บทที่ 277 เมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น?
โม่จวินเจ๋อที่เข้าใจสายตาของเพื่อนร่วมสำนัก มุมปากกระตุกโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่ได้อธิบายอะไร เพียงแต่อุ้มเจ้าตัวน้อยแล้วหันหลังจากไป
สัตว์วิญญาณตัวน้อยน่าจะรับรู้ได้ถึงลมหายใจของชายชราในร่างของเขา ถึงได้พูดแบบนั้น
“แล้วตาของข้าล่ะ?”
สัตว์วิญญาณตัวน้อยที่ดูจริงจังและเป็นผู้ใหญ่ กลายเป็นเด็กขี้แยซุกอยู่ในอ้อมกอดของโม่จวินเจ๋อ ร้องไห้อย่างน่าสงสาร ผู้คนที่ผ่านไปมาต่างมองเขาด้วยสายตาที่มีความหมายลึกซึ้ง
“ลูกศิษย์ เจ้ากลับปิดบังอาจารย์แอบไปมีลูกเสียได้ ตั้งสามขวบแล้วด้วย!”
แม้เล่อเหอจะมีสีหน้าตกใจ แต่ในดวงตาเต็มไปด้วยความสมน้ำหน้า เขาเห็นได้ชัดว่าเจ้าตัวน้อยในอ้อมกอดของโม่จวินเจ๋อไม่ใช่มนุษย์ แต่จุดนี้ไม่ได้ส่งผลต่อการล้อเลียนลูกศิษย์ของเขา
“ท่านบรรพจารย์ ข้าได้ยินลูกสัตว์ตัวนี้เรียกโม่จวินเจ๋อว่าตาเมื่อครู่นะ”
ลูกศิษย์ที่เดินผ่านมาแก้คำพูดของเล่อเหอ
เล่อเหอหัวเราะดังลั่น
โม่จวินเจ๋อ “…”
“หลิงเยว่ล่ะขอรับ?”
เล่อเหอชี้ไปที่กระโจมด้านหลัง เมื่อครู่เขารีบไปตามหลิงเยว่มาเพราะกลัวว่านางจะถูกดูดพลังและชีวิตจนหมด ผลปรากฏว่าตรวจดูทั่วแล้ว พบว่าร่างกายของนางไม่มีอาการผิดปกติใด ๆ สาเหตุที่เป็นลมไปกลับเป็นเพราะหลับไปเฉย ๆ!
ไม่น่าเชื่อ
เล่อเหอที่รู้สึกอัศจรรย์ใจมาถึงหน้าศพของร่างแยกจอมปีศาจที่ถูกแทงจนเป็นรู
เขาชี้ไปที่ศพ แล้วชี้ไปที่ลูกศิษย์โดยรอบ เขาจำได้ว่าก่อนจากไปบอกให้มัดไว้ ไม่ใช่ให้เอามาแทงจนเป็นแบบนี้!
“เป็นหลานของอาจารย์โม่ที่ทำ… ก็คือศิษย์หลานของท่านนั่นแหละ…”
เล่อเหออึ้งไปในทันที
ดีนัก! ไม่น่าเชื่อเลยว่าเป็นศิษย์หลานของเขา เก่งมากจริง ๆ ดูสิว่าลงมือได้อย่างคล่องแคล่ว ดาบแรกก็โดนหัวใจพอดี มีแววเป็นนักฆ่าได้เลยทีเดียว!
เล่อเหอจุดไฟเผาศพร่างแยกจอมปีศาจนั้นทิ้ง
โม่จวินเจ๋อที่อุ้มหลานชายของตัวเองมาถึงกระโจม มื่อเห็นหลิงเยว่ที่กำลังหลับอยู่ สีหน้าก็อ่อนโยนลง
“ท่านแม่!”
สัตว์วิญญาณกระโดดออกจากอ้อมกอดของโม่จวินเจ๋อ จากนั้นก็ปีนขึ้นเตียงอย่างเบามือ ตาและน้องสาวไม่อยู่แล้ว แต่เขายังมีแม่อยู่
โม่จวินเจ๋อนั่งอยู่ที่ขอบเตียง กอดหลิงเยว่ไว้แน่น น้ำตาของเขาไหลออกมา พลางคลุมผ้าห่มให้เจ้าตัวน้อย จากนั้นก็ลูบหัวเบา ๆ “นอนเถอะ”
สำหรับเรื่องของชายชราและเด็กน้อยเทพพฤกษา เขารู้สึกเสียใจมาก
หากตอนนั้นเขาแข็งแกร่งพอ คงไม่จำเป็นต้องให้พวกเขา…
โม่จวินเจ๋อกำหมัดแน่น ถึงแม้ครั้งนี้จะข้ามขอบเขตจินตานขั้นปลายไปถึงขอบเขตปฐมวิญญาณขั้นปลายได้ แต่นั่นยังไม่เพียงพอ แค่ร่างแยกตนเดียวก็บีบเขาให้ตายได้อย่างง่ายดาย หากในอนาคตเจอกับราชาปีศาจตัวจริง…
เมื่อคิดได้ดังนั้น โม่จวินเจ๋อจึงนั่งลงกับพื้นเพื่อฝึกบำเพ็ญทันที
เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองมีลูกชายเพิ่มมาอีกคน รู้สึกยังไงกัน?
