The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1091 ความสุขของการประชุม ความโศกเศร้าจากการพรากจากกัน

ตอนที่1,091 ความสุขของการประชุม ความโศกเศร้าจากการพรากจากกัน
เจียนเอ๋อได้รับรางวัลของนางและหลู่ปิงนั้นก็มีชะตากรรมของนางเอง
รถม้ามุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกออกเดินทางอย่างรวดเร็วและหยุดตอนกลางดึกหลังจากผ่านไป 3 วัน เมื่อพวกเขามาถึงเนินเขา คนขับรถม้าบอกนางว่า “ข้าผู้ต่ำต้อยคนนี้สามารถส่งท่านฮูหยินข้ามภูเขานี้ และไม่สามารถเดินทางต่อไปได้ ข้าต้องกลับไปแล้ว อีกด้านหนึ่งของภูเขามีเมืองเล็ก ๆ สามารถเช่ารถม้าคันอื่นได้ ผู้ต่ำต้อยคน นี้จะช่วยท่านฮูหยินเช่ารถม้า ท่านฮูหยินสามารถเดินทางต่อได้ขอรับ”
หลู่ปิงพยักหน้าไม่พูดอะไรเลยเพียงมองขึ้นไปบนภูเขาสูงนี้ตรงหน้านางรู้สึกอายนิดหน่อย นางรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ความไม่สบายใจนี้ไม่ได้มาจากภูเขา แต่โรคซับซ้อนอยู่ข้างหลังนางซึ่งไม่ได้ถูกทำลาย
สิ่งเดียวที่นางกังวลคือตระกูลหลู่กำลังตามล่าแม้ว่าจะไม่มีการเคลื่อนไหวมากนักหลังจากผ่านไปสามวัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีการเคลื่อนไหวในภายหลัง จากเมืองหลวงไปยังมณฑลจี่อัน อย่างเร็วที่สุดจะใช้เวลาครึ่งเดือน ระยะเวลานานเกินไป นางลอบถอนใจ ครึ่งเดือนมีเวลามากพอที่จะทำหลายสิ่งหลายอย่าง
“รีบไปอย่างรวดเร็ว! ” นางปล่อยม่านรถม้าและสั่งคนขับรถว่า “ถนนบนภูเขานั้นไม่ง่ายต่อการเดินทาง เราควรจัดลำดับความปลอดภัยให้ดี แม้ว่าเราจะรีบเร่งก็ไม่มีประเด็นใดที่จะมาถึงจุดนี้”
คนขับรถม้าตอบด้วยความกระตือรือร้นและให้ความมั่นใจกับนางว่า “ไม่ต้องกังวล ท่านฮูหยิน ถึงแม้ว่าถนนบนภูเขาจะไม่สะดวกในการเดินทาง แต่คนขับรถม้าผู้นี้เดินทางบนเส้นทางนี้หลายครั้ง ไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นภูเขานี้เป็นถนนที่ต้องผ่านเมื่อมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก หลาย ๆ คนได้เดินทางไปบนนั้น และถนนถูกรถม้าเหยียบอยู่แล้วจนกว่ามันราบมาก ไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น” หลังจากเขาพูดสิ่งนี้ เขากระตุ้นม้าให้เริ่มปีนเขา
หลู่ปิงนั่งอยู่ในรถม้าและรู้สึกกังวลมากขึ้นนางดึงม่านรถม้าเปิดออกและมองไปด้านหลัง ไม่มีการเคลื่อนไหวพิเศษบนเส้นทางเล็ก ๆ ที่คดเคี้ยว และมีเพียงนกอินทรีที่จะบินหนีเป็นครั้งคราว นางจ้องมองมาระยะหนึ่งแล้วก็รู้สึกตกใจ
นางไม่มองอีกต่อไปกลับไปที่ด้านในรถเพื่อพักผ่อน พยายามอย่างดีที่สุดที่จะสงบลง ถนนที่ขึ้นไปบนภูเขานั้นอยู่บนทางลาดชัน และรถม้าก็เอนหลังเล็กน้อย หลู่ปิงพิงด้านหลังของรถม้า นางกำกระเป๋าใบใหญ่ของนางไว้แน่น คิดว่าสำหรับชีวิตของนาง ตั้งแต่นี้ไปนางต้องพึ่งพาสิ่งที่นางเก็บในกระเป๋า และเงินซึ่งไม่ถือว่ามากนัก
