ตอนที่ 241 ใครก็ตามที่ก่ออาชญากรรมจะต้องติดคุก
ตอนที่ 241 ใครก็ตามที่ก่ออาชญากรรมจะต้องติดคุก
หลินเซี่ยยืนตัวตรง แม้เธอจะเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แต่ทุกคำพูดที่เปล่งออกมานั้นดังและทรงพลังมาก บ่งบอกถึงความบริสุทธิ์ใจจากเนื้อแท้
เมื่อผู้เฒ่าเฉินได้ยินคำพูดประโยคสุดท้ายของเธอ ใบหน้าที่มีรอยย่นของเขาก็น่าเกลียดมาก
คนหนึ่งต้องติดคุก…
ไม่คำนึงถึงชื่อเสียงของตระกูลเฉินเลยหรือไง?
เฉินเจียซิ่งพูดอย่างตรงไปตรงมา “จะวิ่งโร่ไปแจ้งตำรวจก็เอาเลย แจ้งความซะให้พอใจ ถ้าเสี่ยวเหมยใส่ร้ายเธอจริง ๆ ฉันจะเป็นคนส่งเมียฉันเข้าคุก แต่ถ้าเธอเป็นคนทำร้ายลูกฉัน ฉันจะไม่มีวันรามือกับเธอง่าย ๆ แน่ ฉันจะทำให้เธอต้องเข้าคุกให้ได้ แล้วบอกให้พี่ใหญ่หย่ากับเธอซะ”
เสิ่นเสี่ยวเหมยซึ่งนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลตกใจกับสิ่งที่หลินเซี่ยพูดไม่พอ ยังตื่นตะลึงกับสิ่งที่เฉินเจียซิ่งพูดอีก หล่อนจ้องมองอย่างโกรธเคืองไปที่เฉินเจียซิ่งผู้ไม่เอาไหน จากนั้นก็มองไปทางถังหลิงโดยไม่รู้ตัว
เฉินเจียซิ่ง คนงี่เง่าคนนี้อาจเป็นคนที่ส่งหล่อนเข้าคุกจริง ๆ
ถังหลิงทำหน้าที่เป็นผู้รักษาสันติภาพอย่างรวดเร็ว
ในตอนนี้เองหล่อนก็หันไปเกลี้ยกล่อมเฉินเจียซิ่ง “เจียซิ่ง ปล่อยหล่อนไปเถอะ ให้ผู้ใหญ่เป็นคนจัดการเรื่องนี้ดีกว่า เราทุกคนต่างก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ถ้าเรื่องไปถึงมือเจ้าหน้าที่ตำรวจคงไม่มีฝ่ายไหนพอใจแน่ ตระกูลเฉินและตระกูลเสิ่นต่างก็เป็นบุคคลที่น่านับหน้าถือตา ลูกหลานอย่างเธอต้องคำนึงถึงใบหน้าของครอบครัวด้วย”
ถังหลิงพูดแบบนั้นแล้วก็มองไปทางผู้เฒ่าเฉินและคนอื่น ๆ
แน่นอนว่าทั้งผู้เฒ่าเฉินและผู้เฒ่าเสิ่นต่างก็มีสีหน้าไม่สู้ดีนักเมื่อได้ยินคำว่าเรื่องนี้ต้องถึงมือเจ้าหน้าที่ตำรวจ
คำพูดของหล่อนทำให้อารมณ์ของหลินเซี่ยยิ่งลุกเป็นไฟ
อีกฝ่ายกำลังหลอกด่าทางอ้อมว่าการแจ้งตำรวจถือเป็นการไม่เห็นแก่หน้าตาของครอบครัว
หลินเซี่ยหรือจะยอมให้หล่อนหยิบยกเหตุผลทางศีลธรรมมาอ้าง “คุณถัง คุณเข้าใจผิดแล้ว ไม่ว่าฉันจะเป็นฝ่ายประมาทจนทำให้เด็กในท้องของหล่อนตาย หรือเป็นเสิ่นเสี่ยวเหมยที่ใส่ร้ายฉัน ทั้งสองกรณีต่างก็เป็นการกระทำที่ผิดกฎหมายทั้งคู่ ในเมื่อเป็นเรื่องที่ขัดต่อกฎหมายก็ควรให้เรื่องถึงมือตำรวจน่ะถูกแล้ว ส่วนข้ออ้างเรื่องชื่อเสียงของครอบครัว ฉันคิดว่าผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายก็คงอยากจะค้นหาความจริง และกำจัดขยะของตระกูลเฉินทิ้งไปเต็มที ใครก็ตามที่ก่ออาชญากรรมจะต้องติดคุก คุณปู่เป็นทหาร เขาเป็นคนซื่อสัตย์และไม่เห็นแก่ตัว ไม่มีทางปกป้องอาชญากรแน่”
หลังจากหลินเซี่ยพูดจบ เธอก็มองไปที่เซี่ยไห่ “เถ้าแก่เซี่ย ช่วยส่งฉันไปที่สถานีตำรวจเพื่อแจ้งความเรื่องนี้ด้วยค่ะ”บราวนี่ออนไลน์
ทันทีที่หลินเซี่ยพูดจบ เสิ่นเสี่ยวเหมยก็จับท้องของตัวเองและกรีดร้องว่า
“ฉันปวดท้องเหลือเกิน… เวียนหัวจะตายอยู่แล้ว”
ถังหลิงรีบพูดกับเฉินเจียซิ่งทันที “เจียซิ่ง เธอก็เห็นแล้วนี่ว่าเสี่ยวเหมยหน้าซีดมาก ปล่อยให้หล่อนนอนพักสักหน่อยเถอะ”
