81 การต่อสู้ของทหารม้า
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
「ยินดีต้อนรับและขอบคุณที่มา หัวหน้า!」
「โออ้ งั้นนี่คือหัวหน้านักรบ?!」
ปีปี้นำเผ่าและผู้นำของแต่ละครอบครัวให้มาเพื่อทักทายเรา นั่นทำให้ผมนึกได้ มันเป็นครั้งแรกที่เจอผู้นำตั้งแต่การต่อสู้ระงับ พวกเขาทั้งหมดเป็นตาแก่หนังเหี่ยวและชายวัยกลางคนที่ตัวดำและถูกแดดเผา ดังนั้น มันไม่เหมือนว่าผมอยากจะเจอพวกเขายังไงก็ตาม
「หัวหน้ามาแล้ว ตอนนี้เรารู้สึกโล่งใจได้ เราจะไม่กลัวเผ่าเวเลนนั่น!」
ปีปี้ตะโกนในเสียงดังและพวกคนเหล่านั้นรอบเธอทั้งหมดส่งเสียงเชียร์
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินชื่อของคู่ต่อสู้ด้วย เผ่าของพวกเขาเหมือนกับปีปี้เลย ดังนั้นชื่อของพวกเขาไม่มีความหมายมาก ไม่ว่าอย่างไร เราจะขยี้พวกเขา
「ถ้าเราดำเนินต่อไปแบบนี้ เราจะเผชิญหน้ากับเผ่าเวเลนในไม่นาน พระอาทิตย์ตกดินแล้ว ดังนั้นทำไมเราไม่หยุดที่นี่ก่อนตอนนี้ มาใช้เวลาของเรากันเถอะ」
ทหารที่ถูกพามาด้วยพัวพันกับเผ่าภูเขา และตั้งแคมป์รอบแคมป์ไฟในเต็นท์ เผ่าของปีปี้ มากกว่า 2000 อย่างง่ายๆในจำนวนรวม แต่มีเด็กที่ยังเล็กอยู่ ดังนั้นมีแค่ เกือบจะ 1000 ที่จะมีประโยชน์ในการต่อสู้ มันดูเหมือนพวกเขาทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อส่งนักรบไปในความขัดแย้งก่อนหน้า เพื่อตอบความภักดีของพวกเขา ผมจะมั่นใจว่าช่วยได้ครั้งนี้
เมื่อผมเข้าเต็นท์ที่เตรียมไว้ มีหนังสัตว์วางอยู่ข้างๆและพรม กางออกไปให้ดูเหมือนห้องมากขึ้น ไม่มีเตียง ดังนั้นเราควรจะแค่นอนลงบนพื้นตรงๆ
「หนูได้เตรียมขนหมาป่าและกระต่ายปีศาจ มันนุ่มและอุ่น」
ปีปี้ก็จะอยู่ในที่เดียวกันดังนั้นเธอกระโดดและพุ่งเข้าไปในขนสัตว์; หนังสัตว์นั้นนุ่มดังนั้นมันรับแรงกระแทก เป็นเบาะให้เธอจากแทนที่จะเป็นการกระทำที่เจ็บปวด
「นี่มันน่าทึ่ง……ชั้นไม่เคยเห็นหนังสัตว์คุณภาพดีขนาดนี้มาก่อน」
อิริจิน่าก็เป็นผู้หญิงของผมด้วย ดังนั้นแน่นอนว่าเธอจะนอนที่พื้นเดียวกันด้วย
