อย่างไรก็ตามตั้งแต่วันจันทร์ที่แล้ว ยูอิจิก็ได้กินข้าวกล่องของโทโจอินซังทุกวัน
เนื่องจากเขานำข้าวกล่องมาเอง เขาจึงต้องกินข้าวกล่องถึง 2 อัน แต่ยูอิจิมีความแข็งแกร่งแบบนักกินมืออาชีพ ผมเลยมั่นใจว่าเขาจะสบายดี
“เพราะฉันอยากจะเป็นภรรยาของยูอิจิ ฉันเลยต้องเรียนรู้วิธีทำอาหารเอาไว้หน่ะจ่ะ”
“ฉันก็ยังซาบซึ้งใจอยู่ดี แม้ว่าเธอจะทำอาหารไม่เป็นก็ตาม”
“ฟุฟุ ฉันรู้อยู่แล้วค่ะ”
โทโจอินซังหัวเราะเบาๆ ขณะมองไปที่ฟูจิเสะ
“ถ้าเธอทำข้าวกล่องด้วยตัวเองไม่ได้ เธอก็ไม่สามารถเป็นภรรยาของยูอิจิได้หรอกนะคะ”
“อุ…! ชิเงโมโตะคุงรอก่อนนะ! ฉันจะทำข้าวกล่องให้เธอทานในซักวันเอง!”
“อะ-อืม อย่าหักโหมมากเกินไปหล่ะ…”
“จ่ะ ฉันจะทำให้ดีที่สุด!”
ฟูจิเสะดูมีความสุขที่ได้รับกำลังใจจากยูอิจิ แต่ยูอิจิกลับมีรอยยิ้มเคร่งเครียดบนใบหน้าแทนซะงั้น
ยูอิจิยังไม่เคยลิ้มรสการอาหารของฟูจิเสะเลย… แต่ทุกคนนั้นทราบกันดีว่าฟูจิเสะนั้นทำอาหารไม่ได้
ฟูจิเสะทำสิ่งต่างๆ มากมายระหว่างเรียนทำอาหารในโรงเรียนมัธยมปลาย…
“…เห้อออ จะต้องทำงานหนักแล้วสิ”
เซย์จังที่กำลังกินข้าวเที่ยงอยู่ข้างๆ ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงผมเท่านั้นที่ได้ยินขณะถอนหายใจ
ผมกระซิบกับเซย์จังเบาๆ เพื่อไม่ให้ทั้ง 3 คนตรงหน้าเราไม่ได้ยิน
“เธอฝึกทำอาหารกับฟูจิเสะตั้งแต่เมื่อสัปดาห์ที่แล้วใช่หรือเปล่า?”
“เพียงครั้งเดียวในช่วงสุดสัปดาห์ ส่วนผลลัพธ์…เอาเป็นว่าฉันพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหยุดชิโฮะไม่ให้ทำข้าวกล่องให้ชิเงโมโตะในวันนี้แล้วกัน”
“อ๋าาา ดูเหมือนจะไม่ได้ผลสินะ”
ความสามารถในการทำอาหารของฟูจิเสะนั้นไม่ใช่ระดับที่สามารถแก้ไขได้ภายในวันเดียว
“ครั้งหน้าผมจะช่วยเธอด้วย โอเคไหม?”
“อ่าได้สิ ฉันจะดีใจมากเลยถ้าฮิซามูระสามารถเสียสละตัวเอง… และร่วมมือกับฉันในฐานะนักชิมหน่ะ”
“เอ๊ะเดี๋ยวนะ เมื่อกี้เธอพูดว่าเสียสละใช่ไหม?”
“นายคงหูฝาดไปเอง”
ไม่หล่ะ ผมไม่คิดว่าอย่างนั้นนะ
บางทีผมอาจจะได้รับเชิญให้ลองชิมอาหารของฟูจิเสะสินะ?
หากเป็นกรณีนั้นผมคงอยากจะปฏิเสธมันอย่างแน่นอน เพราะถึงแม้โลกนี้จะเป็นโลกของการ์ตูน แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะรอดจากอาหารของฟูจิเสะรึเปล่า
“เซย์จังเคยลองกินอาหารที่ฟูจิเสะทำรึยัง?”
