<มุมมองของ ฮิซามูระ สึคาสะ>
ในที่สุดชั้นก็มาถึงจุดนัดพบสักที
พวกเรานัดกันไว้ว่าจะมาพบกันบริเวณคาเฟ่ที่อยู่ใกล้ๆกับสวนสนุก
ขณะนี้อยู่ราวๆเก้าโมงครึ่ง
ยังเหลือเวลาอยู่อีกตั้งเกือบหนึ่งชั่วโมง ก่อนที่จะถึงเวลาที่พวกเรานัดกันไว้
มาไวเกินไปหน่อยเหรอเนี่ย… ไม่สิ พูดเเบบนั้นอาจจะไม่ค่อยถูกสักเท่าไหร่ กลับกันสําหรับชั้นการมาถึงก่อนประมาณนี้ มันค่อนข้างที่จะเป็นเรื่องปกติ
“ฟู่~…”
ชั้นสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อที่จะทำให้ตัวเองสงบสติลง
ต่อจากนี้ชั้นจะได้ไปเดทกับเซย์จังเเบบสองต่อสองที่สวนสนุกจริงๆสินะ…
…เเม้เเต่ตอนนี้ยังอดสงสัยไม่ได้เลยว่านี่มันเป็นความจริงรึเปล่า
ไม่อยากจะเชื่อ นี่ชั้นกำลังจะได้ไปเดทกับหนึ่งในนางรองจากมังงะเรื่อง “โอโจ้วจามะ” นั่นจริงๆงั้นเหรอ กำลังจะได้ไปเดทกับตัวละครโอชิของชั้นอย่าง “ชิมาดะ เซย์” จริงๆสินะ?
พอมาลองคิดอย่างใจเย็นดู นี่มันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อชะมัดเลยเเฮะ
ชั้นพึ่งจะหลุดเข้ามาในโลกนี้ได้ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์เเท้ๆ การที่จะได้ออกไปเดทกับเซย์จังเเบบนี้นี่มัน…
ถ้าเป็นตอนยังอยู่ในโลกเดิมนั้น ชั้นคงไม่เคยคิดเคยฝันถึงสถานการณ์เเบบนี้มาก่อน
ถึงอย่างนั้นต่อให้จะบอกว่าเป็นเดทก็เถอะ เเต่จุดประสงค์ของมันต่างกันนิดหน่อย
ชั้นกับเซย์จังจําเป็นต้องช่วยกันป้องกันไม่ให้โทโจวอินซังเข้ามาขัดขวาง เพื่อให้เดทระหว่างยูอิจิกับฟุจิเสะประสบความสําเร็จ จุดประสงค์ของเราคือการร่วมมือกันเพื่อการนั้น
แต่โดยพื้นฐานเเล้ว นี่มันคือการเดทที่สวนสนุกชัดๆ
ยิ่งกว่านั้นเห็นข้อความใน RINE ของชั้นเมื่อกี้นี้มั้ย? ถึงจะโชว์ให้ใครเห็นไม่ได้ก็เถอะ
ตัวชั้นตอนนี้ต่อให้ไม่ต้องเช็คดู ก็จํามันได้อย่างชัดเจน [คือว่า… ฉันก็ไม่ได้ไปสวนสนุกมานานเเล้วน่ะ เพราะฉะนั้นฉันตั้งหน้าตั้งตารอมันเลย…] มันเขียนไว้เเบบนั้นเลยนะเฟ้ย!