「ธรรมชาติแล้ว ทั้งหมาป่าและกระต่ายปีศาจค่อนข้างเก่ง ดังนั้นพวกมันไม่ออกมาบ่อย หนังสัตว์เหล่านั้นใช้การล่าหลายครั้งที่จะได้มา」
มันก็ค่อนข้างเป็นของมีค่าสิถ้างั้น ขณะที่เราทั้งสามคนนอนลง ความเหนื่อยจากการเดินทางทำให้เราง่วง ผมอยากจะโอบกอบอิริจิน่า แต่มันจะเป็นการเสียของที่จะให้หนังสัตว์คุณภาพสูงเหล่านี้ปกคลุมไปด้วยน้ำหวาน วันนี้ เราจะนอนไปแบบนี้
「ได้โปรดรอ หัวหน้า! สำหรับหัวหน้าผู้ยิ่งใหญ่ที่จะมีผู้หญิงแค่สองคนข้างเค้านั้นมันไม่ถูก นายจะเสียศักดิ์ศรี」
「อะไร?」
「ทุกคนจากเผ่าก็กังวลถึงจำนวนที่ผู้หญิงของหัวหน้าที่พามานั้นน้อยเกินไป หนูจะอธิบายมันกับพวกเค้าว่านายทิ้งพวกเธอไว้ในเมืองในที่ราบ แต่ชายผู้ยิ่งใหญ่อย่างนายต้องมีผู้หญิงมากมายบริการนาย หนูให้ผู้นำไปเรียกพวกเธอมาแล้ว」
ปีปี้ปรบมือและผู้หญิงเริ่มท่วมเข้ามาในเต็นท์
ผู้หญิงทุกอายุ; บางคนอยู่ในช่วงสามสิบและบางคนยังเป็นเด็ก
「เพราะทั้งหมด หัวหน้าดูเหมือนจะชอบผู้หญิงมีอายุ」
ปีปี้ อย่าได้พูดแบบนั้นกับเมลเชียวนะ ถ้าเธอบอกเมล เมลจะฆ่าเธอ
「「「ขออภัยที่รบกวน」」」
แล้วก็ ผมไม่พักเพราะผู้หญิงจำนวนมาก มันเพราะพวกเธอทั้งหมดเปลือยเปล่า พวกเธอไม่ได้เอาเสื้อออกในเวลาที่พวกเธออยู่ที่นี่ แทนที่จะเป็นอย่างนั้น พวกเธอทั้งหมดเปลือยตั้งแต่ทีแรก
「เธอเดินข้างนอกแบบนั้นเหรอ?」
「ใช่? แน่นอน เพราะหนูจะรับใช้หัวหน้า」
「หนูรับความเย็นระดับนี้ได้」
「ไม่ใช่นั่นชัดเจนเหรอ?」
「มันเป็นเกียรติที่ผู้หญิงได้เข้าร่วมกับหัวหน้า แม้ว่าพวกเธอจะเปลือยหรืออะไรก็ตาม พวกเธอจะไม่รู้สึกอาย ปีปี้ก็จะเปลือยด้วย」
มันดูเหมือนว่าผมนึกถึงความต่างในความอับอายของชาติภูเขาทุกครั้ง ก่อนที่ผมจะรู้ตัว ปีปี้และอิริจิน่าที่เปลือยนอนข้างผม ขณะที่ผมกอดพวกเธอคนละข้าง แม้ว่าความสำส่อนของพวกเธอจะแต่ขึ้น ตัวและวิญญานผมเหนื่อยแล้ว วัตถุประสงค์เดียวของผู้หญิงคือเพื่อรับใช้ผม ดังนั้นพวกเธอไม่ได้ขออะไรเป็นพิเศษ
「……ไม่มีหมอนหรือผ้าห่มเหรอ?」
หนังสัตว์ที่ถูกปูนั้นอุ่น แต่ถ้าผมไม่มีผ้าห่ม ตัวผมจะหนาว
「มีหมอนและผ้านวมด้วย」
