ตอนที่ 5 จุดสีแดง
“คนเก่ง…เอาแผลที่หน้าผากมาให้แม่ดูหน่อยสิว่าจะต้องทำความสะอาดหรือเปล่า?”
มารดาเอื้อมมือไปปลดผ้าพันแผลสีขาวเพื่อตรวจดูบาดแผล ขณะที่มีอาการสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความรู้ความรู้สึกตกใจ
“นี่มันจะกลายเป็นแผลเป็นรึหรือเปล่าเนี่ย?“
“ตอนแรกเห็นว่าบาดแผลใหญ่อยู่นะ ดูซิว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า?”
คุณยายพึมพำจากด้านข้าง
จากนั้นคุณแม่จึงร้องเอะอะขึ้นมาว่า
“พ่อ มาดูสิ! แผลนี้มีรูปร่างประหลาดจัง! มันดูเหมือนไฝแดงเล็ก ๆ ”
คุณย่าและหยางชิงรีบเดินเข้ามาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นทันที
แน่นอนว่าบนหน้าผากที่อ่อนโยนของเด็กน้อยมีรอยแผลเป็นที่ไม่น่าดู ซึ่งมันมีลักษณะคล้ายกับจุดสีแดงขนาดเล็ก
“เป็นไปไม่ได้, ในเวลานั้นซือเหมยได้รับบาดเจ็บอย่างชัดเจนจากน้ำเต้าหยกของพระพุทธรูปที่ตกลงมาบนตัวเธอและเลือดก็ออกไม่น้อยเลย”
คุณยายกล่าวในขณะที่รู้สึกว่ามันผิดปกติมาก
หวงซิ่วลี่เอื้อมมือไปแตะรอยแดงนั้น โดยรู้สึกว่ามันเรียบเนียนและละเอียดอ่อนราวกับว่าเป็นปานที่เด็กน้อยผู้นี้มีมาแต่กำเนิด
เมื่อเห็นปฏิกิริยาที่แปลกประหลาดของพวกเขา หยางซือเหมยจึงรู้สึกแปลกใจมากจึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องและหยิบกระจกกบานใหญ่ของมารดาออกมาส่องดู
อันที่จริงแล้วสิ่งที่เห็นคือจุดสีแดงสดขนาดเล็กตรงกลางหน้าผาก ราวกับว่ามันถูกวาดอย่างตั้งใจเป็นพิเศษ สิ่งนี้ทำให้ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอดูน่ารักและมีชีวิตชีวามากขึ้น
ซือเหมยสัมผัสมันด้วยมือ แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย
มันเกิดอะไรขึ้น?
เมื่อมองออกไปด้านนอกห้องจึงเห็นว่าหยางชิงผู้ซึ่งเป็นบิดากำลังวิพากษ์วิจารณ์กับคุณยายและมารดาของเธอ โดยบอกพวกเขากล่าวว่า อย่าเชื่อเรื่องโชคลางใด ๆ และจุดสีแดงสดนี้อาจจะจางหายไปเมื่อบาดแผลของเธอหายแล้ว
แล้วมันจะจางหายไปจริงหรือเปล่า?
หยางซือเหมยเดินออกไปบริเวณหน้าบ้านและนั่งลงบนม้านั่งตัวเล็กพลางเปิดหนังสือเล่มสีเหลืองที่มีชื่อว่า ตำราแห่งการเปลี่ยนแปลงเล่มนั้น
เนื้อหาในหนังสือหน้านั้นมีความซับซ้อนมากพอสมควร เด็กน้อยกวาดสายตาอ่านทีละบรรทัดด้วยความตั้งใจ ผลปรากฏว่าเธอสามารถอ่านออกทุกคำ เมื่อเห็นว่าตนเองสามารถจดจำและท่องคำศัพท์ยาก ๆ เหล่านั้นได้อย่างราบรื่น ทันใดนั้นหยางซือเหมยก็รู้สึกตกใจ เป็นอย่างมาก
ถึงแม้ว่าเธอจะมีชีวิตอยู่มายี่สิบแปดปีในชาติที่แล้ว แต่เธอไม่เคยเรียนหนังสือเลย ซึ่งมีเพียงการเรียนรู้โดยครูพักลักจำ
ดังนั้นความสามารถทางด้านภาษาของเธอน่าจะอยู่เพียงแค่ระดับประถมศึกษาปีที่สามเท่านั้น แต่ตอนนี้เมื่อเธอมองไปที่ตัวหนังสือเหล่านั้นกลับสามารถอ่านออกได้โดยไม่ติดขัดแม้แต่น้อย
และเธอยังค้นพบอีกว่า สิ่งที่เธอได้อ่านไปเมื่อสักครู่นี้ถูกเก็บเอาไว้ในความทรงจำของเธอทันที
ความจำของเธอดีขึ้นเมื่อไหร่?
ทั้งหมดนี้เป็นผลจากการเกิดใหม่ใช่หรือเปล่า?
เธอลองอ่านหน้าอื่นบ้างแล้วปิดหนังสือ และผลลัพธ์คือ เธอสามารถท่องเนื้อหาเหล่านั้นได้อย่างสมบูรณ์
ตอนนี้เธอมีความจำของเธอมีประสิทธิภาพเช่นเดียวกับการใช้กล้องถ่ายภาพเลยทีเดียว!
นี่เธอ…ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเป็นเด็กอัจฉริยะซะแล้ว
“เฮ้! อาจารย์หยาง…”
เสียงเรียกของผู้หญิงที่แหลมเล็กดังขึ้น จากนั้นร่างของหญิงวัยกลางคนตัวอวบอ้วนเล็กน้อยที่มีเครื่องประดับตกแต่งทรงผมมากมายอยู่บนศรีษะก็ปรากฏขึ้น
โดยที่เธอผู้นี้สวมเสื้อลายดอกไม้สีแดงสดและกางเกงขายาวสีน้ำเงิน มาลากไปตามเนินไขมันเล็ก ๆ ของเด็กอายุห้าขวบกับเธอ
เมื่อเห็นทั้งสองเดินเข้ามาใกล้ หยางซือเหมยก็หดตัวเล็กน้อย
ผู้หญิงคนนั้นคือภรรยาของผู้ใหญ่บ้านที่มีชื่อว่า เหลียงหลูฮัว และเด็กผู้ชายคนนี้เป็นลูกชายของเธอชื่อ หยางซวง