“…แค่คำเดียวเท่านั้น”
“……เป็นยังไงบ้าง?”
“สิ่งที่น่ากลัวคือ…ฉันจำไม่ได้ ทันทีที่ฉันกินมันไป ความทรงจำของฉันก็เริ่มล่องลอย และพอฉันรู้ตัวอีกทีฉันก็กำลังนอนอยู่บนเตียง โดยมีชิโฮะคอยดูแลแล้ว”
“มันคงมีพิษอยู่”
นั่นเป็นอาการปกติของอาหารเป็นพิษ
เธอเอาตัวรอดมาได้ยังไงกันนะเซย์จัง?
ทักษะการปฐมพยาบาลของฟูจิเสะน่าทึ่งขนาดนั้นเลยเหรอ?
ไม่สิ ฟูจิเสะเก่งกว่าพยาบาลด้วยซ้ำ เพราะเธอมีพลังการเล่นแร่แปรธาตุที่จะสร้างสิ่งที่มีพิษได้ แม้ว่าเธอจะไม่ได้ใส่สิ่งที่มีพิษลงไปในอาหารก็ตาม
“ผมขอโทษเซย์จัง ผมบอกว่าจะให้ความร่วมมือ แต่… ผมขอเปลี่ยนใจได้ไหม?”
“ไม่ นายทำแบบนั้นไม่ได้นะ เพราะคราวหน้าฉันจะต้องให้นายเสียสละตัวเองเพื่อฉัน”
“นี่เธอไม่ได้พยายามที่จะซ่อนมันอีกต่อไปด้วยซ้ำ… เมื่อกี้เธอพูดตรงๆ เลยนะว่าฉันเป็นผู้เสียสละหน่ะ”
“ใครจะไปคิดหล่ะว่านักชิมจะไม่ยอมเสียสละหลังจากได้ยินเรื่องราวว่าฉันหมดสติหลังจากกินมันไปแล้ว?”
“อย่างที่เธอพูดนั่นแหละ”
ไม่ว่าใครฟังก็รู้ว่านักชิมจะต้องเสียสละ
“พวกเราวางแผนกันว่าจะฝึกกันที่บ้านของฉันอีกครั้งในครั้งนี้”
“เอ๊ะ…? บ้านเซย์จังเหรอ?”
ผมไม่คิดเลยว่ามันเป็นที่บ้านของเซย์จัง
แต่พอลองมาคิดดูแล้ว เนื่องจากเซย์จังจะสอนวิธีทำอาหารให้ฟูจิเสะ การสอนเธอในสถานที่ที่เธอคุ้นเคยกับการทำอาหารจึงน่าจะมีประสิทธิภาพมากกว่า
“นะ-นายจะมาใช่ไหม?”
“ไปครับ”
“เอ๊ะ จริงเหรอ? ดูจากปฏิกิริยาของนายก่อนหน้านี้ ฉันคิดว่านายจะปฏิเสธซะอีก”
“จริงๆ แล้วผมก็อยากปฏิเสธนะ แต่ผมปฏิเสธคำขอของเซย์จังไม่ได้หรอก”
“งะ-งั้นเหรอ…ช่วยดูแลฉันด้วยนะ”
เซย์จังดูเขินอายเล็กน้อยและหันหลังกลับเพื่อหลบสายตาไปจากผม
ผมไม่คิดว่าควรจะบอกเซย์จังว่าหูของผมเองก็แดงเหมือนกัน
“นี่ชิมาดะซัง ฮิซามุระคุง”
โทโจอินซังที่อยู่ตรงหน้าพวกเรา จู่ๆ ก็เรียกชื่อพวกเราขึ้นมาจนทำให้เซย์จังกับผมตกใจทั้งคู่
“อ๊ะ! มีอะ-อะไรงั้นเหรอโทโจอินซัง?”
“คุณสองคนจีบกันและแอบคุยกันมาซักพักแล้วนะ กำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่งั้นเหรอคะ?”
“อะไรนะ!? พะ-พวกเราไม่ได้จีบกันซักหน่อย! เราแค่คุยกันเท่านั้นเอง!”
“อ๊ะ งั้นเหรอคะ ฉันคิดว่าพวกคุณกำลังคบกันอยู่ซะอีกค่ะ”
“มะ-ไม่ใช่ซักหน่อย!”