แม้ว่านางจะเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลหลู่นางก็ไม่ได้รับความโปรดปราน ยิ่งกว่านั้นนางมีเงื่อนไขที่ซ่อนเร้นตลอดหลายปีที่ผ่านมา ดังนั้นครอบครัวจึงไม่สนใจนาง เงินสงเคราะห์รายเดือนของนางยังคงได้รับ แต่เงินเหล่านั้นยังไม่เพียงพอที่จะให้รางวัลแก่บ่าวรับใช้ และนางไม่สามารถประหยัดได้มาก ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นางเก็บได้เพียง 300 เหรียญเงิน และมอบส่วนหนึ่งให้กับเจียนเอ๋อเพื่อใช้ชีวิตต่อไป สิ่งที่นางสามารถนำออกมาได้ในตอนนี้ก็คือตั๋วแลกเงินจำนวนหนึ่งซึ่งมีมูลค่ามากกว่า 100 เหรียญเงิน และเงินสองสามเหรียญที่แตกเป็นเงินย่อย แต่นางหวังว่ามณฑลจี่อันจะสามารถจัดหาสถานที่ให้นางได้ นางได้ยินว่าคุณชายเหรินยังคงอยู่ที่นั่น ถึงแม้ว่านางไม่ได้ไปที่มณฑลจี่อันเนื่องจากยังมีคุณชายตระกูลเหรินอยู่ที่นั่น มันเป็นเพียงความปรารถนาที่จะเติบโตขึ้นภายในนาง
โดยไม่รู้ว่าหลู่ปิงคิดถึงเหรินซีเต๋าแต่นางไม่รู้เพราะการแต่งงานของซวนเทียนเก้อ พี่น้องสองคนก็อยู่ในรถม้าและรีบกลับมาให้เร็วที่สุด คนขับรถม้าของตระกูลเหรินได้กระตุ้นรถม้าด้วยความเร็วที่เร็วที่สุดแล้ว และม้าตัวใหญ่ 2 ตัวที่ลากรถนั้นได้รับการเลี้ยงดูเป็นพิเศษในคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่านเพื่อใช้กับเจ้านายสองคนนี้ แต่แม้ว่ามันจะเป็นเช่นนี้ ซีเฟิงก็ยังรู้สึกว่าความเร็วช้าเกินไป นางบ่นตลอดเวลา “ด้วยความเร็วนี้ เมื่อเราไปถึงเมืองหลวง เทียนเก้อก็คงใกล้ถึงกูซูแล้ว”
เหรินซีเต๋าแสดงรอยยิ้มที่มีความสุข“มันไม่แย่ขนาดนั้นเจ้าคิดว่าเมืองหลวงใกล้กับกูซูงั้นหรือ ? แต่เมื่อนับวัน องค์หญิงหวู่หยางน่าจะออกจากเมืองหลวงไปแล้ว และเรามาช้าไปเพียงก้าวเดียว กลับไปที่เมืองหลวงกันก่อน แล้วหาข้อมูล ! หากเจ้าปล่อยไปไม่ได้ เราสามารถตามไปที่ภาคใต้ได้ใต้ ขบวนแต่งงานจะไม่เดินทางอย่างเร็วมาก หากเราใช้ม้าเร็ว เราอาจสามารถติดตามได้”
เหรินซีเฟิงดูไม่มีความสุขและบ่นกับพี่ชายของนางว่า “มันเป็นความผิดของท่านพี่ที่ยืนยันที่จะพาข้าไปบนเขาเพื่อล่าสัตว์ ถ้าเราสามารถออกเดินทางพร้อมกับฟู่หรงได้ เราจะไปได้ทันเวลาสำหรับงานแต่งงานของเทียนเก้อ”
“ทำไมเจ้าถึงโทษข้าตอนนี้? ” เหรินซีเต๋ารู้สึกผิด “ไม่ใช่เจ้าที่ยืนยันที่จะไปไม่ใช่หรือ ? เจ้าทะเลาะกับข้าตลอดสองวันถ้าข้าไม่พาเจ้าไป เจ้าจะฉีกข้าใช่หรือไม่ ? ”
เหรินซีเฟิงพูดอย่างเงียบๆและลดศีรษะลงเงียบๆ ถนนบนภูเขาเป็นหลุมเป็นบ่อ แต่เมื่อพวกเขาข้ามภูเขานี้ไปก็จะเป็นถนนเรียบ และพวกเขาจะไปถึงเมืองหลวงภายในสามวัน เมื่อนางคิดถึงสิ่งนี้ อารมณ์ของนางก็ดีขึ้น นางถามเหรินซีเต๋าว่า “ท่านพี่ ข้าควรจะให้สินเดิมอะไรแก่เทียนเก้อ” หลังจากพูดอย่างนี้ นางถอนหายใจเบา ๆ “เฮ้อ ข้าไม่รู้ว่าเราจะสามารถไปทันงานแต่งของนางหรือไม่ ทำไมเราไม่กลับไปที่เมืองหลวงก่อนแล้วมุ่งหน้าไปภาคใต้ ! ”
