ตอนที่ 457 ความสุขเปี่ยมล้น(2)
ตอนที่ 457 ความสุขเปี่ยมล้น(2)
“ปิงชิง นอกจากห้องปรุงยาของคุณ อย่างอื่นถูกย้ายไปหมดแล้วน่ะ”
เซี่ยปิงชิงได้ยินแบบนี้ แววตาก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจ
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย พวกเราแค่ย้ายพวกยากับอุปกรณ์การแพทย์นิดหน่อยก็เรียบร้อยแล้ว”
พูดจบหล่อนก็หันมองเซี่ยปิงหรุ่ยกับฉินมู่หลานแล้วกล่าวว่า “พวกเธอสองคนคุ้นเคยกับยาดีนี่ มาช่วยฉันขนของพวกนี้แล้วกัน”
ฉินมู่หลานกับเซี่ยปิงหรุ่ยก็รีบช่วยกันขนย้าย
อีกด้านหนึ่ง หลังจากฟู่ซวี่ตงทราบว่าหรูฮวนคลอดก่อนกำหนด เขาจึงรีบกลับมาทันที เมื่อมาถึงก็รีบตรงไปที่โรงพยาบาล
“หรูฮวน คุณไม่เป็นไรนะ”
ช่วงสองวันนี้เสิ่นหรูฮวนฟื้นตัวได้ค่อนข้างดี เพียงแต่ทางครอบครัวรู้สึกว่าเด็กคลอดก่อนกำหนดหลายวัน จึงอยากให้พวกเขาสองแม่ลูกอยู่โรงพยาบาลต่ออีกสักสองวันเพื่อสังเกตอาการก่อน วันนี้หล่อนจึงยังอยู่โรงพยาบาล มองฟู่ซวี่ตงที่อยู่ตรงหน้าประตูห้องพักฟื้นด้วยความแปลกใจก่อนจะเอ่ยถามขึ้น “คุณมาได้ยังไงคะ ไหนบอกว่ากลับวันที่ยี่สิบสี่ไม่ใช่เหรอ”
เมื่อเห็นใบหน้าดูแดงมีเลือดฝาดของเสิ่นหรูฮวนที่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นอะไรแล้ว ฟู่ซวี่ตงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“ผมได้ยินว่าคุณคลอดก่อนกำหนด ก็เลยรีบกลับมาก่อน”
ตอนแรกเสิ่นหรูฮวนดีใจมากที่ฟู่ซวี่ตงกลับมา แต่หลังจากได้ยินเรื่องคลอดก่อนกำหนด สีหน้าจึงมืดมนลงทันที “ที่ฉันคลอดก่อนกำหนดก็เป็นเพราะแม่ของคุณนั่นแหละ”
ฟู่ซวี่ตงเคยได้ยินเรื่องมาบ้างแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น เมื่อเห็นเสิ่นหรูฮวนพูดขึ้นมา จึงรีบเอ่ยถามทันที “หรูฮวน เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ?”
เสิ่นหรูฮวนไม่ช่วยปิดบังอยู่แล้ว เล่าตามตรงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น หลังจากนั้นก็หล่าวว่า “นายจะจัดการเรื่องนี้ยังไง?”
แววตาของฟู่ซวี่ตงมืดมนลง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร หลังจากเสิ่นหรูฮวนยื่นมือไปสะกิดเขาหนึ่งครั้ง เขาก็เพิ่งได้สติกลับมา “หรูฮวน เรื่องนี้ผมจะคิดบัญชีให้คุณแน่นอน”
เมื่อเห็นสีหน้าฟู่ซวี่ตงดูจริงจังมาก เสิ่นหรูฮวนจึงยกยิ้มแล้วพยักหน้า จากนั้นก็กล่าวว่า “ได้ ฉันเชื่อคุณค่ะ”
ในตอนนั้นเองหล่อนก็นึกขึ้นได้ว่าฟู่ซวี่ตงยังไม่ได้ถามถึงลูกเลยสักครั้ง “ทำไมคุณถึงไม่ไปดูลูกล่ะ ฉันคลอดมาอย่างลำบากเลยนะ”
