ตอนที่ 689 พลังที่แปลกประหลาด!
ใน ‘สวนผัก’ ติดกับร้านหนังสือ อุณหภูมิสูงเล็กน้อย รู้สึกเหมือนอยู่ในห้องซาวน่า หญิงสาวตัวดำถอดเสื้อกันหนาวใส่แค่เสื้อแขนสั้นตัวหนึ่งเท่านั้น แต่กลับยังมีเหงื่อไหลเหมือนเดิม
ตอนที่โจวเจ๋อเดินเข้ามา หญิงสาวตัวดำกำลังดึงคอเสื้อของตัวเอง ใช้พัดพัดเข้าไปข้างใน ถึงแม้จะรู้ว่าโจวเจ๋อเดินเข้ามา เธอก็ไม่ได้สำรวมอะไร ชีวิตที่ไม่มีร่องอกลึก ไม่มีอะไรต้องกลัว
โจวเจ๋อไม่ใช่คนขี้หนาว แต่ขี้ร้อน เดิมทีเขาอยากพูดว่าทำไมร้อนขนาดนี้ แต่ไม่ช้าก็เข้าใจ ก่อนหน้านี้ดอกไม้สีเหลืองดอกน้อยๆ บนเถาวัลย์เหล่านี้ ได้ดูดควันขาวเข้าไป และส่งผ่านเข้าไปยังใต้ดินโดยมีเดดพูลเป็นตัวนำแน่นอน ตามคำพูดของนักพรตเฒ่า ต่อไปร้านหนังสือไม่ต้องติดตั้งอุปกรณ์ดับเพลิงอะไรเลย
“คุณมาทำอะไร” หญิงสาวตัวดำมองโจวเจ๋อ
“ผมอยากฟื้นฟูแขนของผมกลับมา”
“อ้อ ได้”
“ผมอยากให้เร็วหน่อย”
“เร็วแค่ไหน”
“ตอนเช้าวันพรุ่งนี้ ผมอยากให้มันงอกออกมาเลย”
“ได้” ยังคงตอบอย่างรวดเร็วและรวบรัดมาก
โจวเจ๋อก็ไม่ได้ลีลา พูดตามตรงว่า “อย่างนั้นเริ่มตอนนี้เลย”
“ฉันยังพูดไม่จบ”
“ต้องการพูดเรื่องเงื่อนไขเหรอ”
“ฉันมีสิทธิ์พูดเงื่อนไขอะไรกับคุณ ฉันเป็นคนรักตัวกลัวตาย และชีวิตของฉันก็อยู่ในกำมือของคุณ คุณยกย่องฉันเกินไปแล้ว ฉันไม่กล้าทำเรื่องที่มีความเสี่ยงสูงอย่างนั้นหรอกค่ะ”
“อย่างนั้นคืออะไร”
“ถ้าอยากให้ช่วยรีบฟื้นฟูให้คุณ สามารถทำได้ค่ะ แต่ถ้าจับคุณลงไปปลูก แล้วให้เมล็ดเกิดการเติบโตในร่างกายของคุณ มันช้าเกินไป ไม่มีทางทำสำเร็จภายในเวลาที่คุณต้องการได้เลย”
“อย่างนั้นบอกวิธีทำมา”
“วิธีทำก็คือ ต้องให้ลูกชายบุญธรรมของคุณตัดแขนข้างหนึ่งของเขาออกมา แล้วปลูกถ่ายอวัยวะไปที่ร่างกายของคุณ ไม่ว่าอย่างไรแขนของเขาเป็นของที่มีอยู่แล้ว และไม่ต้องกังวลว่าจะถูกขจัดออก นอกจากนี้แขนของเขาได้ผลดีกว่าการใช้แขนของพืชแน่นอน ถ้าหากฉันเดาไม่ผิด คุณอยากได้แขนคืนเร็วขนาดนี้ ก็เพื่อรอการต่อสู้ที่กำลังจะมาถึงใช่ไหม”
“แขนของเขา” โจวเจ๋อมองไปที่เดดพูล
เดดพูลยังคงโผล่ศีรษะอยู่บนพื้นเหมือนเดิม แม้แต่ตอนที่โจวเจ๋อกับหญิงสาวตัวดำพูดคุยกัน เขาก็ยังหลับตาไม่พูดเหมือนเดิม ราวกับว่าทั้งหมดไม่ความเกี่ยวข้องกับตัวเอง
“คุณคงไม่รังเกียจใช่ไหม ก็เหมือนกับเทคนิคการโคลนนิ่งมนุษย์ มันมีมูลค่ามหาศาล สามารถนำมาใช้ตอนที่ดำเนินการปลูกถ่ายอวัยวะ อันที่จริง ฉันกลัวว่าคุณจะกังวลว่าเขาจะใช้โอกาสนี้เข้าสิงร่างคุณ”
“คุณคิดว่าผมจำเป็นต้องกังวลไหม” ไม่ใช่การย้อนถาม แต่กำลังถามจริงๆ
หญิงสาวตัวดำส่ายหน้า มองโจวเจ๋อ “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ฉันไม่ใช่พยาธิที่อยู่ในท้องของเขานะ เหอะๆ”
“มาเถอะ ต้องเตรียมตัวอะไรบ้าง”
“คุณช่างตรงไปตรงมาจริงๆ” หญิงสาวตัวดำเอ่ยชม