เหรินซีเต๋าหัวเราะเยาะนาง“เพียงแค่ตอนนี้เจ้ายังครุ่นคิดถึงการเพิ่มสินสอดของนาง หากเจ้าไม่กลับไปที่เมืองหลวง เจ้าจะให้อะไร เจ้ากำลังจะซื้อของบางอย่างเพื่อมอบให้นาง ? มันจะไม่เหมาะสมที่จะเป็นของสะสมที่บ้าน”
”นั่นเป็นความจริง”ซีเฟิงเริ่มคำนวณสิ่งที่ดี ๆ ทั่วไปที่คฤหาสน์ปิงหน่าน และเมื่อนางคำนวณ นางพูดว่า “ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าท่านพ่อให้อะไร”
“มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ให้อะไรเลย! นั่นคือการแต่งงานขององค์หญิง คฤหาสน์ของเรามีความสัมพันธ์ที่ดีกับพระราชวังเหวินซวน ท่านพ่อไม่เพียงแต่จะให้ของกำนัล แต่คุณค่าของของกำนัลก็จะมีค่าอย่างแน่นอน” ในขณะที่เหรินซีเต๋าตอบน้องสาวของเขา เขาดึงม่านเปิดออกเพื่อดูทิวทัศน์ด้านนอก อย่างไรก็ตามเขาได้ยินเสียงของกีบจังหวะที่กำลังจะมาถึงอย่างรวดเร็ว รถม้าเร็วและผ่านรถม้าของพวกเขาในไม่เกิน 30 ก้าว
เขาไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้นี่เป็นเส้นทางภูเขาที่ต้องข้ามเมื่อมุ่งไปทางตะวันตกจากเมืองหลวง มีคนจำนวนมากที่เข้ามาในเส้นทางนี้ ดังนั้นการเผชิญหน้ากับรถม้าหนึ่งหรือสองคันเป็นเรื่องปกติ มันเป็นเพียงเมื่อเขามองพวกมันจนถึงจุดหนึ่ง คนขับชะลอตัวลงและเตือนพวกเขาว่า “นายน้อย ถนนข้างหน้าแคบ และเรากำลังขับรถม้าสองตัว เราไม่สามารถหลีกเลี่ยงปัญหานี้ได้ เราต้องดำเนินการอย่างระมัดระวังขอรับ”
เจ้านายสองคนในรถม้าไม่มีความเห็นใดๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ เพียงว่าเมื่อพวกเขาหันหลัง พวกเขาก็พบกับรถม้า เหรินซีเต๋าที่ได้ยินมาก่อนหน้านี้ มันเป็นรถม้าธรรมดามากอาจเป็นรถม้าเช่า เขาไม่ได้กังวลเกินไปเพียงเตือนให้คนขับระมัดระวัง และทำอย่างดีที่สุดเพื่อหลีกทางให้อีกฝ่าย เพื่อให้รถม้าที่ดูบอบบางมากจะไม่สูญเสียฐานราก และตกจากหน้าผา
รถม้าของตระกูลเรินใช้ความคิดริเริ่มที่จะย้ายไปด้านนอกซึ่งจะอยู่ข้างจากขอบหน้าผาคนขับรถม้าตรงข้ามแสดงความขอบคุณต่อคนขับรถม้าของตระกูลเหริน เมื่อรถสองคันผ่านกัน มันก็ทำได้อย่างปลอดภัยและสงบสุข แต่โดยไม่คาดคิดในเวลานี้ในทิศทางที่รถม้าของตระกูลเหรินกำลังมุ่งหน้าเข้าไปมีสัญญาณของการเคลื่อนไหวในทันใด มันเป็นเสียงของกีบนับไม่ถ้วน นี่ทำให้นกในภูเขากลัว พวกมันบินหนี
เหรินซีเต๋าได้ยินจากเสียงว่ามีม้าอย่างน้อย10 ตัว ไม่มีเสียงล้อ ดังนั้นคงมีคนขี่ม้าแต่ละตัว เขาคิดว่ามันแปลกและมองกลับไปที่รถม้าที่พวกเขาเพิ่งผ่านไป และเห็นว่าภายในรถม้ามีฮูหยินผิวคล้ำที่ดึงผ้าม่านของนางกลับมาด้วยความกังวล เห็นได้ชัดว่านางเคยได้ยินเสียงของกีบม้า และนางก็ยังใส่ใจอย่างมาก เหรินซีเต๋าถึงกับได้ยินว่านางรีบเร่งที่คนขับพูดว่า “เร็ว ! ไปเร็ว ๆ ! เร็วขึ้นอีก ! ”