ฟู่ซวี่ตงกุมมือของเสิ่นหรูฮวนเอาไว้ด้วยสีหน้าสงสาร ก่อนจะพูดขึ้น “หรูฮวน ลำบากคุณแล้ว”
“อื้ม ก็ลำบากจริงนั่นแหละ”
เมื่อนึกถึงเรื่องน่าตกใจในตอนนั้น เสิ่นหรูฮวนก็ยังรู้สึกกลัวอยู่ “จริงสิซวี่ตง ครั้งนี้ต้องขอบคุณมู่หลานอีกแล้วนะ ตอนแรกฉันคิดว่าคงไม่มีแรงคลอดลูกแล้ว แต่พอมู่หลานมา แรงใจฉันก็มาทันทีเลย”
“ได้ ถึงเวลาเราค่อยไปขอบคุณพี่สะใภ้อย่างเป็นทางการกัน”
และในตอนนี้เขาก็อดถามไม่ได้ “ลูกล่ะ ผมเพิ่งเห็นว่าลูกไม่ได้อยู่ที่นี่”
เสิ่นหรูฮวนได้ยินแบบนี้ ก็อดจ้องมองฟู่ซวี่ตงไม่ได้ พลางบอกกล่าว “สายตาคุณนี่ยังไงนะ ลูกก็อยู่นี่ไง”
พูดจบก็เริ่มขยับดึงผ้าห่มลงเพื่อให้ฟูซวี่ตงได้เห็นใบหน้าน้อย ๆ ของลูกชาย
ฟู่ซวี่ตงจึงได้เห็นว่าลูกน้อยกำลังนอนอยู่ข้าง ๆ เสิ่นหรูฮวน เพียงแต่ก่อนหน้านี้โดนผ้าคลุมเอาไว้อยู่ เขาจึงไม่ทันได้สังเกต
ทันทีที่เห็นเด็ก ฟู่ซวี่ตงก็ได้แต่รู้สึกว่ามันน่าทึ่งมาก ที่แท้ความผูกพันทางสายเลือดมันเป็นแบบนี้นี่เอง เขารู้สึกว่าหัวใจแทบละลายไปหมด
แต่เมื่อเห็นว่าลูกกำลังหลับ ฟู่ซวี่ตงจึงไม่อุ้มเขา ด้วยความกลัวว่าจะทำให้ลูกตื่น
ในตอนนั้นเอง ถงทิงผิงก็ถืออาหารกลับมาแล้ว เมื่อเห็นฟู่ซวี่ตง สีหน้าก็แปลกใจนิดหน่อย ก่อนจะเอ่ยถาม “ซวี่ตง เธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“แม่ครับ ผมเพิ่งกลับมา”
เมื่อเห็นว่าลูกเขยดูเหนื่อย จึงรู้ได้ทันทีว่าเขาคงรีบร้อนกลับมา ถงทิงผิงจึงไม่พูดอะไรมาก เพียงแค่ถาม “กินข้าวหรือยัง?”
ฟู่ซวี่ตงส่ายหัวด้วยความสัตย์จริง
“ถ้าอย่างนั้นพวกเธอสองคนมากินข้าวกันก่อน เดี๋ยวแม่ไปเอาข้าวมาเพิ่ม”
ฟู่ซวี่ตงลุกขึ้นยืนแล้วเตรียมตัวจะเดินออกไปแทน เพียงแต่ถงทิงผิงเร็วกว่ามาก รีบออกไปทันที เมื่อคิดว่าหรูฮวนยังไม่ได้กินข้าว เขาจึงรีบวางอาหารลงบนโต๊ะทันที
“เอาล่ะซวี่ตง มานั่งกินข้าวก่อนกันเถอะ เดี๋ยวแม่จะรีบกลับมา”
ขณะทางฝั่งฟู่ซวี่ตงกลับมาก่อนกำหนด ฉินมู่หลานที่ทราบว่าเสิ่นหรูฮวนกับลูกออกจากโรงพยาบาลแล้วก็วางแผนจะไปเยี่ยมที่บ้านตระกูลเสิ่นอีกครั้ง เพราะการคลอดลูกนั้นเป็นเรื่องอันตรายต่อร่างกายมาก
หลังจากฉินมู่หลานไปถึงบ้านตระกูลเสิ่น ฟู่ซวี่ตงก็มาเปิดประตู เมื่อเห็นฉินมู่หลานแล้วก็ดีใจมาก
“พี่สะใภ้ คุณมาได้ยังไงครับ”
“ฉันเอาซุปไก่มาให้หรูฮวนนิด ๆ หน่อย ๆ แล้วก็มาเยี่ยมว่าหล่อนกับลูกเป็นยังไงบ้าง”
“ครับ เชิญเข้ามาเลย”
เสิ่นหรูฮวนเห็นฉินมู่หลานมา สีหน้าก็ดูดีใจ “มู่หลาน ทำไมเธอถึงว่างมาที่นี่ล่ะ รีบเข้ามานั่งก่อน”
ฉินมู่หลานยิ้มแล้วนั่งลง จากนั้นก็ยื่นกระติกน้ำร้อนไปให้ “นี่เป็นของที่แม่ฉันทำให้เป็นพิเศษ ตอนออกมาก็เลยให้ฉันเอามาฝาก”
