ว?”

อวิ๋นเสว่เหยนมุ่ยปาก “เกือบสองทุ่มแล้ว”

“ผมนอนนานขนาดนั้นเลยหรือ?”

“ใช่ นอนทั้งวันเหมือนหมูเลย!”

“ตอนกลางวันซ่งจ้านมาหาคุณ เมื่อเห็นว่าคุณกำลังนอนพักผ่อน เขาก็กลับไปโดยไม่รบกวนคุณ”

เซี่ยงเส้าหลงเหลือบมองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ “ถ้าอย่างนั้นคุณ…….คุณอยู่เฝ้าผมทั้งวันเลยหรือ?”

อวิ๋นเสว่เหยนหน้าแดงระรื่น และใช้สายตามองค้อนไปที่เขา “ช่างหน้าไม่อาย ใครจะอยู่เฝ้าคุณทั้งวันล่ะ?”

เมื่อเห็นท่าทางที่เหมือนสาวน้อยแรกแย้มของเธอ เซี่ยงเส้าหลงรู้สึกเบิกบานใจ และหัวเราะ “แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่?”

อวิ๋นเสว่เหยนเหลือบมองเขาอย่างคับข้องใจ “ฉันกำลังรอว่าคนคนนั้นจะทำตามสัญญาเมื่อไร!”

“สัญญา? สัญญาอะไร?”

อวิ๋นเสว่เหยนหยิบตั๋วหนังออกมาสองใบ

เซี่ยงเส้าหลงเข้าใจทันที แต่มองไปที่แขนขวาของเธอด้วยความกังวล “แต่อาการบาดเจ็บของคุณ……..”

อวิ๋นเสว่เหยนขยับแขนของเธอ “แผลหายสนิทแล้ว อีกอย่างการดูหนังก็ไม่ได้ใช้แขนดูนี่!”

เมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นของเธอ เซี่ยงเส้าหลงก็แอบถอนหายใจ ใช่! ตอนนี้มีศัตรูใหญ่ วันผ่อนคลายเช่นนี้มีไม่มากแล้ว………

ถ้าพลาดวันนี้ ครั้งต่อไปนั้นไม่รู้ว่าเมื่อไร?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เซี่ยงเส้าหลงก็ลุกขึ้นแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “โอเค งั้นพวกเรากันเถอะ ไปดูหนังในโลกที่เป็นแค่ของเราสองคนเท่านั้น!”