28 โรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน
—โรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน: กรงที่ 5 ของคลับสัตว์
“นายสบายดีมั้ย?” (ยูจีน)
ผมโบกมือให้ไวเวิร์นและกริฟฟ่อนที่ถูกดึงดูดมาด้วยอาหาร
พวกมันคือมอนสเตอร์ แต่มีความฉลาดสูง
พวกมันจำหน้าผม ในฐานะสมาชิกคลับสัตว์
ผหยิบเนื้อชิ้นใหญ่ จากกล่องจัดเก็บเวทย์ และโยนมันไปรอบๆ
“คู้♪”
“กุรุรุรุ♪”
“คิ้วคิ้วคิ้ว♪”
มอนสเตอร์ร้องอย่างมีความสุข ในการปรากฏของอาหาร
พวกมันน่ารัก จนยากที่จะเชื่อว่าพวกมันคือมอนสเอตร์… ไม่ ยังค่อนข้างเป็นตัวตนที่โอฬาร
มอนสเตอร์บินได้หมือนไวเวิร์นและกริฟฟ่อน จับเนื้อด้วยกรงเล็บใหญ่ และเอามันกลับไปที่รังของพวกมันเอง
มอนสเตอร์ที่นี่ทั้งหมด คือมอนสเตอร์ที่มีเจ้าของ
คนที่รับมือกับมอนสเตอร์คือนักเลี้ยงสัตว์ และอาชีพของคนในคลับสัตว์ เกือบทั้งหมดเป็นคนเลี้ยงสัตว์
ผมเป็นข้อยกเว้นกับนี่
ผมเข้าคลับสัตว์ เพราะคำสั่งของครูใหญ่
มันก็เพราะผมเป็นคนเดียว ที่เข้าคุกดินได้ ที่เจ้าอสูรและสิ่งมีชีวิตในตำนานปรัมปรา ถูกปิดผนึกอยู่ในนั้น
มันรู้สึกไร้เหตุผลที่ผมมีกะ ที่ต้องให้อาหารกับมอนสเตอร์ทุกอาทิตย์ แม้ว่าผมจะไม่ใช่คนเลี้ยงสัตว์
ยังไงซะ ผมเดาว่ามันไม่เป็นไร เพราะมอนสเตอร์ในคลับสัตว์ ติดผมแล้วด้วย…
ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น…
“โย่ ยูจีน”
อัศวินมังกรในเกราะแฟนซีมาที่นี่
“คลอดด์ นายมาที่กรงของคลับสัตว์เหรอ? ไม่มีอะไรทำไง?” (ยูจีน)
“ม่ายอ่ะ ชั้นมีนัดกับสาวทีหลัง ชั้นเลยต้องบีบเวลายุ่งๆของช้น เพื่อมาเจอซี้ชั้น☆” (คลอดด์)
“พูดอีกอย่าง นายไม่มีอะไรทำอ่ะดิ มาช่วยชั้นหน่อย” (ยูจีน)
“ฮ-เฮ้ย” (คลอดด์)
ผมให้คลอดด์ช่วยผมป้อนอาหาร
หนึ่งในกรงของคลับสัตว์ มือมอนสเตอร์ขนาดกลางและใหญ่
พวกมันมีเยอะที่ค่อนข้างจะสงบสุข แต่พวกมันยังเป็นมอนสเตอร์
ปรกติแล้ว มันไม่ใช่งาน ที่คุณจะทิ้งไว้กับใครก็ได้ แต่ ไม่ควรจะมีปัญหากับคลอดด์ ผู้ที่อยู่ในแผนกฮีโร่ในตำนาน
เราสามารถที่จะป้อนอาหารมอนสเตอร์ โดยไม่มีปัญหาอะไร
ผมโยนขวดน้ำแก้วให้คลอดด์ ผู้ที่ช่วยผมกับการป้อนอาหาร
“โว่ว” (คอลดด์)
เขารับมัน โดยไม่มีปัญหา
ขวดนั้นดีและเย็น ขอบคุณที่มันอยู่ข้างในกล่องจัดเก็บเวทย์
ผมเอาขวดนึงออกมา และกระดกมันลง
“และ มีธุระอะไรเหรอ คลอดด์?” (ยูจีน)
“เย็นชาจังวะ ชัดเจนว่าชั้นน่ะมาเพื่อยินดีด้วยกับนาย ที่เคลียร์ {ชั้นที่ 30}” (คลอดด์)
