จักรพรรดิมังกร – ตอนที่ 26

บทที่ 26 จริงๆ แล้วผมรวยมาก

ซีซีดูเหมือนจะโกรธ พวกเขาไม่อาจจะพูดกับพ่อเธอแบบนี้ เมื่อครู่พ่อของเธอยังฉลองวันเกิดให้เธอยู่ในดอกไม้ขาวๆ นั้นอยู่เลย

เห็นดวงตากลมโตของแม่สาวน้อยนั้น ให้คนเห็นแล้วเอ็นดู

แต่ว่า กู้ซิงเว๋ยก็รีบหัวเราะดังขึ้น แล้วแดกดันว่า “ไอ้หนูเอ้ย หนูพูดอะไรมั่วๆ กันเนี่ย? พ่อของหนูพาหนูไปอยู่บนดอกกุหลาบคริสตัลขาวนั้นแล้วหรือ? หนูรู้ไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่?”

พูดไป กู้ซิงเว๋ยก็เริ่มหน้าเจื่อน น้ำเสียงก็เริ่มน่ากลัวขึ้น “พ่อที่ไร้ประโยชน์ของหนูเนี่ยนะ แล้วยังมีแม้โสเภณี แล้วก็มารหัวขนอย่างหนูด้วย ยังจะกล้ามาโผล่ที่นี่อีกหรือ? อยากจะให้คนทั้งเมืองฮ่านรู้หรือว่านี่คือพวกแก3คนพ่อแม่ลูก? อยากจะให้ตระกูลกู้เรา มาขายหน้าให้คนทั้งเมืองอย่างนั้นหรือ?”

ซีซีเพิ่งอายุ3ขวบ จะรับการตั้งคำถามของกู้ซิงเว๋ยได้อย่างไร ก็เลยร้องไห้งอแงออกมา

“กู้ซิงเว๋ย หุบปากไปเลยนะ พวกเรา3คนพ่อแม่ลูกจะเป็นอย่างไร ก็ไม่เกี่ยวกับคุณ” กู้หยุนหลันเจ็บจี๊ดในใจ แล้วก็ปลอบซีซี

เด็กน้อยซุกอกกู้หยุนหลันร้องไห้อย่างเสียใจ ร้องลั่นความว่า “ซีซีไม่ได้พูดมั่ว ฮือๆๆ ……”

กู้หยุนหลันปวดใจ

ส่วนกู้ชิงหลินที่สีหน้าไม่ดีมาโดยตลอด ก็พูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “จะร้องทำไม คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้รักเธอ แต่ฉันไม่รักเธอหรอกนะ！แม่เธอมันตอแหล เธอโตขึ้นมา ก็คงจะเป็นเหมือนกัน！”

“ฮ่าๆ พี่ชิงหลินพูดถูกต้อง ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น”

“ผมว่านะ ทั้งหมดก็เป็นเพราะว่าไอ้หลี่โม่ไร้ประโยชน์คนนี้แหละ ที่ทำให้ตระกูลกู้เราขายหน้ากันหมด！”

“หลี่โม่ กู้หยุนหลัน พวกเอ็ง ก็กล้ากันนักนะ ถึงได้มาขอกินข้าวฟรีกันที่นี่ พวกเรานี่อายแทนพวกเอ็งจริงๆ”

ในตอนนั้น ลูกหลานตระกูลกู้ต่างก็พากันหัวเราะเยาะ

สีหน้าหลี่โม่นิ่งไปใหญ่ แล้วก็มองไปรอบๆ พร้อมพูดว่า “พอได้แล้ว ซีซีเป็นลูกสาวของผม หยุนหลันเป็นภรรยาของผม ผมไม่อนุญาตให้พวกคุณมาดูถูกพวกเฮ ไม่เช่นนั้นผมจะไม่เกรงใจแล้ว！”

“อ้าว！ หลี่โม่ ว่าไงนะ? จะไม่เกรงใจพวกเรางั้นหรือ?” กู้ซิงเว๋ยยิ้ม สีหน้าเยอะเย้ย มือก็มาแปะๆ ที่หน้าของหลี่โม่ “มึงก็ลองไม่เกรงใจพวกกูดูสิ”

พวกสวะ ยังจะกล้าพูดแบบนี้กับกูหรือ?

หลี่โม่บ้าไปแล้วหรือเปล่า?