มันเป็นประโยคที่ทำให้เหรินซีเต๋าตกใจมาก!ทำไมเขาถึงคุ้นหูกับน้ำเสียงนี้ สำหรับเขาที่ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับผู้หญิง เขาคุ้นเคยกับเสียงของผู้หญิง 2 คน คนหนึ่งเป็นมารดาของเขาเอง คนหนึ่งเป็นน้องสาวของเขาเอง แต่ทันใดนั้นก็มีวันหนึ่งที่เขาจำเสียงของผู้หญิงอีกคนได้ แม้ว่าพวกเขาจะพูดกันเพียงไม่กี่ประโยคเท่านั้น แต่เขาก็ยังไม่ลืมมันแม้แต่ตอนนี้
เขาตะโกนบอกคนขับด้วยการสะท้อนว่า“หยุด ! ” จากนั้นมองที่ฮูหยินผิวคล้ำที่น่าประหลาดใจ บังเอิญว่าฮูหยินยังได้ยินเขาตะโกนหยุดและมองไปในทิศทางของเขาด้วยความประหลาดใจ พวกเขาสบตากันและพวกเขาก็ประหลาดใจในสายตาของกันและกัน
หลู่ปิงทำให้ใบหน้าของนางคล้ำและทำผมมวยซึ่งปกติแล้วจะใช้โดยผู้หญิงที่มีอายุมากกว่าถ้าคนที่ไม่รู้จักนางเหลือบมาในทิศทางของนาง นางก็คงจะเป็นคนปกติ แม้ว่านางจะดูดี แต่นางก็ไม่ได้น่าดึงดูดนักเนื่องจากผิวคล้ำของนาง แต่เหรินซีเต๋านั้นแตกต่างกัน เขาถูกดึงดูดโดยหลู่ปิง เมื่อเขาอยู่ในเมืองหลวง เหรินซีเฟิงบังคับให้เขาไปที่มณฑลจี่อันเพื่อตัดความสัมพันธ์ระหว่างเขาและตระกูลหลู่ ฤดูร้อนมาถึงในขณะที่เขาอาศัยอยู่ในมณฑลจี่อัน แต่เขาค้นพบว่าเขาไม่สามารถลบหลู่ปิงออกจากความคิดของเขาได้ ไอลีนโนเวล
ด้วยเหตุนี้เหรินซีเต๋าจึงสามารถรับรู้ว่าเป็นหลู่ปิงได้ทันทีและหลู่ปิงก็จำเหรินซีเต๋าได้
แต่พวกเขาจะทำอย่างไรข้างหลังพวกผู้ติดตามจากตระกูลหลู่มาถึงแล้ว คนเหล่านี้ถูกส่งโดยหลู่ซ่งและมีมากกว่าสิบคน ครึ่งหนึ่งเป็นยามลับจากคฤหาสน์ตระกูลหลู่ และอีกครึ่งเป็นยามลับที่หลู่ซ่งจ้างมาด้วยเงินเพื่อจับหลู่ปิง ตระกูลหลู่ใช้เงินเป็นจำนวนมาก ในความเป็นจริงเพื่อป้องกันไม่ให้หลู่ปิงหนีไปได้ พวกเขาได้ทำข้อตกลงพิเศษเพื่อไล่ล่าบนเส้นทางภูเขานี้ ด้านหนึ่งเป็นกำแพงภูเขา อีกฝั่งเป็นหน้าผา หลู่ปิงคงไม่มีที่ไหนให้วิ่ง
เมื่อเห็นคนจำนวนมากและม้าเข้ามาใกล้หลู่ปิงก็เกร็งเพราะรู้ว่านางจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ได้ นางเชื่ออย่างแน่นอนว่าคนเหล่านี้จะไม่ทำอันตรายนางเพราะตระกูลหลู่ยังต้องการคนที่มีชีวิตอยู่เพื่อทำให้ตระกูลหลู่เจริญรุ่งเรือง แต่นางก็ไม่เต็มใจที่จะกลายเป็นตัวเบี้ยหมากรุกของตระกูลหลู่ ในช่วงเวลาที่สำคัญนี้นางต้องตัดสินใจอย่างรวดเร็ว
