เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 994 ไม่… เจ้าทำได้

บทที่ 994 ไม่… เจ้าทำได้

บทที่ 994 ไม่… เจ้าทำได้

“ถ้าเราติดตามพี่ซูต่อไป เราจะมีชีวิตที่ดีอย่างแน่นอน!” เผี่ยวตวนเตียวกล่าว น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจ

น่าแปลกที่เจียวซือกุนไม่ได้โต้แย้ง เขาพยักหน้าเห็นด้วยอย่างลึกซึ้ง

ทั้งสองรีบเลือกผู้หญิงที่ถูกใจ เผี่ยวตวนเตียวเลือกผู้หญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่และดูมีเสน่ห์ช่ำชองมากกว่า

เจียวซือกุนเลือกหญิงสาวตัวเล็กที่ดูบอบบาง

ซูอันจ้องมองพวกเขา ในที่สุดเขาก็รู้ว่าทำไมเผี่ยวตวนเตียวจึงมักปวดหลังและรอบดวงตาคล้ำดำ

สำหรับเจียวซือกุน ถึงแม้ว่าจะดูเย็นชา แต่กลับชมชอบสาวน้อยที่ดูใสซื่อ

ผู้ดูแลหอคณิกายิ้มให้เขา “สุภาพบุรุษสองคนได้ตัดสินใจเลือกแล้ว ท่านต้องการผู้หญิงคนไหน นายน้อยซู?”

ซูอันโบกมือและพูดว่า “เด็กเท่านั้นที่ต้องเลือก ส่วนข้าเหมาทั้งหมด”

เผี่ยวตวนเตียวและเจียวซือกุนต่างก็ตกใจ พี่ซูของพวกเขานี้เป็นพี่ใหญ่จริง ๆ พวกเขาคงไม่มีวันเลียนแบบอีกฝ่ายได้

ผู้ดูแลตกใจ “ท่าน… ต้องการทั้งหมดเลยเหรอ?”

ซูอันหรี่ตาลง “มีปัญหาหรือเปล่า?”

“ไม่เลย!” ผู้ดูแลพูดพร้อมกับหัวเราะ “ข้าแค่กังวลเกี่ยวกับร่างกายของท่าน นายน้อย ท่อนเหล็กที่หล่อหลอมมาจากเนื้อหนังไม่สามารถทนอยู่ได้นานขนาดนั้น!”

เผี่ยวตวนเตียวและเจียวซือกุนดูเศร้าโศกทั้งคู่ “ผู้ดูแล ข้าคิดว่าเจ้าควรกังวลแทนสาว ๆ ของเจ้ามากกว่า”

ทั้งคู่จำภาพเดียวกันได้อย่างติดตา

บัดซบ! เมื่อไรข้าจะลืมมันได้!

ทั้งสองรีบพาหญิงที่เลือกไปที่ห้องของตนเอง พวกเขาไม่ต้องการที่จะมองซูอันให้นึกถึงภาพนั้นอีกต่อไป

ซูอันถูกล้อมรอบด้วยบรรดาสาวงาม เขาเอนหลังอย่างสบายใจและสนุกกับตัวเองในขณะที่สาว ๆ ที่น่ารักกำลังรับใช้เขา มันเหมือนสวรรค์บนดิน!

ในขณะเดียวกัน หญิงสาวสวยคนหนึ่งซึ่งกำลังเฝ้าดูจากภายในห้องใกล้ ๆ กระทืบเท้าด้วยความโกรธ “ไอ้บ้านี่! มีข้าแล้วยังไม่พออีกเหรอ?”

ซูอันเพลิดเพลินกับการนวดที่สาว ๆ ปรนนิบัติให้เขาอย่างเต็มที่ ทุกเซลล์ในร่างกายร่ำร้องออกมาด้วยความปีติยินดี

เฮ้อ… สาว ๆ ในโลกนี้ดีกว่าโลกก่อนของข้าเยอะเลย พวกนางทั้งหมดพูดจานุ่มนวลและใจดี มีความสามารถในหลาย ๆ ด้าน ผู้หญิงจากโลกก่อนหน้าคงไม่เต็มใจที่จะเอาอกเอาใจเขาแบบนี้

ขณะที่เขากำลังเพลิดเพลินกับตัวเอง จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่ามีผู้หญิงมาเอาใจเขาน้อยลงเรื่อย ๆ และห้องก็ดูเย็นลงกว่าเดิมมาก