กู้ซิงเว๋ยไม่พอใจอย่างมาก พวกลูกหลานตระกูลกู้ที่ด้านหลังเขา ก็เตรียมดูเรื่องสนุก

หลี่โม่แกว่งหมัดไปมา ในสายตามีแต่ความโกรธที่พุ่งทะลุออกมา

ในตอนนั้นเอง มือของกู้หยุนหลันก็คว้าแขนของหลี่โม่ที่กำลังยกขึ้นมาไว้ แล้วส่ายหน้าใส่เขา แล้วพูดว่า “หลี่โม่ อย่าหาเรื่องเลย”

หลี่โม่หันหน้ามา ในดวงตายังมีความโกรธ พอมองกู้หยุนหลัน และซีซีที่อยู่ในอ้อมอกของเธอ ความโกรธก็กลายเป็นความอ่อนโยน

เขาผ่อนคลายหมัดที่กำอยู่ แล้วมองกู้ซิงเว๋ยนิ่งๆ จากนั้นก็จูงกู้หยุนหลันเตรียมจะจากไป

“คิดจะกลับไปงั้นหรือ? ใครให้พวกคุณกลับ”

กู้ซิงเว๋ยหัวเสีย สีหน้าโมโห ไอ้หลี่โม่สมควรตายคนนี้ เมื่อครู่นี้มีสายตาอย่างไรนะ?

ดูถูกกูงั้นหรือ?

เหอะ！

ไอ้อ่อนปวกเปียกไม่เอาไหนอย่างมันเนี่ยนะ มีสิทธิ์อะไรมาใช้สายตาดูถูกกู

กู้ซิงเว๋ยก็รีบมาขวางทางเดินของพวกหลี่โม่ สีหน้าบึ้ง แล้วพูดหาเรื่องว่า “เห้ย หลี่โม่ ลืมไปแล้วหรือว่าคุณปู่วางระเบียบอะไรไว้ให้มึง? วันเกิดของซีซี มึงจะโผล่หัวออกมาไม่ได้ แล้วตอนนี้มึงทำอะไรลงไป?”

คนที่น่าละอายของตระกูลกู้ คนที่ไร้ประโยชน์ห้ามมาร่วมฉลองวันเกิดของซีซี แต่กลับมาทำลายระเบียบที่คุณปู่ตั้งไว้ มันรนหาที่ตาย

กู้หยุนหลันก็รีบร้อน พร้อมพูดหน้าโกรธว่า “กู้ซิงเว๋ย คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่?”

กู้ซิงเว๋ยยิ้มร้ายๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา พูดว่า “ก็จะถ่ายรูปพวกมึงแล้วเอาไปแชร์ในโลกไซเบอร์ไงเล่า”

ป้าบ！

ทันใดนั้น ก็มีเงาคนรีบเดินมา แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากมือของกู้ซิงเว๋ย แล้วโยนลงที่พื้น หน้าจะแตกหมด

“กู้ซิงเว๋ย ช่างกล้าจริงๆ นะ！”

เสียงตวาดของผู้หญิง！

“เหี้ย แม่งเป็นใครวะ！” กู้ซิงเว๋ยโมโหสุด พอเงยหน้ามอง ก็เห็นใบหน้าเย็นชาแต่สวยงาม แล้วก็รู้สึกจุกๆ ที่เป้า！

“จิน…..จินซ่านน่าหรือ? เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” กู้ซิงเว๋ยเริ่มร้อนรน แล้วก็แปลกใจ

จินซ่านน่าเป็นคุณหนูตระกูลจินแห่งเมืองฮ่าน ตำแหน่งตระกูลกู้ในเมืองฮ่านนั้น สูงกว่าตระกูลกู้หนึ่งขั้น กู้ซิงเว๋ยไม่กล้าจะหาเรื่องมั่วๆ

อีกอย่าง ตอนเด็กเขาก็ถูกจินซ่านน่าตีมาครั้งหนึ่ง คำทรงจำช่วงนั้น เขานึกถึงแล้วก็กลัว

ผู้หญฺงคนนี้ มองภายนอกนั้นสวยงาม แต่จริงๆ แล้วเป็นผู้หญิงที่บ้าคลั่งคนหนึ่งเลย

“ฉันจะต้องมารายงานด้วยหรือไง?” จินซ่านน่าสีหน้าไม่พอใจจ้องมองไปยังกู้ซิงเว๋ย แล้วก็หันไปมองหลี่โม่

ไอ้ผู้ชายคนนี้ ทำไมไม่เอาไหนเลย เขาจะด่าจะตีก็ไม่ตอบโต้หรือไงกัน?