เซย์จังปฏิเสธเสียงดังมากจนทั้งชั้นได้ยิน
เนื่องจากกลุ่มเราได้รับความสนใจจากทั้งชั้นเรียนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้พวกเรากลับได้รับความสนใจมากกว่าเดิมซะอีก
โดยปกติแล้วทุกคนจะจ้องมองไปที่ยูอิจิ, โทโจอินซังและฟูจิเสะ แต่คราวนี้กลับเป็นผมและเซย์จังแทน
โดยเฉพาะสายตาของผู้ชายทุกคน พวกเขากำลังจ้องมองมาที่ผมอย่างตั้งใจเลยแหละ…
“เฮ้ หมอนั่นก็เป็นคนทรยศเหมือนกับชิเงโมโตะงั้นเหรอ…?”
“แต่ดูเหมือนชิมาดะซังจะบอกว่าไม่ได้คบกันไม่ใช่เหรอ?”
“ใจเย็นๆ ก่อนนะพวกเอง ก่อนอื่นเลยหากเราสามารถพูดอย่างใกล้ชิดกับชิมาดะซังได้ เราก็คงจะถูกตราหน้าว่าเป็นคนทรยศใช่ไหม?”
“ใช่ โอเค จดชื่อหมอนั่นไว้ในบัญชีดำ”
เดี๋ยวนะ เหมือนเมื่อกี้ผมจะได้ยินบทสนทนาที่น่ากลัวดังมาจากกลุ่มพวกผู้ชายนะ
บัญชีดำคืออะไร? พวกนั้นจะฆ่าผมงั้นเหรอ?
อาจจะไม่ใช่ ผมแน่ใจว่าชื่อของยูอิจิต้องมีอยู่ในนั้นอย่างแน่นอน
กรุณาอย่าใส่ชื่อของผมลงไปในสถานที่ที่น่ากลัวแบบนั้นสิฟะ
ไม่สิเพราะว่าผมกำลังคบกับเซย์จังอยู่จริงๆ ดังนั้นผมจึงสมควรที่จะอยู่ในรายชื่อนั้นมากกว่ายูอิจิ แต่ได้โปรดอย่าทำอย่างนั้นเลยนะ
“หือ เข้าใจแล้ว พวกคุณไม่ได้กำลังคบกันอยู่นี่เอง”
“พะ-พูดอะไรของเธอหน่ะ?”
“ฟุฟุ ไม่อะไรเป็นพิเศษหรอกค่ะ”
โทโจอินซังยิ้มหลังจากพูดคำที่มีความหมายบางอย่าง
เมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น เซย์จังก็จ้องมองเธอราวกับว่าต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง
พอมาคิดดูแล้ว โทโจอินซังจะรู้ไหมนะว่าเรากำลังคบกันอยู่?
ผมไม่ได้บอกเธอ และไม่คิดว่าเซย์จังจะสนิทกับเธอมากพอที่จะบอกเธอเรื่องนี้ด้วย
แต่เมื่อตัดสินจากปฏิกิริยาปัจจุบันของเธอแล้ว ผมรู้สึกว่าเธอน่าจะพอเดาได้แล้ว
“อ๊ะ ยังไงก็เถอะ สัปดาห์นี้มีแข่งบอลสินะจ๊ะ?”
ขณะที่โทโจซังและเซย์จังกำลังจ้องมองกันและกันอยู่ ฟูจิเสะก็พูดขึ้นมาเพื่อพยายามเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
“อ่ะ พอพูดถึงเรื่องนี้แล้วก็จริงด้วย”
ยูอิจิพูดขณะกินข้าวกล่องของเขาอยู่
ยูอิจิคงเคยเห็นโทโจอินซังและเซย์จังทะเลาะกัน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก
เขาช่างไม่อ่อนไหวกับเรื่องแบบนี้เลยนะ ทำเอาผมรู้สึกอิจฉาจริงๆ
อย่างที่ฟูจิเสะบอก สัปดาห์นี้จะมีการแข่งขันบอลระหว่างห้องเรียน
ผ่านไปเกือบเดือนแล้วที่พวกเราเข้าเรียนปีที่สอง และโรงเรียนแห่งนี้มีกิจกรรมเช่นนี้เพื่อช่วยให้พวกเราเข้ากันได้ดีขึ้นในชั้นเรียน
“พวกผู้ชายแข่งเบสบอลกันสินะ?”