「อ่ะนี่」
「หนูจะทำให้นายอุ่น」
ผู้หญิงอวบจับหัวผมและนอนลง ส่ายตูดของเธอ เธอขอให้ผมขึ้นไปอยู่ข้างหรือ? ผมวางตัวของผมและนอนตะแคงข้าง และในทันที ผู้หญิงคนอื่นดึงเสื้อผ้าของผมทั้งหมดและปิดตัวผม เข้าใจแล้ว……หมอนก้นผู้หญิงและผ้าปูตัวผู้หญิง……? ช่างฟุ่มเฟือย เพราะเราทั้งหมดเปลือย มันแน่นอนว่าอุ่นเมือเราติดกันแบบนี้ แต่ความรู้สึกที่จับหนัวนมผมมันไม่ดีเลย; มันจะทำให้เอ็นผมแข็ง
ผมปิดตาและมีความสุขกับความรู้สึกที่มหัศจรรย์ของเตียงระดับสูง เหนือกว่าหมอนหรือผ้านวมราคาสูงใดๆ ผมรู้สึกว่าผมได้ยินเสียงผู้หญิงในฝันของผม
「ดู…..มันนุ่มและไม่แข็งเลย แม้อย่างนั้นมันใหญ่」
「ชั้นได้ถูกโอบกอดโดยหัวหน้าคนเก่า แต่……แม้ว่าเค้าจะแข็ง เค้าเล็กกว่านี้มาก」
「มันเหมือนเค้าเป็นชายที่เหนือชายทั้งหมดหรืออะไรบางอย่าง ใช่มั้ยล่ะ」
ผมรู้สึกได้ถึงความรู้สึกหายใจกับหว่างขาของผม
「เฮ้ ไม่อยากลองให้สิ่งนี้แข็งอย่างสมบูรณ์เหรอ?」
「ไม่ เราทำไม่ได้ ถ้าเราปลุกเขาตื่น เขาจะโกรธ」
「เขาไม่ใช่คนที่ใจแคบแบบนั้น ลองเลียมัน」
ผมรู้สึกถึงความรู้สึกอุ่นของลิ้นคลานที่หว่างขาของผม
แม้ว่ามันไม่มีทักษะหรือเทคนิค ความรู้สึกอุ่นของลิ้นคืบคลานไปกับไม้ของผมบริเวณปลายทำให้ไม้เนื้อของผมใหญ่ขึ้น หลังจากประมาณ 8 นาที เอ็นผมแข็งและผู้หญิงแยกลิ้นออกจากเอ็นผม
「น-นายล้อเล่นน่า……」
「ชั้นไม่เชื่อมันเลย」
「ว้าาาว……」
สาวๆทั้งหมดตกใจกับขนาดของของผม ผมรู้สึกถึงหลายมือจับไม้ของผมอย่างระวัง ดั่งมันเป็นบางอย่างที่อันตราย
นอกจากผู้หญิงที่สัมผัสมันคนแรก มีคนมีส่วนร่วมมากขึ้น ที่มาทีละคนทีละคน ร้องเสียงแหลมในความประหลาดใจขณะที่พวกเธอทำอย่างนั้น
「ปีปี้-ซามะและอิริจิน่า-ซังรับนี่เข้าไปในพวกเธอเหรอ?」
「ชั้นเข้าใจได้ถ้ามันเป็นอิริจิน่าแต่……ชั้นไม่รู้เกี่ยวกับปีปี้-ซามะ」
ชายและหญิงเผ่าภูเขาทั้งหมดมีขนาดที่เล็ก คนที่ถูกเลือกให้เป็นนักรบในหมู่พวกเขามีตัวที่แข็งแกร่งและไม่มีคนมากที่สูงกว่านนน่า เมื่ออิริจิน่าถูกรวมในหมู่พวกเขา เธอเป็นผู้หญิงที่ใหญ่และใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ
「อึนน มันอุ่น」
「อุ หนูจะถูกขยี้……」
เมื่อผมเปิดตาที่เปิดครึ่งหนึ่ง ผมเห็นอิริจิน่ากอดปีปี้และนอนอย่างสบาย แต่มันดูเหมือนปีปี้จะลำบากนะ
「ไม่อยากลองใส่มันเข้าไปเหรอ?」
「อย่ากดดันตัวเอง มันจะฉีก」
「แต่ปล่อยมันให้แข็งแบบนั้นมันหยาบคาย」
การกระซิบดำเนินต่อไป และผลของมัน ผู้หญิงที่ใช้ลิ้นคนแรกเพื่อลูบไล้ผมรับความรับผิดชอบที่จะให้ผมแตก
ไม่เหมือนการจั๊กจี้ก่อนหน้าจากลิ้นของเธอ เธอรับปลายเข้าไปในปากเธอและเริ่มลูบไล้ สาวๆคนอื่นช่วยโดยการขับตรงโคนและมอบการกระตุ้นให้กับไข่ของผม
「มันยังใหญ่ขึ้นอีก……」
「โดยพื้นฐานแล้วมันเป็นของของม้าแบบนั้นเลย ไม่ เค้าน่าจะใหญ่กว่าแม้แต่ม้าที่เรามี」
ไม่มีใครที่จะอารมณ์เสียเมื่อเอ็นของพวกเขาถูกชม รวมกันกับการลูบไล้ของหลายคน ความรู้สึกดีสร้างขึ้นและเอ็นของผมเริ่มเต้นเป็นจังหวะ
「อ้า- มันกระตุก เมล็ดพันธุ์ของเค้าออกมา」
「ดูสิ เธอจะทำให้พื้นเลอะนะ รับมัน รับมัน」
「มันจะไม่เข้าไปในปากของชั้นทั้งหมด……อึนโบ่ะ-!」
ผู้หญิงที่บริการผมรั้งสาวๆคนอื่นๆ และเติมเต็มปากของเธอด้วยเอ็นผม ความรู้สึกของฟันสัมผัสทำให้ในที่สุดเขื่อนก็แตก และเมล็ดพันธุ์ของผมปะทุ ทำให้ไข่ผมแห้ง
「อออุ-!」
「อึนนน—!!!??」
ผมพยายามจะแกล้งทำเป็นหลับ แต่อย่างที่คาด การครวญของผมเล็ดออกไป ปากของผู้หญิงถูกเติมเต็มและเธอขอให้สาวๆคนอื่นช่วยเพื่อที่เธอจะไม่ทำหก
「เอออ๋!? ออกมามากขนาดนั้น?」
「ยังไงก็ตาม เธอจะสลับกับชั้น!」
หนึ่งในผู้หญิงปากเต็มถึงขีดจำกัด พวกเธอเปลี่ยนกันเอง และเมื่อคนที่แปดปากเต็มถึงขีดจำกัด การน้ำแตกของผมในที่สุดก็หยุด ผู้หญิงหลายคนพูดไม่ได้ดังนั้นมีช่วงเวลาของความเงียบ ผมได้ยินเสียงกลืน
「เก่ะโฮ่ะ- เก่ะโฮ่ะ* ช่างเป็นเมล็ดพันธุ์ที่เข้มข้น มันไม่ลงคอชั้น」
「มันดูเหมือนชั้นท้องผ่านปากของชั้นได้」
「มันใหญ่เกินไปและกรามของชั้น……」
「เฮ้ มาทำความสะอาดนี่กัน」
ใกล้กับ 10 ลิ้นคลานไปรอบไม้ของผม และพวกเธอเลียเมล็ดพันธุ์ที่เหลืออยู่ มันจะได้เวลาในไม่นานแล้ว?
