ออฟคอลแลปกับฟุวะจัง!⑦
พวกผมเดินมุ่งหน้าไปยังสำนักงานเขตของอิมานันจิ แต่ว่าสำนักงานอยู่ใกล้กว่าที่คิดไว้เลยมาถึงในทันที
「ถ้างั้น จะไปถามผู้จัดการที่รับผิดชอบที่นี่ก่อนเพราะงั้นรอสักครู่นะ」
พอฮานะซังพูดแบบนั้นกับผมก็เข้าไปข้างในสำนักงานเขต
หลังจากนั้นไม่กี่นาทีฮานะซังก็ออกมา
「บอกว่าไม่มีปัญหา!」
แล้วพูดแบบนั้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
「แบบนั้นก็ดีแล้วครับ!」
「ถ้าอย่างนั้นจะนำทางให้ไปกันเถอะ!」
「อะเร๊ะ? จะว่าไปแล้วสัมภาระล่ะ…?」
「เอาฝากไว้แล้วเพราะงั้นไม่มีปัญหาหรอก!」
「เร็วจังนะครับ!?」
「แหม ก็แค่ส่งมอบให้เองไม่ขนาดนั้นหรอกนะ?」
พอพูดคุยกันแบบนั้นก็มีคนเข้ามาคุยกับพวกผมที่อยู่ใกล้ๆทางเข้า
「อะร้า คุณใช่ยูกะจังที่อยู่ในข่าวลือหรือเปล่าคะ?」
「อ๊ะ จะขอแนะนำให้รู้จักนะ คนนี้คือมิซึฮะซังผู้จัดการตัวแทนของฉันในสำนักงานเขตนี้」
เป็นผู้จัดการของฮานะซังนั่นเอง
จากที่เห็นให้ความรู้สึกว่าเป็นสาวออฟฟิศมากความสามารถและพี่สาวอายุ30
「อ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ เป็นคนที่ทำอยู่ข้างในชิราฮิเมะ ยูกะ ฮิเมมูระ ยูกิครับ ขอฝากตัวด้วยครับ!」
「ยูกิคุงสินะ ทางนี้ก็ขอฝากตัวด้วยนะ」
「ก่อนที่อุสึโรกิซังจะนำทางมีเรื่องที่อยากถามได้หรือเปล่า?」
「อะไรเหรอครับ?」
「คุณ ปะ เป็นเด็กผู้ชายจริงๆสินะ?」
「เอ๊ะ? ก็ใช่นะครับ?」
「ไม่หรอก จะว่ายังไงดี…คือว่า…รูปร่างของคุณมัน…เนอะ?」
「อ๊ะ」
「อ๊ะ」
「ระ รู้สึกกลัวตัวเองที่มาโดยไม่ตะขิดตะขวงใจแล้วสิ…」
「แต่ฉันคิดว่าเหมาะดีนะ…」
「บอกตรงๆมันเหมาะเกินไปจนสงสัยว่าเป็นเด็กผู้ชายจริงๆหรือเปล่าน่ะ…」
「อุก…พอถูกพูดแบบนั้นแล้วมันก็รู้สึกอายขึ้นมา…」
ผมรู้สึกอายและเอานิ้วจิ้มกับนิ้วของตัวเอง
「(นี่? ผู้จัดการ น่ารักสินะคะ?)」
「(แบบนี้มันผิดกติกาค่ะ)」
「ถ้าอย่างนั้น ฉันยังมีเรื่องที่ต้องทำเพราะงั้นขอตัวเพียงเท่านี้ค่ะ อุสึโรกิซังฝากนำทางด้วยนะคะ」
「ค่ะ!」
「อ๊ะ แล้วก็นะคะ นาโนะจังตอนนี้มีกำหนดสิ้นสุดการไลฟ์เร็วๆนี้ค่ะ เพราะงั้นบางทีอาจจะได้เจอกันก็ได้ค่ะ」
「ถ้าเห็นยูกิคุงเข้าละก็คงจะตื่นเต้นแน่นอนเลยละน้า รุ่นพี่น่ะ」