หลิงเยว่ไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไงดี แต่ถ้าเป็นลูกสัตว์ที่น่ารักขนาดนี้ ผิวพรรณเนียนละเอียดเหมือนหยกแกะสลัก ตากลมโตสีอำพันจ้องมาพร้อมรอยยิ้มสดใสดั่งแสงอาทิตย์ แก้มป่องนุ่มมีรอยบุ๋มลึกทั้งสองข้าง ปากแดงระเรื่อ… จริง ๆ แล้วนางก็ไม่ได้รังเกียจหรอก
ตรงกันข้าม นางกลับอยากกอด อยากลูบไล้ซะด้วยซ้ำ!
ในใจคิดแบบนี้ แต่หลิงเยว่ยังคงควบคุมตัวเองไว้ได้ ถ้าหากทำให้เด็กตกใจจนร้องไห้จะทำอย่างไร?
โม่จวินเจ๋อครั้งนี้ไม่ได้ปิดบังอีกต่อไป
แท้จริงแล้ว ตัวของนาง…คืออะไรกัน?
เมล็ดพันธุ์สืบทอดของต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์หรือ?
และกลุ่มแสงสีเขียวที่ใช้ชีวิตอย่างกระฉับกระเฉงที่สุดนั้น คือน้องสาวของหู่พั่ว!
“ขอโทษนะ ที่ทำให้เจ้าต้องสูญเสียน้องสาว…”
ตอนนั้นกลุ่มแสงเล็ก ๆ ที่กำลังพูดอะไรบางอย่างกับนาง น่าจะเรียกนางว่าแม่ใช่ไหม?
หลิงเยว่รู้สึกแสบจมูก ทั้ง ๆ ที่คนที่ให้กำเนิดพวกเขาคือคนอื่น แต่กลับเป็นนางที่ได้รับความโปรดปราน
“ไม่เป็นไรหรอกท่านแม่ ถ้ามีหู่พั่วอยู่ ก็ต้องเหมือนกับมีน้องสาวแน่นอน!”
หู่พั่วกอดแขนของหลิงเยว่ด้วยความดีใจ ใช้แก้มเล็ก ๆ ถูไปถูมา “รอจนกว่าแม่จะหาเมล็ดพันธุ์ที่เหลือให้ครบ น้องสาวและปู่ก็จะกลับมาได้!”
ที่แท้นางเข้าใจผิดเกี่ยวกับร่างแยกจอมปีศาจ อ้อ! ไม่ใช่สิ นั่นคือการกำจัดภัยให้ผู้บำเพ็ญคนอื่น ๆ ต่างหาก!
นางยังมีชิ้นส่วนที่เหลืออยู่อีกหรือ?
หลิงเยว่ตกใจจนอึ้ง แต่ยืนยันที่จะตามหาเมล็ดพันธุ์ที่เหลือให้ครบ ไม่ว่าจะจริงหรือไม่ นางก็จะลองดู
ความรู้สึกเป็นหนี้ชีวิตคนอื่นนั้นไม่สบายใจเลย
ขณะที่สองผู้ใหญ่หนึ่งเด็กกำลังคุยกันอยู่ มีคนโยนนกเนื้อไร้ขนสีดำสนิทเข้ามาในกระโจม
“เสี่ยวเยว่ นกตัวนี้เป็นของเจ้าหรือ?”
“อีกาสุริยันตัวน้อย!”
หลิงเยว่รีบอุ้มลูกนกอีกาสุริยันเข้ามากอด ฝ่ามือรวมแก่นปราณไม้รักษามันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เนื้อดำที่ถูกย้อมด้วยพลังปีศาจค่อย ๆ กลายเป็นสีชมพูอ่อน มีขนเล็ก ๆ งอกออกมาจากผิวหนัง จากนั้นขนเริ่มยาวขึ้นและเปลี่ยนเป็นสีแดง อีกาสุริยันจึงค่อย ๆ ฟื้นขึ้นมา
สิ่งแรกที่มันทำเมื่อตื่นขึ้นมาคือมองไปที่ขนของตัวเอง ขนกลับมาแล้ว!
ภายในร่างกายที่ถูกปีศาจไฟเผาไหม้ก็ฟื้นคืนแล้ว ลูกนกอีกาสุริยันพ่นก้อนไฟเล็ก ๆ ออกมา พื้นดินถูกเผาทะลุเป็นหลุมใหญ่ในทันที
เปลวเพลิงแห่งสวรรค์ที่อ่อนแรงฟื้นคืนชีวิตแล้ว ไม่น่าแปลกใจเลยที่จะเป็นผู้สืบทอดต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์!