“หยุนหลัน มันรังแกเจ้าหรือเปล่า?” จินซ่านน่าชี้หน้ากู้ซิงเว๋ยถาม

ชี้นิ้วไปนั้น ทำให้กู้ซิงเว๋ยต้องรีบอธิบาย “ผม…ผมเปล่า”

กู้หยุนหลันตอบว่า “ช่างเถอะน่าน่า พวกเรากลับกันเถอะ”

จินซ่านน่าเบ้ปาก แล้วจ้องมองกู้ซิงเว๋ยตาโต แล้วก็โบกหมัด แล้วก็พาหลี่โม่และกู้หยุนหลันจากไป

พอกลับออกไปแล้ว กู้ซิงเว๋ยก็สบถด่าออกมาว่า “ยัยจินซ่านน่าคนนี้ จะมากเกินไปแล้ว อย่างน้อยกูก็เป็นถึงหลานคนโตของตระกูลกู้ คนตระกูลจินจะมากเกินไปแล้ว”

พวกลูกหลานตระกูลกู้ก็นายว่าขี้ข้าพลอย พูดแต่งเสริมกันใหญ่

ตั้งแต่ที่จินซ่านน่ามา กู้ชิงหลินก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะว่า นางจำชุดที่อยู่บนตัวของจินซ่านน่าได้

เป็นไปไม่ได้！

ตนเองจับผิดหรือเปล่า！

พอกลับมาที่บ้าน หวังฟางก็รออยู่ที่ห้องรับแขกแล้ว ก็เห็นกู้หยุนหลันกับหลี่โม่เดินตามกันเข้ามา แล้วก็ชี้หน้าด่าหลี่โม่ว่า “หลี่โม่ แกเอาลูกสาวฉันไปที่ไหนมา? แกรู้ไหมว่าวันนี้เป็นวันอะไร ยังจะพาเธอออกไปอีก แกอยากให้ตระกูลกู้ขายหน้าหรือไง?”

หลี่โม่อธิบาย “แม่ครับ แม่เข้าใจผิดแล้ว ผมกับหยุนหลันไป…….”

“หุบปากไปเลย ในเมื่อพวกเธออยู่พร้อมหน้า เช่นนั้นฉันก็จะพูดให้กระจ่างไปเลยแล้วกัน” หวังฟางนั่งโมโหที่โซฟา แล้วเอาทะเบียนบ้านและใบทะเบียนสมรสออกมา กระแทกวางลงที่โต๊ะน้ำชา พร้อมพูดว่า “รุ่งนี้ ไม่ว่าจะอย่างไร พวกเธอทั้งสองก็ไปหย่ากันเสีย！”

หวังฟางทนลูกเขยไม่เอาไหนคนนี้มามากแล้ว วันนี้เธอออกบ้านไป ก็ถูกพี่น้องคนอื่นๆ กระทบกระแทกแดกดันหลายคำ

“แม่ จะทำอะไรเนี่ย? หนูจะไม่หย่ากับหลี่โม่ แม่ไม่รู้สิว่า วันนี้หลี่โม่พาหนูหับซีซีไปที่…….” กู้หยุนหลันเห็นดังนั้น ก็รีบอธิบาย

แต่ว่า คำพูดของเธอ ถูกหวังฟางขัดจังหวะไป แล้วเธอก็หน้านิ่ง ทำท่าหูทวนลม พูดว่า “เธอไม่หย่ากับมัน แล้วจะยังอยู่กับเขาไปทั้งชีวิตด้วยหรือ? ลูกเอ้ย ลองคิดดูนะ หลี่โม่มันไม่เอาถ่าน จะหาอะไรมาให้ลูกได้? ด้านนอกมีผู้ชายมากมายที่รออยู่ อย่าคิดตื้นไปหน่อยเลย”

หวังฟางโกรธแทบตาย หลี่โม่คนนี้ มันเอาอะไรให้ลูกสาวเรากินกันแน่！

เมื่อนึกถึงลูกเขย ลูกชายของพวกพี่น้องอื่นๆ หวังฟางก็ยิ่งโมโห

กู้หยุนหลันก็มองหลี่โม่ แล้วพูดกับหวังฟางว่า “แม่คะ ไม่ว่าอย่างไร หนูก็จะไม่หย่ากับหลี่โม่เด็ดขาด！ เพราะว่า หนูรักเขา！”

พูดจบ เธอก็จูงมือหลี่โม่เข้าห้องไป

หวังฟางก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ที่ห้องรับแขก ด่าลั่นบ้าน “กู้หยุนหลัน ถอดใจเสียเถอะ แม่จะบอกให้ บ้านนี้ ถ้ามีแม่ ต้องไม่มีหลี่โม่ ให้ตายเถอะ！”

ในห้องนอน กู้หยุนหลันก็นั่งเงียบที่หัวเตียง

หลี่โม่ก็ยืนอยู่ที่มุมหนึ่ง มองเธอไปนิ่งๆ

“คุณมองฉันทำไม?” กู้หยุนหลันเขิน แล้วมองบนใส่หลี่โม่ แล้วก็แอบหันไปเช็ดน้ำตา

หลี่โม่ก็ยิ้มๆ แล้วถามว่า “หยุนหลัน ถ้าผมบอกคุณว่า จริงๆ แล้วนั้นผมรวยมาก คุณจะคิดอย่างไร?