「นาโนะซังเนี่ย นาโนะซังที่เป็นรุ่นแรกคนนั้นเหรอครับ?」
「ใช่แล้วละ ถึงจะมาในไลฟ์ของยูกิคุงวันนี้แต่ไลฟ์ของตัวเองก็ทำอย่างไม่มีข้อบกพร่องเลยสินะคะ?」
「แทนที่กันนั้นวันนี้บอกว่าจะตัดให้สั้นลงเหลือแค่2ชั่วโมงจ้ะ」
「แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำ2ชั่วโมงแล้วสินะครับ…」
「เอาเถอะก็อย่างที่ว่านั่นละถ้าเจอกันก็ช่วยทักทายหน่อยเด็กคนนั้นเองก็น่าจะดีใจจ้ะ」
「เข้าใจแล้วครับ!」
「ถ้าอย่างนั้นผู้จัดการเองก็พยายามเข้านะคะ」
「เช่นกันนะ?」
「ฮะฮะ ขอบคุณมากค่ะ」
และแล้วคุณผู้จัดการก็เดินไปที่ไหนสักแห่ง
「ถ้างั้นยูกิคุง ก่อนอื่นจะแสดงพื้นที่ไลฟ์ให้ดูเนอะ」
「ครับ!」
ในห้องที่เข้ามาหลังจากพูดแบบนั้นเป็นพื้นที่ที่ตรงกลางกว้างขวาง
ตรงสถานที่ที่มีกล้องมีมอนิเตอร์ขนาดใหญ่3จอถูกจัดเตรียมไว้
「มอนิเตอร์นั่นทำไมถึงมี3จอเหรอครับ」
「เอ่อก็ มี3จอ มอนิเตอร์สำหรับแสดงโมเดล3Dกับแสดงคอมเมนต์ แล้วก็มอนิเตอร์สำหรับเล่นเกมในตอนที่ไลฟ์สตรีมพวกเกมน่ะ」
「ควบคุมยังไงเหรอครับ?」
「ข้างใต้มอนิเตอร์ตรงนั้นเป็นลิ้นชัก แค่ดึงลิ้นชักออกก็จะสามารถใช้เมาส์กับคีย์บอร์ดได้น่ะ」
「โอ้ บ้านของผมเตรียมไว้แค่2จอเองดูท่าจะสะดวกสุดๆเลยนะครับ!」
「ในทางกลับกันมันจำเป็นต้องมีสเป็คคอมค่อนข้างสูงเพราะงั้นถ้าเป็นคอมพิวเตอร์ในบ้านทั่วไปคงจะยากน่ะ」
「อย่างนั้นเหรอครับ?」
「อย่างแรกถึงแม้ว่าแถบคอมเมนต์จะไม่เป็นไร แต่เกมที่ตั้งค่าคุณภาพไว้สูงสุดและแคปเจอร์บันทึกสิ่งนั้น จากนั้นก็คอมที่รับหน้าที่ประมวณผลสิ่งนั้น แถมยังมีโมเดล3Dอีกมันรับภาระหนักมาก! หนักสุดๆเลยนะ」
「ก็จริง อย่างน้อยถ้าไม่มีเครื่องเกมมิ่งก็ดูท่าจะยากสินะครับ…」
「นี่คือเหตุผลที่กลุ่มบริบัทสามารถผลิตไลฟ์และวิดีโอคุณภาพสูงออกมาได้อย่างมั่นคงละนะ อีกอย่างVไลฟ์เองก็ดูเหมือนจะให้ความรู้สึกคล้ายๆกันด้วยนะ?」
「เป็นอย่างนั้นเองสินะครับ…แล้วก็อีกเรื่องที่คิดได้คือถึงแม้จะบอกว่าเป็นกลุ่มบริษัทแต่อุปกรณ์ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ต่างกันมากสินะครับ…」
「ก็จริงอาจจะเป็นอย่างนั้นละนะ แต่แค่ของทางนี้มีของที่ทนทานและประสิทธิภาพที่สมดุลอยู่มากเพราะงั้น ราคาน่าจะค่อนข้างสูงอยู่นะ?」