เซย์จังเองก็ตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้ไปเดทที่สวนสนุกกับชั้นเหมือนกัน
เวรเอ๊ย ตอนนี้ชั้นหยุดหัวใจที่เต้นเเรงของตัวเองไม่ได้เลยเเฮะ
ดีนะที่หัวใจของชั้นมันไม่ได้หยุดเต้นไปจริงๆ
เพราะถ้าเป็นในโลกของมังงะเเห่งนี้ มันก็มีโอกาสที่หัวใจจะหยุดเต้นไปจริงๆเหมือนกันนี่นะ
ในการ์ตูนแก๊กที่ชั้นเคยอ่าน มันมีเคสที่หัวใจหยุดเต้น ก่อนที่จะฟื้นคืนชีพกลับมาอีกครั้งอยู่หรอก แต่ถ้าอะไรอย่างนั้นเกิดขึ้นในชีวิตจริงล่ะก็ ตามปกติก็ต้องปั๊มหัวใจไว้ก่อน
ขอร้องล่ะ! หัวใจของชั้น พยายามเข้าไว้นะ!
ถึงอย่างนั้นเดทที่สวนสนุกงั้นเหรอ… ชั้นต้องทํายังไง ถึงจะทําให้เซย์จังรู้สึกสนุกได้นะ
ถ้าจําไม่ผิดชั้นเองก็ไม่ได้ไปสวนสนุกมาตั้งเเต่สมัยประถมเเล้วนี่นะ
เพราะอย่างนั้นชั้นถึงตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้ไปอยู่หรอก เเต่ก็อดกังวลใจไม่ได้อยู่ดีว่าตัวเองจะสามารถดูเเลเซย์จังได้รึเปล่า
แต่นี่มันสวนสนุกนี่นะ ชั้นคิดว่าพวกเราเเค่ไปขึ้นเครื่องเล่นเหมือนคนปกติก็พอเเล้ว
ถึงอย่างนั้นถ้าชั้นกับเซย์จังไปเล่นเครื่องเล่น มันจะไม่เป็นปัญหาเหรอ?
ในขณะที่พวกเราขึ้นเครื่องเล่นเเละสนุกสนานกันอยู่ เดทของยูอิจิกับฟุจิเสะอาจจะถูกโทโจวอินซังเข้ามาขัดขวางก็ได้
ถ้าเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นพวกเราจบเห่เเน่… เเต่ว่า
ภายในห้วงลึกของจิตใจชั้น ก็มีคิดอยู่เหมือนกันว่าถ้าโทโจวอินซังเข้ามาขัดขวางก็คงจะดี
เพราะถ้าสองคนนั้นคบกันตั้งเเต่ตอนนี้ เนื้อเรื่องมันก็จะจบลงน่ะสิ
ถ้าเป็นแบบนั้น… จะไม่มีใครเข้ามาช่วยเหลือโทโจวอินซังได้
เเต่ก็นะ ต่อให้ชั้นกับเซย์จังจะพยายามขนาดไหน ถ้าโทโจวอินซังคิดจะเข้ามาขัดขวางอย่างจริงจังล่ะก็ พวกเราคงหยุดเธอไว้ไม่ได้เเหงๆ
ถ้าเป็นเธอคนนั้น ชั้นคิดว่าเเม้เเต่สวนสนุกคงปิดได้ง่ายๆเลยนี่นะ
เกิดเธอทำแบบนั้นขึ้นมา พวกเราก็ทําอะไรไม่ได้น่ะสิ
ชั้นคิดว่าเธอคงไม่ทำถึงขนาดนั้นหรอก แต่ถ้าว่ากันตามตรง เธอคือผู้หญิงที่สามารถทำเรื่องแบบนั้นได้นั่นเเหละ
การที่พวกเราจะสามารถหยุดเธอได้นั้น ให้พูดตามตรงชั้นคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้
ช่างเถอะ ถ้าหยุดไม่ได้ ก็หยุดไม่ได้ เรื่องมันก็เเค่นั้นเอง
แต่ดูเหมือนเซย์จังไม่ว่ายังไงก็ต้องการที่จะหยุดเธอไว้ให้ได้ เพราะฉะนั้นในขณะที่ร่วมมือกับเซย์จัง ชั้นเองก็จะพยายามอย่างสุดกําลังเพื่อที่จะหยุดเธอไว้ให้ได้เหมือนกัน
ชั้นเริ่มกังวลเรื่องเวลาขึ้นมานิดหน่อย เลยเหลือบมองไปยังนาฬิกาข้อมือ ดูเหมือนตอนนี้จะเกือบสิบโมงเเล้ว
ก่อนจะถึงเวลานัดยังเหลืออีกสามสิบนาทีเหรอเนี่ย… ไม่สิ ถ้าดูจากนิสัยของเซย์จังเเล้ว เธอน่าจะมาถึงก่อน คงจะมาในอีกประมาณยี่สิบนาทีล่ะมั้ง
อูว้า… เริ่มรู้สึกประหม่าขึ้นมาเลยเเฮะ
อ๊ะ จริงด้วย ถึงตอนนี้จะพึ่งรู้สึกตัวก็เถอะ เเต่นี่ชั้นกําลังจะได้เห็นเซย์จังในชุดลําลองเป็นครั้งเเรกเลย ไม่ใช่รึไง!
