บทที่ 168 ไร้ค่า
“ไป! แก้แค้นให้พี่น้อง!”
“ฆ่ามัน กล้าดูหมิ่นเฮียหลังของเรา!”
“กล้าบอกว่าไม่รู้จักเฮียเปียวของเรา วันนี้จะทำให้มึงจำ!”
กลุ่มชายฉกรรจ์ กรีดร้องและพุ่งเข้าหาหลี่โม่ แท่งเหล็กในมือของพวกเขาเต็มไปด้วยเสียงลม
เมื่อกู้หยุนหลันเห็นฉากนี้ ใบหน้าของเธอก็ซีดเซียว เธอก็หันกลับมาและไม่กล้ามองอีกต่อไป
กู้เผิงเฟยและคนอื่น ๆ ต่างก็ปิดหน้า ด้วยกลัวที่จะเห็นฉากที่หลี่โม่ถูกทำร้าย
แม้ว่าหลี่โม่จะแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่ง แต่หมัดสองหมัดนั้นยากที่จะเอาชนะสี่มือ ไม่ต้องพูดถึงคนที่เฮียหลังนำมาด้วย ต่างก็แข็งแรง
ใครที่มองก็จะเห็น ว่าคนอย่างเฮียหลังเป็นยอดนักเลง พวกเขาเป็นนักสู้มืออาชีพ ไม่มีทางเทียบได้กับนักเลงข้างถนนทั่วไป
“จบแล้ว ฉันกลัวว่านี่จะถึงชีวิต จะทำยังไงดี”
“ถ้าหากถึงแก่ชีวิต กลัวว่าโรงงานของเราต้องหยุดการผลิตไปด้วย เราก็จบเห่กันพอดี”
“หลี่โม่บ้าไปแล้ว ก็ดีแล้ว พาตัวเองไปตาย แล้วยังจะทำให้พวกเราเหนื่อย”
กู้เผิงเฟยและคนอื่น ๆ ต่างก็บ่น หากคดีฆาตกรรมเกิดขึ้นจริง จะกลายเป็นเรื่องใหญ่
อีกด้านหนึ่งเฮียหลังตะโกนห้าและหกและสั่งให้ลูกน้องวิ่งไปข้างหน้า แต่ตัวเฮียหลังเองกลับถอยหลัง ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว
กลุ่มคนล้อมรอบ หลี่โม่ ลูกน้องที่อยู่ข้างในยังคงไม่ออกมา และคนข้างนอกก็ทยอยเข้ามาเรื่อย ๆ
เมื่อเสียงกรีดร้องดังขึ้นเรื่อย ๆ เฮียหลังก็ค่อย ๆ รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ มันเป็นลูกน้องคนหนึ่งของเขาเอง ที่ถูกเตะออกมา ยิ่งนานเข้าจำนวนคนที่ถูกเตะออกมายิ่งเยอะขึ้นเรื่อย ๆ
“ นี่มันอะไรกัน ไม่สามารถเอาชนะได้ เขาเป็นแมลงสาบฆ่าไม่ตายหรือยังไง?”
เฮียหลังกล่าวด้วยความประหลาดใจ
ฉากแปลก ๆ แบบนี้ เฮียหลังไม่เคยเห็นมาก่อน จากประสบการณ์ทั่วไป คนที่ถูกปิดล้อมภายใต้สถานการณ์เช่นนี้อาจอยู่ได้ไม่เกินครึ่งนาที
ตูม!