“…งั้นนายก็ดูอยู่ ขอบใจว่ะ” (ยูจีน))
มันน่าอายนิดหน่อย แต่ผมขอบคุณเขา
ซูมิเระและผม เคลียร์ชั้นที่ 30 อย่างปลอดภัย เมื่อไม่กี่วันก่อน
และดังนั้น ปัจจุบันนี้ เราพักอยู่
ดูเหมือนคลอดดด์อยากจะได้ยิน เกี่ยวกับการสำรวจดันเจี้ยนของผม
“หัวหน้าชั้นของชั้นที่ 30 คือราชาออร์ค ใช้ป่ะ? พูดไม่ได้จริงๆว่ามันเป็นหัวหน้าที่แกร่ง แต่กำจัดมันด้วยแค่ 2 คน ปรกติแล้วมันคิดไม่ได้เลยในสามัญสำนึกขอองนักสำรวจ รู้มั้ย?” (คลอดด์)
คลอดด์หัวเราะใส่ผม
สิ่งที่เขาชี้ออกมา ถุกต้องอย่างสิ้นเชิง ดังนั้นผมทำได้แค่ยิ้มเบี้ยวๆ
“การควบคุมมานาของซูมิเระยังไม่ค่อยดีน่ะ เห็นมะ แม้ว่าเราอยากจะเพิ่มสมาชิกใหม่เข้าไป แค่คิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้ที่เวทย์ของเธอจะบ้าคลั่ง ก็ทำให้มันยากที่จะทำแล้วน่ะ” (ยูจีน)
“ชั้นเห็นนั่น ออร์คพยายามจะโจมตีซูมิเระจังและ ทันทีที่เธอกรีดร้อง รอบข้างเปลี่ยนเป็นทะเลเพลิงในพริบตา นั่นทำให้ชั้นหัวเราะได้ดีเลย” (คลอดด์)
“ชั้นพูดอย่างเดียวกันไม่ได้แฮ๊ะ…” (ยูจีน)
ผมถอนหายใจ
จริงๆแล้ว ชั้นที่ 30 ไปได้ดี แม้จะมีนั่น
ราชาออร์ค นำฝูงของออร์ค
เวทย์ของซูมิเระ เป็นเวทย์ที่กำจัดส่วนใหญ่ของฝูงนั้น
พูดนั่นแล้ว มันไม่เหมือนว่ามันเจตนาหรอกนะ…
ซูมิเระและผม คือนักผจญภัยที่มีเป้าหมายไปถึงชั้นที่ 500
แต่ดันเจี้ยนสุดท้าย ไม่ใช่ดันเจี้ยนที่เบากับคุณ ที่ 2 คนจะไปถึงชั้นสูงๆได้แค่แบบนั้น
การพัฒนาการควบคุมเวทย์ของซูมิเระ และการได้สมาชิกมา คืองานที่มีอยู่ในมือ
“ยูจีน นายมีปัญหาในการหาพวกพ้องสำรวจเหรอ?” (คลอดด์)
คลอดด์ทำหน้าตาที่จริงจังนิดหน่อย
“ยังไงซะ เราจะใช้เวลาหาเอาน่ะ เรายังอยู่บนชั้นที่ 30 อยู่เลย” (ยูจีน)
ผมตอบเบาๆ
การมาเครียดกับชั้นล่างๆ มันจะเป็นอันตรายแทน
เราสำรวจได้อย่างปลอดภัย แค่เราสองคนตอนนี้
แต่ผมกลัวนิดหน่อย ที่จะไปเจอกับหัวหน้าชั้นที่ 40 และ 50 ด้วยแค่เราสองคนนะ…
“ถ้านายต้องการคนช่วยเหลือ เรียกชั้นดิ ชั้นจะมาช่วย เมื่อไหร่ก็ได้” (คลอดด์)
“นายเนี่ยนะ คลอดด์? ไม่ใช่นายอยู่ในปาร์ตี้อื่นเหรอ?” (ยูจีน)
ผมเอียงหัวกับข้อเสนอของเขา
คลอดด์เป็นนักสำรวจแรงค์ A ที่ได้เคลียร์ชั้นที่ 100 ไปแล้ว
ปาร์ตี้ที่เขาอยู่ คือเขี้ยวน้ำเงิน
ผมได้ยินว่ามันเป็นการรวมตัวของนักสำรวจ ที่ได้สร้างชื่อให้ตัวเอง แม้แต่ในหมู่สหพันธรัฐบลูวอเทอร์
