บทที่ 453 ยัยขี้ประจบฉินขายพ่อเพื่อเอาหน้า
หลังจากเฉินชางคุยโทรศัพท์เสร็จ ฉินเยว่ก็พูดขึ้นยิ้มๆ ว่า “วันนี้ลำบากแล้วนะคะ เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปเลี้ยงอะไรอร่อยๆ เอง!”
เฉินชางถอดเสื้อกาวน์ออก ฉินเยว่ถึงเพิ่งเห็นว่าท่อนบนของเขาเปลือยเปล่า!
เฉินชางทอดถอนใจ “เสื้อผมมันสกปรกน่ะครับ มีแต่เลือด ใส่ไม่ได้แล้ว”
ฉินเยว่ได้ยินดังนั้นก็กระตือรือร้นขึ้นมาทันที รีบพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มว่า “รอฉันก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะไปเอาเสื้อมาให้คุณ!”
กล่าวจบเธอก็รีบวิ่งตรงกลับบ้าน
เธอจำได้ว่าสัปดาห์ที่แล้วเธอไปซื้อของกับเหล่าฉิน ได้เสื้อสเวตเตอร์มาตัวหนึ่ง ขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กเกินไป กำลังพอดี อีกทั้งรูปร่างของเฉินชางก็พอๆ กับพ่อของเธอ ดังนั้นฉินเยว่จึงตั้งใจว่าจะ ‘ขอยืม’ เสื้อของพ่อมาให้เฉินชางเสียหน่อย คงไม่เป็นอะไรหรอก
นอกจากนี้ก็เป็นครอบครัวเดียวกัน พ่อคงไม่ใส่ใจแค่เสื้อตัวเดียวหรอก
อืม!
คิดแล้วฉินเยว่ก็วิ่งดุ๊กดิ๊กกลับบ้าน พอไปถึงแล้วเห็นแม่กำลังกำลังมาส์กหน้าอยู่จึงหรี่ตาลงทันใด
โชคดีจริงๆ!
“แม่คะ ไม่กินข้าวเหรอคะ”
จี้หรูอวิ๋นได้ยินเสียงลูกสาวกลับมาแล้วจึงหยิบแตงกวาฝานสองแผ่นขึ้นมาโปะไว้บริเวณดวงตา “อืม แม่ลดความอ้วนอยู่”
ฉินเยว่ชะงักไปเล็กน้อย “พ่อล่ะคะ”
จี้หรูอวิ๋นถอนหายใจออกมา “เหมือนพ่อเขาออกไปกินข้าวกับพวกนักข่าวน่ะลูก จะกลับเมื่อไหร่แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน มีแม่อยู่บ้านคนเดียวก็ขี้เกียจทำกับข้าว เลยถือโอกาสลดน้ำหนักซะเลย”
ฉินเยว่ได้ยินดังนั้นก็กระตือรือร้นขึ้นมาทันที
สวรรค์เข้าข้างฉันแท้ๆ!
คิดแล้วเธอก็เดินย่องเข้าไปห้องพ่อแม่ เปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดอย่างตั้งใจ ในที่สุดก็เจอเสื้อที่พ่อของเธอเพิ่งซื้อมาใหม่ที่มุมตู้ เป็นเสื้อสเวตเตอร์ที่ยังไม่ทันตัดป้ายออกด้วยซ้ำ
เธอนำเสื้อตัวนั้นยัดใส่กระเป๋าแล้วย่องออกมาอีกครั้งก่อนจะพูดขึ้นยิ้มๆ “หนูลืมกระเป๋าตังค์น่ะค่ะ แม่ขา หนูไปก่อนนะคะ เดี๋ยวจะออกไปกินข้าวกับเฉินชาง”
จี้หรูอวิ๋นที่นอนอยู่บนโซฟาประชดประชันว่า “เห็นคนอื่นดีกว่าครอบครัวจริงๆ มีแฟนแล้วก็ลืมแม่ตัวเองเลยนะ!”
ฉินเยว่หัวเราะ
คุณแม่จะดูถูกลูกสาวเกินไปแล้ว ความจริงหนูไม่ได้ลืมแค่แม่คนเดียว ขนาดเสื้อพ่อก็ยังถูกลูกสาวแม่ขโมยไปแล้ว!
คิดแล้วฉินเยว่ก็รีบกลับไปที่โรงพยาบาล
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล เธอก็พูดกับเฉินชางว่า “มานี่สิคะ ฉันซื้อของขวัญมาให้คุณด้วย!”
เฉินชางมองฉินเยว่ที่วิ่งหอบแฮ่กกลับมาด้วยความสงสัย ถามไปว่า “ของขวัญอะไรเหรอครับ”
ฉินเยว่ดึงเฉินชางไปที่ห้องเวร “ตามมาเดี๋ยวก็รู้เองแหละ!”