「อึนน……เกิดอะไรขึ้น?」
ผมแกล้งทำเป็นตื่นเหมือนว่าผมหลับอยู่ตลอดเวลานี้
「ม-ไม่ มันไม่มีอะไร เอ็นของนายมันมหัศจรรย์เกินไปและเราแค่ชื่นชมมัน」
「ได้โปรดอย่าสนใจเราและผ่อนคลายตัวของนาย」
「อย่างนั้นเหรอ? งั้นชั้นจะนอนนะ」
ผมนำหญิงสาวที่เป็นคนแรกที่วางปากของเธอไว้กับผม และยังไอจากเมล็ดพันธุ์จำนวนมาก และม้วนไปกับเธอ
「เอออ๋!」
「ชั้นชอบทรงของตัวเธอ ชั้นจะทำให้เธอเป็นหมอนข้าง」
「แน่นอน! มันเป็นเกียรติของหนู」
ผู้หญิงคนอื่นมองด้วยความอิจฉาขณะที่ผู้หญิงพิงกับอกผมและยิ้ม และเอ็นของผมได้ความแข็งของมันกลับคืนมา อิริจิน่า ที่นอนข้างผม เริ่มที่จะบีบปีปี้ และสาวๆคนอื่นสี่คนพยายามอย่างสิ้นหวังที่จะง้างแขนของเธอออก
—————————————————————
สองวันถัดมา
「ชั้นเห็นพวกมัน! มันเป็นเผ่าเวเลน!」
พวกเราเดินทัพด้วยกันกับเผ่าภูเขาและมันใช้เวลาประมาณสองวัน จนกว่าในที่สุดเราก็ได้โอกาสที่จะมีคิวของเรา คนที่สู้ไม่ได้ เด็กๆและปศุสัตว์ ได้อยู่ข้างหลัง ระหว่างที่นักรบรับธนูและดาบของพวกเขาและขึ้นขี่ม้า หน่วยทหารม้าที่ผมนำมากับผมก็เตรียมตัวของพวกเขาตามกันด้วย
เผ่าวาเลนถูกเห็นได้จากระยะไกลก็ทำเหมือนกันและโห่ร้องเพื่อทำการเตรียมการและพร้อมสู้ พวกเขากองกันเหมือนซาลาเปาและมันยากที่จะนับจำนวน แต่พวกเขาไม่ได้ดูว่ามีจำนวนที่มากกว่าเราอย่างมาก
「เราจะสู้ทันทีหลังจากเจอกันเหรอ? เราจะไม่คุย?」
「เราสู้มาก่อนกับเผ่าวาเลนที่รูน้ำ เราไม่มีทางเลือกนอกจากสู้」
ผมไม่รู้มากเกี่ยวกันมัน แต่มันดูเหมือนพวกเขาจะมีจรรยาบรรณของพวกเขาเอง แม้ว่ามันทำให้สิ่งต่างๆง่านสำหรับผมที่จะเข้าใจถ้าเราสู้กัน
「จัดเป็นแถว! ทำมันในสามส่วน!」
ความต่างแรกระหว่างกองกำลังของเราและพวกเขาปรากฏขึ้นตรงนี้ เผ่าภูเขาของศัตรูมีรูปแบบที่แปลกที่ใช้ทั้งครอบครัว และเคลื่อนไหวในกลุ่มของ 50 คน เราได้สร้างแถวที่สะอาด ผลิตภัณฑ์ของการฝึกทหาร ทหารม้าธนูเป็นแนวหน้า ทหารม้าหนักเรียงกันหลังพวกเขา และทหารม้าหอกกระจายไปรอบๆด้านข้าง
「พวกนั้นเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว!」
หนุ่งในผู้นำชีและตะโกนใส่ศัตรูที่พุ่งเขาดีเรา ไม่มีความสับสนหรือความกลัวในเสียงของเขา พวกเขาเชื่อใจผมอย่างสมบูรณ์ และพูดบางอย่างเช่น ‘ถ้าหัวหน้าผู้ยิ่งใหญ่อยู่ที่นี่ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะแพ้ ผมต้องตอบความคาดหวังของพวกเขา
「บุก!」
เราก็พุ่งหัวของเราไปหาศัตรูด้วย ระยะระหว่างเราประมาณ 1 ชั่วโมงถ้าเราเดิน แต่เพราะทั้งสองขี่ม้า ระยะปิดทันที
「ยิง!」