นางไม่คิดว่าจะได้พบกับเหรินซีเต๋าที่นี่นางมองไปที่คนที่มองนางด้วย และไม่รู้เหตุผลว่าทำไมหัวใจของนางก็เริ่มเต้นแรง ความรู้สึกที่นางไม่เคยรู้สึกมาก่อนจะพองตัวขึ้นจนนางไม่สามารถระบุความรู้สึกได้ มันค่อนข้างตื่นเต้นเล็กน้อยเหมือนกับความปิติยินดีในการพบกัน แต่ก็เสียใจที่ต้องจากกัน ผู้ไล่ตามมาถึง และหลู่ปิงละสายตาของนางออกไปจากเหรินซีเต๋าด้วยความไม่เต็มใจ ลงจากรถม้าโดยไม่ถูกขอร้อง จากนั้นนางก็ได้ยินคนที่อยู่ด้านหน้ากลุ่มพูดเสียงดัง “คุณหนูคนโต ใบหน้าของเจ้า เรายังสามารถจดจำได้ กลับไป ! ท่านใต้เท้ารออยู่ที่คฤหาสน์ ได้โปรดอย่าให้เราลงมือ ซึ่งจะเป็นการดูหมิ่นเกินไป”
ด้วยคำพูดเหล่านี้เหรินซีเฟิงก็ตอบโต้ด้วยพูดด้วยความประหลาดใจ “บุตรสาวของเสนาบดี ? หลู่ปิงจริง ๆ ด้วยรึ ? ” หลังจากนางพูดสิ่งนี้นางก็ไปที่หน้าต่างเพื่อดู
เหรินซีเต๋าถูกบีบข้างๆ นาง และตัดสินใจยืนขึ้น และลงจากรถม้า เหรินซีเฟิงกลายเป็นกังวล “ท่านพี่ ! ทำไมท่านพี่ถึงลงไป สิ่งนี้ไม่เกี่ยวกับเรา เรายังต้องกลับไปที่เมืองหลวงอย่างรวดเร็ว ! ”
ผู้ไล่ตามก็สังเกตเห็นรถม้าคันนี้เมื่อเห็นว่าแผ่นโลหะที่แขวนอยู่ด้านนอกรถม้านั้นมีคำว่า “เหริน” เขียนอยู่ บางคนยอมรับว่ามันเป็นรถม้าคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่าน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ทำให้เกิดปัญหา
แต่ในขณะนี้เหรินซีเต๋าได้ลงรถม้าแล้วเดินตรงไปที่หลู่ปิงเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะมา หลู่ปิงก็ตกตะลึงและนางก็ถอยกลับไปสองสามก้าว เมื่อเหรินซีเต๋าหยุด ทั้งสองก็อยู่ห่างกันห้าหรือหกก้าว เมื่อเห็นหลู่ปิงส่ายหน้าพร้อมด้วยน้ำตา ถึงแม้ว่าจะทาหน้าสีดำก็ไม่สามารถปกปิดรูปร่างที่สวยงามของนางได้อีกต่อไป สิ่งนี้ทำให้เหรินซีเต๋าต้องจดจำความประหลาดใจเล็กน้อยในจิตใจของเขา เมื่อเขาเห็นหลูปิงครั้งแรกในคฤหาสน์ของตระกูลหลู่
แต่หลู่ปิงเกลียดใบหน้าของนางเองนางมองไปที่เหรินซีเต๋า จากนั้นมองที่ผู้ไล่ล่าเหล่านั้น จากนั้นนางก็หัวเราะทันที และหัวเราะด้วยท่าทางโศกเศร้า นางพูดว่า “ตั้งแต่ข้าเกิดมา ข้าเป็นเบี้ยหมากรุกของตระกูลหลู่ ไม่มีวันไหนที่ตระกูลหลู่ปฏิบัติต่อข้าด้วยความจริงใจ ขณะนี้พวกเขากำลังบังคับให้ข้าทำในสิ่งที่ข้าไม่ต้องการและแต่งงานกับคนที่ข้าไม่อยากแต่ง ใบหน้าของข้าถูกสาป ชีวิตของข้าก็ถูกสาปเช่นกัน เนื่องจากเป็นเช่นนี้ ข้าจะคืนชีวิตให้กับตระกูลหลู่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปโลกนี้จะไม่มีหลู่ปิง” หลังจากพูดแบบนี้นางมองไปที่เหรินซีเต๋า อ้าปากของนาง ดูเหมือนว่านางจะมีอะไรจะพูด แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้
เหรินซีเต๋าเห็นน้ำตาของหลู่ปิงไหลออกมาและเมื่อเขาต้องเข้าไปหาและเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของนาง เขาเห็นว่าบนใบหน้าของผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามเขาแสดงความมุ่งมั่นออกมา นางกระโดดขึ้นอย่างแรงและทิศทางที่นางกระโดดเป็นทิศทางของหน้าผาที่สูงชัน