ผมสัย ว่าคงไม่มีอะไรที่จะได้ ในการช่วยกลุ่มเหมือนเรา ผู้ที่ในที่สุด ก็เพิ่งได้เคลียร์ชั้นที่ 30
“เพราะทั้งหมด เขี้ยวน้ำเงินเป็นการรวมตัวกัน ของคนจากบ้านเกิดเดียวกัน ที่มีศักดิ์ศรีของสหพันธรัฐให้ถือไว้ ชั้นแค่ทำอะไรในความสะดวกของตัวเองไม่ได้ และเราแทบไม่ได้เสร็จการสำรวจ หลังจากที่ได้ผ่านชั้นที่ 100 ชั้นอยากจะสำรวจกับกลุ่มที่ผ่อนคลายมากกว่านี้น่ะ” (คลอดด์)
“หือ เข้าใจแล้ว…” (ยูจีน)
ดูเหมือนเขามีชุดปัญหาของเขาเอง ในฐานะอีลิท
แต่แน่นอนว่ามันจะพิสูจน์ว่าช่วยได้ ถ้าคลอดด์มาด้วย
ฮีโร่คลอดด์ ของแผนกฮีโร่ในตำนาน ที่มีแค่คนเหล่านั้นแค่หยิบมือไม่กี่คน ที่หาได้ในโรงเรียนไลเคียน
มันจะพึ่งพาได้อย่างมากมาย
แต่มันมีจุดนี่น่ากังวลอย่างนึง
“แต่คนที่มีโอกาสเป็นสมาชิกคนที่ 3 คือ {ลีโอน่า} นะ” (ยูจีน)
“…จริงจัง?” (คลอดด์)
“เพราะทั้งหมด เธอสนิทกันดีกับซูมิเระน่ะ” (ยูจีน)
“ข-เข้าใจแล้ว” (คลอดด์)
คลอดด์จับหัวของเขา กับอะไรที่ผมพูด
ผมรู้ว่าเขาจะตอบสนองแบบนี้
เพราะทั้งหมด เธอเป็นแฟนเก่าของเขา
มันจะกระอักกระอ่วนจริงๆ ที่จะอยู่ในปาร์ตี้เดียวกัน
“ถ้านายสามารถทำอะไรซักอย่างกับลีโอน่าได้ ชั้นจะเรียกนาย” (ยูจีน)
“…ด-ได้เลย” (คลอดด์)
คลอดด์ขมวดคิ้ว กับสิ่งที่ผมพูด
ผมดีใจ ที่เขาเสนอที่จะช่วย
…ถ้าแค่เขาไม่ไม่คนเจ้าชู้
หลังจากนั้น ผมได้คุยกันอย่างไร้พิษภัยกับคลอดด์ และเราแยกกัน
พูดถึงแล้ว เมื่อเขาถามผม ‘ไกลเท่าไหร่แล้วที่นาย {ทำ} กับซูมิเระจัง?’ ซึ่งไม่ใช่ธุระเขาเลย ผมตีหัวเขา
มีเอริและครูใหญ่ด้วย แค่ทำไมพวกเธอชอบนำการสนทนาไปที่นั่นจัง?
“เฮ้ย เฮ้ย นายจะปล่อยสาวน่ารักอย่างนั้นไปเป็นอิสระเหรอ? นายจะเสียใจนะ ถ้าเธอไปมีแฟนที่หลังน่ะ” (คลอดด์)
“ชั้นไม่ใช่นายนะ” (ยูจีน)
คือที่ผมตอบคลอดด์ไป แต่จริงๆแล้วมีหลายกรณีที่นักสำรวจของปาร์ตี้เดียวกัน จะจบที่ความสัมพันธ์แบบโรแมนติก
ขณะที่สำหรับผมและซูมิเระ…
ผมเป็นผู้ปกครองของเธอ
(แต่…) (ยูจีน)
ผมสงสัยว่าเหล่าหนุ่มๆในโรงเรียน จะไม่ปล่อยสาวที่สวยเท่าเธออยู่เฉยๆ
หืมม…
วันนั้น คำพูดของคลอดด์ ไม่ออกจากหัวของผมไป
◇มุมมอง ซูมิเระ◇
“นี่คือซาชิโอกิ ซูิเระ ที่จะร่วมในวิชาเวทย์ไฟจากวันนี้ไป ทุกคนรู้เกี่ยวกับเธอแล้ว ใช่มั้ย? เธอเป็นคนต่างโลก เธอได้ถูกสอนความรู้พื้นฐานโดยรินเซ็นเซ…แต่ เธอต้องยังมีหลายอย่างที่เธอยังไม่รู้ ถ้าเธออยู่ในปัญหา ได้โปรดช่วยเธอด้วย งั้นตอนนี้ ซูมิเระซัง แนะนำตัวสิ”