พยาบาลรีบเดินพรวดพราดเข้ามาในวอร์ดแล้วตะโกนว่า “ขอความร่วมมือญาติคนไข้อย่าเข้าเยี่ยมมากจนเกินไปค่ะ ควรมีคนดูแลแค่สองสามคนก็พอแล้ว ที่เหลือเชิญกลับไปก่อนค่ะ”
ผู้เฒ่าเฉินหน้าตาเคร่งขรึม พูดกับหลินเซี่ยว่า “เซี่ยเซี่ย กลับบ้านกับพวกเราเถอะ”
ถึงแม้หลินเซี่ยจะยืนกรานว่าเธอจะไปแจ้งความให้ได้ แต่ผู้เฒ่าเสิ่นก็ยังรู้สึกว่าเธอเป็นผู้ร้ายปากแข็ง เขารู้ดีว่าตระกูลเฉินคงไม่ยอมปล่อยให้เธอไปขึ้นโรงพักง่าย ๆ ดังนั้นเขาจึงตั้งใจว่าจะเป็นฝ่ายแจ้งความเอง
เขาเตือนผู้เฒ่าเฉินด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “เหล่าเฉิน ตระกูลเฉินของคุณต้องอธิบายข้อเท็จจริงทั้งหมดให้ตระกูลเสิ่นของเราเข้าใจอย่างชัดเจน นับตั้งแต่หลานสาวของผมแต่งงานเข้าตระกูลคุณ หล่อนต้องทนทุกข์ทรมานมากี่ครั้งแล้ว? ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นไม่ปรานีแม้แต่เด็กในท้องหล่อนด้วยซ้ำ พวกเราไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่าย ๆ แน่”
หลินเซี่ยมองผู้เฒ่าเสิ่น การแสดงออกฉายชัดซึ่งความเย็นชาและแข็งแกร่งเช่นเดียวกัน “ผู้เฒ่าเสิ่น รอจนกว่าผลการสืบสวนจะออกมาอย่างชัดเจนก่อนแล้วค่อยหาข้อสรุปก็ยังไม่สายนะคะ ฉัน หลินเซี่ย จะไม่ยอมรับความผิดอันมิชอบนี้โดยเด็ดขาด”
“ผู้เฒ่าเสิ่น ไม่ต้องกังวล ครอบครัวเฉินของเราจะอธิบายทุกอย่างให้คุณฟังแน่” ผู้เฒ่าเฉินบอก
หลังจากนั้นพวกเขาก็บอกให้หลินเซี่ยติดตามกลับไป
“คุณปู่ ฉันขอไปแจ้งความก่อนค่ะ”
“แจ้งความให้มันได้อะไรขึ้นมา? กลับบ้านกันก่อนเถอะ”
ผู้เฒ่าทั้งสองคนของตระกูลเฉินยืนยันจะพาหลินเซี่ยกลับไปยังชุมชนบ้านพักทหาร เซี่ยไห่กังวลมากและต้องการติดตามไป แต่ผู้เฒ่าเฉินบอกว่านี่เป็นเรื่องภายในครอบครัว จึงไม่ต้องการให้เซี่ยไห่เข้าไปยุ่ง
เซี่ยไห่มองไปที่ผู้เฒ่าทั้งสอง ต้องการจะห้ามปราม แต่หลินเซี่ยพูดว่า “เถ้าแก่เซี่ย กลับไปเถอะค่ะ คุณปู่คุณย่าของฉันเป็นคนมีเหตุผลมากพอ พวกเขาต้องแยกแยะออกระหว่างถูกและผิด”
เซี่ยไห่ทำได้แค่เฝ้าดูหลินเซี่ยก้าวเข้าไปในรถของผู้เฒ่าเฉิน
เขารีบโทรไปที่โรงงานยานยนต์เพื่อตามหาเฉินเจียเหอ
เมื่อผู้เฒ่าสองคนของตระกูลเฉินพาหลินเซี่ยกลับไปถึงบ้าน เฉินเจิ้นเจียงและโจวลี่หรงก็บังเอิญเพิ่งกลับมาหลังจากเลิกงานพอดี เฉินเจียวั่งก็อยู่ที่บ้านเช่นกัน
เมื่อเห็นว่าสีหน้าของผู้เฒ่าเฉินค่อนข้างย่ำแย่ ทุกคนก็สับสนเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น จนกระทั่งคุณย่าเฉินเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง เฉินเจิ้นเจียงและโจวลี่หรงก็เป็นกังวลมากเมื่อได้ยินว่าเด็กในท้องของเสิ่นเสี่ยวเหมยไม่รอด
“พวกเราไปโรงพยาบาลกันก่อนดีกว่า”
“เจียซิ่งกับถังหลิงอยู่กับหล่อนที่นั่นแล้ว ไว้พวกเธอค่อยตามไปทีหลังก็ได้ นั่งลงก่อนเถอะ”
เฉินเจียเหอเคลื่อนไหวเร็วมาก ทันทีที่ผู้เฒ่าเฉินและคนอื่น ๆ กลับมาถึงบ้านได้ไม่นาน รถของเซี่ยไห่ก็ขับกลับมาส่งเขาถึงหน้าบ้าน
ทันทีที่เขาเดินผ่านประตูเข้าไป เขาเห็นทั้งครอบครัวนั่งอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าจริงจัง ถึงแม้ตัวเขาจะยังสวมชุดทำงานที่มีรอยเปื้อนน้ำมันเครื่องอยู่ แต่ก็รีบเดินตรงไปหาหลินเซี่ยและถามเบา ๆ “คุณเป็นอะไรไหม?”