“ฮะ? ทำไมพวกเจ้าถึงหยุดนวดข้าล่ะ?” ซูอันอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง เขาเห็นหญิงสาวสวยยืนอยู่ที่ทางเข้า ชุดสีชมพูโอบรับส่วนโค้งของนางอย่างสมบูรณ์แบบ หน้าอกของนางเต็มด้านหน้าของชุด ที่น่าทึ่งยิ่งกว่านั้นคือ เรียวขาที่เพรียวบางภายใต้ความโปร่งของเนื้อผ้า ชุดนี้เปรียบเสมือนชั้นหยกที่ส่องประกายระยิบระยับ ช่วยเพิ่มความนุ่มนวลให้กับผิวของนาง

แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามองนาง แต่ซูอันก็ยังรู้สึกหายใจไม่ออก ยุคนี้เสรีกว่าจีนโบราณมาก แต่การแต่งตัวแบบนี้ก็ยังถือว่ากล้าหาญและใจถึงพอสมควร

อย่างไรก็ตาม นางไม่ได้ดูเป็นหญิงชั้นต่ำเลย ความเย้ายวนนี้ดูเหมือนจะมาจากธรรมชาติของนาง

รอยยิ้มที่จริงใจแผ่กระจายไปทั่วใบหน้าของซูอัน “ฮัวเล่ย เจ้ามาช้าจัง”

ชิวฮัวเล่ยหัวเราะคิกคัก “ถ้าข้ามาเร็วกว่านี้ ข้าอาจจะไม่ได้เห็นนายน้อยซูกำลังเพลิดเพลินอยู่”

เสียงของนางนุ่มนวลและไพเราะ แต่คะแนนความโกรธแค้นที่หลั่งไหลมาอย่างต่อเนื่องขัดแย้งกับความรู้สึกที่แสดงออกภายนอกอย่างแน่นอน

—

ท่านยั่วยุ ชิวฮัวเล่ยสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +223… +223… +223…

—

ซูอันพูดไม่ออก เจ้าไม่ได้อยู่ในหอสุขนิรันดร์มาก่อนเหรอ? เจ้าควรรู้ไว้ว่าสาว ๆ พวกนี้น่าสงสาร! ข้าแค่ช่วยพวกนางทำธุรกิจ เพื่อช่วยให้ชีวิตพวกนางง่ายขึ้นนิดหน่อย ทำไมเจ้าต้องอารมณ์เสียด้วย?

แน่นอน เขาไม่ได้โง่พอที่จะพูดออกมา เขากลับพูดว่า “เจ้าอย่าเข้าใจผิด! ข้าต้องการพบเจ้าเร็ว ๆ ต่างหาก!”

“เจ้าอยากพบข้า แต่สุดท้ายเจ้ากลับถูกห้อมล้อมไปด้วยผู้หญิงเหล่านี้?” ชิวฮัวเล่ยยังคงยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่ให้ความรู้สึกถึงสัญญาณอันตราย

ซูอันเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “เจ้ากำลังตัดสินข้าจากสิ่งที่เห็นเท่านั้น เจ้าไม่รู้ว่าข้าคิดมากแค่ไหน! ข้านั่งรอตั้งนานแต่เจ้าไม่ออกมาพบข้า ข้าไม่มีทางติดต่อเจ้าได้ จึงจงใจทำให้เจ้าหึงจนออกมาเร็ว ๆ อย่างไรล่ะ!”

“หืม? ใครจะหึงเจ้า?” ชิวฮัวเล่ยกล่าวด้วยความโกรธ ใบหน้าของนางแดงก่ำ

ซูอันฉวยโอกาสนี้ใช้วิชาเทพยุทธ์กลืนสวรรค์ดึงนางเข้าสู่อ้อมแขนของเขา

หากจักรพรรดิแห่งราชวงศ์ซางรู้ว่าเขาใช้ทักษะที่ทรงพลังที่สุดในลักษณะนี้ อาจจะโกรธมากจนรีบกระโดดออกมาจากโลงศพทันที!

“เจ้าจะทำอะไร? ปล่อยข้านะ!” ชิวฮัวเล่ยดิ้นรนตามสัญชาตญาณ

ซูอันไม่สนใจ เขาจูบนางอย่างเต็มที่

“อืม…!”

