‘อากิ:หลังจากที่โจเชฟดึงผมยืนขึ้นมา ผมก็พูดขอบคุณเค้าและเดินตามคนอื่นๆที่ออกจากเต็นท์ก่อนผมไป ผมที่ออกมาจากเต็นท์คนสุดท้ายก็ออกมาเจอคนอื่นๆก็ยืนรอผมอยู่’
“อากิ:ไปกันเถอะ”
‘อากิ:แล้วพวกผมก็พากันเดินไปจนถึงโรงอาหาร แต่พอมาถึงแล้วที่นั่งทุกที่นั้นเต็มหมดเลย’
“โจเชฟ:ฮ้าาา~เหมือนว่าโต๊ะส่วนใหญ่จะเต็มแล้วนะเนี่ย”
“ลีน่า:ใช่ มันเต็มหมดเลย”
‘อากิ:ทำยังไงดีล่ะเนี่ย เพราะตอนนี้เหมือนจะไม่มีโต๊ะว่างและดูจะไม่ว่างง่ายๆด้วย ในตอนที่พวกผมกำลังยืนกันอยู่ก็ได้ยินเสียงเรียก ของใครบางคนเรียกพวกผม’
“???:เฮ้ ทางนี้”
‘อากิ:ผมหันไปดูตามเสียงที่เรียกจนเจอ คนที่เรียกพวกผมคือป้าคนทำอาหาร ผมเลยตอบกลับไป’
“อากิ:ครับ ว่าไงครับ”
“ป้า:มาทางนี้ฉันมีที่นั่งพิเศษให้พวกนาย”
‘อากิ:พวกผมที่ได้ยินอย่างนั้นก็พากันเดินไปหาป้า พอเดินมาถึงป้า’
“ป้า:ตามฉันมา”
‘อากิ:แล้วป้าก็พาเดินเข้าไปในครัวและเดินทะลุครัวไป จนมาถึงห้องอีกห้องที่มีโต๊ะกลมขนาดใหญ่อยู่ มันมีเก้าอี้ประมาณ 9 ตัวที่ล้อมโต๊ะวงกลมนี้อยู่และพอเข้าห้องครบทุกคน ป้าก็พูดว่า’
“ป้า:ห้องตรงนี้สร้างขึ้นมาใหม่ เพราะมีคำของแคลนต่างๆที่อยากมีที่กินข้าวที่ไม่ได้อยู่รวมกับคนอื่นๆ เพราะงั้นพวกนายก็พากันนั่งและรอเดี่ยวฉันเอาอาหารมาให้”
“อากิ:ครับ”
‘อากิ:แล้วป้าก็เดินกลับเข้าไปในครัว พวกผมที่พากันเข้ามาแล้วก็พากันไปนั่งและเริ่มพูดคุยกัน โดยที่มาร์คเป็นคนเปิดก่อน’
“มาร์ค:ฉันขอถามก่อนเลยแล้วกัน อากินายเจอเจ้ามิโนทอร์ได้ยังไง”
“อากิ:มันเป็นอีเว้นท์แบบสุ่มครับ”
‘มาร์ค:อีเว้นท์หรอ หมายความว่าไงกัน’
“ราเวีย:อีเว้นท์?”
“อากิ:ใช่ครับ มันคืออีเว้นท์แบบสุ่มที่จะเกิดขึ้นได้ในเขาวงกต แต่ผมไม่รู้เงื่อนไขของมันนะครับ”
‘มาร์ค:แบบนี้เราต้องคุยกับหัวหน้าหน่วยอื่นๆแล้วล่ะ ไม่งั้นเป็นอันตรายแน่ๆ’
‘เมิ่งซิน:ถ้าในวันนั้นพวกเราตามเขาเข้าไปมันจะเป็นไง พวกเรายังจะรอดกันออกมาไหม…..’