เเย่ล่ะสิ ทําไงดีนะ เซย์จังในชุดลําลองงั้นเหรอ รู้สึกตั้งหน้าตัั้งตารอที่จะได้เห็นสุดๆไปเลยเเฮะ!
เเน่นอนว่าตอนที่อ่านมังงะนั้น ชั้นก็ได้เห็นชุดลําลองของเซย์จังอยู่บ้างเเล้วนิดหน่อย
รูปลักษณ์ของเธอตอนที่ออกไปเที่ยวเล่นกับฟุจิเสะบ่อยๆ บางทีเธอคงมาในชุดเเบบนั้นล่ะมั้ง
จะต้องน่ารักมากๆเเน่เลย! มันจะไม่น่ารักได้ยังไงล่ะ!
ตั้งหน้าตั้งตารอเลยน้า…
“ฮิ.. ฮิซามูระ…”
“…เอ๊ะ?”
อยู่ดีๆก็มีคนเรียกชื่อชั้นจากด้านหลัง ในขณะที่กําลังตกใจอยู่นั้น ชั้นก็ค่อยๆหันกลับไปมอง
เสียงเมื่อตะกี้ เซย์จังงั้นเหรอ?
ไม่สิ มันยังเหลือเวลาอีกตั้งสามสิบนาทีก่อนที่จะถึงเวลานัดไม่ใช่รึไง… เเต่ชั้นไม่มีทางจําเสียงของเซย์จังผิดไปได้หรอก
ในระหว่างที่คิดเรื่องเเบบนั้นอยู่ ชั้นก็หันหลังกลับไป จังหวะที่เห็นรูปลักษณ์ของเซย์จังนั้นเอง–
“…”
ชั้นเเทบจะกลั้นหายใจไปชั่วขณะนึง
สิ่งแรกที่เข้ามาในสายตาของชั้นคือเสื้อแจ็คเก็ตที่เธอสวมอยู่ มันเป็นเสื้อเบลาส์สีดำที่มีชายเสื้อสั้นเหนือเอ็วเล็กน้อย เพราะเธอใส่มันแบบหลวมๆ เลยให้ความรู้สึกเท่ออกมา
ส่วนด้านล่างเธอใส่เป็นกางเกงยีนส์ขาสั้นที่มีสีอ่อน ทำให้สเน่ห์ของขาที่เรียวยาวและสวยงามของเซย์จังดูเด่นขึ้นมาทันที
นอกจากนี้เธอยังสะพายกระเป๋าสะพายข้างสีแดงมาอีกด้วย ซึ่งดูมีสไตล์สุดๆ
แต่สิ่งที่ดึงความสนใจของชั้นมากที่สุดก็คือ… เสื้อสเวตเตอร์สีขาวที่อยู่ภายใต้เสื้อเบลาส์สีดำนั่นของเธอ
มันเป็นเสื้อสเวตเตอร์สีขาวที่มีลายถักขนาดใหญ่เเละดูหลวมเล็กน้อย… ถ้าทั้งหมดมีเเค่นั้นชั้นคงไม่เเปลกใจเท่าไหร่หรอก
เเต่เพราะความยาวของเสื้อสเวตเตอร์ที่สั้นจนน่าประหลาด… ทําให้ชั้นเห็นสะดือของเซย์จัง รวมถึงกระดูกไหปลาร้าของเธอด้วย
“ยะ.. ยังเหลือเวลาอีกตั้งสามสิบนาที ก่อนที่จะถึงเวลานัดนะ… จริงๆเลย นายมาถึงตอนไหนเนี่ย”