หลินเซี่ยส่ายหัว
“ในเมื่อทุกคนมาครบหมดแล้ว ก็นั่งลงฟังไปพร้อมกันเลย”
ผู้เฒ่าเฉินมองดูหลินเซี่ยอย่างจริงจัง และถามว่า “เซี่ยเซี่ย บอกฉันมาตามตรง เรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่? เธอเป็นคนทำให้เสี่ยวเหมยสะดุดล้มอย่างที่พวกเขาพูดจริงหรือเปล่า?”
ก่อนที่หลินเซี่ยจะทันได้พูดอะไร เฉินเจียเหอก็รีบพูดปกป้องเธอทันที “คุณปู่ เซี่ยเซี่ยไม่ใช่คนแบบนั้น ในฐานะที่ปู่เป็นผู้อาวุโส อย่าเอาแต่ตั้งข้อสงสัยแบบเดาสุ่มสิครับ ถ้าในครอบครัวยังไม่มีแม้แต่ความไว้วางใจขั้นพื้นฐาน แบบนี้ลูกหลานจะหวังพึ่งใคร”
“ฉันแค่อยากรู้รายละเอียดคร่าว ๆ ของเหตุการณ์เมื่อเช้า ฉันเชื่อมั่นในอุปนิสัยของเซี่ยเซี่ยอยู่แล้ว แต่… บางทีเธออาจจะเผลอทำลงไปโดยไม่ตั้งใจก็ได้?” ผู้เฒ่าเฉินว่าแล้วก็มองไปทางหลินเซี่ยราวกับจะตั้งคำถาม
ชายชราอยากเชื่อเหลือเกินว่าหลินเซี่ยพลั้งมือทำอะไรแบบนั้นไปโดยไม่ได้ตั้งใจ มากกว่าจะได้ยินว่าหลานสะใภ้หนึ่งในสองคนของครอบครัวจะมีจิตใจเสื่อมทรามทางศีลธรรม และหันมาทำร้ายกันเอง
อย่างไรก็ตาม ทัศนคติของหลินเซี่ยนั้นมั่นคงมาก
“คุณปู่ ฉันไม่ได้ทำจริง ๆ ค่ะ ฉันเล่าให้คุณฟังแล้วตั้งแต่ตอนที่อยู่ในโรงพยาบาล เสิ่นเสี่ยวเหมยกับฉันไม่เคยติดต่อกันเป็นการส่วนตัวเลยสักครั้ง แต่วันนี้จู่ ๆ หล่อนก็มาที่ร้านของฉันด้วยทัศนคติที่กระตือรือร้นมาก และใจเย็นผิดปกติ ลูกค้าในร้านรวมถึงพนักงานทุกคนในเวลานั้นสามารถเป็นพยานได้”
หลินเซี่ยมองไปที่ทุกคนและพูดต่อ “ฉันบอกหล่อนไปตรง ๆ ว่าให้ตายยังไงก็จะไม่ตัดผมให้หล่อนเด็ดขาด แต่หล่อนก็ไม่ยอมออกไปง่าย ๆ ตั้งหน้ารอต่อคิวอยู่ในร้าน พอฉันออกปากบอกให้หล่อนออกไปซะ หล่อนก็ล้มลงตรงหน้าฉันโดยไม่มีเหตุผล ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
“เธอได้แตะต้องหล่อนหรือเปล่า?” โจวลี่หรงถาม
“ฉันไม่ได้แตะต้องหล่อนเลยสักนิด หล่อนล้มลงไปเอง ยิ่งไปกว่านั้นหล่อนลงไปนั่งกองอยู่บนพื้นไม่ทันไรก็มีเลือดเปรอะเต็มกางเกงเสียแล้ว”
ยิ่งหลินเซี่ยคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าอาการเลือดออกนั้นดูผิดปกติ
ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติทั่วไป ต่อให้ใครก็ตามจะล้มและมีเลือดออก เลือดจะไม่ไหลทะลักออกมาและทำให้กางเกงเปื้อนทันทีที่ร่างกระแทกพื้น เว้นแต่จะมีบาดแผลเกิดขึ้นอยู่ก่อนแล้ว
เฉินเจียวั่งได้ยินคำอธิบายของหลินเซี่ย ก็พูดเสริมว่า
“จู่ ๆ พี่สะใภ้รองก็ไปที่ร้านพี่สะใภ้ใหญ่ ลำพังเหตุการณ์นี้ก็ผิดปกติอยู่แล้ว พวกหล่อนสองคนแทบจะเข้าหน้ากันไม่ติด คนอย่างพี่สะใภ้รองหรือจะเป็นฝ่ายอยากไปตัดผมกับพี่สะใภ้ใหญ่ก่อน? ขนาดก่อนหน้านี้พี่สะใภ้ใหญ่ตัดผมให้พี่รอง หล่อนยังเอาแต่ดุด่าเหน็บแนมเขาแทบแย่ เรื่องนี้มันทะแม่งจริง ๆ หล่อนต้องมีเจตนาไม่บริสุทธิ์แน่”
เฉินเจียเหอได้ยินการวิเคราะห์ของน้องชายคนที่สาม ก็หัวเราะเยาะ “เซี่ยเซี่ยปฏิเสธที่จะตัดผมให้ แต่หล่อนก็ยังไม่ยอมออกจากร้านไปดี ๆ นี่ไม่ใช่นิสัยของเสิ่นเสี่ยวเหมยเลย”
เขามองดูผู้เฒ่าทั้งสองด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
“คุณปู่ คุณย่า พ่อ แม่ ผมจะตรวจสอบมูลเหตุของเรื่องนี้อย่างละเอียด อย่าเพิ่งรีบตัดสินเซี่ยเซี่ย ไว้ผมจะให้คำอธิบายกับพวกคุณทันทีที่รู้ความจริง”
หลังจากฟังการวิเคราะห์ของเฉินเจียเหอและเฉินเจียวั่ง ทุกคนก็คิดว่ามันสมเหตุสมผล
ข้อที่ว่าเสิ่นเสี่ยวเหมยเป็นฝ่ายริเริ่มที่จะไปที่ร้านตัดผมของหลินเซี่ยเพื่อตัดผมนั้นแปลกในตัวของมันเองจริง
แต่พวกเขาก็รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้เช่นกันที่เสิ่นเสี่ยวเหมยจะยอมเสี่ยงเพื่อแลกกับชีวิตเด็กในท้อง
หล่อนจะสิ้นคิดถึงขั้นใช้เด็กในท้องใส่ร้ายหลินเซี่ยเชียวเหรอ?