มันคือตรงนี้ที่อีกจุดของความต่างแสงตัวมันเองออกมา มันคือความสามารถในการใช้ธนูและลูกธนู เผ่าวาเลนใช้ธนูหยาบแบบดั้งเดิมและลูกธนูที่เผ่าภูเขาปรกติจะใช้ ระหว่างที่ในทางตรงกันข้าม พวกของเราใช้ธนูคอมโพสิทประสิทธิภาพสูง ลูกธนูก็ขัดเกลามาเพราะระยะและพลังสูง แต่ยัง ในการต่อสู้ก่อนหน้า เผ่าภูเขาสามารถที่จะครอบงำการต่อสู้เพราะทักษะที่ท่วมท้นได้ถูกสอนตั้งแต่พวกเขายังเด็กมาก แต่ทักษะเหมือนกันในการต่อสู้ นั่นหมายถึงความต่างในประสิทธิภาพของอาวุธเป็นกองกำลังในแบบของมันเอง
「น่าทึ่ง……!」
ศัตรูที่พยายามจะยิงธนูมาใส่เรา เริ่มล้มจากหลังม้าทีละคนทีละคน เรานำหน้าพวกเขาในแค่ไม่กี่วินาธี แต่ผลของมันมหาศาล ทหารม้าธนูเก็บธนู ชักดาบของพวกเขา และใส่โล่เพื่อป้องกันลูกธนู เมื่อพิจารณาความเร็วการเผชิญหน้าที่เร็วจนไร้สาระ พวกเขาไม่มีที่ให้ปล่อยการยิงที่สอง
ศัตรูได้ปล่อยลูกธนูของพวกเขามาด้วยเหมือนกัน และแม้ว่าทหารม้าธนูถูกกำจัด นั่นมันน้อยไปเมื่อเทียบกับจำนวนที่ศัตรูเสียไป โล่ทำให้ลูกธนูสะท้อนกลับไปและประสิทธิภาพของเกราะก็ต่างกันด้วย
แค่แบบนั้น ทั้งสองกองทัพไม่ได้เปลี่ยนทิศทางการพุ่งเข้าตี และศัตรูและพวกเหมือนกันอยู่ในทางปะทะที่เร็วสุดขีดต่อกัน
「ไม่มีโอกาสมากที่จะเห็นทหารม้าจำนวนเท่านี้ชนกันระหว่างพุ่งเข้าตี」
อิริจิน่า ที่ควบอยู่เจอกับผมจากด้านหน้าของทหารม้าหนัก ยิ้ม อิริจิน่าก็คุ้นเคยกับการต่อสู้ด้วย ดังนั้นเธอไม่มีความกลัว และแทนที่จะอย่างนั้น พบว่ามันสนุก
「อย่าหยุดเคลื่อนไหว! พุ่งเข้าตีผ่านไป!!」
เสียงตะโกนและเสียงคำรามสะท้อนขณะที่ทหารม้าเริ่มไขว้ดาบขณะที่พวกเขาผ่านกัน ดาบเหวี่ยงไปรอบๆและหัวบินผ่านอากาศ โดยไม่สนเพศ คนที่ควบคุมม้าไม่ได้ชนตรงๆกับศัตรูและทั้งสองคนกระเด็นไป แต่การต่อสู้ที่สยดสยองจะไม่ดำเนินต่อไปนาน เพราะทั้งสองกองทัพไม่ลดความเร็ว มันแค่ทันที ก่อนที่กองกำลังทหารม้าจะวิ่งผ่านกัน
ในกรณีส่วนใหญ่ที่เผ่าภูเขาสู้กัน พวกเขาจะพุ่งเข้าตีกันระหว่างที่ยิงใส่กันด้วยธนู และจากนั้นหยุดเพื่อไขว้ดาบกับกันและกัน หลังจากที่พวกเขาผ่านกันและยิงธนูอีกครั้ง ศัตรูก็ผ่านไปและง้างลูกธนูอีกครั้ง หันหลังเพื่อไปข้างหลัง แต่มันยังไม่จบ
หลังจากที่ถึงคิวของทหารม้าธนู ของเราจะต่อไป; เรายังมีทหารม้าหนักเรียงข้างกัน
「กึ!! ยังมีบ้างที่อยู่ข้างหน้า!!」
ผู้บัญชาการตะโกน แต่มันสายเกินไปแล้ว เพื่อที่จะจัดการกับทหารม้าหนัก ทหารม้าธนูแค่ต้องออกจากระยะและจัดการพวกเขาอย่างง่ายๆ แต่ระยะระหว่างพวกเขาและเราใกล้เข้ามาแล้ว ดังนั้นไม่มีเวลาให้พร้อมธนู มากกว่านั้น พวกเขาได้เพิ่มความเร็วบนม้าแล้ว และเปลี่ยนทิศทางได้ไม่เร็วพอ