“โจเชฟ:ถ้ามันคืออีเว้นท์มันต้องมีรางวัลตอบแทนใช่ไหม”
“อากิ:ใช่ครับ มันมีของรางวัลให้ครับ”
“มาร์ค:แปลว่ามันไม่ได้แย่ซะทีเดียว”
‘มาร์ค:ถึงมันจะให้ของรางวัลก็เถอะ แต่เราไม่รู้นี่สิว่ามันให้อะไรลองถามดีไหม แต่ถ้าถามไปแล้วเค้าไม่อยากตอบขึ้นมามันจะกวนใจเค้ารึป่าว ในตอนที่ผมกำลังคิดอยู่ก็มีคนพูดขึ้นมาว่า’
“แดรก:แล้วของรางวัลคืออะไรหรอครับ”
‘มาร์ค:ดีมากเลยไอ้หนู’
“อากิ:เหมือนจะได้ฉายาและของดรอปแบบสุ่มนะ”
‘มาร์ค:เหมือนของที่เค้าได้จะเป็นของที่บอกไม่ได้สินะ ถึงบอกมาว่าได้ของแบบสุ่ม’
“มาร์ค:อืม ของแบบสุ่มสิน่ะ”
“ราเวีย:ต้องเสี่ยงขนาดนั้นและได้ของแบบสุ่มอีก เหมือนจะไม่ค่อยคุ้มเท่าไรเลยนะคะ”
‘อากิ:เหมือนคุณราเวียอยากจะรู้นะว่าเราได้อะไรมา แต่ผมไม่บอกหรอกนะเพราะถ้าบอกว่าได้ม้วนสุ่มสกิลมาอาจจะไม่ดีเท่าไร งั้นตอบแบบบ่ายเบี่ยงละกัน’
“อากิ:มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะครับ ของที่ผมได้มามันก็ดีมากด้วย”
‘มาร์ค:อ้า หลอกถามไม่สำเร็จสินะ แต่ก็ไม่เป็นไรถ้าเค้าไม่อยากบอกเราก็ไม่ต้องเค้นเค้ามากไปกว่านี้’
“มาร์ค:ชังเรื่องรางวัลก่อนเถอะ มาคิดกันดีกว่าตอนนี้เราจะรับมือกับอีเว้นท์พวกนี้ยังไง”
“เมิ่งซิน:ถ้าตามที่อากิบอกว่ามันเป็นอีเว้นท์แบบสุ่มล่ะก็พวกเราคงทำอะไรไม่ได้เลยล่ะ”
“มาร์ค:หืมมม…”
‘อากิ:ผมอยากบอกว่าผมรู้เงื่ยนไขอีเว้นท์อยู่นะ ถ้าผมถามจากราเฟลอะนะ แต่ผมบอกพวกเค้าไม่ได้นี่สิเพราะยังหาเหตุผลว่าทำไมผมถึงรู้ไม่ได้เลย’
<ราเฟล:เป็นเจ้านี่ก็ลำบากนะ ถึงรู้ก็บอกไม่ได้เพราะหาเหตุผลมารองรับไม่ได้>
‘อากิ:ใช่เลยราเฟล แต่เดี๋ยวนะเธออ่านความคิดฉันหรอ’
<ราเฟล:ก็อ่านได้นะ แค่ฉันไม่เคยบอกนายและไม่ได้ใช้น่ะ>
‘อากิ:แล้วไม่บอกกันเร็วๆเล่า จะได้คิดในใจคุยกันแบบนี้โดยที่ไม่พูดออกเสียงออกมา’
<ราเฟล:ก็ไม่เคยถามหนิ>
‘อากิ:อืม ฉันผิดเองแหละที่ไม่เคยถาม แต่จะว่าไปแล้วอลิสเธอสามารถคุยแบบนี้ได้ไหม’
[อลิส:ได้ค่ะ]
‘อากิ:ถ้าคุยแบบนี้ได้คงสบายขึ้นเยอะเลย ในตอนที่ผมกำลังคุยในใจกับราเฟลและอลิสอยู่ทุกคนก็คุยกันไปเรื่อยๆ จนป้านำอาหารมาเสิร์ฟ’
