บทที่ 537 หมากรุก
บทที่ 537 หมากรุก
ภายในวังเซียนแห่งหนึ่งเหนือแดนเซียน กลิ่นอายเซียนปกคลุมอย่างอุดมสมบูรณ์ สัตว์ร้ายแปลกประหลาดทั้งหลายที่ไม่เคยปรากฏในแผ่นดินหยวนหงมาก่อนล้วนหมอบคลานอยู่บนพื้น
ผู้คนทั้งหลายกำลังถืออาวุธรายล้อมพวกมัน พวกเขาสวมชุดเกราะสีดำและมีกลิ่นอายมุ่งร้าย แต่ละคนกระชับอาวุธขณะคุ้มกันอาณาเขตอย่างแข็งขันและไม่กล้าละสายตาแม้แต่น้อย
บางครั้งก็มีสตรีสองคนถือของในสภาพสวมชุดกระโปรงสีแดงเข้มเคลื่อนผ่านมาอย่างสง่าผ่าเผย พวกนางย่างก้าวแผ่วเบา ทำให้ทุกคนที่กำลังสนทนาอย่างแผ่วเบาเมื่อครู่พากันปิดปากขณะก้มศีรษะเล็กน้อยแล้วปล่อยให้เดินผ่านไปอย่างเงียบงัน
สาเหตุที่คนเหล่านี้ให้ความเคารพก็เพราะในดินแดนขนาดใหญ่เช่นนี้ ห้องโถงเซียนดังกล่าวคือสถานที่ที่มหาจักรพรรดิจิ่วเทียนทำการฝึกฝน!
บนบัลลังก์ซึ่งอยู่ลึกเข้าไปในห้องโถงเซียน ชายผู้หนึ่งกำลังนั่งขัดสมาธิโดยมีกลิ่นอายหนักอึ้งอยู่รอบข้าง
เขาสวมเกราะสมบัติโอ่อ่า ยามสูดลมหายใจ ชุดเกราะก็กระเพื่อมขึ้นลง แล้วอักขระโบราณสีแดงซึ่งอยู่บนนั้นก็เคลื่อนไหวเล็กน้อยเพื่อช่วยในการฝึกฝน!
คนผู้นี้คือร่างหลักของมหาจักรพรรดิจิ่วเทียน!
ทันใดนั้น! เขาค่อยลืมตาขึ้นขณะแสงสีทองกระจายออกมา แล้วกลิ่นอายไร้เทียมทานก็กวาดไปทั่วทั้งดินแดน!
ในตอนนี้ ทุกคนที่คุกเข่าไปทางห้องโถงเซียนพลางตะโกนเสียงดัง “ยินดีด้วยที่มหาจักรพรรดิออกจากการเก็บตัว!”
กลิ่นอายแข็งแกร่งยิ่งพุ่งมาแต่ไกล ทุกคนซึ่งอยู่ในดินแดนต่างตื่นตัวก่อนจะสะกดมันเอาไว้
กลิ่นอายนี้ทรงอำนาจยิ่ง มันไม่ด้อยไปกว่ามหาจักรพรรดิจิ่วเทียนแม้แต่น้อย!
กลิ่นอายดังกล่าวพาบุคคลผู้หนึ่งออกมานอกห้องโถงเซียน เสื้อผ้าของเขาล้ำค่าโอ่อ่า รูปลักษณ์เหมือนชายบ้างหญิงบ้าง แม้ใบหน้านุ่มนวล แต่ก็มีรอยแผลตรงหว่างคิ้วโดยจงใจ ยิ่งทำให้กลิ่นอายเย็นยะเยือก
“จิ่วเทียน ตอนนี้เจ้าออกจากการเก็บตัวแล้ว รีบมาประลองกับข้าโดยไว ข้าอยากรู้นักว่าเจ้าแข็งแกร่งขึ้นแค่ไหนหลังจากเก็บตัวมาได้หนึ่งหมื่นปี?!”
เสียงหัวเราะร่าเริงของชายคนนั้นยังคงดังต่อไป ขณะจิตวิญญาณก่อปรากฏในดวงตา
ทุกคนในดินแดนคำนับไปทางชายคนนั้นทันทีพร้อมกับตะโกนด้วยความเคารพ “ยินดีต้อนรับมหาจักรพรรดิเหลยอวี้!”
มหาจักรพรรดิเหลยอวี้ไม่ให้ความสนใจคนเหล่านี้ที่กำลังคุกเข่า ตอนนี้เขาเพียงอยากต่อสู้กับมหาจักรพรรดิจิ่วเทียน
ในตอนนี้ มหาจักรพรรดิจิ่วเทียนผู้กำลังนั่งอยู่ในส่วนลึกของห้องโถงเซียนมีสีหน้าชั่วร้ายอันน่าพรั่นพรึง!