อีกาสุริยันคิดในใจ กลายเป็นแสงเข้าไปในตันเถียนของหลิงเยว่ มันขอนอนสักครู่เถิด…
หลิงเยว่มองมือตัวเองด้วยความตกใจ แล้วหันไปมองบรรพจารย์เล่อเหอที่อึ้งไปเช่นกัน ความสามารถในการรักษาของนางกลับแข็งแกร่งขนาดนี้?!
เป็นเพราะเมล็ดพันธุ์ที่เหลือครึ่งเมล็ดที่บินเข้าไปในหว่างคิ้วก่อนหน้านี้หรือ?
แต่นางหามันไม่เจอ!
นี่อยู่ในความคาดหมายของโม่จวินเจ๋อ ท้ายที่สุดแล้ว… นั่นมีอยู่แค่ในตำนานของต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์
“ลูกศิษย์ เจ้ามีเรื่องอะไรปิดบังอาจารย์หรือไม่?”
ลูกนกอีกาสุริยันเป็นตัวที่นางช่วยออกมาจากสนามรบ หลังจากออกมาก็พามันไปหาชิงยวนทันที ผลคือชิงยวนใช้พลังรักษาไปครึ่งทางก็บอกตรง ๆ ว่ารักษาไม่ได้แล้ว ให้พาไปให้หลิงเยว่เห็นหน้าเป็นครั้งสุดท้าย
ผลคืออาจารย์รักษาไม่ได้ แต่ลูกศิษย์กลับรักษาให้ฟื้นได้อย่างง่ายดาย?
เล่อเหอรู้สึกตกใจอย่างมาก!
“ท่านบรรพจารย์เล่อเหอ ท่านช่วยมาทางนี้หน่อยเจ้าค่ะ”
หลิงเยว่หยิบกระบี่เหมันต์เร้นลับของโม่จวินเจ๋อที่วางอยู่ข้าง ๆ ขึ้นมา
อะไรกัน นางยังคิดจะฆ่าบรรพจารย์อย่างเขาอีกหรือ!?
ช่างเป็นการกระทำที่ผิดศีลธรรมอย่างร้ายแรง!
เล่อเหอด่าทอในใจ แต่ร่างกายของเขากลับซื่อสัตย์ ยื่นมือออกมาให้หลิงเยว่ฟันด้วยกระบี่อย่างง่ายดาย
เลือดที่คาดว่าจะพุ่งกระฉูดออกมากลับไม่ปรากฏ กระบี่เหมันต์เร้นลับเหมือนจะทื่อลงในทันที ไม่ว่าจะฟันอย่างไร ท่าทางแบบไหนก็ไม่สามารถฟันผ่านมือของบรรพจารย์เล่อเหอได้
หลิงเยว่และโม่จวินเจ๋อ “…”
ที่แท้แล้วกระบี่เหมันต์เร้นลับกลัวตายที่สุด!
เล่อเหอหัวเราะออกมาทันที เขาตบดาบน้ำแข็งวิเศษเบา ๆ “กระบี่นี่ช่างมีสายตาที่ดีจริง ๆ”
“ศิษย์น้อง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง!”
ในตอนนั้นเอง ผู่ตานก็บุกเข้ามาในกระโจมพอดี
“ข้าไม่เป็นไร ศิษย์พี่ท่านมาทางนี้หน่อย”
โม่จวินเจ๋อที่กำลังจะยื่นมือให้หลิงเยว่ทดลองพลังรักษาเงียบ ๆ ชักมือกลับ มุมปากที่ยกขึ้นก็ลดลงไม่ได้
ผู่ตานไม่ได้สังเกตเห็นอันตรายที่กำลังเข้ามาใกล้ เขาเดินเข้าไปอย่างว่าง่าย
“ยื่นมือออกมา”
“ทำไมล่ะ? ร่างกายของข้าแข็งแรงดี เพิ่งจะฝ่าทัณฑ์สวรรค์ แล้วยังมีสายฝนศักดิ์สิทธิ์ช่วยชะล้าง บาดแผลทั้งภายในและภายนอกต่างก็หายดีแล้ว!”
“บอกให้ยื่นมือก็รีบยื่นมาเร็ว จะมาพูดมากทำไมกัน!” เล่อเหอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ผู่ตานถูกทำให้ตกใจจนสะดุ้ง ยื่นมือออกไปอย่างน้อยใจ
คราวนี้ กระบี่เหมันต์เร้นลับไม่จำเป็นต้องให้หลิงเยว่ลงมือเอง มันพุ่งขึ้นไปกรีดข้อมือผู่ตานหนึ่งที
ในชั่วพริบตาที่เลือดพุ่งทะลัก มีแสงสีเขียวรองรับเลือดเอาไว้ และรีบคลุมบาดแผลอย่างรวดเร็ว บาดแผลจากกระบี่สมานกันในพริบตา แม้แต่รอยเลือดบนพื้นก็หาไม่พบ ผู่ตานไม่รู้สึกเจ็บเลยด้วยซ้ำ
“?!”
เมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น?