เฉินชางถูกฉินเยว่จูงไปยังห้องเวรด้วยท่าทางลับๆ ล่อๆ จากนั้นเธอก็กดล็อคประตูดังกึก มองเฉินชางแล้วพูดยิ้มๆ ว่า “ถอดเสื้อออกสิคะ!”
เฉินชางใจเต้นตึกตัก
ที่ห้องเวรนี่…ไม่ค่อยเหมาะหรือเปล่า
แต่มือก็ปลดกระดุมไปแล้วสองเม็ด…
……
ทว่าฉินเยว่กลับหยิบเสื้อสเวตเตอร์สีกากีออกมาจากกระเป๋าเสียก่อน “อืม คุณลองใส่ดูสิคะ! ดูว่าพอดีตัวหรือเปล่า”
เฉินชางชะงักไปทันที เขามองเสื้อตัวนั้นด้วยความประหลาดใจ “ซื้อให้ผมหรือครับ”
ฉินเยว่พยักหน้าด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ เพราะเธอเผลอคิดไปถึงของขวัญที่ตนยังไม่ได้มอบให้เฉินชาง! ทว่าเสื้อตัวนี้ดูดีไม่น้อย หากพอดีตัวก็ถือว่าเป็นของขวัญได้อยู่ แต่หากไม่เหมาะก็เอาไปคืนพ่อ!
คิดแล้วฉินเยว่ก็พูดขึ้นว่า “ลองสวมดูสิคะ!”
เฉินชางพยักหน้าแล้วสวมเข้าไป
ใส่สบายจริงๆ!
ฉินเยว่มองเฉินชาง ยิ่งมองก็ยิ่งพอใจ ไม่เลว ใส่แล้วหล่อ! อย่างน้อยก็ดูดีกว่าพ่อเธอใส่ แล้วก็ไม่ได้ดูแก่ด้วย
คิดแล้วฉินเยว่ก็กล่าวออกไปโดยหน้าไม่เปลี่ยนสี “เป็นยังไงคะ ฉันเซ้นส์ดีหรือเปล่า!”
เฉินชางส่องกระจก เขาพอใจมากเลยทีเดียว เทียบกับเสื้อผ้าเก่าๆ ของเขาแล้ว เสื้อตัวนี้ดูสุขุมเป็นผู้ใหญ่กว่ามาก เมื่อสวมเข้าชุดกับเสื้อสูทกางเกงสแล็คและรองเท้าหนังก็ทำให้เขาดูเป็นผู้ชายสไตล์ยุโรป หล่อเหลาอ่อนโยนดูแพง
ไม่เลว!
“ขอบคุณมากนะครับ!”
เฉินชางมองฉินเยว่ด้วยความตื้นตันใจ เธอถึงกับจำไซส์เสื้อผ้าของเขาได้ แล้วยังซื้อเสื้อสเวตเตอร์พอดีตัวมาให้ด้วย เขาซึ้งใจจริงๆ
ดูเหมือนเขา…ยังไม่เคยให้อะไรฉินเยว่เลยสินะ
คิดแล้วเฉินชางก็แอบคิดกับตัวเองว่าจะต้องเลือกให้ดี ต้องทำให้ฉินเยว่เซอร์ไพรส์ให้ได้!
เฉินชางเข้าไปกอดฉินเยว่แล้วกระซิบบอกว่า “ขอบคุณนะครับที่รัก!”
ฉินเยว่ได้ยินพลันรู้สึกราวกับหัวใจของตนเบ่งบานดั่งบุปผา เขาโอบกอดเธอไว้ในอ้อมอกเช่นนี้ ทำให้เธออบอุ่นไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสเวตเตอร์อุ่น หรือเป็นเฉินชางที่อุ่น
ตอนนี้เธอได้รู้ข้อดีของการ ‘ขายพ่อเพื่อเอาหน้า’ แล้ว!
ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่ลืมว่าวันหน้าต้องแอบไปซื้อเสื้อให้พ่อใหม่ตัวหนึ่งด้วย
ช่างเถอะ นี่คงไม่นับว่าเป็นการขายพ่อเพื่อเอาหน้าหรอก!
ไม่นับ!
คิดแล้วฉินเยว่ก็จับมือเฉินชางแล้วพูดว่า “ไปเถอะค่ะ ไปกินข้าวกัน! เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง!”