เฉินเจิ้นเจียงตัดบทว่า “เอาล่ะ พวกเราไปโรงพยาบาลกันก่อนเถอะ”
เฉินเจิ้นเจียงและโจวลี่หรงดูไม่มีความสุขเอาเสียเลย และพวกเขาก็รู้สึกผิดหวังในใจอย่างสุดจะพรรณนา
หลานที่พวกเขารอคอยมาจากไปทั้งคน ลูกสะใภ้ทั้งสองก็เริ่มกล่าวโทษกันเอง
ทั้งสองจึงออกไปยังโรงพยาบาล
แม้ว่าใบหน้าของผู้เฒ่าตระกูลเฉินทั้งสองจะไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แต่พวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพราะเชื่อจากก้นบึ้งของหัวใจว่าหลินเซี่ยไม่ใช่คนเลวร้าย
เพียงแต่ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นแล้วจริง ๆ
ถ้ายึดตามที่หลินเซี่ยพูด หากเสิ่นเสี่ยวเหมยจงใจเข้าไปที่ร้านของเธอจริง ผู้หญิงคนนั้นจะยอมสังเวยเด็กในท้องเพื่อใส่ร้ายเธอเชียวเหรอ?
ต้องมีอะไรเบื้องลึกเบื้องหลังแน่ ๆ
คู่สามีภรรยาสูงอายุออกไปข้างนอกทั้งวัน รู้สึกเหนื่อยล้าเต็มที จึงกลับเข้าไปพักผ่อนในห้อง
ก่อนที่ผู้เฒ่าเฉินจะกลับเข้าห้อง เขามองไปที่หลินเซี่ยแล้วพูดว่า “เซี่ยเซี่ย พวกเราเชื่อในนิสัยของเธอ เราควรแก้ไขปัญหานี้กันเองภายในครอบครัวก่อน อย่าเพิ่งแจ้งตำรวจ จะทำให้คนอื่นหัวเราะเอาได้”
“คุณปู่ ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะวิเคราะห์กันเองค่ะ ต่อให้ไม่ได้อะไรเลยก็ยังไม่สายเกินไปที่จะแจ้งความตำรวจ”
ผู้เฒ่าทั้งสองไม่พูดอะไรอีก เดินหายเข้าไปในห้อง หลินเซี่ยหันไปถามเฉินเจียเหอ
“หู่จือล่ะคะ?”
“ไม่ต้องห่วง เซี่ยไห่ไปรับเขาแล้ว”
เฉินเจียเหอพาหลินเซี่ยขึ้นไปชั้นบน แล้วเรียกเฉินเจียวั่งให้มาด้วยกัน “เจียวั่ง เข้ามาเถอะ เราสามคนจะช่วยกันวิเคราะห์มันด้วยกัน”
เห็นได้ชัดว่าในเวลานี้ปู่ย่าของเขาค่อนข้างเอนเอียงไปทางเสิ่นเสี่ยวเหมย
เป็นธรรมดาที่คนเรามักจะเห็นใจผู้ที่อ่อนแอกว่าเสมอ
ที่สำคัญคือเสิ่นเสี่ยวเหมยกำลังตั้งท้องเหลนคนแรกของพวกเขา
มีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับเด็ก อีกทั้งทุกอย่างก็เกิดขึ้นในร้านหลินเซี่ย ต่อให้มันจะไม่ใช่ความผิดของเธอ แต่นั่นก็ก่อให้เกิดปัญหามากมายตามมาไม่จบสิ้น
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
เสแสร้งเก่งจริงนะยัยถังขยะ ระวังตัวเองไว้เถอะ อีกหน่อยเจ้ากรรมนายเวรในรูปของผัวกับลูกลับๆ ก็จะมาแล้ว
ก่อนอื่นเลยต้องหาหลักฐานมายืนยันให้ได้ว่ายัยเหมยเน่านั่นไม่ได้ท้องมาตั้งแต่แรก แล้วทุกอย่างก็จะคลี่คลายได้
ไหหม่า(海馬)
ตอนที่ 236 ความรักจากอารอง
ตอนที่ 236 ความรักจากอารอง