ดูเหมือนเซย์จังจะพูดอะไรบางอย่างออกมา เเต่มันไม่เข้าหูของชั้นเลยสักนิด
ไม่คิดมาก่อนเลยว่าเธอจะใส่ชุดลําลองเเบบนั้นมาน่ะ สมองของชั้นยังประมวลผลกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้
เดี๋ยวก่อนสิ นี่มัน…
“ยะ.. อย่าจ้องกันขนาดนั้นสิ”
เซย์จังพูดออกมาเเบบนั้น ก่อนที่จะใช้มือของตัวเองปกปิดส่วนหน้าท้องที่โผล่ให้เห็น
ถ้าเธอเเสดงท่าทางอับอายเเบบนั้นออกมา หัวใจของชั้นมันจะไปทนไหวได้ยังไงล่ะ
“ทะ.. โทษที… พอดีเมื่อกี้ตะลึงไปหน่อยน่ะ…”
“…”
หลังจากที่ชั้นพูดความรู้สึกตามตรงของตัวเองออกไป เเก้มของเซย์จังก็เเดงกํ่าขึ้นมา ก่อนที่เธอจะเบี่ยงหน้าหนี
บอกว่าเมื่อกี้ตะลึงไปหน่อย รูปประโยคอาจจะดูเหมือนเป็นอดีตก็จริง เเต่ปัจจุบันชั้นก็ยังตะลึงอยู่
“คือว่า… เซย์จังน่ารักมากซะจนชั้นตกใจเลยน่ะ”
“งะ.. งั้นเหรอ ขอบใจนะ…”
“ไม่ใช่นะ ปกติเธอก็น่ารักอยู่เเล้วนั่นเเหละ เเต่ชุดที่เธอใส่มาวันนี้ ยังไงดีล่ะ มันอันตรายสุดๆเลย”
“ขะ.. เข้าใจเเล้ว! ไม่ต้องชมฉันเเล้วก็ได้!”
เซย์จังในขณะที่หน้าเเดงอยู่ ก็พูดแบบนั้นด้วยน้ำเสียงที่ดูโกรธเล็กน้อย แต่สำหรับชั้นยังรู้สึกว่าชมเธอไม่พอเลยสักนิด
อยากจะยืนชื่นชมเธอเเบบนี้ไปอีกสักสิบนาทีเลยน้า
จริงๆชั้นก็อยากจะชมเธอเเบบนี้ไปตลอดอยู่หรอก เเต่เมื่ออยู่ต่อหน้าความงามของเซย์จัง ชั้นคิดว่าตัวเองคงพูดได้เเค่ “อันตราย ไม่ก็ ลํ้าค่า” เท่านั้นเเหละ
“อะ.. เอาเป็นว่า ก่อนที่ชิโฮะกับชิเกโมโตะจะมายังพอมีเวลาอยู่! พวกเราไปรอกันในคาเฟ่เถอะ!”
เซย์จังพูดอย่างเขินอายออกมาเเบบนั้น ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปทางคาเฟ่
“อะ.. อา เข้าใจเเล้วล่ะ”
ในขณะที่ยังเหม่อลอยอยู่เล็กน้อย ชั้นก็เดินตามเซย์จังไป
…เเม้เเต่ด้านหลังของเธอก็สวยงามซะจนชั้นพูดอะไรไม่ออก
…ดีจริงๆที่มีชีวิตรอดมาถึงตอนนี้
ติดตามเพจผู้เเปลได้ที่ Ao2Sides