“อ-โอเค…! ชั้นซาชิโอกิ ซูมิเระ ชั้นจะร่วมในคลาสนี้ จากวันนี้ไป ยินดีที่ได้รู้จักนะ” (ซูมิเระ)
หนูลดหัว หลังจากจบการแนะนำตัวสั้นๆ
หนูถูกต้อนรับ โดยการปรบมือเสียงดังอย่างดี
(หืมม…ชั้นจะเป็นไรมั้ยน้า?) (ซูมิเระ)
ยูจีนคุงและรินเซ็นเซที่ช่วยหนูในหลายทางปรกติ ไม่ได้อยู่ที่นี่
ตั้งต่ทีแรก คนที่แนะนำหนูให้เข้าเรียนเวทย์ไฟ คือสองคนนี้
พวกเขาพูดอย่ามันจะดีกว่า ที่จะผ่อนคลายมาเข้าคลาสอย่างช้าๆ กับนักเรียนคนอื่น แทนที่จะอยู่หนึ่งต่อหนึ่งตลอดเวลา
เวลาจำนวนมากได้ผ่านไปแล้ว ตั้งแต่หนูได้มาที่โรงนี้
ตอนนี้มีคนน้อยลงแล้ว ที่มองหนูดั่งเห็นบางอย่างที่แปลก
พูดอีกอย่าง คนเริ่มน้อยลงได้ทำกับหนูเป็นพิเศษ
คุณนั่งเก้าอี้ที่ว่างตรงไหนก็ได้ ดังนั้น หนูนั่งเก้าอี้ที่ว่างข้างหน้าสุด อย่างประหม่า
และจากนั้น หนูตั้งสมาธิกับชั้นเรียนของครู เพื่อที่หนูจะไม่พลาดอะไรเลย
“ซูมิเระซัง ซูมิเระซัง”
สาวที่เก้าอี้ข้างหนู เรียกหนู
“เอ๋?” (ซูมิเระ)
เมื่อหนูมองไปที่นั่น มีสาวใส่แว่นที่ดูจริงจัง นั่งอยู่ตรงนั้น
…หนูคิดว่าหนูเห็นเธอมาก่อน
มันต้องโชว์ออกไปบนหน้าของหนู
“ชั้นเทเรเซีย คัตตี้ซาร์ค เราได้เจอกันมาก่อนครั้งนึกในห้องสภานักเรียน จำได้มั้ย?” (เทเรเซีย)
“อ้าา เทเรเซียซัง ชั้นจำได้!” (ซูมิเระ)
หนูจำได้เมื่อกี้
หนูอาจจะดังไป
ครูจ้องมาทางนี้
หนูฟังชั้นเรียนอย่างจริงจังหลังจากนั้น แต่มีส่วนที่ยากจริงๆ
“หืมม…” (ซูมิเระ)
ระหว่างที่หนูมีปัญหากับนี่…
“ซูมิเระ อะไรที่อาจารย์อธิบายเมื่อกี้หมายถึง…” (เทเรเซีย)
“ข-เข้าใจแล้ว!” (ซูมิเระะ)
เทเรเซียบอกหนูอย่างสบายๆ ที่ข้างหนู
*กิ๊ง ก่อง กัน ก่อง*
เสียงระฆังประกาศการจบวิชาดัง
งั้นมันเป็นอย่างเดียวกัน แม้แต่ในโลกคู่ขนาน
เดี๋ยว ไม่ใช่อย่างนั้น
หนูต้องมอบคำขอบคุณสิ
“เทเรเซีย ขอบคุณที่สอนชั้นเมื่อกี้นะ!” (ซูมิเระ)
“ไม่ต้องคิดมากน่า มันเป็นธรรมชาติที่จะช่วยคนอื่น ที่มีปัญหา” (เทเรเซีย)
เทเรเซียซังยิ้มอย่างสง่างาม
ใจดีมากจัง…
หนูสังเกตรูปลักษณ์ของเทเรเซียจัง ระหว่างที่รู้สึกประทับใจ
ผมเทาตรงยาว ที่เกือบจะดำ ที่ดูเหมือนคนที่ขยันที่ใส่แว่น
(อุว้า…ตอนนี้เมื่อดูใกล้ๆแล้ว เทเรเซียซังสวยจังอ่ะ) (ซูมิเระ)
ความสวยประเภทที่ว่า ทำให้ตัวเธอเองดูธรรมดา เพื่อที่จะไม่โดดเด่น
มีสาวแบบนั้น ในโลกเก่าของหนูด้วย
เธอเป็นหัวหน้าห้อง
คนสวยมีความสามารถ!
หนูคิดเลย: หนูอยากจะสนิทกับเธอ!!