「อย่างนั้นเหรอครับ?」
「เห็นไมค์นั่นใช่ไหมล่ะ? ดูเหมือนอันนั้น1อันจะราคา1แสนเยนเลยนะ」
「1แสน!? พะ แพงจังนะครับ…」
「พวกเราเองตอนที่ใช้ก็ประหม่าสุดๆเลยละ…」
「ก็คงจะเป็นอย่างนั้นละครับ…」
「เอาละ สำหรับห้องนี้ก็ประมาณนี้ล่ะมั้ง?」
「ถัดไปเป็นอะไรเหรอครับ?」
「ห้องประชุมล่ะมั้ง?」
「มีใครเคยดูหรือเปล่าครับ…?」
「อาจจะพูดตรงๆไม่ได้ล่ะมั้ง? แต่เอาจริงๆก็ไม่ค่อยมีคนมาเยี่ยมชมที่นี่มากนักหรอก…」
「ไม่มากนักเนี่ยเป็นครั้งคราวสินะครับ…แต่ถึงอย่างนั้นก็มีห้องเยอะเลยนะครับ เป็นพื้นที่ไลฟ์ทั้งหมดเลยเหรอครับ?」
「2ใน3ก็คงเป็นอย่างนั้น? ที่เหลือเป็นห้องประชุมแล้วไว้ตัดสินใจทิศทางการไลฟ์ในวันนั้นที่นั่นน่ะ?」
「ฮานะซังด้วยเหรอครับ?」
「ฉันตอนแรกๆก็ใช้บ่อยอยู่ละ」
「ก็หมายความว่าถ้าเป็นตอนนี้คนที่สามารถกำหนดทิศทางการไลฟ์ด้วยตัวเองได้ในระดับหนึ่งไม่ต้องใช้สินะครับ」
「ก็อย่างนั้นแหละ!」
พอกำลังเดินไปห้องอื่น จู่ๆประตูที่อยู่ตรงหน้าก็เปิดออก
「ฟู่…」
「อ๊ะ รุ่นพี่」
「เสียงนี้มัน…หือ? ควรจะเรียกว่าฟุวาริไหม?」
「ไม่ค่ะ เรียกอย่างทุกทีก็ได้นะคะ?」
「ว่าแต่ เด็กน่ารักที่ตรงกับความชอบของเราตรงนั้นเป็นใครน่ะ?」
「เด็กคนนี้เหรอคะ? ยูกะจังละค่ะ!」
「เอ๊ะ?」
「ยินดีที่ได้รู้จักครับ! เป็นคนที่อยู่ข้างในชิราฮิเมะ ยูกะ ฮิเมมูระ ยูกิครับ!」
「ขะ ขอบ คุณ」
「รุ่นพี่น่ารักใช่ไหมล่ะคะ? เป็นเด็กผู้ชายจริงๆนะคะ?」
「เอ๊ะ? จริงเหรอ?」
「จริงๆนะคะ?」
「ผมเป็นผู้ชายนะครับ?」
「ไม่อยากจะเชื่อเลยโนะ…」
「คำพูดติดปากออกมาแล้ว!?」
「เรื่องนั้นมันช่วยไม่ได้หรอกโนะ…」
「เอาเถอะ ก็เข้าใจความรู้สึกอยู่ค่ะ…」
「ทำไมคนที่เห็นถึงแสดงปฏิกิริยาเหมือนกันหมดละครับ!?」
「ก็แบบว่ารูปร่างนั้นมันเห็นเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดานะ?」
「ใช่แล้วนาโนะ…」
「อันนี้ก็แค่ลืมเปลี่ยนชุดเองครับ!」
「ที่จริงแล้วมันก็ไม่ได้แย่ไปซะทีเดียวสักหน่อย!」
「ถึงปากจะปฏิเสธแต่ร่างกายมันซื่อตรงนาโนะ」
「อุก…」
มันก็มีส่วนที่ตัวเองไม่สามารถปฏิเสธได้อยู่จริงๆ
ตั้งแต่เมื่อก่อนก็ไม่ได้เกลียดของน่ารักๆกลับชอบเสียด้วยซ้ำ