ลูกน้องคนหนึ่งที่หมดสติไปแล้ว ล้มลงแทบเท้าของเฮียหลัง ขณะที่ฝูงชนที่อยู่รอบ ๆ หลี่โม่แยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว
ชายที่รอดชีวิตทั้งหมด ต่างมองไปที่หลี่โม่ด้วยสายตาที่หวาดกลัว
“อย่าเข้ามานะ ถ้ามึงเข้ามากูจะ…กูจะ… ”
“นายคือซุนหงอคงกลับชาติมาเกิดหรือเปล่า ไม่อย่างนั้นคนอย่างนาย พวกเราคงไม่สามารถเอาชนะได้”
“ผู้ชายคนนี้จะต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ไม่งั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะคนมากมายขนาดนี้”
บนพื้นเต็มไปด้วยร่างของชายฉกรรจ์ ส่วนคนที่ยังยืนได้ต่างก็เต็มไปด้วยบาดแผล
หลี่โม่เลิกคิ้วขึ้น ใช้นิ้วเขี่ยคนที่มียังแรงอยู่ “พวกแกนี่ใช้ไม่ได้เลย ฉันยังไม่ได้เอาจริงเลย เข้ามากันต่อสิ”
“และเฮียหลังคนนั้น แกไม่ใช่นักเลงอันดับต้น ๆ หรอกเหรอ ทำให้ฉันเห็นความสามารถของแกหน่อยสิ”
เฮียหลังกลืนน้ำลาย และมองหลี่โม่ด้วยสายตาที่แปลกไป
ทันใดนั้นเฮียหลังก็ตัดสินใจ ยังไงไม่สามารถสู้ได้อย่างแน่นอน มีเพียงการวิ่งหนีเท่านั้นที่เป็นกลยุทธ์ที่ดีที่สุด
เฮียหลังโยนท่อนเหล็กใส่หลี่โม่ แล้วหมุนตัว และวิ่งหนีเป็นครั้งแรก
หลี่โม่ยิ้มเยาะ ยกมือขึ้นจับท่อนเหล็กที่ขว้างมา และขว้างไปที่เฮียหลังที่กำลังหนีไป
“ล้มลงให้หมด！ วันนี้พวกแกจะไม่มีใครหนีไปได้！”
ท่อนเหล็กพุ่งเข้าหาเฮียหลังด้วยความรวดเร็ว กระแทกเข้าที่เอวของเฮียหลัง เฮียหลังเซ และล้มลงกับพื้น
“เอวกู รีบมาช่วยกูเร็ว”
เฮียหลังตะโกนอย่างเศร้า ๆ
คนที่เหลือมองไปที่หลี่โม่ด้วยความหวาดกลัว จะหนีก็ไม่ได้ ไม่หนีก็ไม่ได้
กู้เผิงเฟยและคนอื่น ๆ ที่อยู่ไม่ไกลจ้องมองมา ไม่เคยคาดคิดว่าผลจะออกมาเป็นอย่างนี้
“นี่มันเกินไปไหม คนตั้งเยอะตั้งแยะ ถูกตีแบบนี้？”
“ฉันตาฝาด หรือว่าในโลกนี้มีซูเปอร์แมนจริง ๆ เหรอ อย่างหลี่โม่เนี่ยนะที่จะไม่ใช่ขยะแล้ว?”
“บางทีขยะอาจเป็นเพียงการปลอมตัว มีความสามารถแต่แกล้งไม่มี หัวหน้าแผนกรักษาความปลอดภัย คุณรีบพาคนไปควบคุมสถานการณ์เร็ว！” กู้เผิงเฟยพูดอย่างรีบร้อน
หัวหน้าแผนกรักษาความปลอดภัยที่ได้สติ รีบเรียกทีมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เข้าไปช่วยหลี่โม่ควบคุมสถานการณ์
หลังจากได้ยินที่กู้เผิงเฟยและคนอื่น ๆ พูด กู้หยุนหลันก็กล้าที่จะมองไปที่ หลี่โม่
เมื่อเห็นคนจำนวนมากนอนอยู่บนพื้น จากนั้นมองไปที่หลี่โม่ที่ยืนอยู่ด้วยความภาคภูมิใจ หินที่กดทับอยู่ภายในใจของกู้หยุนหลันถึงได้หายไป
เพราะเคยเห็น หลี่โม่จัดการเฮียหู่ดังนั้นกู้หยุนหลันก็ไม่แปลกใจมากนัก ในจิตสำนึกของกู้หยุนหลัน เฮียหลังและ เฮียหู่มีความคล้ายคลึงกัน ไม่คิดว่าระหว่างคนอย่างพวกเขาจะแตกต่างกันเท่าไร