หลินเซี่ยมองไปที่หลินจินซานและหลินเยี่ยน “พี่ชาย พี่กับเสี่ยวเยี่ยนอย่าเพิ่งรีบร้อนตัดสินแม่เลย อันดับแรกมาฟังท่านเล่าเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในอดีตกันก่อนเถอะ แม่เป็นคนซื่อ ตราบใดที่ไม่มีปัจจัยอื่นเร่งเร้าความสัมพันธ์ เป็นไปไม่ได้แน่นอนที่จะเกิดเรื่องทำนองนี้ขึ้น ท่านไม่เคยทรยศต่อพ่อต้าฝูเลย ทุกคนคงรู้ดีกว่าฉันว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเป็นยังไงตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา”
หลินเยี่ยนยังคงอยู่ในสภาวะสับสน ไม่ได้แสดงความคิดเห็นของตัวเองเลย
เมื่อหลินจินซานเข้าใจว่าพ่อของเขารู้เรื่องที่หลิวกุ้ยอิงท้องกับคนอื่นมาตั้งแต่แรก รู้อย่างชัดเจนว่าใครคือพ่อผู้ให้กำเนิดของหลินเซี่ย และหลิวกุ้ยอิงไม่เคยสวมเขาพ่อของเขา ในที่สุดเขาก็รู้สึกดีขึ้น
ทั้งหมดอาจเป็นธรรมชาติของความรักที่อาจเกิดขึ้นได้
นอกจากนี้ พ่อของเขาเองก็เป็นพ่อม่ายลูกติดเหมือนกัน ที่บ้านมีแม่ชราจอมเจ้าเล่ห์ แถมยังมีน้องชายจอมขี้เกียจอีกคนหนึ่ง อยู่ดี ๆ เขาจะแต่งภรรยาที่ยังสาวยังสวยเข้าบ้านได้อย่างไร?
การที่สาวสวยคนนั้นยอมตามเขากลับมาที่บ้าน ถือเป็นเรื่องมหัศจรรย์มากแล้ว
ตอนที่หลิวกุ้ยอิงมาถึงบ้านของพวกเขาเป็นครั้งแรก หล่อนหน้าตาสะสวยมากจริง ๆ
หล่อนเป็นสะใภ้ตัวน้อยที่ทั้งสวย เปี่ยมไปด้วยพลัง และขยันขันแข็งที่สุดในหมู่บ้าน
แม้ว่าในเวลานั้นเขาจะยังเด็ก แต่ความทรงจำก็ยังชัดเจน
เมื่อใดที่พ่อของเขาออกไปทำงาน แล้วมีชายหนุ่มคนอื่น ๆ ในหมู่บ้านเทียวไล้เทียวขื่อมาพูดคุยกับหลิวกุ้ยอิง ย่าของเขาจะปรี่เข้าไปห้ามและไล่ตะเพิดคนพวกนั้นเสมอ
ด้วยกลัวว่าลูกสะใภ้คนสวยของบ้านจะสวมเขาให้ลูกชายตัวเองเข้าสักวัน
อารมณ์ของหลินจินซานค่อย ๆ สงบลง
คงเหลือเพียงความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับเรื่องราวระหว่างหลิวกุ้ยอิงกับวีรบุรุษผู้ลึกลับคนนั้น
หลินจินซานหมดความอดทน พูดกับหลิวกุ้ยอิงว่า “แม่ เล่าให้พวกเราฟังเถอะว่าเรื่องจริง ๆ เป็นยังไง”
หลินเยี่ยนก็เอียงคอเพื่อรอฟังเรื่องราวเช่นเดียวกัน
เมื่อเห็นว่าลูกชายและลูกสาวเปลี่ยนจากพฤติกรรมต่อต้านรุนแรงเมื่อครู่นี้เป็นสงบราบเรียบ ทั้งยังเต็มใจที่จะสงบสติอารมณ์และรับฟังเรื่องราวของหล่อน ในที่สุดหลิวกุ้ยอิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หลังจากเช็ดน้ำตา หล่อนก็เริ่มเล่าให้พวกเขาฟังว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว
ขณะที่หลิวกุ้ยอิงบรรยาย หลินจินซานก็ตื่นตะลึงเป็นพัก ๆ ก่อนจะอุทานหลายครั้งติดต่อกัน
“พ่อแท้ ๆ ของเซี่ยเซี่ยเป็นทหารแนวหน้าในสงครามจริงเหรอ?”