“ขอบคุณน้าซูมากนะ”
เสิ่นหรูฮวนรับซุปไก่ไปแล้วก็ยิ้มพลางพูดต่อ
ฟู่ซวี่ตงเดินเข้ามารับไป ก่อนจะเทซุปลงในถ้วยให้เสิ่นหรูฮวนอย่างระมัดระวัง
ฉินมู่หลานที่นั่งอยู่อีกด้านในตอนแรกไม่มีปฏิกิริยาอะไร แต่เมื่อได้กลิ่นซุปไก่ คิ้วก็ขมวดขึ้นนิดหน่อย ไม่รู่ว่าเป็นเพราะซุปไก่หรือไม่ที่ทำให้เธอรู้สึกว่าซุปวันนี้ดูมันเลี่ยนเกินไปหน่อย “หรูฮวน ซุปไก่นี่อร่อยดีไหม ฉันว่ามันเลี่ยนเกินไป ไม่ดื่มก็ไม่เป็นไรนะ”
เสิ่นหรูฮวนเหลือบมองฉินมู่หลานด้วยความสงสัยพลางบอกกล่าว “ไม่นะ ฉันรู้สึกว่าซุปของคุณน้าอร่อยมากเลย ซดคล่องคอสดชื่นมาก”
เมื่อเห็นเสิ่นหรูฮวนพูดแบบนั้น ฉินมู่หลานจึงไม่ขัดอะไร และมองไปที่ฟู่ซวี่ตงแล้วเอ่ยถามขึ้นแทน “ซวี่ตง พ่อแม่นายมาดูลูกบ้างไหม?”
ฟู่ซวี่ตงดึงสีหน้ายิ้มแหยพลางส่ายหัว แล้วกล่าว “ไม่ครับ หลังจากแม่ผมรู้ว่าหรูฮวนกับลูกปลอดภัยดี ก็ไม่ได้รู้สึกผิดอีกต่อไป ไม่พูดอะไรถึงหรูฮวนเลย นอกจากนี้ยังบอกให้พวกเราอย่าเก็บมาใส่ใจด้วย”
ก่อนหน้านี้เขาทราบมานานแล้วว่าพ่อแม่เป็นคนแปลก แต่ในตอนนี้จิตใจของเขาได้ชาชินไปแล้ว เพราะแบบนี้ เขาจึงได้ตัดสินใจแล้วด้วย “ต่อไปผมก็จะไม่ไปบ้านตระกูลฟู่แล้วเหมือนกัน หรูฮวนอยู่ที่ไหน ผมจะอยู่ที่นั่น”
นี่เป็นเรื่องในบ้านของซวี่ตง ดังนั้นหลังจากฉินมู่หลานถามไปนิดหน่อยก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มอีก จะทำอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับพวกฟู่ซวี่ตงและเสิ่นหรูฮวนเอง ดังนั้นหลังจากเธอตรวจชีพจรให้เสิ่นหรูฮวนกับลูกชายอีกครั้งเรียบร้อยแล้ว จึงขอตัวกลับไป
เมื่อมู่หลานกลับถึงบ้าน ซูหว่านอี๋ก็รีบถาม “เป็นยังไงบ้างมู่หลาน หรูฮวนได้ดื่มซุปไก่นั่นหรือเปล่า?”
“ดื่มเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี แม่ยังมีอีกชามเหลือให้ลูกด้วยนะ ลูกรีบมาดื่มเร็ว”
หลังจากฉินมู่หลานนั่งลง ซูหว่านอี๋ก็นำซุปไก่มาวางเสิร์ฟให้เธอ เพียงแต่เมื่อได้กลิ่นซุปไก่ตีขึ้นมา ฉินมู่หลานก็รู้สึกว่ามันเลี่ยนนิดหน่อย นอกจากนี้ยังมีอาการคลื่นไส้เล็กน้อย “แหวะ…แม่คะ ซุปไก่นี่มันเยิ้มเกินไปแล้ว หนูว่าหนูคงกินไม่ได้”
ซูหว่านอี๋ขมวดคิ้วแล้วกล่าว “ไม่มีทาง แม่เฉือนมันไก่ทิ้งหมดแล้วนะ ไม่มีทางมันเยิ้มแน่นอน”
แต่เมื่อเห็นสีหน้าของลูกสาวดูรังเกียจ หล่อนก็เอ่ยถามอย่างมีความสุข “มู่หลาน ลูก…ลูกท้องเหรอ?”
………………………………………………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
น้ำยาพี่หลี่ดีจริงๆ ผ่านไปไม่นานมู่หลานก็จะมีน้องให้เด็กแฝดแล้ว
ไหหม่า(海馬)