“ป้า:รอนานไหม ฉันเอาอาหารมาให้แล้ว”
‘ลีน่า:อาหารมาแล้ว รอตั้งนานกว่าจะมา นั่งฟังพวกพี่อากิคุยกันจนเบื่อละ’
‘คริส:จะได้กินอะไรน้าวันนี้’
‘อากิ:แล้วป้าก็ยกอาหารมาว่างให้พวกผมทีละคนจนครบ ผมมองดูอาหารตรงหน้าผมตอนนี้มันดูน่ากินมากๆเลยล่ะ เพราะมันคือสเต็กเนื้อจานใหญ่ที่เนื้อดูชุ่มฉ่ำมากๆ ผมหยิบมีดขึ้นมาและกำลังจะตัดกิน แต่ป้าก็พูดขึ้นมาก่อนว่า’
“ป้า:เนื้อพวกนี้เป็นส่วนที่ดีที่สุดของเจ้ามิโนทอร์เลยนะ ฉันเหลือไว้ให้พวกนาย โดยเฉพาะเธออากิฉันเอาชิ้นที่ใหญ่ที่สุดให้เธอเพราะเธอเป็นคนที่ล่ามันมาได้”
“อากิ:ขอบคุณครับป้า”
“ป้า:ไม่เป็นไร แต่มีอีกอย่างที่ฉันอยากบอกกับทุกคนที่นี้นะ ฉันชื่อ กรอเรีย ลาพีเรียน เรียกกรอเรียก็ได้ แค่นี้ล่ะฉันไปก่อนนะ”
“คริส:โอ้ว ชื่อดูอลังจัง”
“มาร์ค:ก่อนมาที่นี่เธอทำงานเป็นหัวหน้าเชฟในวังของอังกฤษนะ เลยดูมีความเป็นผู้ดีอยู่พอควรนะ”
“อากิ:ไม่น่าละ ถึงทำอาหารได้อร่อยขนาดนี้”
“เมิ่งซิน:ฉันว่าเรากินกันเถอะ”
“อากิ:อืม”
‘อากิ:ผมหยิบมีดขึ้นมาอีกครัังและตัดเนื้อที่อยู่บนจาน สัมผัสแรกตอนที่ตัดเนื้อคือความนุ่มและความฉ่ำที่ออกมาจากเนื้อ ละผมก็เริ่มตัดเนื้อให้พอดีคำและเอาขึ้นมาดู’
“อากิ:นี้มันเวลดันหนิ ทำไมถึงนุ้่มได้ขนาดนี้เนี่ย นึกว่ามีเดียมแรร์”
“มาร์ค:ฉันก็อยากกินมีเดียมแรร์นะ แต่การกินเนื้อของตัวอะไรไม่รู้แบบยังดิบๆอยู่คงไม่ดีเท่าไรฉันพอเข้าใจได้”
“โจเชฟ:มันก็คือเนื้อ คิดไรมาก”
‘อากิ:หลังจากที่โชเชฟพูดแบบนั้นทุกคนก็หันไปมองหน้าเค้า’
“โชเชฟ:อะไร! ทำไมมองฉันแบบนั้น”
‘มาร์ค:อยู่มาด้วยกันตั้งนานก็นึกว่าเป็นคนกินง่ายที่ไหนได้ลิ้นจระเข้นี่หรือเนี่ย’
“เมิ่งซิน:นึกว่าเป็นคนกินง่าย ที่แท้ก็ลิ้นจระเข้นี่เอง”
“โจเชฟ:ก็ฉันกินเพื่ออยู่หนิ ไม่ได้อยู่เพื่อกิน”
“ลีน่า:แต่หนูว่าอยู่เพื่อกินดีกว่านะ”
“เมิ่งซิน:ใช่ๆอยู่เพื่อกินดีกว่าเนอะลีน่า”
“โจเชฟ:กินจนอ้วนละสิไม่ว่า”
“เมิ่งซิน:ว่าใครอ้วนหาตาแก่”