โจวเจ๋อก็ไม่อธิบาย ไม่ใช่เพราะความตรงไปตรงมาอะไร แต่เรื่องของการสิงร่าง ช่วงนี้ตัวเขาประสบพบเจอมามากเกินไป เรื่องที่หลี่ซิ่วเฉิงทำไม่สำเร็จ เขาไม่เชื่อว่าเดดพูลจะทำได้ ถ้าหากเดดพูลคิดเป็นอื่นจริง ภูเขาไท่ซานที่อยู่ในส่วนลึกของจิตวิญญาณเขาสามารถบดขยี้ได้มากพอ
แน่นอนว่า สิ่งเหล่านี้ไม่ควรพูดมากเกินไป และยิ่งไม่ต้องไปต่อรองราคา จิตใจคนเรา กลัวมากที่สุดก็คือการลองใจ
“ต้องขุดหลุมก่อน” หญิงสาวตัวดำเข็นเก้าอี้รถเข็นที่อยู่ใต้ร่างตัวเองมาถึงตรงหน้าเดดพูล ยื่นมือตบศีรษะของเดดพูลเบาๆ พลางเอ่ยว่า “ขุดหลุมให้หน่อย”
‘ครืน!’ พื้นดินที่อยู่ตรงหน้าพังทลายลงมา ปรากฏหลุมหลุมหนึ่ง
“ถ้าหากคุณรู้สึกว่าเสื้อผ้าของตัวเองแพงมาก สามารถถอดเสื้อผ้าให้เปลือยเปล่าก่อนแล้วค่อยเข้าไปนั่งในหลุม จากนั้นค่อยเชิญคนที่อยู่ข้างนอกพวกนั้นมาคอยเฝ้าอยู่ข้างๆ ถ้าหาก ฉันแค่พูดว่าถ้าหาก ถ้าหากเขาคิดจะกลืนคุณจริงๆ พูดตามจริงนะ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองจะห้ามเขาไหม คุณก็รู้ดี ผู้หญิงเพื่อความรักแล้ว มักจะตาบอด นี่คือคำพูดที่คุณยายเคยพูดกับฉัน ฉันจำเก็บใส่ใจมาตลอด”
โจวเจ๋อส่ายหน้า ไม่บอกคนอื่นให้มาคอยคุ้มกันอยู่ข้างๆ เดินเข้าไปในหลุมโดยตรง นั่งขัดสมาธิ จากนั้นเอ่ยว่า“เริ่มเถอะ”
หญิงสาวตัวดำตบมือ โน้มตัวหยิบดินจากข้างใต้รถเข็นของตัวเองอย่างยากลำบากอยู่บ้าง แล้วโปรยไปทางโจวเจ๋อเหมือนกำลังทำพิธีเซ่นไหว้บูชาโบราณบางอย่าง เหมือนชาวนาจัดแท่นบูชาเพื่อให้ฝนตกต้องตามฤดูกาลในหมู่บ้านก่อนการเพาะปลูกในฤดูใบไม้ผลิ
“ไปสิ พ่อของนายเรียกนายแล้ว” หญิงสาวตัวดำพูดกับเดดพูล
เดดพูลไม่ลืมตาเหมือนเดิม สภาพของเขาในตอนนี้ จริงๆ แล้วลืมตาหรือไม่ก็ไม่เป็นไร เถาวัลย์ที่อยู่ใต้ดิน กระทั่งพืชที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นดวงตาของเขา และเป็นหูของเขา ตอนที่ฟังก์ชันบางอย่างไม่ถูกใช้งาน จะไม่พูดว่าค่อยๆ เสื่อมถอย จริงๆ แล้วถือว่าถูกตัวเองลืมไปอย่างช้าๆ
การสืบทอดของมนุษย์ในยุคดึกดำบรรพ์ ความเร็วของการวิ่งเร็วพอๆ กับเสือดาว แต่มาดูตอนนี้อีกที…
ด้วยเหตุนี้การลืมตา จึงค่อยๆ กลายเป็นประเพณีและมารยาททางสังคมที่เดดพูลใช้แสดงความเคารพอย่างหนึ่ง อย่างเช่น โจวเจ๋อกลับมาตอนกลางวันแล้วมาที่นี่เป็นที่แรก เขาได้ลืมตา ทั้งยังพยักหน้าให้โจวเจ๋อ ถือว่าเป็นการแสดงความเคารพ
เดดพูลเริ่มดำลงไปช้าๆ เข้าสู่ใต้ดิน ถูกดินที่อยู่โดยรอบปกคลุม จากนั้นเติมเต็มอย่างช้าๆ โจวเจ๋อนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงนั้นต่อไป ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
หญิงสาวตัวดำเอามือเท้าคางมองอยู่ข้างๆ ด้านนอกหิมะเริ่มตก แต่ที่นี่กลับอบอุ่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิ เถาวัลย์แต่ละเส้นมุดออกมาจากชั้นดินข้างกายโจวเจ๋อ พวกมันเลื้อยขึ้นมาบนตัวของโจวเจ๋ออย่างระมัดระวัง และส่วนใหญ่มารวมตัวกันตรงแขนข้างนั้นที่เหลืออยู่ของโจวเจ๋อ