แต่ความจริงแล้ว พลังการต่อสู้ของเฮียหลังนั้นสูงกว่าพวกอันธพาลข้างถนนที่เฮียหู่คุมอยู่หลายเท่า
เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามา หลี่โม่ก็ทำหน้าที่เป็นผู้สั่งการชั่วคราว “วางท่อนเหล็กทั้งหมดลง ปล่อยให้พวกเขาหมอบลงโดยใช้มือวางบนศีรษะ พวกนายสองคน ไปเอารถพวกเขาแล้วขับเข้าไปในโรงงาน”
ตามคำสั่งของหลี่โม่ เฮียหลังและคนอื่น ๆ ก็ในการควบคุมอย่างรวดเร็ว
เฮียหลังนอนอยู่บนพื้น มองไปที่หลี่โม่ด้วยความยากลำบาก
“พี่ชาย คุณแน่มาก คุณเก่งมาก ผมยอมแพ้คุณแล้ว แต่คุณปล่อยพวกเราไปเถอะ ทำไมคุณยังจับเราเป็นตัวประกัน”
“แกยังมีไอคิวนิดหน่อย สมองยังใช้ได้อยู่นี่ แกมาหาเรื่องฉันถึงที่ ฉันจะรายงานเจ้านายของแกให้ชดใช้ค่าเสียหาย นี่คงไม่เกินไปหรอกนะ หวังว่าชีวิตของแกจะคุ้มค่ากับเงินที่ได้บ้าง”
เฮียหลังเงียบไปทันที เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นตระหนก ถ้าเฮียเปียวโกรธแล้วไม่ให้เงินเป็นค่าไถ่เขาล่ะ?
กู้หยุนหลันวิ่งไปหาหลี่โม่ จับตัวหลี่โม่มองสำรวจ“คุณไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม ทำไมคุณถึงบ้าบิ่นแบบนี้？”
“ผมไม่ได้บ้าบิ่น ผมประเมินกำลังตัวเองแล้ว ไม่ต้องห่วง นี่เป็นแค่การแสดงเล็ก ๆ”
หลี่โม่กล่าวด้วยรอยยิ้ม
กู้หยุนหลันหน้ามุ่ยมองไปที่หลี่โม่ ตัวสั่นและพูดว่า “ยิ่งนานไปฉันยิ่งมองคุณไม่ออก”
“ซี๊ด! อ่า แขนของผมเจ็บนิดหน่อย เมื่อกี้เพิ่งจะขยับ เจ็บขึ้นมาทันทีเลย คุณนวดให้หน่อยนะ ” หลี่โม่พูดด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด
กู้หยุนหลันเหลือบมองด้วยสายตาที่ว่างเปล่า แต่มือของเธอดึงแขนของหลี่โม่ไว้แล้ว“เจ็บตรงไหน ฉันจะหายามาทาให้คุณ”
“ไม่ต้องใช้ยาหรอก คุณช่วยนวด ๆ หน่อยก็โอเคแล้ว ดูเหมือนผมจะรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยทั่วร่างกายเลย”
กู้หยุนหลันยืดออกสองนิ้ว บีบเนื้อนุ่มของเอวของหลี่โม่ และพูดเสียงเข้มว่า “พูดกับฉันดี ๆ อย่าเสแสร้งทำ”
“อย่าหยิกนะ ผมเพิ่งสร้างผลงานที่ยอดเยี่ยมมานะ”
หลี่โม่กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ฮึ่ม ในอนาคตอย่าทำแบบนี้อีกนะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ ซีซีจะเสียใจ”
กู้หยุนหลันลดศีรษะลงและพูดเบา ๆ
หลี่โม่จับมือกู้หยุนหลัน พูดด้วยรอยยิ้ม“ผมมีลิมิตน่า ผมจะดูแลคนพวกนี้เอง คุณไปดูที่การผลิตของโรงงานเถอะ”
กู้หยุนหลันพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นคุณระวังตัวด้วย ฉันจะไปโรงงานเพื่อตรวจสอบสถานการณ์การผลิต”
เมื่อเห็นกู้หยุนหลันนำกู้เผิงเฟยและคนอื่น ๆ ออกไปแล้ว หลี่โม่ก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา โทรออกหมายเลขของฉู่จงเทียน
“ตรวจสอบเฮียเปียวให้ฉันหน่อย”