เฉินชางพยักหน้ายิ้มๆ แล้วเดินตามฉินเยว่ออกไปจากห้องเวร
……
……
วันนี้เหล่าฉินค่อนข้างอารมณ์ดีทีเดียว เพราะเรื่องของเฉินชางนับเป็นเรื่องดีสำหรับเขาและโรงพยาบาล พรุ่งนี้เขาจะโฆษณาให้ดังไปเลย เมื่ออยู่ในสังคมและสภาพแวดล้อมอันตึงเครียด เรื่องดีๆ ที่เต็มไปด้วยพลังบวกอย่างนี้เหมาะจะนำไปโฆษณาพอดี
เหล่าฉินคิดแล้วก็ยิ่งพอใจในตัวเฉินชาง
เมื่อรับประทานอาหารกับนักข่าวเรียบร้อย ฉินเสี้ยวหยวนก็เดินนำทุกคนออกมาจากร้านอาหาร เขามองหลี่เป่าซานแล้วพูดขึ้น “เป่าซาน วันนี้ลำบากคุณแล้วนะครับ!”
หลี่เป่าซานยิ้ม “ผู้อำนวยการฉิน เรื่องวันนี้เป็นผลงานของเสี่ยวเฉินนะครับ ผมไม่กล้ารับหรอก อีกอย่าง ผมว่าให้ทางโรงพยาบาลเชิดชูเฉินชางหน่อยก็ดีนะครับ เพราะยังไงเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องดี เป็นตัวอย่างในเชิงบวกได้เลย”
ฉินเสี้ยวหยวนพยักหน้า ถูกต้องตามนั้น!
“ครับ คุณพูดถูกแล้ว พรุ่งนี้ผมจะไปคุยกับฝ่ายกิจการแพทย์ให้พวกเขายกย่องชมเชยเฉินชางสักหน่อย!”
ขณะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของหลี่เป่าซานก็ดังขึ้น ผู้โทรมาคือจางโหย่วฝู เมื่อเขากดรับแล้วก็ถามขึ้นทันที “ฮัลโหล หัวหน้าจาง มีอะไรหรือครับ!”
จางโหย่วฝูตอบ “หัวหน้าหลี่ ผม เฉียนเลี่ยงแล้วก็หัวหน้าโจวหงกวงอยากดูคลิปการผ่าตัดวันนี้หน่อยน่ะครับ คุณสะดวกหรือเปล่าครับ”
หลี่เป่าซานได้ยินก็ตอบทันที “สะดวกมันก็สะดวกอยู่หรอกครับ แต่…มันจะไม่ดึกไปเหรอครับ”
ตอนนี้เอง โจวหงกวงรับโทรศัพท์ไปคุยต่อ “หัวหน้าหลี่ ผมโจวหงกวงนะครับ ผมอยากดูคลิปผ่าตัดช่วยชีวิตของวันนี้หน่อยนะครับ ดึกแล้ว ขอรบกวนคุณหน่อยนะครับ!”
หลี่เป่าซานหัวเราะ “ไม่เลยครับ หัวหน้าโจว พวกคุณตรงมาได้เลยครับ ผมจะรออยู่ที่แผนกฉุกเฉิน!”
เมื่อวางสายไปแล้ว หลี่เป่าซานก็พูดขึ้นยิ้มๆ “ผู้อำนวยการฉิน หัวหน้าโจวหงกวงจากโรงพยาบาล 301 อยากดูคลิปผ่าตัดครับ คุณจะไปด้วยหรือเปล่า”
ฉินเสี้ยวหยวนได้ยินชื่อโจวหงกวงก็คิดว่าอาจได้สานสัมพันธ์กันจึงพยักหน้าตอบ “ไปดูหน่อยแล้วกันครับ กลับบ้านไปก็ไม่มีอะไรทำ”
ว่าแล้วพวกเขาก็พากันเดินทางไปยังโรงพยาบาล
ระหว่างทาง ฉินเสี้ยวหยวนถามข้อมูลเฉินชางจากหลี่เป่าซานไม่หยุดเพื่อหาเรื่องคุย แต่ไม่นึกเลยว่าพอหลี่เป่าซานได้พูดถึงเฉินชางแล้วเขาจะพูดอย่างออกรสออกชาติ จ้อไม่หยุดจนไม่ต้องหาเรื่องคุยอีกเลย
ฉินเสี้ยวหยวนไม่คิดเลยว่าหลี่เป่าซานจะประเมินเฉินชางไว้สูงขนาดนี้! เขาดีใจขึ้นมาทันที!
ไม่เสียทีที่เป็นผู้ชายที่ลูกสาวผมเลือก
ได้อยู่…
ก็ได้อยู่!
![เขาสั่งให้ข้าเป็นราชินี [ส่วนที่ 1]](https://i1.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/25843.jpg?resize=151,215 "เขาสั่งให้ข้าเป็นราชินี [ส่วนที่ 1]")