พวกมันเริ่มวนเวียนด้วยความอ่อนโยนเป็นอย่ามาก ภายในหลุม เริ่มมีของเหลวที่มีกลิ่นความสดใหม่ลอยฟุ้งปรากฏขึ้น แล้วค่อยๆ ก่อตัวกลายเป็นแอ่งน้ำเล็กๆ ของเหลวสีเขียวนี้ โจวเจ๋อไม่รู้ว่าคืออะไร บางทีอาจจะเป็นตัวบำรุง หรือไม่ก็เป็นเถาวัลย์เหล่านี้ หรือไม่อาจจะเป็นสารคัดหลั่ง…ในตัวของเดดพูล เหนียว แต่กลิ่นไม่เหม็น ถ้าหากเวลานี้หลับตาอยู่ สามารถจิตนาการว่าตัวเองนอนอยู่ในทะเลดอกไม้ได้อย่างสิ้นเชิง
“โอ๊ย…” แขนเริ่มเจ็บเป็นระยะ เหมือนปากของยุงแต่ละตัวกัดผิวหนังของเขา จากนั้นค่อยๆ ขยายออกไป ครั้งที่แล้วที่เจอฮวาหูเตียวในถ้ำ โจวเจ๋อได้ผ่านประสบการณ์เช่นนี้มาบ้าง ครั้งนั้นหนักหน่วงกว่า แต่ครั้งนี้กลับนุ่มนวล ราวกับว่าเป็นลูกชายของเขาจริงๆ กลัวว่าพ่อของตัวเองจะรู้สึกเจ็บ
คัน คันมาก มือกระดูกขาวส่งความรู้สึกเสียวปลาบเข้ามาเป็นระยะ ประหนึ่งว่ามาจากส่วนลึกสุดของกระดูกขาว รู้สึกคันสุดๆ จากก้นบึ้งของจิตใจ!
มุมปากของโจวเจ๋อเริ่มกระตุกโดยไม่รู้ตัว ผิวหนังตามร่างกายสั่นสองสามทีเป็นระยะ เขากำลังอดทน ไม่ว่าอย่างไรถึงแม้ไม่มีคนอื่น ‘คอยมอง’ อยู่ข้างๆ แต่ถ้าตัวเขาสบายจนร้องออกมา ตัวเขาเองยังรู้สึกว่าน่าอับอายขายขี้หน้าสุดๆ!
ความเหนียวแต่ละชั้นเริ่มปกคลุมมือกระดูกของโจวเจ๋อ พร้อมกันนั้นยังมีกิ่งก้านสีเขียว พวกมันเหมือนหลอดเลือดที่ครอบคลุมขึ้นมาใหม่อีกครั้ง จากนั้นของเหลวสีเขียวที่อยู่ในแอ่งน้ำใต้ร่างจึงถูกดูดขึ้นมา กิ่งก้านสีเขียวเหล่านี้เริ่มขยับตัว เลือดเนื้อ หลอดเลือด ผิวหนัง เริ่มเกิดใหม่ขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด หรือควรเรียกว่า ‘การซ่อมแซม’ น่าจะเหมาะสมกว่า
หญิงสาวตัวดำคอยจับตาดูความเปลี่ยนแปลงและการพัฒนาอยู่ตรงนี้ตลอดเวลา จนกระทั่งตอนนี้ยังไม่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดใดๆ
ในความเป็นจริง วิธีแบบนี้มีไม่กี่คนที่สามารถใช้ได้ หนึ่งเป็นเพราะลักษณะพิเศษของเดดพูล มันเป็นสื่อกลางที่เหมาะสมที่สุด สองคือร่างกายของโจวเจ๋อถึงแม้จะเสียหาย แต่คุณภาพดีมาก ดังนั้นจึงต้านทานไหว
หากเปลี่ยนเป็นคนธรรมดาทั่วไป ความมหัศจรรย์อย่างการที่ได้เห็นกระดูกมีเลือดเนื้อขึ้นมา เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้
มือกระดูกสีขาวจั๊วะเริ่มมีเลือดเนื้อปกคลุมอย่างช้าๆ โจวเจ๋อกำหมัดเบาๆ ไม่รู้สึกลนลานอีกแล้ว เขาสามารถสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิของเลือดเนื้อ เพียงแต่มือยังคงเปราะบางอยู่บ้าง และยังเป็นเนื้ออ่อนอยู่ เหมือนผิวของเด็กทารกแรกเกิด นุ่มนิ่มไม่หยาบกร้านเลยสักนิด ก้นบึ้งของหัวใจรู้สึกใจหดหู่ใจอยู่บ้าง ถุงมือเหล็กของมือกระดูกขาวที่ตนเองจินตนาการไว้ หรือไม่ก็เจาะรูมือกระดูกขาวของตัวเองทำเป็นขลุ่ยเป่าตอนเย็นแบบนั้น ไม่สามารถเป็นไปได้แล้วใช่ไหม
มือกระดูกขาวฟื้นฟูเสร็จเรียบร้อย แต่นี่เป็นเพียงการสาธิตเล็กๆ ต่อไปนี้ ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดคือการเกิดใหม่ของแขนที่ขาดข้างนั้น!