“งี้เธอเป็นนักเวทย์เหรอ เทเรเซียซัง” (ซูมิเระ)
หนูพยายามถามนี่กับเธอ อยากจะรู้เกี่ยวกับเธอมากขึ้น
เธออยู่ในวิชานักเวทย์ หนูเลยคิดว่ามันเป็นเรื่องที่อยู่แล้วแหละ แต่…
“ไม่ มันน่าอายนิดนึงที่จะพูดนี่ แต่ชั้นน่ะเป็นปราชญ์ฝึกงานน่ะ” (เทเรเซีย)
“ปราชญ์?!” (ซูมิเระ)
ฟังดูใหญ่โตจัง!
หรือเหมือนกับ นั่นน่าประทับใจอ่ะ
ถ้าหนูจำไม่ผิด นั่นเป็นอาชีพ ที่ทำได้ทั้งเวทย์โจมตีและเวทย์ฮีล
รินเซ็นเซสอนนั่นกับหนู
“…เน้นบนคำว่าฝึกงานเลยนะ โอเคมั้ย? ชั้นเรียกตัวเอว่าปราชญ์ไม่ได้ เพราะชั้นยังขาดการฝึกฝนอยู่เลย” (เทเรเซีย)
เทเรเซียซังพูดนี่ และยิ้ม
“ว้าว แล้วดูชั้นสิ ที่แค่ใช้เวทย์ออกมาเอง…” (ซูมิเระ)
“ต-แต่นั่นก็น่าประทับใจในแบบของมันเองนะ” (เทเรเซีย)
หนูพูดนี่ สลดใจเต็มที่ และเทรเซียซังตกใจกับนี่
“ชั้นอยากจะเก่งเวทย์เร็วๆ และเป็นความช่วยเหลือให้ยูจีนคุงได้ซักที…” (ซูมิเระ)
เราผ่านชั้นที่ 30 เมื่อวันก่อน
เวทย์หนูมันแค่ควบคุมไม่ได้ตลอดเวลาเลย
ยูจีนคุงบอกหนู ‘ไม่จำเป็นสำหรับเธอ ที่จะต้องคิดมากหรอก’ แต่ หนูน่ะใจร้อนที่นี่แล้ว
แม้ว่าเราเล็งไปที่ชั้น 500 เพื่อตัวหนูเอง หนูดันเป็นภาระ
นั่นเมื่อหนูสังเกต
เทเรเซียซังมองอย่างตั้งใจ มาที่หนู
“เทเรเซียซัง?” (ซูมิเระ)
“อ๊ะ ขอโทษเกี่ยวกับนั่น… ซูมิเระซัง เธอเป็นแฟนของยูจีนคุงเหรอ?” (เทเรเซีย)
“เอ๋?!” (ซูมิเระ)
จู่ๆ เธอก็ถามนี่กับหนู
“ช-ชั้นป่าวนะ! ยูจีนคุงกับชั้น ไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้น…ยังน่ะ” (ซูมิเระ)
“…ยังน่ะ” (เทเรเซีย)
เทเรเซียซังวางมือไว้ที่คาง ดั่งจะคิดเกี่ยวกับบางอย่าง
“เธอสนิทกันดีกับยูจีนคุงเหรอ?” (ซูมิเระ)
ป-เป็นไปได้มั้ยว่า เทเรเซียซังสวยๆ เล็งเป้าไปที่ยูจีนคุง?!
“อ้าา ไม่ มันไม่ใช่ชั้น แต่เป็นประธานสภานักเรียน…อ๊ะ นั่นหลุดปาก” (เทเรเซีย)
เทเรเซียซังปิดปากของเธอ ในท่าทางที่เกินจริง
ประธานสภานักเรียนแหน่ะเธอว่า สาวฉูดฉาดผมเงินที่ชื่อว่าซาร่าซัง ที่หนูเจอเมื่อวันก่อน ดูเหมือนไอดอลเลย
…แน่นอนเลยว่า สาวนั้นน่ะ รักยูจีนจนโงหัวไม่ขึ้นเลย
เข้าใจแล้ว งี้เทเรเซียซังก็สนิทกันดีกับซาร่าซัง
งั้น เป็นไปได้มั้ยว่า เธอเป็นเพื่อนกับหนูไม่ได้?