เขาค่อยเงยหน้าขณะครุ่นคิดสิ่งที่เกิดขึ้นในแผ่นดินหยวนหงเมื่อครู่ มันคือสถานที่ที่เขาถูกกำราบและสังหารโดยอุบายวิถีโบราณ!
“แผนการของเจ้าเมื่อครู่ล้วนเพ่งเล็งมาที่ตัวข้าใช่หรือไม่!”
ไม่กี่อึดใจต่อมา เสียงตะโกนอีกเสียงก็มาจากโลกภายนอก
“จิ่วเทียน หรือว่าการบ่มเพาะของเจ้าไม่ก้าวหน้าแต่เป็นถดถอยจนไม่กล้าออกมา? ฮ่า ๆๆ หากเจ้าไม่กล้ารับคำท้า ข้าก็จะยึดครองแดนเก้าสวรรค์เพื่อเจ้าก็แล้วกัน!”
มหาจักรพรรดิจิ่วเทียนหันไปทางนอกห้องโถง เขาคล้ายกับนึกถึงบางอย่างก่อนความหดหู่เมื่อครู่จะหายไปในพริบตา
“เหอะ… เหลยอวี้หรือ?”
มหาจักรพรรดิจิ่วเทียนค่อยยืนขึ้นด้วยสายตาสงบ “ในเมื่อข้าถูกเจ้าลากลงไปในน้ำแล้ว เช่นนั้นก็ไม่มีใครในแดนเซียนที่จะทนอยู่เฉยได้อีกแล้ว!”
“แม้แต่ห้าพันดินแดนที่อยู่ใต้บัญชาของเจ้า ก็ไม่มีใครสามารถหลีกหนีความข้องเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ได้หรอก!”
“เจ้าไม่อยากต่อสู้กับวิถีโบราณงั้นหรือ? เดี๋ยวข้าจะให้พวกเจ้าทั้งสองต่อสู้กันเอง!”
จิตสังหารพลุ่งพล่านในดวงตาของมหาจักรพรรดิจิ่วเทียน แล้วมุมปากของเขาก็ยกยิ้มอย่างชั่วร้าย
“หากข้าไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้ พวกเจ้าทั้งหมดก็อย่าหวังเลย ฮ่า ๆๆ”
ไม่ทราบว่าที่นี่คือที่ใด มันไม่มีท้องนภา ไม่มีปฐพี ไม่มีชีวิต ไม่มีความตาย
ดินแดนกว้างใหญ่มีเพียงกลิ่นอายเบาบางจากที่ใดไม่ทราบ พวกมันฉีกกระชากพื้นที่นี้ก่อนจะกลายเป็นสิบเก้าเส้นแล้วประกอบเป็นกระดานหมากรุกขนาดใหญ่
กลิ่นอายกลุ่มหนึ่งกลายเป็นหมากรุกสีดำและขาวกระจายไปทุกหนแห่ง
ตึง!
สิ้นเสียงอันแผ่วเบา เบี้ยสีขาวก็ตกลงมาขณะทำการเคลื่อนไหวอย่างยอดเยี่ยมเพื่อตัดมังกรสีดำตัวใหญ่ที่เพิ่งถูกวางบนกระดาน
“เหอะ… ทักษะการเล่นหมากรุกของข้าพัฒนาขึ้นไม่น้อย”
เสียงที่แยกไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิงดังมาจากที่ใดไม่ทราบ จากนั้นเบี้ยสีดำก็ขยับอีกครั้ง การเคลื่อนไหวของมันไม่มีความพิเศษ ให้ความรู้สึกสบายเล็กน้อย
เสียงมั่นคงและเนิบช้าซึ่งอยู่ข้างเบี้ยสีขาวดังขึ้น “มิกล้า มิกล้า หากเป็นเรื่องทักษะการเล่นหมากรุก ท่านยังเหนือกว่าหลายขุมนัก ท่านสามารถพลิกสถานการณ์ทั้งหมดได้เพียงใช้หมากตัวเดียว นับว่าไม่ธรรมดา”
เสียงที่แยกไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิงบริเวณเบี้ยสีดำหัวเราะอย่างแผ่วเบาด้วยความยินดีเล็กน้อย “เมื่อทำหมากตัวนี้ล้มลง ข้าก็หมดความสนใจในตัวมันเพราะวาสนาของมันได้นำพามาถึงจุดนี้แล้ว แต่หมากตัวนี้ได้สร้างแรงผลักดันจนกลายเป็นจุดวิกฤติที่สุดของสถานการณ์ทั้งหมด”
“กระดานหมากรุกประกอบด้วยสิบเก้าเส้นและสามร้อยหกสิบเอ็ดจุด ในหมู่พวกมันมีดาวแปดดวงกับหนึ่งองค์ประกอบ เมื่อตัวหมากเคลื่อนลงไป มันจะไม่ใช่แค่ตัวหมากขนาดเล็ก แต่ยังส่งผลต่อสถานการณ์โดยรวม หากทุกสิ่งประกอบเข้าด้วยกันจนกลายเป็นตัวหมากขึ้นมา ต่อให้มันจะพ่ายแพ้ ทั้งกระดานก็จะไม่พ่ายตาม แต่ทันทีที่ข้าพ่ายแพ้ ทุกสรรพสิ่งจะแพ้พ่าย!”
