ตอนที่ 612 หล่อนขืนใจเขา
เดิมทีลินดาจะผลักเขาออกไป แต่หลังจากเงื้อมือค้างไว้ครู่หนึ่งก็ลดมือลงมาโอบไหล่เขาเอาไว้แทน
ฝ่ามือไม่ได้ฟาดลงมา เซี่ยไห่ที่ถูกหญิงสาวโอบรอบคอเอาไว้เช่นนี้ก็รู้สึกเหมือนหัวใจจะละลาย
ช่างเป็นความรู้สึกที่ดีจริง ๆ
เมื่อลินดาไม่ได้ผลักเขา เซี่ยไห่ก็เริ่มได้ใจมากขึ้น ขยับเข้าไปแนบชิดกว่าเดิม คนทั้งสองนั่งดื่มไวน์กันไปเช่นนี้ ไวน์หนึ่งขวดก็หมดไปโดยไม่รู้ตัว
หลังจากลินดาดื่มแอลกอฮอล์ไปพอสมควรแล้ว หล่อนก็ไม่เคร่งเครียดจริงจังเหมือนตอนแรกอีก แววตาอ่อนโยนกว่าเดิม ร้องบอกว่าอยากดื่มอีก เซี่ยไห่จึงเดินไปหยิบเหล้านอกขวดหนึ่งมาจากในตู้ เปิดฝาแล้วรินเหล้าใส่แก้วสองใบ
หลังจากที่พวกเขาดื่มกันต่อไปได้ครึ่งขวด แอลกอฮอล์ก็เริ่มแผลงฤทธิ์เสียแล้ว
เหล้านอกขวดล่าสุดฤทธิ์แรงเกินไป บวกกับฤทธิ์ของไวน์แดงก่อนหน้านี้ก็แรงใช้ได้เหมือนกัน
แม้ว่าเซี่ยไห่จะรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย แต่ความคิดของเขายังแจ่มใสมาก แต่พอลินดาเมา หล่อนก็แทบจะกลายเป็นคนละคน
หล่อนโอบคอเซี่ยไห่ เดี๋ยวก็มองเขาพลางยิ้มอย่างโง่งม เดี๋ยวก็คิดว่าตัวเองกำลังฝันอยู่
จากนั้นก็เริ่มตีเขา
ตีเสร็จยังหัวเราะคิกคัก “ไม่เจ็บ ความฝันสินะ”
ต่อมาก็ออกแรงมากกว่าเดิม ใบหน้าของเซี่ยไห่ถูกหล่อนข่วนจนลายพร้อย
เซี่ยไห่ถูกหล่อนทรมานจนแทบเสียสติอยู่รอมร่อ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าผู้หญิงที่เคร่งขรึมเย็นชาอย่างลินดาเวลาดื่มจนเมาแล้วจะเป็นแบบนี้
ตอนแรกที่เริ่มเมา หล่อนเป็นฝ่ายโอบรอบคอเขาด้วยตัวเอง เขานึกว่าตัวเองจะตายเพราะความปลาบปลื้มใจเสียแล้ว
แต่หลังจากนั้นก็ชักจะ……เขาเริ่มรับมือความกระตือรือร้นของหล่อนไม่ไหว
เซี่ยไห่ถูกหล่อนก่อกวนจนทำอะไรไม่ถูก ทำได้เพียงอุ้มหล่อนกลับไปที่เตียงและปล่อยให้หล่อนนอนหลับ
ประเด็นคือลินดาที่เมามายอยู่ไม่ยอมนอนเสียอย่างนั้น
หล่อนโวยวายว่าจะร้องเพลง หยิบหวีขึ้นมาใช้ต่างไมโครโฟน จากนั้นก็แผดเสียงออกมา
แถมยังร้องเพลงสองแง่สองง่ามอีกด้วย “คุณเป็นเหมือนเปลวไฟเร่าร้อน เร่าร้อน”
“คุณร้อง” พอร้องจบท่อนนั้น หล่อนก็ส่ง ‘ไมค์’ ให้เซี่ยไห่ เซี่ยไห่กุมขมับอย่างจนปัญญา
พอเห็นว่าเซี่ยไห่ไม่ยอมร้อง ลินดาก็ยื่นไมค์มาจนแตะปากเขา “จะร้องหรือไม่ร้อง?”