หนูคิดนั่น แต่…
“ฟุฟุ…ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับนั่นหรอก ชั้นมาจากกิจการทั่วไปของสภานักเรียน และเป็นขุนนางจากประเทศศักดิ์สิทธิ์คาลเดีย การเห็นคนต่างโลกเป็นสมบัติ คือคำสอนที่เคร่งครัดของเทพธิดาแห่งโชคชะตาซามะในคาลเดีย แล้วมันก็เป็นกฎของโรงเรียนด้วย… และนอกจากนั้น ตัวชั้นเอง ก็สนใจในเธอ -ในเวทย์ของอีฟริท ที่เธอมีด้วยแหละ” (เทเรเซีย)
เทเรเซียซังพูดนี่ และยิ้มแหย่ๆ
นี่อาจจะแค่เธอพยายามจะมีมารยาทที่นี่ แต่หนูรู้สึกว่าเทเรเซียซัง พูดนี่จากใจของเธอ
“งั้นตอนนี้ ไปกินชาด้วยกันมั้ยตอนนี้้?” (ซูมิเระ)
หนูพยายามจะชวนเธอ แต่…
“เฮ้ย เทเรเซียซัง ชั้นมารับแล้ว”
ชายยืนใกล้กับเรามากๆที่จุดหนึ่ง
หนูรู้สึกถึงการมาถึงของเขาไม่ได้เลยซักนิด
ชายคนนี้ที่ใส่ชุดเกราะฉูดฉาดที่ส่องสว่าง หน้าคุ้นๆ
ชายพราวตา คนหล่อผมบลอนด์
“คลอดด์คุง มันยังไม่ใช่เวลาเลยนะ ใช่มั้ย? รอเดี๋ยวนะ” (เทเรเซีย)
“ชั้นอยากจะเจอเธอเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้” (คลอดด์)
“…เห้อ!” (เทเรเซีย)
คนที่ปราฏว่าเป็นคนที่ประกาศเอง ว่าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของยูจีนคุง คลอดด์คุง
และแฟนเก่าของลีโอน่าจัง
หนูอยากจะสนิทกับเขา เพราะเขาน่ะ เป็นเพื่อนของยูจีนคุง แต่ด้วยเขาที่เป็นแฟนเก่าของลีโอน่าจัง มันทำให้หนูลังเล
“หืม? ซูมิเระจัง?” (คลอดด์)
“…ว่าไง” (ซูมิเระ)
ดูเหมือนคลอดด์คุงสังเกตหนู
หนูคำนับ กระอักกระอ่วนนิดนึง
“อะไรกัน งั้นเธอก็เทเรเซียก็เพื่อนกันดิ ผู้บุกรุกคนนี้จะถอนตัว ชั้นจะไปรอที่เดิมนะ เทเรเซียจัง” (คลอดด์)
“ได ได้ เจอกัน” (เทเรเซีย)
คลอดด์คุงโบกมือ และออกไปจากห้องเรียน
เทเรเซียตามเขาไปด้วยสายตา
เธอเย็นชากับเขาที่นี่ แต่มันไม่ได้หมายถึง ว่าเธอเกลียดเขา
“อืม เทเรเซีย เธอสนิทกับคลอดด์คุงเหรอ?” (ซูมิเระ)
“ไม่เลยซักนิด เค้าช่างตื้อน่ะ เห็นมั้ย จู่ๆ เค้าก็เข้ามาใกล้ชั้นหลังจากที่กินอาหารเย็นด้วยกัน
เทเรเซียซังถอนหายใจ เหมือนเดือดดาลที่นี่
ท่านั้นของเธอ ไม่ใช่สาวที่เธอเกลียดเข้าใกล้เธอ แต่นั่นเป็นสาวคนที่ไม่ได้ไม่ชอบความคิดนั้น
(หืมมมม) (ซูมิเระ)
เป็นไปได้มั้ยนั่น…ว่าเทเรเซียซังและคลอดด์คุง อยู่ในความสัมพันธ์ที่ {ดี}
แต่ยูจีนคุงพูดว่าเขาไม่จริงจัง ไม่ว่าสาวคนไหนนี่
“ใช่…ขอโทษ จริงๆแล้วชั้นอยากจะคุยกับเธอมากกว่านี้อีกนะ ซูมิเระซัง แต่…” (เทเรเซีย)
“ไม่ ไม่ ไม่ต้องคิดมากเกี่ยวกับมัน มีนัดอยู่ใช่ป่ะล่ะ? เราทำมันในเวลาอื่นได้แหละ” (ซูมิเระ)
“ใช่ ไปกินชากันเวลาอื่นนะ” (เทเรเซีย)
เทเรเซียซังพูดนี่ และออกจากห้องเรียนไป
ก้าวเท้าของเธอเบา
วันนั้น หนูกลับไปที่หอ รู้สึกมัวๆใจ
◇วันต่อมา◇
“เฮ้ เฮ้ ซูมิเระจั ฟังนี่ดิ ฟังนี่! คลอดด์ชวนชั้นไปเที่ยวด้วยแหละ!”