‘อากิ:ทุกคนกินและคุยกันอย่างสนุกสนาน ผมที่ฟังอยู่ก็เลิกสนใจทุกคนและกลับมาสนใจเนื้อที่อยู่บนซ้อมอีกครั้ง ผมเอาเนื้อชิ้นนั้นเข้าปากและเขี้ยวมัน สัมผัสแรกที่เขียวคือความนุ่มและเด้ง ผมไม่คิดว่าจะได้สัมผัสแบบนี้ที่ได้มาจากเนื้อระดับเวลดัน มันเหมือนกินเนื้อมรเดียมแรร์เลย ผมเขี้ยวไปอีก 2-3 ทีน้ำในเนื้อก็เริ่มออกมามันชุ่มฉ่ำมากๆ ผมกินเนื้อที่อยู่บนจานที่เหลือจนหมด’
“อากิ:อิ่มสุดๆไปเลย”
“ลีน่า:หนูก็อิ่มเหมือนกัน”
“มาร์ค:ถ้ามีเนื้อใหม่ๆมาฉันคงต้องลิ้มลองรสชาติพวกมันสักครัังแล้วล่ะ”
“ราเวีย:เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ”
“เมิ่งซิน:แต่คงจะมีคนหนึ่งที่กินไปแล้วมันก็คือเนื้ออยู่ดีนั้นล่ะ”
“โจเชฟ:นี่ พูดให้ฉันหรอ”
“เมิ่งซิน:เปล่าฉันแค่พูดลอยๆหนิ อยากรับก็รับไป”
“โจเชฟ:อ้อเหรอ งั้นฉันจะบอกเรื่องของเธอที่เป็นความลับให้กับทุกคนที่อยู่ที่นี่ฟัง”
“เมิ่งซิน:หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะตาแก่”
‘อากิ:ละเมิ่งซินก็รีบลุกขึ้นและเอามือไปปิดปากโจเชฟ และพวกเค้า 2 ก็เริ่มทะเลาะกัน’
“อากิ:ทั้ง 2 คนดูสนิทกันดีนะ”
“เมิ่งซิน:ห๋าาา สนิทกับตาแก่นี่หรอขอตายดีกว่า”
“โจเชฟ:นี่ๆ อากิฉันมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง ตอนที่ฉันเจอกับเมิ่งซินครั้งแรกเธอ#฿&$€^”
‘อากิ:ในขณะที่โจเชฟจะเล่าเรื่องบางอย่างของเมิ่งซิน เมิ่งซินก็เอามือไปปิดปากโจเชฟอีกรอบ มันดูบันเทิงดีนะ และในตอนที่ทุกคนกำลังดูกำลังสนุกกันอยู่คุณกรอเรียก็เดินเข้าและพูดว่า’
“กรอเรีย:โทษทีที่เข้ามาขัดนะ พอดีตอนนี้อีกแคลนขอใช้ห้องนี้นะ ถ้าพวกเธอไม่ว่าอะไร….”
“มาร์ค:ได้เลย ตอนนี้พวกฉันใช้เสร็จแล้วเดี่ยวออกไปเลย ไปกันเถอะทุกคน”
“ทุกคน:ครับ/ค่ะ”
‘อากิ:และพวกผมก็พากันออกมาและแยกย้ายกันกลับที่พักของตัวเอง ผมกลับมาเต็นท์ตัวเองและขึ้นนอนบนเตียงด้วยความอิ่ม’
[อลิส:ท่านอากิคะ มีแจ้งเตือนย้อนหลังที่สำคัญมากๆอยู่จะฟังเลยไหมคะ]
“อากิ:ขอสักงีบนะ ค่อยตื่นมาฟังเอาสัก 2 ชั่วโมงค่อยปลุกนะ”
[อลิส:แต่มันสำคัญมากๆนะคะ]
<ราเฟล:ไม่มีประโยชน์หรอกนะ อลิสมันหลับไปแล้ว>
[อลิส:เห้อ ?]
จากผู้แต่ง
ก็ขอตัดก่อนนะค่อยมาต่อกันอีก