พวกตุ๊กตาหมีเมื่อก่อนก็พกไปด้วยอยู่บ่อยๆ
แต่ว่า แต่งหญิงมัน…น่าจะคนละเรื่องกัน
อืม
「เอาเถอะ วันนี้มันมีส่วนที่ช่วยไม่ได้อยู่เยอะอย่าพูดเยอะเกินไปจะกว่า」
「ถ้าเป็นเนื้อหาในไลฟ์นั่นมันก็ช่วยไม่ได้โนะ」
「ถ้าทำอย่างนั้นก็ช่วยได้เยอะเลยครับ…」
「ถ้าอย่างนั้น เรามีกำหนดการหลังจากนี้อีกสักหน่อยเพราะงั้นขอตัวลาเท่านี้โนะ」
「วิธีพูดมันปนกันหมดแล้วนะครับ!?」
「เราเป็นพวกสื่อสารไม่เก่งนาโนะ ถ้าไม่สร้างคาแรคเตอร์มันจะพูดติดๆขัดๆโนะ」
「จะว่าไปแล้วมันก็ใช่」
「เรื่องนั้นดูเหมือนจะเป็นปัญหาใหญ่เลยนะครับ…」
「คาแรคเตอร์ที่แสดงออกได้ของเรามีแค่เซย์โซ นาโนะเพราะงั้นบอกตามตรงว่านอกจากVtuberก็คิดงานอื่นที่ทำได้ไม่ออกแล้วโนะ…」
「「ก็บอกว่ามันปนกันหมดแล้วนะคะ/ครับ!?」」
「หุหุ ตบมุกเหมือนกันสองคนเลยโนะ ถ้างั้นไว้เจอกันนาโนะ」
「รุ่นพี่ก็เหนื่อยหน่อยนะค้า」
「รักษาตัวด้วยนะครับ!」
「 อายุยังไม่ถึงขนาดจะถูกเรียกว่ารุ่นพี่ได้หรอกโนะ…」
นาโนะซังเดินจากไปขณะพึมพำอย่างนั้น
「วันนี้มาช่วยดูไลฟ์ตอนที่ไลฟ์กับยูกิคุงด้วยนะ」
「อ๊ะ หรือว่า…」
「ใช่แล้ว คอมเมนต์ที่พูดว่านาโนะนาโนะนั่นแหละ」
「อย่างนี้นี่เอง…」
หลังจากนั้นก็ดูห้องประชุมเอย ถูกไลฟ์เวอร์คนอื่นพบเข้าจนประสบความลำบากเอย
เกิดอะไรขึ้นน่ะเหรอ?
อย่าถามเลย…ถ้าให้พูดง่ายๆก็สกินชิพแบบต่อเนื่เหมือนฟุวะจังนั่นแหละ…
คนที่อยู่ข้างในตุ๊กตาดิOนีย์จะรู้สึกแบบนี้หรือเปล่านะ…
และพอจบการเที่ยวชมในระดับหนึ่งก็กลับมาที่ทางเข้า
「เท่าที่ดูก็ประมาณนี้ล่ะมั้ง จริงๆแล้วก็ค่อนข้างปกติเลยใช่ไหมล่ะ?」
「ปกติยิ่งกว่าที่คิดอีกนะครับ คิดว่าจะให้ความรู้สึกแบบVtuberมากกว่านี้ซะอีก! แต่ว่าที่อุปกรณ์จะเปลี่ยนไปเล็กน้อยโดยขึ้นอยู่กับห้องทำเอาตกใจเลยครับ」
「เพราะถึงจะทำแบบนั้นในสำนักงานไปมันก็ไร้ความหมายละนะ เพราะเหตุนั้นในอีเว้นต์เลยให้ความรู้สึกแบบVtuberออกมามากกว่า ถ้าไม่รังเกียจก็ลองมาเที่ยวเล่นสักครั้งนะ!」
「ครับ!」
「ถ้าอย่างนั้นกลับสถานีด้วยกันไหม」
「นั่นสินะครับ!」
และแล้วพวกผมก็แยกกันที่สถานีและกลับบ้าน
ถึงจะน่าอายและเหนื่อยแต่ก็สนุกจังแฮะ