ถ้าหากเป็นคนธรรมดาเช่นพนักงานในโรงงาน เนื่องจากทำงานไม่เหมาะสมเป็นผลทำให้นิ้วหรือฝ่ามือหรือส่วนต่างๆ ของร่างกายถูกตัดขาด ถ้าหากสามารถดูแลรักษาส่วนที่โดนตัดขาดได้อย่างเหมาะสม ส่งไปยังโรงพยาบาลที่เข้าเกณฑ์ ยังมีความน่าจะเป็นสูงมากที่จะต่อคืนได้สำเร็จ แต่หลังจากนี้อาจจะทำงานละเอียดไม่ได้อีก แต่อย่างน้อยก็ลดความไม่สะดวกในการใช้ชีวิตได้มากพอ
ทนายอันและคนอื่นๆ ตอนแรกใช่ว่าจะไม่ได้คิดถึงข้อนี้ แต่ตอนนั้นแขนข้างนั้นของโจวเจ๋อถูกพระขี้เรื้อนดึงไปจากนั้นจึงถูกฟ้าผ่าเละตุ้มเป๊ะไปพร้อมกับเขา
“เตรียมพร้อมหรือยัง ต่อจากนี้อาจจะเจ็บเล็กน้อย” หญิงสาวตัวดำพูดอย่างสะใจอยู่ข้างๆ “ปวดแสดงว่าไม่โล่ง โล่งแล้วจะไม่ปวด”
โจวเจ๋อไร้ซึ่งการตอบสนอง หญิงสาวตัวดำดูเหมือนจะติดใจ รู้สึกว่าเวลานี้ถ้าไม่หาความมีตัวตนของตัวเองคงเสียดายแย่ จึงพูดต่อว่า “ทางเข้าตอนแรกแคบ ต่อไปก็จะเดินสะดวก เดินไปสิบกว่าก้าว ก็จะเจอความสดใส”
เถาวัลย์ที่ห่อหุ้มมือกระดูกขาวของโจวเจ๋อแต่เดิมเริ่มถอยออก เกิดดอกไม้สีม่วงรอบหลุม ดูสวยงามแปลกตา ดินที่อยู่ด้านหลังของโจวเจ๋อเริ่มขยับ ศีรษะของเดดพูลโผล่ออกมาจากข้างในอย่างช้าๆ เขายังคงหลับตาเหมือนเดิม ค่อยๆ โผล่ไปด้านหลังของโจวเจ๋อ
ดินแถบนี้เหมือนเป็นสระน้ำของเขา และเขา ก็คือปลาคาร์ปที่ว่ายไปมาอยู่ในสระน้ำแห่งนี้อย่างสบาย เขามาแล้วเขากางมือออก ปลายนิ้วชี้ไปที่ต้นคอของโจวเจ๋อ โจวเจ๋อเหมือจะสัมผัสได้ แต่ไม่หันหลังกลับ เพียงแต่เอ่ยว่า “คมบังวะ” (สวัสดีตอนเย็น)
เดดพูลตัวสั่น เขาค่อยๆ ลืมตา ดวงตาสดใส ยิ้มมุมปากเล็กน้อย เขาที่ชอบยิ้มอย่างคนชื่อกลับเต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้งมากกว่าแต่ก่อน เขาทำปากขมุบขมิบสองสามทีแล้วตอบว่า “คมบังวะ…” จากนั้นเขาลังเลเล็กน้อย แต่ยังเสริมอีกหนึ่งคำ “โอโต้ซัง” (พ่อ)
……………………………………………………………………….