เมื่อเราปะทะกับพวกเขาตรงๆ กองทัพเบาไม่เทียบกับชิ้นเหล็กซึ่งก็คือทหารม้าหนัก
「ส่งเค้าบินไป!!」
ทันทีที่พวกของเราปะทะกับศัตรู เสียงเหมือนระเบิดคำราม หอกของพวกเราแทงศัตรูหลายคน และฝ่ายตรงข้ามของเราหลายคนถูกส่งบินไปบนการปะทะ
ศัตรูที่ลนเริ่มชักดาบและปะทะกับเรา แต่ยกเว้นว้าพวกเขาจะเจอช่องว่าง พวกเขาไม่สามารถแทงชุดเกราะเหล็กได้
「เซอรรย่า!」
อิริจิน่าก็ใช้หอกเพื่อจัดการศัตรูที่ผ่านไป แทงพวกเขาหลายคน ยกพวกเขาขึ้นและโยนพวกเขาไปข้างๆ มีแค่ม้าของพวกเขาที่หนีจากอันตรายได้ ขณะที่พวกเขาวิ่งไปที่ข้างหลังและหนี เธอแพ้พวกเขาไม่ได้
ผมดันทหารผ้าคุ้มกันที่พยายามจะปกป้องผมและในการแทงหอกหนึ่งครั้ง ศัตรูที่ผ่านไปเสียตัวท่อนบนและหล่นลงที่พื้น ผมเปลี่ยนไปเป็นศัตรูคนต่อไป ที่เห็นผมจัดการนักรบคนเก่า และจากนั้นแทงใบมีดของหอกของผมและแยกคอเขาออกจากไหล่
「อีกคน!」
ผมกำลังจะทุบศัตรูที่เพิ่มเข้ามา แต่เห็นว่าเป็นผู้หญิงที่ตามีน้ำตา ผมเฉี่ยวหัวและทุบชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างหลังเธอ
「รับนั่น-!」
แค่เมื่อพวเขากำลังจะผ่านไปอย่างสมบูรณ์ ผมลดการป้องกันลงและรู้สึกถึงบางอย่างร้อนวิ่งผ่านแขนผมหนึ่งในทหารฟันผม เลือดเริ่มไหลแต่แผลไม่ลึก
อิริจิน่ากำลังจะหันกลับมาแต่ผมหยุดเธอคนที่ฟันผมเป็นผู้หญิง ที่ยังเป็นแค่หญิงสาว แม้ว่าเธอจะหันกลับไปตอนนี้ เธอจะตามพวกเขาไม่ทัน ในทางตรงกันข้าม มันจะทำกลยุทธ์ของเราพัง
ผมควรจะชมพวกเขาที่มีทักษะเล็งไปที่ช่องว่างในเกราะของผมมั้ย หรือผมควรจะโทษตัวเองที่ลดการป้องกันลง? ผมเลียเลือดที่ไหล แน่นอนว่ามันเป็นซักพักแล้ว ตั้งแต่ผมได้ลิ้มรสเลือดของตัวเอง
「ฮาร์ดเลตต-โดโนะ! พี่โอเคมั้ย!?」
「หัวหน้าได้รับบาดเจ็บที่แขน!」
「มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ มันถูกทำด้วยผู้หญิง และมันจะรักษาอย่างเร็ว」
คนที่อยู่รอบๆผมเริ่มตื่นตกใจวินาทีหนึ่ง แต่เมื่อเห็นว่าแผลตื้น พวกเขาโล่งใจ ยังไงซะ มาแค่จบพวกเขากันเถอะตอนนี้
ปีปี้ปล่อยลูกธนูตรงขึ้นไปในอากาศ ครั้งนี้ ลูกธนูไม่สร้างเสียง แทนสิ่งนั้น มีผ้าสีแดงที่กระพือติดอยู่บนมัน
นั่นเพราะมีความเป็นไปได้ว่าเสียงคำรามของเกือกม้ากลบเสียงไปได้
ศัตรูได้รับความเสียหายอย่างมาก และแถวนั้นไม่เป็นระเบียบ เพราะพวกเขารู้ว่าทหารม้าธนูที่ผ่านพวกเขาก่อนหน้า หันมาและกำลังจะมาหาพวกเขา พวกเขาหยุดการพุ่งเข้าตี และเปลี่ยนทิศทาง ตัดสินใจว่าจะจัดการกับพวกเขาหรือหนี
「พวกเค้าไม่มีความว่างที่จะทำอย่างนั้นนะ」