“อ่ะ ส่วนพวกผู้หญิงก็แข่งบาสเก็ตบอลกันใช่ไหม?”
“อืม”
“ฉันอยากให้แข่งบาสเก็ตบอลแทนมากกว่า”
ยูอิจิเป็นเอซของทีมบาสเก็ตบอล ดังนั้นถ้าเป็นเรื่องบาสเขาก็คงไม่มีใครเทียบได้ และผู้ชายในห้องเรียนของผมคงจะชนะอย่างแน่นอน
“ชิเงะโมโตะคุง เล่นเบสบอลไม่เป็นงั้นเหรอจ๊ะ?”
“เปล่าหรอก ก็เล่นได้ประมาณคนทั่วไปอยู่แหละ”
“อะไรคือประมาณคนทั่วไปกัน ยูอิจิ ตอนม.ต้นในคาบพละนายตีโฮมรันจากพิตเชอร์ที่เก่งที่สุดของจังหวัดได้ 2 ครั้งติดเลยไม่ใช่เหรอ”
“เอ๋! สุดยอดเลย!”
“อ๊ะ มีเรื่องแบบนั้นด้วยสินะ เดี๋ยวก่อนนะ…ทำไมคาโอริถึงรู้หล่ะ? คาบพละแยกชายหญิงไม่ใช่เหรอ?”
“แม้ว่ายูอิจิจะไม่รู้เรื่องนี้ก็เถอะ แต่มันก็เป็นประเด็นร้อนที่โรงเรียนเลยนะ…แถมฉันเองก็มีภาพจากช่วงเวลานั้นอยู่ด้วย”
“ฉันไม่รู้เลยว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้น…เดี๋ยวก่อนเธอพูดว่าอะไรในตอนท้ายนะ?”
“เปล่านี่”
ไม่ๆ มันไม่ใช่สิ่งที่เธอจะเปลี่ยนเรื่องได้ง่ายๆ ไม่ใช่เหรอ?
ทำไมเธอถึงมีภาพของยูอิจิในวิชาพละของตอนมัธยมต้นได้กันหล่ะ…?
ผมกลัวเกินกว่าที่จะถามออกไป เลยขอไม่ถามคงจะดีกว่า
“งั้นในงานแข่งกีฬาของพวกผู้ชาย คงจะชนะเพราะมีชิเงะโมโตะคุงอยู่”
“แล้วฝั่งผู้หญิงหล่ะ? ห้องเราดูไม่มีใครอยู่ชมรมบาสเลยนะ…”
“ห้องเรามีเซย์จังอยู่นะ”
“หืม? ชิมาดะมีประสบการณ์เล่นบาสเกตบอลเหรอ?”
ยูอิจิถามเซย์จังแบบนั้น เพราะเขายังไม่รู้เรื่องความสามารถทางกีฬาของเซย์จัง
“เปล่าหรอก ฉันแค่เคยเล่นในวิชาพละอย่างเดียวหน่ะ”
“งั้นหมายความว่าเธอมีพรสวรรค์ทางด้านกีฬาสินะ?”
“ถ้าให้พูดเองก็คงใช่”
“เซย์จัง ถ่อมตัวเกินไปแล้ว ตอนม.ต้นเธอเคยแข่งหนึ่งต่อหนึ่งกับเอซของชมรมบาสหลายครั้งแล้วก็ไม่เคยแพ้เลย”
“เอ๋? เก่งขนาดนั้นเลยเหรอ!?”