เมื่อตอนพักเหมือนหนูร่วมในการฝึกพื้นฐานของคลับศิลปะการต่อสู้ ลีโอน่าจังพูดกับหนู
“ข-เข้าใจแล้ว…นั่นยอดเยี่ยมไปเลยเนาะ ลีโอน่าจัง!” (ซูมิเระ)
อะไรที่เล่นอยู่ในใจหนูวินึง คืออารมณ์ดีๆที่เทเรเซียซังและคลอดด์คุงมี
แต่หนูไม่โชว์นั่นไปบนหน้าของหนูและตอบ ให้ตรงกับสภาพที่มีความสุขของลีโอน่าจัง
“คนนั้นน่ะ เค้าพูดด้วยแหละว่า เข้าอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีชั้น~ ช่วยไม่ได้น้า~” (ลีโอน่า)
ลีโอน่าจังเตะกระสอบทรายซ้ำๆ ด้วยสีหน้าที่มีความสุข
กระสอบทราที่เธอเตะเมื่อไม่กี่วันก่อน ระหว่างที่พูด ‘ไอ้คลอดด์เวรตะไลนั่น!’
“ง-งั้น เธอจะกลับไปเป็นอย่างเดิมเหมือนก่อนหน้าเหรอ?” (ซูมิเระ)
หนูถามคำถาม ที่คำตอบน่ะมันชัดอยู่แล้ว
“หืมม ชั้นทำยังไงดีน้า~” (ลีโอน่า)
คือที่เธอพูด แต่หนูแน่ใจ ว่าเธอจะพูดว่า โอเค ถ้าคลอดด์คุงเข้าหาเธอ
เธอดูเหมือนอยู่ในอารมณ์ที่ดีจริง
เห็นเธอแบบนั้น หนูตัดสินใจที่จะลืมการสนทนา ที่คลอดด์คุงและเทเรเซียซังมีเมื่อวันก่อน
ใช่ หนูน่ะ แค่กังวลมากไปแหละ
“เฮ้ ซูมิเระจัง เธอเป็นยังไงบ้างกับยูจีนซังเหรอ?” (ลีโอน่า)
“เอ๋?” (ซูมิเระ)
หัวเรื่องเปลี่ยนมาเป็นหนูเฉย
“จูบไปยัง?” (ลีโอน่า)
“ร-เราไม่ได้ทำ!” (ซูมิเระ)
หนูตกใจ
ยูจีนคุงและหนู ไม่ได้เป็นคู่กันนะ ตั้งแต่เริ่มแล้ว…
“นั่นไม่ไหวนะ ความเป็นที่นิยมของยูจีนซังยิงขึ้นไปอย่างเยอะไม่นานมานี้ ที่สามารถสู้กับเซอร์เบอรัสได้คนเดียว ทำให้ตัวเค้าดูสดใสสุดขีดหลังจากทั้งหมด พ่อของยูจีนซังก็เป็นคนใหญ่คนโตของอาณาจักรด้วย ถ้าเธอชักช้านะ สาวคนอื่นจะคาบไปกินเอานะ รู้มะ?” (ลีโอน่า)
“ข-เข้าใจแล้ว…” (ซูมิเระ)
หนูรู้สึกท่วมท้น กับท่าทีที่ขู่ๆ ของลีโอน่าจัง
แต่หนูเข้าใจนะ ว่าเธอพูดอะไรที่นี่
ยูจีนคุงน่ะเท่ บ้านก็รวยด้วย และเค้าแข็งแกร่งมาในโลกของดาบละเวทย์ ดังนั้น แน่นอนแหละ ว่าเค้าจะป๊อป
หนูได้ยินว่าเค้าไม่ได้คบกับใครเลย
ต่ถ้าเขาไปมีแฟน เมื่อสาวน่ารักๆมาสารภาพรักกับเขาล่ะ…และพวกเขาก็มาจีบกันต่่อหน้าหนูอีก…
(อึ่ก!!) (ซูมิเระ)
ไม่ ไม่ ไม่ ไม่!
มันจะเป็นไปไม่ได้ สำหรับหนูเลย
“ซูมิเระจัง งั้นเธอมาสารภาพรักกับเค้า ในการสำรวจหน้าดีมั้ย?” (ลีโอน่า)
“ส-สารภาพรักเหรอ?! หืมม ดีมั้ยอ่ะ?” (ซูมิเระ)
“โอ้ จริงๆแล้วเธอคิดๆอยู่เหมือนกันหรอกเหรอเนี่ย?” (ลีโอน่า)
“เดี๋ยว เดี๋ยว! ในท้ายที่สุด เธอมีแผนอะไรจะทำกับคลอดด์คุง ลีโอน่าจัง?!” (ซูมิเระ)
“อืม มาคุยกันวันหลัง…” (ลีโอน่า)
“บอกชั้นก่อนดิ” (ซูมิเระ)
เราสนทนากันอย่างเร่าร้อน
…ขอบคุณนั่น หนูใจเย็นไม่ได้สำหรับการสำรวจครั้งหน้า
◇ทางเข้าหอคอยซีนิท◇
“เราจะเริ่มจากชั้นที่ 31 วันนี้” (ยูจีน)
“ใช่!” (ซูมิเระ)
“…ซูมิเระ?” (ยูจีน)
“มาทำเต็มที่กันนะ!” (ซูมิเระ)
ยูจีนคุงและหนูเดินควงแขนกัน
เขาสับสนกับนี่นิดหน่อย แต่เขาไม่สะบัดหนูออก
…เราดูเหมือนคู่รักกัน จากมุมมองของคนนอกมั้ย?