หลิวกุ้ยอิงพยักหน้า “ใช่”
“สมควรแล้วที่จะเรียกเขาว่าวีรบุรุษ ไม่น่าแปลกใจเลยที่พ่อผมใจดีกับเสิ่นอวี้อิ๋งขนาดนี้”
พ่อลูกมีสายเลือดเดียวกัน แน่นอนว่าพวกเขาเคารพวีรบุรุษและผู้พลีชีพในสงครามด้วยความภักดี
ถ้าเป็นเขาเองก็คงจะปฏิบัติต่อหญิงม่ายคนนี้เป็นอย่างดีไม่ต่างกัน
หลินเยี่ยนนั่งอยู่ตรงนั้น ใบหน้าหมองคล้ำเริ่มเกิดความสับสน
พี่ชายของหล่อนเป็นพี่ชายต่างแม่
พี่สาวของหล่อนกลายเป็นพี่สาวต่างพ่อ
พี่น้องทั้งสามคนไม่มีสายสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันเลยในคู่แต่งงานเดียวกัน
ยิ่งหลิวกุ้ยอิงเล่าต่อไปนานเท่าใด น้ำเสียงของหล่อนก็ยิ่งสงบนิ่งมากขึ้นเท่านั้น
ในอดีต ความทรงจำนี้ถูกซ่อนไว้ส่วนลึกในใจ หล่อนคิดเสมอว่ามันเป็นเหมือนรอยแผลเป็นที่แตะต้องไม่ได้ และเป็นสิ่งต้องห้าม
หล่อนตั้งใจจะฝังมันไปพร้อมกับโลงศพของตัวเอง
เมื่อไม่กี่วันก่อนหลังจากหลินเซี่ยซักถาม หล่อนได้เล่าเรื่องนี้พร้อมทั้งน้ำตาไหลพรากด้วยความสะเทือนใจอย่างยิ่ง
แต่พอได้เล่าถึงเรื่องนี้อีกครั้ง ถึงพบว่าวันนี้มันดูไม่ยากเย็นเลย
ดูเหมือนว่าตัวหล่อนเองจะรักษาเยียวยาแผลใจได้จากการเล่าเรื่องนี้ซ้ำเป็นหนที่สอง
หล่อนไม่รู้สึกเสียใจกับทุกสิ่งที่ผ่านมาเลย หลินต้าฝูดีกับลูกสาวที่ ‘เกิด’ จากหล่อนมาก ส่วนหล่อนเองก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะดีกับหลินจินซานเช่นกัน
ไม่ว่าแม่เฒ่าหลินจะสร้างความลำบากให้กับหล่อนมากแค่ไหน หล่อนก็ยอมอดทนได้เสมอเพราะเห็นแก่นางที่เป็นแม่ของหลินต้าฝู
“เรื่องราวทั้งหมดก็เป็นอย่างนี้แหละ”
หลังจากที่หลิวกุ้ยอิงเล่าจนจบ หล่อนก็มองไปที่หลินจินซานและหลินเยี่ยน
ดูเหมือนว่าพี่ชายและน้องสาวจะยังอยู่ในระหว่างการแยกแยะเรื่องที่รับฟังมา สีหน้าของพวกเขาเรียบนิ่งไป แต่ยังไม่ได้ออกความคิดเห็น
“พี่ชาย ทบทวนความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของตัวเองหน่อยสิ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาแม่ปฏิบัติต่อพี่ยังไงบ้าง?” หลินเซี่ยถามหลินจินซาน
หลินจินซานเงยหน้าขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ “ดีกว่าลูกแท้ ๆ เสียอีก”
หลินเซี่ยมองเขาด้วยสายตาที่จริงใจเหมือนกัน พูดว่า “ตราบใดที่พี่ยังปฏิบัติต่อฉันเหมือนฉันเป็นน้องสาวของพี่เช่นเดียวกับเมื่อก่อน ความสัมพันธ์ของเราจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าจะทางใดทางหนึ่ง”
“จริงเหรอ?”
หลินเซี่ยพยักหน้า “ฉันพูดจริง ๆ”
“เดี๋ยวก่อน แม่บอกว่าตอนนั้นพ่อเธอสละชีพเพื่อชาติไปแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาถึงยังตามหาแม่อีก?” หลินจินซานถามด้วยความสับสน
“ฉันได้ยินมาว่าเขาได้รับการช่วยเหลือจากสหายร่วมรบในภายหลัง แต่เขาบาดเจ็บสาหัสจนสูญเสียความทรงจำ ทำให้ไม่ได้ออกตามหาแม่มาหลายปี ตอนนี้ครอบครัวของเขากำลังช่วยเขาตามหาท่าน”
หลังจากได้ยินคำอธิบายของหลินเซี่ยแล้ว หลินจินซานก็ถามอย่างสงสัย “พวกเขาเป็นครอบครัวแบบไหนกัน? ถ้าแย่เหมือนกับตระกูลเสิ่น เธอก็ไม่จำเป็นต้องรู้จักพวกเขา ไม่นับญาติแต่แรกเลยจะดีกว่า ต่อให้เธอกลับไปก็ไม่ต่างอะไรจากเป็นคนนอก พ่อแท้ ๆ ของเธอสูญเสียความทรงจำไปแล้ว เขาไม่รู้จักเธอ เธอไม่ผูกพันกับเขา คงเหนื่อยมากถ้าต้องไปอยู่ร่วมกับสมาชิกในครอบครัวที่ใจร้ายใจดำ”
หลินจินซานเสนอแนวทางให้หลินเซี่ยไปแบบนั้น แต่ในความเป็นจริงแล้วมีเพียงเขาคนเดียวที่รู้ว่าตัวเองกลัวการสูญเสียน้องสาวคนนี้ไป ทั้งยังกลัวว่าจะสูญเสียหลิวกุ้ยอิงในฐานะแม่
ถ้าหลินเซี่ยกลับไปหาพ่อแท้ ๆ แล้วหลิวกุ้ยอิงล่ะ หล่อนจะสานต่อความสัมพันธ์ในอดีตกับวีรบุรุษคนนั้นด้วยไหม?
ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ เขากับหลินเยี่ยนจะกลายเป็นคนไร้ญาติ
ทันใดนั้นหลินจินซานวัยยี่สิบห้าปีก็สัมผัสได้ถึงความปั่นป่วนที่เกิดขึ้นในใจ
ดวงตาของเขาหมองหม่นลง เผยความไม่สบายใจออกมาอย่างชัดเจน
ทันใดนั้นหลินเซี่ยก็พูดขึ้นว่า “พี่รู้จักนิสัยของเขาคนนั้นดี”
หลินจินซานดูสับสน
“พี่คิดว่าชื่อของฉันไปตรงกับแซ่ของใครล่ะ?” หลินเซี่ยมองไปทางพวกเขา และถามด้วยรอยยิ้ม
หลินเยี่ยนยังคงเหม่อลอยเหมือนหลุดไปอีกโลกหนึ่ง หลินจินซานคิดอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดก็นึกถึงใครบางคนในหมู่คนรู้จักของเขาขึ้นมาได้ เขาหันขวับมองเธอด้วยความประหลาดใจ “เซี่ย… เซี่ยไห่?”
หลินเซี่ยยิ้มโดยที่ไม่พูดอะไร
“ใช่เขาหรือเปล่า?”
“เป็นเขา”
“พระเจ้าช่วย นี่มันโชคชะตาอะไรกันเนี่ย?” หลินจินซานตบต้นขาฉาดใหญ่ด้วยความตื่นเต้น “โลกใบนี้ชักจะกลมเกินไปแล้ว เธอกับเถ้าแก่เซี่ย…”
หลินจินซานโพล่งออกมาทันที “เถ้าแก่เซี่ยเป็นพ่อแท้ ๆ ของเธอเหรอเนี่ย? ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนเขาเคยเป็นทหาร”
หลินเซี่ย “!!!”
เธอแก้ไขด้วยความหงุดหงิดว่า “เขาเป็นอารองของฉันต่างหาก คนที่เป็นวีรบุรุษสงครามคือพี่ใหญ่ของเขา อย่าลืมสิ คนอายุเท่าเซี่ยไห่แก่พอจะเป็นพ่อของฉันได้หรือไง?”
“โอ้ ใช่ ๆๆ เขายังอายุไม่ถึงสี่สิบปีด้วยซ้ำ”
หลินเซี่ยออกปากเรียกเซี่ยไห่ว่าอารองอย่างสนิทใจแล้ว หลิวกุ้ยอิงจึงเตือนเธอด้วยความระมัดระวัง
“เซี่ยเซี่ย เรื่องนี้ยังไม่ได้รับการยืนยันแน่ชัด ดังนั้นอย่าเพิ่งรีบร้อนที่จะยืนยันความสัมพันธ์กับคนอื่นเลย”
ทันใดนั้นหลินเซี่ยก็จำได้ว่าตัวเองพกรูปถ่ายที่เธอไปขอจากเซี่ยไห่ติดมาด้วย จึงรีบหยิบมันออกจากกระเป๋าของตัวเอง
จากนั้นก็ยื่นรูปถ่ายให้กับหลิวกุ้ยอิง “แม่ ลองดูรูปนี้สิคะ แม่จำผู้ชายคนที่อยู่ในรูปได้หรือเปล่า?”
หลิวกุ้ยอิงรับรูปถ่ายใบนั้นมาดู
เมื่อเห็นคนในรูปอย่างชัดเจน จู่ ๆ หล่อนก็ควบคุมอารมณ์ไม่ได้อีกต่อไป รีบยกมือขึ้นปิดปาก แล้วสะอื้นไห้ฮักๆ
ปฏิกิริยาของหล่อนบ่งบอกความจริงทุกอย่างแล้ว
หลิวกุ้ยอิงวิ่งถือรูปถ่ายใบนั้นผ่านประตูบ้านเข้าไป พอวิ่งเข้าไปในห้องด้านข้างแล้วก็ปิดประตูขังตัวเองอยู่ในห้อง
“ให้เวลาท่านได้สงบสติอารมณ์หน่อย”
หลินเซี่ยไม่คิดจะไล่ตามไปทันที พี่น้องทั้งสามนั่งนิ่งงันอยู่ในห้องหลัก เธอมองไปที่หลินจินซานและหลินเยี่ยนแล้วพูดอย่างจริงใจ
“พี่ชาย เสี่ยวเยี่ยน ถึงแม้ว่าพวกเราสามคนจะไม่ใช่พี่น้องที่มีพ่อและแม่คนเดียวกัน แต่อย่างที่บอกไป ถึงยังไงพวกเราก็เกิดในบ้านตระกูลหลิน เราจึงถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน ฉันหวังว่าระหว่างพวกเราจะไม่มีช่องว่าง”
“เซี่ยเซี่ย ฉันต่างหากต้องเป็นฝ่ายกลัวว่าเธอจะไม่อยากคบหากับเรา เราทุกคนต่างมาจากบ้านนอก ในขณะที่เธอมีอารองเป็นเถ้าแก่ใหญ่ ฉันได้ยินมาว่าพี่สาวของเถ้าแก่เซี่ยเป็นดาราฮ่องกงด้วย แถมพ่อผู้ให้กำเนิดของเธอยังเป็นวีรบุรุษสงครามที่ใคร ๆ ต่างก็ให้ความเคารพ พวกเราได้ไต่เต้าไปสู่ระดับที่สูงขึ้นจาการเป็นพี่น้องกับเธอแท้ ๆ”
หลินจินซานรู้สึกขาดความมั่นใจขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วนเมื่อนึกถึงเซี่ยไห่ผู้มั่งคั่ง
“อย่าพูดอย่างนั้นสิ ตราบใดที่พี่ไม่ปฏิบัติต่อฉันในฐานะคนนอก ฉันก็ไม่มีวันทำตัวแปลกแยกกับพี่เหมือนกัน พวกเรายังคงใช้ชีวิตติดดินได้เหมือนเดิม พี่ก็ต้องพึ่งพาตัวเองทุกที่ทุกเวลาอยู่แล้ว”
หลินเซี่ยจับมือหลินเยี่ยน แล้วถามด้วยรอยยิ้ม “เสี่ยวเยี่ยน เธอกังวลอะไรอยู่หรือเปล่า? ทำไมถึงไม่ยอมพูดอะไรเลย?”