เสียงของเบี้ยสีขาวดังขึ้นอย่างสงบขณะเอ่ยอย่างเนิบช้า “ซ่างเฉิน เวลาก็ล่วงเลยมาหลายปีแล้ว การต่อสู้ระหว่างเจ้ากับข้าผ่านมานานเท่าใดก็ไม่ทราบ หรือว่าเจ้าเพียงจะใช้ตัวหมากเพื่อตัดสินผลลัพธ์กับข้า?”
เบี้ยสีดำซึ่งอยู่อีกด้านหัวเราะอย่างแผ่วเบา “ไม่มีใครหยุดยั้งข้าได้แล้ว ไม่อย่างนั้นเจ้าคงไม่สามารถลากเจ้าเด็กสารเลวจากเก้าสวรรค์เข้ามาสู่สถานการณ์นี้ได้ อย่างที่เจ้าคาดเอาไว้ เจ้าเด็กสารเลวทั้งหลายจากแดนเซียนอาจจะเข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้”
“แต่ว่า…”
เสียงของเบี้ยสีดำดูจริงจังขึ้นมาเล็กน้อย “ตามคำบอกเล่าของปรมาจารย์ เวลาน่าจะใกล้เข้ามาแล้ว เจ้ากับข้าสามารถปิดตาข่ายตามแผนที่วางเอาไว้ได้ ไม่ต้องห่วงเรื่องผลแพ้ชนะมากจนเกินไป มันเป็นเพียงคุณธรรมที่จะทำให้โลกทั้งเก้าตกอยู่ในความปั่นป่วน ”
อีกด้าน เบี้ยสีขาวย่อมเห็นพ้อง “ไม่ต้องห่วง แม้ข้าจะขัดแย้งกับเจ้ามาเนิ่นนาน แต่หากเป็นเรื่องใหญ่ พวกเราก็จะจับมือร่วมกัน ทันทีที่เจ้าเด็กสารเลวจากเก้าสวรรค์ออกมา สถานการณ์ก็จะคลี่คลายได้โดยง่าย แต่ว่า เจ้ายังต้องก้าวนำไปอีกขั้นจึงจะทำให้เรื่องราวเป็นไปด้วยดี แล้วเจ้าเด็กสารเลวพวกนั้นก็จะเต็มใจพัวพันกับเรื่องนี้”
“ดี” เสียงของเบี้ยสีดำเงียบไป จากนั้นกลิ่นอายอันเกรี้ยวกราดก็ตรงเข้ามา แล้วกระดานหมากรุกก็ถูกกวาดล้างจนเหลือเพียงความว่างเปล่า
บนโลกใบนี้ไม่หลงเหลือสิ่งใดราวกับเป็นสถานที่แห่งความตาย
แผ่นดินหยวนหง
ท่ามกลางซากปรักหักพังขนาดใหญ่ หมู่เมฆแยกออก ราตรีอันมืดมิดมาเยือนขณะปกคลุมท้องนภาด้วยแรงกดดันสีดำ มีเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่ในห้วงอากาศ
ตี้อู่เหอซั่นมองลู่หยวนผู้อยู่บนท้องนภาขณะกลืนน้ำลาย หัวใจของนางผันผวนไปมา
แม้เป็นเพียงเศษเสี้ยวจิตเทวะของร่างจำแลงมหาจักรพรรดิจิ่วเทียน แต่มันก็ถูกเด็กคนนี้สังหาร!
ยิ่งไปกว่านั้น กลิ่นอายที่แผ่ออกมาจากดาบเมื่อครู่เต็มไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์จนเทียบได้กับมหาจักรพรรดิ!
หากเด็กคนนี้สามารถก้าวเข้าสู่แดนเซียนและฝึกฝนอย่างเหมาะสม เขาอาจจะสามารถสังหารมหาจักรพรรดิเพื่อกลายเป็นมหาจักรพรรดิเสียเองได้!
หากนางสามารถติดตามลู่หยวนได้ สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น…
ในความคิดของตี้อู่เหอซั่น ความทรงจำในอดีตทั้งหลายยังคงปรากฏขึ้นมา
หลังจากครุ่นคิดแล้ว นางก็เห็นลู่หยวนเคลื่อนลงมา
ตี้อู่เหอซั่นกัดฟันขณะกลับมาหาลู่หยวน นางพลันคุกเข่าให้อีกฝ่ายแล้วทำการคารวะ
“ตี้อู่เหอซั่นเต็มใจที่จะจงรักภักดีต่อท่าน โปรดพาข้าไปกับท่านด้วย!”
———————————