มีคนเยอะ รอบๆชั้น 1 ของหอคอยซีนิท
แน่นอน มีนักเรียนมากจากโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน
หนูรู้สึกถึงสายตาของพวกเขามาบนเรา แต่ยูจีนคุง ไม่ได้ดูเหมือนจะคิดมาก
“ซูมิเระ เธอชินกับมานาของเธอยัง?” (ยูจีน)
“เอ่อ…นิดหน่อย~” (ซูมิเระ)
หนูฟังวิชาเวทย์อย่างจริงจัง และหนูก็ถูกแนะนำโดยรินเซ็นเซด้วย
เวทย์ของหนูควบคุมไม่ได้ น้อยกว่าก่อนหน้า
แต่มันยังยากสำหรับหนูที่จะใช้เวทย์ ในฐานะคนต่างโลก
“ยังไงซะ ไม่ต้องรีบนะ” (ยูจีน)
ยูจีนคุงยิ้มให้หนูในความเห็นอกเห็นใจ
คุ…ไอคนจีบอย่างเป็นธรรมชาตินิสัยไม่ดี
“ถ้าแค่ยูจีนคุงน่ะ มาสอนเวทย์ชั้น~” (ซูมิเระ)
หนูพยายามจะหาเรื่องให้เอาใจทีนี่
“ชั้นใช้เวทย์โจมตีไม่ได้น่ะ หลังจากทั้งหมด” (ยูจีน)
เขาดูมีปัญหา
อุ้ย!
ยูจีนคุงคิดมากเรื่องมานาสีขาวของเขา
“ม-ไม่ใช่ออย่างนั้น! ชั้นไม่ได้ถึงว่าแบบนั้นเลยนะ” (ซูมิเระ)
“ชั้นรู้น่า” (ยูจีน)
เขาลูบหัวหนู ก่อนหนูจะพูดเสร็จ
(คุ…! ไอ้ท่าทางที่สงบของเค้า มันไม่พังทลายไปซะทีเนี่ย) (ซูมิเระ)
นั่นเพราะว่าหนูรุกไม่พอเหรอไง? คือที่หนูคิด แต่ความใจดีของยูจีนคุงน่ะ โดนแล้วสบ๊ายสบาย
หนูรู้สึกว่ามันไม่เป็นไร ที่จะเป็นกันอย่างนี้แหละ ไปซักพัก
แต่จากนั้น…
“…ยูจีน”
ชื่อของยูจีนคุง ถูกเรียก
เสียงต่ำ แต่เสียงที่เดินทางดี เหมือนเสียงของระฆัง
เมื่อหนูดู ว่าเสียงมาจากไหน มีสาวผมเงินน่ารัก ที่ดูเหมือนแฟรี่ ยืนอยู่ตรงนั้น
(สาวคนนั้นคือ…) (ซูมิเระ)
นี่คือครั้งที่สอง ที่หนูเจอเธอ
ครั้งแรก ที่ตึกสภานักเรียน
เธอ ควรจะเป็นตัวแทน สภานักเรียน
“ซาร่า?” (ยูจีน
ยูจีนคุงส่งเสียงของเขา ในความตกใจเล็กน้อย
“ทำไม—” (ยูจีน)
“ยูจีน!!! ทำไมเธอไม่มาหาเราเลย?!” (ซาร่า)
ซาร่าซังกระโดดใส่อกของยูจีน เหมือนครั้งแรกที่หนูเจอเธอเดี๊ยะเลย
—”{ถ้าเธอชักช้าล่ะก็ สาวอื่นจะมาคาบเค้าไปกินนะ รู้มะ?}”
คำพูดของลีโอน่าจัง กลับมาเล่นใหม่
(มันไม่ใช่มันเร็วไปเหรือเนี่ย ที่พูดเป็นลางนั่นจะเป็นจริง) (ซูมิเระ)
ชีวิตนักสำรวจที่สงบสุขของหนู พังทลายแย้ว
2l3
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook ครับ