ยูอิจิตกใจจนตาโต
“คงจะมีเหตุการณ์แบบนั้นจริงๆ ชิโฮะความจำดีหนินะ”
“ฮิฮิ เซย์จังดูเท่มากเลยแหละตอนนั้น”
“งะ-งั้นเหรอ…”
พอถูกฟูจิเสะชมตรงๆ แบบนั้น เซย์จังก็ดูเขินเล็กน้อย น่ารักจังเลย
แบบนี้พอถึงงานแข่งกีฬา ก็จะได้เห็นเซย์จังในลุคที่เท่แบบนั้นล่ะสิ
มันคงจะเป็นเหตุการณ์ที่ดีที่สุดเลยล่ะ
“อาร่า ชิมาดะซังเองก็เก่งกีฬาเหมือนกันสินะคะ? ฉันเองก็เก่งกีฬาเหมือนกันค่ะ”
โทโจอินซังพูดพร้อมยิ้ม
ใช่แล้ว ในต้นฉบับก็เคยบอกเอาไว้ว่าโทโจอินซังเก่งทั้งการเรียนและกีฬา คะแนนสอบทุกครั้งก็ได้ที่หนึ่งแน่นอน แต่เรื่องกีฬานี่ไม่ค่อยได้พูดถึงในต้นฉบับเท่าไหร่
“งั้นโทโจอินซังเองก็เล่นบาสเก่งเหมือนกันสินะ?”
“ใช่ค่ะ ฉันเคยแข่งตัวต่อตัวกับคนในชมรมบาสตอนม.ต้น แต่ก็ไม่เคยแพ้เลยค่ะ”
ว้าว พวกเธอพูดเหมือนกับว่าการที่ยูอิจิและเซย์จังชนะคนในชมรมกีฬาเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเขาที่จะชนะเลย แต่ปกติแล้วมันไม่เป็นแบบนั้นหรอกนะ
การแข่งบาสเกตบอลแบบตัวต่อตัวนั้น ความต่างระหว่างคนที่มีประสบการณ์กับคนที่ไม่มีประสบการณ์มันเยอะมากเลยนะ
“อ่ะ ไม่ใช่ว่าโทโจอินซังไม่ได้อยู่ห้องเรางั้นเหรอ?”
“ใช่แล้ว”
โทโจอินซังมาในช่วงพักกลางวันในห้องนี้ทุกครั้ง แต่จริง ๆ แล้วเธออยู่คนละห้องกับเรา หมายความว่างานแข่งกีฬาที่เป็นการแข่งระหว่างห้อง โทโจอินซังจะเป็นคู่แข่งของพวกเรา
“งานแข่งกีฬาน่าสนุกจังเนอะ”
“ใช่ ฉันรอวันที่จะได้เอาชนะท่านหญิงจอมอวดดีบางคนไม่ไหวแล้วสิ”
“หุหุ ฉันไม่เคยแพ้ในชีวิตเลย และการแข่งกีฬาครั้งนี้ก็คงไม่เปลี่ยนแปลงหรอกค่ะ”
“นั่นก็ไม่แน่หรอก ยังไงก็ต้องแข่งดูก่อนถึงจะรู้”
…เอ๊ะ อะไรเนี่ยสถานการณ์แบบนี้
ไม่คิดเลยว่าเรื่องงานแข่งกีฬาจะทำให้ทั้ง 2 คนนี้เปิดศึกกันโจ่งแจ้งขนาดนี้
แม้แต่ฟูจิเสะที่เริ่มหัวข้อนี้ขึ้นมาเองก็ดูสนุกสนานไปกับเขาด้วย
“ฟุฟุ ฉันกำลังตั้งตารออยู่นะชิเงโมโตะคุง”
“อืม ถ้าห้องเราชนะทั้งผู้ชายและผู้หญิงก็ดีสิ”
“ยูอิจิ ฝั่งผู้ชายอาจเป็นไปได้อยู่นะ แต่ฝั่งผู้หญิงไม่มีทางหรอก เพราะห้องฉันจะชนะ”
“ความมั่นใจเต็มที่เลยนะ แต่ฉันว่าคงเป็นไปไม่ได้หรอก”
“ฟุฟุ คอยดูก็แล้วกันค่ะ”
…เรื่อง “โอโจจามะ” ไม่ใช่การ์ตูนกีฬาแน่ใช่ไหม?
มันเป็นการ์ตูนรักคอเมดี้ไม่ใช่เหรอ?
ทำไมดูเหมือนเซย์จังกับโทโจอินซังถึงมีประกายไฟระหว่างกันขนาดนี้
งานแข่งกีฬาวันพุธนี้ที่กำลังจะถึงในอีก 2 วัน
ตื่นเต้นจังที่จะได้เห็นเซย์จังในลุคที่เท่แบบนั้น
-Facebook Fanpage-
Translarator
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต\