ร่างกายของชิวฮัวเล่ยแข็งทื่อ แต่ค่อย ๆ ผ่อนคลายลงเรื่อย ๆ

ครู่ต่อมานางนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้และผลักเขาออกไปอย่างรวดเร็ว “เมื่อกี้… เจ้าจูบผู้หญิงพวกนั้นมาหรือเปล่า?”

“ไม่มีทาง ข้าแค่บอกให้พวกนางนวดให้” ซูอันมองตานาง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรักใคร่ “เจ้าเป็นคนเดียวที่ข้าจะจูบในสถานที่แบบนี้”

“เจ้าก็ดีแต่ปากหวานนั่นแหละ!” ชิวฮัวเล่ยกล่าวด้วยความรำคาญ อย่างไรก็ตามความสุขปรากฏชัดเจนบนใบหน้าของนางชัดเจน

ซูอันถอนหายใจ เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้พยายามทำตัวเหมือนนางมารร้าย แต่ความไร้เดียงสาของนางนั้นชัดเจน

เขาโอบกอดสาวงามน่าหลงใหลคนนี้ไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน “ฮัวเล่ย ข้าโชคดีจริง ๆ ที่ได้พบเจ้าอีกครั้ง”

ชิวฮัวเล่ยรู้สึกใจสั่น นางชอบฟังคำหวานพวกนี้ นางซุกใบหน้าเบา ๆ กับหน้าอกเขาและพูดว่า “ข้าก็เหมือนกัน”

ทั้งสองกอดกัน เพลิดเพลินกับช่วงเวลาแห่งความสุขที่หาได้ยาก

หลังจากนั้นไม่นาน ใบหน้าของชิวฮัวเล่ยก็แดงก่ำ ดวงตาของนางอ่อนเชื่อม “เจ้าเป็นชายที่น่ากลัว…”

ใบหน้าที่งดงามและเสียงที่เย้ายวนของเจ้าเพียงพอที่จะทำให้นักบวชเสียการควบคุมตัวเอง นับประสาอะไรกับข้า!

แรงกดลงบนท้องที่ชิวฮัวเล่ยรู้สึกได้เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ใบหน้าของนางแดงยิ่งขึ้นไปอีก

คอของซูอันแห้ง เขาถอนหายใจและกล่าวว่า “ฮัวเล่ย ใครก็ตามที่กอดเจ้าแบบนี้และยังคงนิ่งอยู่ ไม่นับว่าเป็นผู้ชายที่แท้จริง”

“เจ้าช่างปากหวานนัก” ชิวฮัวเล่ยหงุดหงิดขึ้นมา นางลุกขึ้นยืน “เจ้าควรเรียกผู้หญิงเหล่านั้นกลับมาบรรเทาความกระหาย ข้าจะไม่โกรธ”

นางกำลังจะจากไป แต่ซูอันดึงนางกลับมา “สาวงามทั้งหมดรวมกันไม่สามารถเทียบกับเศษส่วนของเจ้าได้!”

ชิวฮัวเล่ยรู้สึกยินดี อย่างไรก็ตาม นางรู้สึกตัวอย่างรวดเร็ว “ไม่มีทาง! เจ้าก็รู้ว่าข้าบ่มเพาะวิธีพิเศษ ดังนั้นข้าไม่สามารถ…”

ซูอันตัดบทก่อนที่นางจะพูดจบ “ไม่ เจ้าทำได้”

ขณะที่เขาพูด เขาดึงมือเล็กที่นุ่มนวลของนางลงต่ำ

ชิวฮัวเล่ยจำได้ทันทีว่าเคยช่วยเขาอย่างไรในครั้งสุดท้ายที่นางอยู่ที่บ้านของเขา

อย่างไรก็ตาม นางก็เริ่มมีอารมณ์เช่นกัน นางอยากรู้เรื่องพวกนี้เป็นธรรมดา และนางก็ต้องการเอาใจผู้ชายที่นางรักด้วย แม้จะมีการต่อต้านในช่วงแรก แต่นางก็ยื่นมือลงไปช่วยเขา

“มันวิเศษมาก… มันใหญ่ขึ้นเร็วขนาดได้นี้ได้อย่างไร”

“ข้าทำเจ้าเจ็บหรือเปล่า?”

“เจ้าจะไม่ทำให้หน้าข้าเปื้อนเหมือนครั้งที่แล้วใช่ไหม?”