เซี่ยไห่สบสายตาแฝงแววคาดหวังแกมข่มขู่ของหล่อนแล้วก็จำต้องตอบรับว่า “ร้อง ๆๆ”
“เปลวไฟเร่าร้อนที่แผดเผาฉัน”
เซี่ยไห่ร้องจบ ลินดาก็อารมณ์ดีขึ้นทันที สายตาที่มองเซี่ยไห่ก็อ่อนโยนกว่าเดิม
หล่อนคล้องคอเซี่ยไห่เหมือนเป็นเพื่อนซี้กัน
ลินดาพูดจาเสียงอ้อแอ้ “เซี่ยไห่ คุณรู้อะไรไหม? สำหรับฉันแล้ว คุณคือคนที่มาแผดเผาและหลอมละลายฉันเหมือนเปลวไฟนั้น”
ตอนแรกเซี่ยไห่ถูกหล่อนก่อกวนจนปวดเศียรเวียนเกล้า แต่พอได้ยินคำพูดนั้น หัวใจของเขาก็เต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง
เขามองลินดา รู้สึกว่าเวลาหล่อนเมาแล้วน่ารักมาก
นี่ไม่ใช่การเมาแล้วพูดไปเรื่อย แต่เป็นการอาศัยความกล้าจากน้ำเมามาสารภาพรักเขาต่างหาก
เซี่ยไห่ตื่นเต้นดีใจเกินไป โอบเอวหล่อนแล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยน “ลินดา คุณลองพูดเยอะ ๆ สิ”
“พูดอะไรคะ?” ลินดามองเขาด้วยแววตาเลื่อนลอย
“พูดว่าผมหล่อมาก พูดว่าคุณรักผม”
“พูดว่าคนที่คุณรักที่สุดคือเซี่ยไห่ จะไม่ไปจากเซี่ยไห่ชั่วชีวิต”
หน้าผากของเซี่ยไห่แนบกับหน้าผากของลินดา แล้วก็เริ่มยั่วเย้าหล่อนอีกครั้ง “เด็กดี พูดมาเถอะ”
“ฉัน…ฉันรัก…” ลินดาจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง เปลือกตาก็พลันหนักอึ้งแล้วซบอกเขาผล็อยหลับไป
เซี่ยไห่ถอนหายใจอย่างแสนเสียดาย
ดันมาตกม้าตายเสียได้
เขาอุ้มหล่อนไปนอนบนเตียง ถอดชุดให้หล่อน ยามปลายนิ้วสัมผัสถูกผิวขาวเนียนนุ่มของหล่อนโดยไม่ตั้งใจ หัวใจของเขาเต้นกระหน่ำ ความคิดชั่วร้ายมากมายผุดขึ้นมาในหัว
สมองของเขามึนงงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ สูญเสียความมีเหตุผลในเวลาปกติไป มือใหญ่ไล้ใบหน้าของหล่อนอย่างแผ่วเบาก่อนจะโน้มตัวลงมา
……..
รุ่งเช้า ลินดารู้สึกตัวตื่นด้วยความสะลึมสะลือ หล่อนรู้สึกว่าวันนี้ตื่นขึ้นมาแล้วอึดอัดแปลก ๆ แตกต่างจากที่ผ่านมา
หล่อนลืมตาขึ้นมาและพบว่านอนอยู่ในอ้อมกอดของแฟนหนุ่ม ศีรษะยังเกยอยู่บนแขนของเขา
ลินดากระชากผ้าห่มออกด้วยความตกใจ แล้วก็เห็นว่าตนเองสวมชุดอยู่บ้านหลวมโพรก
ส่วนผู้ชายที่กอดหล่อนอยู่นั้นเปลือยอก
ลินดาตกใจจนดิ้นหนีออกจากอ้อมกอดเขา กำลังจะอัดเขาให้ตื่น แต่ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นรอยข่วนบนใบหน้าของเขากับรอยแดงบนลำคอ พลันเงียบเสียงไปทันที
นี่เป็นฝีมือของหล่อน?
พวกเขา…เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขากันแน่?
เขาขืนใจหล่อน หล่อนต่อสู้ขัดขืนจนทำให้เขาบาดเจ็บ?
แต่รอยกำกวมบนลำคอของเขามันหมายความว่ายังไงกันแน่?
นั่นเป็นรอยที่ถูกหล่อนดูดอย่างเห็นได้ชัด
หล่อนรุนแรงขนาดนั้นเลย?
ลินดารู้สึกขัดแย้งในใจอย่างรุนแรง ไม่รู้ว่าหล่อนเป็นฝ่ายรุก หรือว่าเซี่ยไห่ฉวยโอกาสตอนเมากันแน่ แต่ตอนนี้ชายหนุ่มบนเตียงก็ตื่นแล้ว
เขาลืมตาขึ้นมาช้า ๆ และก็สบตากับลินดาที่กำลังมองมาด้วยสีหน้าเย็นชา
“กี่โมงแล้ว” เขาถามแล้วหาววอด
ลินดาสวนกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?”
เซี่ยไห่ขยี้หัวตอบกลับ “เกิดอะไรขึ้น? พวกเราแค่ดื่มมากเกินไป”
“หลังจากเมาแล้วล่ะ? เกิดอะไรขึ้น?” ลินดาซักถามเขาด้วยน้ำเสียงเร่งเร้า
เซี่ยไห่กุมขมับครุ่นคิด ก่อนจะตอบด้วยสีหน้าเขินอาย “สิ่งที่ควรเกิดขึ้นก็เกิดขึ้นแล้วน่ะสิ”
เขาแสดงสีหน้าคลุมเครือออกมา ทำให้ใจของลินดาร่วงลงไปถึงตาตุ่ม หล่อนเตะเขาอย่างแรง
“เดรัจฉาน”
แผลเล็กแผลน้อยจากเมื่อคืนของเซี่ยไห่ยังไม่หายดี พอตื่นมาก็โดนทำร้ายอีกแล้ว “เธอตีฉันทำไม? ไม่คิดบ้างเหรอว่าเธออาจเป็นฝ่ายรุกเองก็ได้?”
ลินดา “???”
“เป็นไปไม่ได้” หล่อนผลักเขาออกเต็มแรง “เมื่อคืนนายคิดไม่ซื่อกับฉัน นายเป็นฝ่ายมาหาฉันเอง”
หล่อนจำเรื่องหลังจากนั้นไม่ได้ แต่จำได้ว่าเมื่อคืนนี้เซี่ยไห่ไม่ยอมกลับไป
“เธอไม่รู้เหรอว่าเวลาเธอเมาแล้วน่ากลัวขนาดไหน? ฉันเนี่ยนะคิดไม่ซื่อ? ไม่จำเป็นต้องให้ฉันวางแผนทำมิดีมิร้ายหรอก เธอแน่ใจนะว่าเมื่อคืนนี้ตัวเองมีสติดี?”
เซี่ยไห่พูดแบบนี้ ลินดาก็เริ่มร้อนตัวขึ้นมา
เวลาหล่อนเมา ภาพมักจะตัดไปดื้อ ๆ แต่เซี่ยอวี่เคยเล่าให้ฟังว่าหล่อนเมาแล้วชอบทุบตีคนอื่น ชอบอาละวาด บางครั้งยังถอดเสื้อผ้าอีกด้วย…
ลินดายิ่งคิด ใบหน้าก็ยิ่งร้อนฉ่า
หมายความว่า เมื่อคืนนี้หล่อนเมาแล้วเป็นฝ่ายรุกเซี่ยไห่?
พอเขาไม่ยอม หล่อนเลยข่วนหน้าเขาจนลายพร้อย?
แล้วก็ใช้กำลังขืนใจเขา…