“พี่สาว ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี”
“เราเกิดมามีแม่คนเดียวกันนะ ถึงยังไงสายสัมพันธ์ความเป็นพี่น้องก็ยังอยู่เสมอ อย่าได้คิดเล็กคิดน้อยเชียว”
หลินเยี่ยนหัวเราะเบา ๆ “ฉันไม่คิดอย่างนั้นหรอก”
ตอนนี้พอพี่น้องทั้งสามเริ่มพูดคุยเปิดอกซึ่งกันและกัน หลินจินซานก็อดไม่ได้ที่จะถามเกี่ยวกับความกังวลของเขา “เซี่ยเซี่ย แล้วอีกหน่อยแม่จะกลับไปสานสัมพันธ์กับวีรบุรุษคนนั้นไหม?”
หลินเซี่ยตอบอย่างเป็นกลาง “พวกเราควรเคารพการตัดสินใจของท่าน ในฐานะคนรุ่นหลัง ไม่ควรเข้าไปแทรกแซงท่านในเรื่องนี้”
“ใกล้จะเก้าโมงแล้ว ถึงเวลาที่ฉันต้องไปทำงานแล้วล่ะ ทำไมแม่ยังไม่ออกมาอีก? งั้นปล่อยให้ท่านใจเย็นลงหน่อยก็ได้ ฉันขอตัวไปทำงานก่อน”
หลินจินซานยังคงกังวลเกี่ยวกับการเตรียมตัวสัมภาษณ์งานในวันนี้ เขากลัวว่าการที่ตัวเองไปสายจะทำให้ไม่ได้รับตำแหน่งที่ดี
หลินเซี่ยก็ต้องรีบกลับไปเปิดร้านและทำธุรกิจเช่นกัน ในขณะที่หลิวกุ้ยอิงจำเป็นต้องอาศัยเวลาช่วยปรับอารมณ์อย่างช้า ๆ ซึ่งพวกเขาก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก
“เอาล่ะ เข้าไปด้วยกันเลยดีกว่า”
เมื่อเดินไปถึงลานบ้าน หลินเซี่ยก็ตะโกนไปที่ห้องด้านข้าง
“แม่ พวกเราขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”
ทันทีที่เธอพูดจบ หลิวกุ้ยอิงก็เปิดประตูให้พวกเขาเข้าไป
หลินเซี่ยมองดวงตาของหล่อนที่แดงก่ำจากการร้องไห้ ทันใดนั้นก็เดินเข้าไปกอดหล่อน
“แม่ ผู้ชายที่อยู่ในรูปคือพ่อแท้ ๆ ของฉันใช่ไหมคะ?”
หลิวกุ้ยอิงหลั่งน้ำตา พยักหน้าทั้งที่ยังสะอื้นไห้
หลินเซี่ยถือโอกาสถาม “เซี่ยไห่บอกว่าเขาอยากเจอแม่ แม่ล่ะพร้อมจะเจอเขาเมื่อไหร่คะ?”
หลิวกุ้ยอิงตอบกลับ “วันนี้แม่จะเก็บร้านตั้งแต่ตอนบ่าย ๆ”
“ได้ ถ้าอย่างนั้นเรานัดหมายมาเจอกันที่นี่ตอนบ่ายดีกว่า ที่อาคารพักอาศัยมันเสียงดังเกินไป”
หลินเซี่ยกลัวว่าสภาพจิตใจของหลิวกุ้ยอิงอาจยังไม่พร้อม ดังนั้นเธอจึงพูดด้วยความกังวลว่า “แม่ วันนี้แม่พักอยู่บ้านสักหน่อย แล้วให้พี่ชายกับเสี่ยวเยี่ยนออกไปตั้งแผงขายของแทนดีไหม”
“ไม่เป็นไร แม่จะออกไปกับเสี่ยวเยี่ยนเหมือนเดิม”
หลิวกุ้ยอิงโบกมือ “พวกลูกกลับไปทำงานของตัวเองเถอะ”
“ถ้าอย่างนั้นเราไปก่อนนะ”
เมื่อหลินจินซานและหลินเซี่ยมาถึงหน้าร้าน ชุนฟางก็มาเปิดประตูร้านรอก่อนแล้ว เซี่ยไห่ยืนอยู่ที่หน้าประตู พร้อมกับอาหารเช้าสองถุงในมือ พลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ
“เซี่ยเซี่ย เธอมาแล้วเหรอ?”
ทันทีที่เห็นเธอ เซี่ยไห่ก็เดินเข้ามาทักทายเธออย่างกระตือรือร้น น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรักและอาทร “เซี่ยเซี่ย ฉันเตรียมอาหารมื้อเช้าไว้ให้เธอด้วย ดูสิ มีซาลาเปากับนมด้วยนะ”
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
ปริศนาคลี่คลายแล้ว ขอให้ครอบครัวนี้ยังรักกันเหมือนเดิมนะคะ
ไหหม่า(海馬)