เสียงร้องแห่งสงครามดังก้องและทหารม้าหอกกระจายไปรอบด้านข้างและเข้าหาพวกเขาอย่างดุร้าย ศัตรูนำธนูและเล็งที่จะยิงทหารม้าหอก และหลังจากเปลี่ยนทิศทาง ทหารที่อยู่ตรงกลางซาลาเปาปล่อยลูกธนูไม่ได้ หลายคนได้เสียธนูและลูกธนูหลังจากผ่านแถมของเราเป็นครั้งที่สอง เพิ่มเติมจากนั้น กลุ่มเล็กๆของทหารม้าหอกกระจายออกไปในทุกทุศทาง ใกล้เข้าไป ดังนั้นพวกเขาจัดการพวกเขาทั้งหมดทีเดียวไม่ได้ และทำให้การตีระยะประชิดเกิดขึ้น
พวกเขาทั้งสองใส่เกราะเบา แต่มีความได้เปรียบที่ชัดเจนในการต่อสู้ระยะใกล้ระหว่างทหารม้าหอกใส่หอก 2 เมตร และปืนธนู และเผ่าปีเขา ที่มีแค่ดาบทรงมีด ไม่มีความต่างในความเร็วดังนั้นเมื่อระยะใกล้ พวกเขาไม่สามารถที่จะใช้กลยุทธ์วิ่งหนีและยิงธนู
「การต่อสู้สรุปแล้ว」
「เราสามาระที่จะกำจัดเผ่าวาเลนได้ในครั้งเดียว! เราทำมันได้!」
ปีปี้มีความสุข และอิริจิน่ากังวลเกี่ยวกับแผลของผมระหว่างที่ยิ้มด้วย
เมื่อทหารม้าธนูกลับมา เผ่าวาเลนทั้งหมดยอมแพ้รวมถึงคนที่ไม่ได้สู้ข้างหลัง ผมรับรู้การยอมแพ้ของพวกเขาและเผ่าวาเลนถูกดูดซับเข้ามาในเผ่าของปีปี้……หรือพูดมันให้ถูก เผ่าของผม
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 20 ปี ฤดูใบไม้ร่วง
(วิธีนับอายุแบบดั้งเดิม)
สถานะ: วิสเคาน์อาณาจักรโกลโดเนีย ผู้บัญชาการกองทัพอิสระตะวันออก จำนวนทหาร: 2000
ลอร์ดศักดินาของบริเวณตะวันออกเฉียงใต้ กองทัพส่วนตัว: 1600
ชาติภูเขา: ????
สินทรัพย์: 4600 ทอง (-200 ค่าใช้ช่ายต่อเนื่องของการเตรียมกองทัพและกิจการภายใน
อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกใหญ่
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อยที่ท้อง), เมล (ภรรยาน้อยที่ท้อง), คู, รู, ริต้า (เลียนแบบแม่บ้าน), แคทเธอรีน (ลามก), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โยกุริ (แขกของบ้าน)
ลูก: ซู (ลูกสาว), โรส (อุปถัมภ์), แอนโตนิโอ้ (ลูกชาย)
เมืองหลวง: (เมลิสซ่า X มาเรีย), มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์
ลูกน้อง: ซีเลีย (พักเนื่องจากท้องเสีย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการกองทัพส่วนตัว), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), ลีโอโพลต์ (รองผู้บัญชาการกองทัพอิสระ), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), ชวาร์ซ (ม้า)
คู่นอน: 49, เด็กที่เกิดแล้ว: 7
—————————————————————
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
TLN: หยุด 5 วันครับ
เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 300/300
ค่าไฟ 500/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord
