The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1192 บันทึกจากญี่ปุ่น

　　ตอนที่1,192 บันทึกจากญี่ปุ่น

　　การกลับมาของเฟิงหยูเฮงทำให้ซวนเทียนฮั่วรู้ข่าวว่าพี่เจ็ดได้รับบาดเจ็บสาหัสและหมดสติไป และซวนเทียนฮั่วก็มีเรื่องบอกนางถึงการตายของจาวเหลียนและหยุนเซียว

　　เฟิงหยูเฮงคิดว่านี่เป็นการต่อสู้ที่น่าเศร้าจริงๆ ผู้คนจำนวนมากเสียชีวิตในการต่อสู้ครั้งนี้ ใบหน้าที่มีชีวิตชีวาจำนวนมากจะไม่มีให้เห็นอีก เมื่อไรมนุษยชาติจะสามารถกำจัดภัยคุกคามของสงครามได้อย่างสมบูรณ์ ?

　　ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า ข้าเผาศพของจาวเหลียนและหยุนเซียวแล้ว และเก็บขี้เถ้าไว้ ข้าจำได้ว่าเจ้าเคยพูดว่าในสถานที่ของเจ้า ผู้คนจะถูกเผาหลังจากตาย จากนั้นขี้เถ้าจะถูกฝังไว้ในดิน นับว่าปลอดภัยเช่นกัน ตอนนี้เราอยู่ในซงซุย ไม่สามารถขนศพกลับได้อย่างรวดเร็ว เราใช้วิธีการเผาศพที่เจ้ากล่าวถึง และจะทิ้งขี้เถ้าเมื่อเราเสร็จสิ้นการต่อสู้หลังจากการต่อสู้ ข้าจะส่งคนกลับไปที่เฉียนโจวและเลือกสถานที่ที่มีฮวงจุ้ยดีในการฝัง !  

　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและน้ำตาที่คลออยู่ในดวงตาของนางก็ไม่ได้ไหลออกมา หลังจากต่อสู้กับซงซุย ข้าจะไปเฉียนโจวด้วยตัวเอง ไปฝังศพจาวเหลียน  นางเงยหน้าขึ้นและพูดกับซวนเทียนหมิง  แม้ว่าข้าจะทะเลาะกับผู้ชายคนนั้นเสมอในวันธรรมดา แต่ข้าก็ปฏิบัติต่อเขาอย่างจริงใจในฐานะเพื่อนของข้า ซวนเทียนหมิง สำหรับทหาร 100,000 นายที่เขามอบให้นั้นยังคงปะปนอยู่ในกองทัพของเรา จาวเหลียนไม่ได้เป็นหนี้อะไรเราเลย เขาใจดีกับเรา ตอนนี้เขาจากไปแล้ว ข้าไม่สามารถทิ้งขี้เถ้าทิ้งไว้ข้างหลังได้ 

　　 ข้ารู้ ซวนเทียนหมิงเห็นด้วยกับนาง  เมื่อสงครามสิ้นสุดลง ข้าจะไปที่เฉียนโจวพร้อมกับเจ้า เพื่อฝังศพจาวเหลียนและหยุนเซียว สุสานหลวงได้รับการอนุรักษ์อย่างดี การส่งเขากลับไปอยู่ด้วยกันกับบิดามารดาของเขา ! เขาคงจะมีความสุข 　　การตายของจาวเหลียนทำให้อารมณ์ของเฟิงหยูเฮงจมดิ่งลงอีกครั้งนางไม่ยอมรับแม้แต่น้อย นางมักจะจำใบหน้าที่สวยงามของจาวเหลียน จนนางสามารถนึกถึงครั้งแรกที่นางเห็นเขาได้ เมื่อเขาถือจอบในทะเลสาบน้ำแข็ง แต่ในพริบตาเขาก็เสียชีวิตอย่างรวดเร็ว นางไม่มีโอกาศได้เห็นหน้าเขาอีกแล้ว นางเสียใจที่นางรู้ว่าจาวเหลียนจะมาตามหาตวนมู่อันกัวเพื่อแก้แค้น นางเอาปืนให้จาวเหลียน คิดว่าอย่างน้อยคนโง่ก็สามารถช่วยชีวิตตัวเองได้ ถ้านางรู้ว่าคนผู้นั้นโง่มากจนไม่ยอมใช้ปืนในมือ นางก็ควรจะมอบสายฟ้าสวรรค์ให้เขา

　　ตวนมู่อันกัว! เฟิงหยูเฮงกัดฟันแล้วกัดอีก ตวนมู่อันกัว ไม่ช้าก็เร็ว เจ้าจะตกอยู่ในมือของข้า ข้าจะไม่ฆ่าเจ้าทันที ข้าจะทำให้เจ้าทุกข์ทรมานที่สุด ทรมานกว่าที่จาวเหลียนเคยทุกข์ทรมาน ข้าจะให้เจ้าได้สัมผัสกับบางอย่างที่เรียกว่านรก

　　เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเฟิงหยูเฮงกลับมา นางได้ไปดูขี้เถ้าของจาวเหลียนและหยุนเซียวก่อน จากนั้นเฉียนหลี่ก็พาคนไปกวาดล้างเมือง และนางตามซวนเทียนหมิงไปดูนอกประตูเมืองที่ตวนมู่อันกัววางทุ่นระเบิดไว้ ซึ่งทำให้เฟิงหยูเฮงประหลาดใจ แน่นอนว่านางไม่เชื่อแม้แต่น้อยว่าตวนมู่อันกัวมาจากอีกภพหนึ่งเช่นเดียวกับนาง และนางก็ไม่เชื่อว่าตวนมู่อันกัวจะมีมิติเหมือนกับนางเช่นกัน ดังนั้นนางจึงอยากรู้มากเกี่ยวกับที่มาของสายฟ้าสวรรค์นั้น

　　นอกประตูเมืองพื้นที่ที่วางทุ่นระเบิดไม่ได้ถูกระเบิดและมีทหารคุ้มกันอยู่ ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ดำเนินการใด ๆ เพิ่มเติม แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าที่จะก้าวต่อไป รวมถึงซวนเทียนหมิงด้วย และไม่กล้าแตะต้องทั้งสามประตูนี้ง่าย ๆ เพราะกลัวสายฟ้าสวรรค์จะคร่าชีวิตของทหารจำนวนมากในเมือง

　　ยกเว้นเฟิงหยูเฮงนางเป็นผู้เชี่ยวชาญในการใช้สายฟ้าสวรรค์ หากจะมีใครในโลกนี้ที่กล้าแตะทุ่นระเบิดก็คงจะนางเป็นเพียงคนเดียว

　　นางเดินตามซวนเทียนหมิงออกจากประตูเมืองทางเหนือและยืนอยู่บนขอบแนวป้องกันอย่างระมัดระวัง ไม่มีใครรบกวนนาง ทุกคนยืนเงียบ ๆ ดูเฟิงหยูเฮงตรวจสอบพื้นที่ทุ่นระเบิดอย่างละเอียด

　　ในที่สุดเฟิงหยูเฮงก็ลงมือและเห็นนางนั่งยอง ๆ และค่อย ๆ เอื้อมมือไปที่พื้นตรงหน้านาง การกระทำเป็นไปอย่างระมัดระวัง แต่ก็เรียบร้อยมาก ราวกับว่านางกำลังทำการผ่าตัดด้วยมีดผ่าตัด เมื่อนางเห็น นางก็จะไม่ลังเลที่จะทำการผ่าตัด

　　ในไม่ช้าเฟิงหยูเฮงก็ขุดทุ่นระเบิดขึ้นมาจากพื้นดินแน่นอนว่ามันไม่ได้ถูกพาออกไป นางก้มหน้าและหยุด และหลังจากมองดูสักพัก นางก็ขมวดคิ้วแน่น

　　จริงๆ แล้วมันเป็นของญี่ปุ่นสมัยเก่ามาก และน่าจะมาจากยุคสงครามโลก แต่สิ่งต่าง ๆ ในยุคนั้นปรากฏในราชวงศ์ต้าชุนอย่างไร ? ทุ่นระเบิดดูใหม่มาก ไม่เหมือนเมื่อหลายปีก่อนนางประเมินว่าน่าจะไม่ถึง 10 ปี พลังของทุ่นระเบิดจะไม่ลดน้อยลงแม้ว่ามันจะเทียบไม่ได้กับที่นางใช้ แต่สำหรับคนในวัยนี้ ในเรื่องของสถาปัตยกรรม ความตายยังคงมากเกินไป

　　 ยังมีหนังสืออยู่ที่นี่ เมื่อเห็นว่านางดูเหมือนจะได้ข้อสรุปแล้วซวนเทียนหมิงจึงหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากอ้อมแขนของนาง  สิ่งนี้พบจากสถานที่สุดท้ายที่ตวนมู่อันกัวอยู่ ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างเขียนอยู่บนนั้น แต่ไม่มีใครอ่านออก มันเหมือนสัญลักษณ์ของภูตผี  เขาเปิดหนังสือขณะที่พูด และพูดด้วยเสียงต่ำ  แม้ว่าหนังสือเล่มนี้จะแปลก แต่ข้าก็เคยเห็นสิ่งที่คล้ายกันในมิติของเจ้า แต่นี่ก็ผิดยิ่งกว่า ตอนนี้ตวนมู่อันกัวมีอะไรที่คล้ายกับของเจ้าได้อย่างไร และสายฟ้าสวรรค์นี้ เจ้าไม่ได้หมายความว่าในโลกปัจจุบันนอกจากเจ้าแล้ว ไม่มีใครจะได้สิ่งนี้มาก่อน 

　　คำถามนี้นางไม่สามารถตอบได้นางก็สงสัยเช่นกัน สมุดบันทึกที่ซวนเทียนหมิงมอบให้นางทำให้นางประหลาดใจเช่นกัน เพราะมันเป็นสมุดบันทึกสมัยเก่าที่มีปกพลาสติกและกระดาษสีขาวที่มีเส้นตารางอยู่ด้านใน นอกจากนี้ยังเป็นรุ่นต่อมาและยังมาจากปี 1940

　　นางเปิดหนังสือและอ่านอย่างรวดเร็วว่าข้อความที่ใช้ในบันทึกข้างต้นเป็นภาษาญี่ปุ่นไม่น่าแปลกใจที่ซวนเทียนหมิงบอกว่ามันเป็นสัญลักษณ์ของภูตผี ตัวอักษรแบบง่ายยังสามารถจดจำได้เล็กน้อย แต่ภาษาญี่ปุ่นในยุคนี้ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเหมือนกับสัญลักษณ์ของภูตผี

　　อย่างไรก็ตามโชคดีว่าตอนที่นางยังเป็นวัยรุ่น นางมีโอกาสได้ทำงานที่คลินิกในญี่ปุ่นเป็นเวลา 2 ปี สองปีนั้นทำให้นางพัฒนาภาษาญี่ปุ่นได้อย่างก้าวกระโดด และในที่สุดก็สามารถสื่อสารภาษาญี่ปุ่นได้อย่างสมบูรณ์โดยไม่มีอุปสรรคใด ๆ

　　นางหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านและทำความเข้าใจสิ่งที่บันทึกไว้ในหนังสืออย่างรวดเร็วปรากฎว่าเจ้าของหนังสือคือกลุ่มผู้รุกรานชาวญี่ปุ่น เขาพาคนของเขาไปกวาดพื้นที่ทางตะวันออกเฉียงเหนือและถูกกองโจรบังคับให้เข้าที่ป่าภูเขา เพื่อช่วยชีวิตพวกเขา กลุ่มของพวกเขาจึงซ่อนตัวอยู่ในถ้ำ โดยไม่คาดคิดว่าถ้ำนั้นลึกมาก และพวกเขาก็เดินเข้าไปในนั้นไกลขึ้นเรื่อย ๆ และไม่รู้ว่าพวกเขาหายไปนานแค่ไหนและไปที่ไหน ต่อมาหลังจากถึงคราวดูเหมือนจะตกอยู่ในภวังค์ ทันใดเมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง มองย้อนกลับไปและไม่พบทางที่มา

　　ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหันและแปลกประหลาดราวกับว่าพวกเขาไม่เคยเดินตามถนน ด้านหลังกำแพงหินทั้งหมดถูกปิดกั้นทุกทิศทาง ตัดขาดจากความเจริญรุ่งเรืองทั้งหมด

　　ทหารญี่ปุ่นกลุ่มนั้นเกือบจะถูกขับไล่โดยเมืองนี้ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและทำไมถนนจึงหายไป ? เห็นได้ชัดว่าเขาเดินก่อนหนึ่งวินาที แต่หลังจากเดินไป มันก็เปลี่ยนไปและหาไม่เจอ　　พวกเขาเริ่มสงสัยสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นพวกเขามาโผล่ที่นี่ได้อย่างไร และสถานที่แห่งนี้มีอยู่จริงหรือไม่

　　พวกเขาเตรียมอาหารไปด้วยเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ต่อมาบางคนร้องไห้อย่างขมขื่น บางคนบ้าคลั่ง บางคนชนกำแพง และบางคนทนความทรมานไม่ไหวฆ่าตัวตายด้วยการคว้านท้อง เจ้าหน้าที่ที่เขียนบันทึกเป็นคนสุดท้ายที่รอดชีวิต เขาเขียนในบันทึก : บางทีนี่อาจเป็นค่าตอบแทนที่ต้องจ่ายสำหรับการรุกรานประเทศอื่น ! ในที่สุดจักรพรรดิญี่ปุ่นก็จะตายเพราะเหตุนี้ และเรากำลังจะก้าวไปข้างหน้า ข้าไม่กลัวความตาย แต่ไม่รู้ที่มาที่ไปทั้งหมดนี้คืออะไ ร?

　　บันทึกประจำวันอยู่ที่นี่แล้วเฟิงหยูเฮงเข้าใจดีว่ากองทัพญี่ปุ่นต้องหลงเข้าไปในช่วงเวลาและมิติที่แน่นอน และมีสถานการณ์ข้ามเวลาและมิติในกระบวนการเดิน พวกเขาถูกกักขังไว้ในถ้ำแต่ไม่รู้ว่ามาถึงยุคนี้แล้ว และตวนมู่อันกัวลงไปที่ถ้ำโดยบังเอิญหลังจากที่พวกเขาตายแล้ว ทำให้ตวนมู่อันกัวได้รับอาวุธที่พวกเขาทิ้งไว้

　　แค่ว่ามีอาวุธมากเกินไปทุ่นระเบิดจำนวนมาก กองทัพญี่ปุ่นควรพกใส่กล่องหรือไม่ ? นางจำสถานการณ์ในตอนนั้นได้ และทหารญี่ปุ่นกลุ่มหนึ่งเข้ามาทางตะวันออกเฉียงเหนือพร้อมกับทุ่นระเบิดจำนวนมาก มันต้องมีจุดประสงค์เพื่อระเบิดที่ไหนสักแห่ง น่าเสียดายที่พบกองโจรก่อนที่แผนจะถูกนำไปใช้ ในทีสุดเขาก็ถูกบังคับให้เข้าไปในภูเขาลึกเข้าไปในถ้ำ แล้วบังเอิญเข้าไปในห้วงเวลาและมิติอื่น

　　 กรรมจริงๆ !  เฟิงหยูเฮงส่งเสียงอย่างเย็นชา นี่คือผลกรรมของการรุกรานจีน หวังว่าตามที่เจ้าหน้าที่กล่าว จักรวรรดิญี่ปุ่นจะพินาศในที่สุด และไม่ว่าในเวลาใด พื้นที่ใดก็จะปรบมือในวันนั้น

　　 เจ้าพูดอะไร?   ซวนเทียนหมิงได้ยินนางพูด แต่ไม่เข้าใจเขาถามเฟิงหยูเฮง  เจ้าพูดอะไรในสมุดบันทึก 

　　เฟิงหยูเฮงบอกเขาว่า มันเป็นบันทึกของคนที่นำระเบิดมา คนเหล่านั้นติดอยู่ในอุโมงค์ ตวนมู่อันกัวค้นพบโดยบังเอิญและได้อาวุธเหล่านี้มา  นางโบกมือ  คนและอาวุธเหล่านี้มันเป็นอุบัติเหตุและจะไม่มีอีกในอนาคต ไม่ต้องกังวลทุ่นระเบิดทั้งสามนี้จะต้องถูกจุดชนวนและต้องไม่ถูกทิ้งไว้ นอกจากนี้อาวุธปืนทั้งหมดที่ยึดได้จากทหารของตวนมู่อันกัวจะถูกรวบรวมและทำลาย เราไม่ต้องการสิ่งเหล่านั้น อาวุธที่ข้าให้กับค่ายทหารนั้นดีกว่าสิ่งเหล่านั้นมาก สิ่งเหล่านั้นไม่มีอะไรนอกจากของผุ ๆ พัง ๆ สำหรับข้า แต่สำหรับตวนมู่อันกัว มันเป็นสมบัติ !  

　　ตอนนี้มีเฟิงหยูเฮงอยู่เคียงข้างเขาแล้วเมื่อต้องเผชิญกับสายฟ้าสวรรค์และปืนเหล่านี้ ซวนเทียนหมิงรู้สึกมั่นใจ ไม่รู้สึกสูญเสียอีกต่อไป ไม่ต้องคาดเดาอีกต่อไป และรู้สึกอุ่นใจมากขึ้น

　　ดังนั้นในช่วงบ่ายของวันนี้ตงเฉิงทั้งหมดถูกกวาดล้างและแม้แต่ทหารของราชวงศ์ต้าชุนทั้งหมดก็อพยพถอยห่างออกไปห่างออกไปประมาณ 30 กิโล

　　เฟิงหยูเฮงซวนเทียนหมิงอยู่กับทหารของกลุ่มกองทัพศักดิ์สิทธิ์ เฮกานแบ่งทหารออกเป็น 3 ส่วน ไปทางเหนือ ทางใต้ และตะวันออกของตงเฉิงตามลำดับ จากนั้นถอยออกนอกแนวป้องกัน พวกเขาถือปืน หยุดที่ระยะที่ไกลที่สุด และภายใต้คำสั่งของผู้รับผิดชอบ แต่ละกลุ่มยิงทุ่นระเบิดทั้งสามแห่ง

　　เสียงสายฟ้าสวรรค์เขย่าท้องฟ้าแผ่นดินคำรามและทั้งทวีปสั่นสะเทือน แม้แต่คนที่อยู่อีกมณฑลก็ยังได้ยินเสียงระเบิดอย่างชัดเจน ผู้คนตบหน้าอกและขอบคุณที่พวกเขาออกมา ไม่เช่นนั้นด้วยการระเบิดที่ทรงพลังเช่นนี้ก็ไม่มีโอกาสรอด

　　ตงเฉิงถูกระเบิดและเมืองทั้งเมืองก็เสียหายจากการระเบิดกองทัพของราชวงศ์ต้าชุนได้เข้ามาในเมืองอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น และเริ่มการสร้างเมืองตงเฉิงใหม่ทั้งหมด

　　ในเวลานั้นซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงกำลังยืนอยู่ในห้องผ่าตัดของมิติร้านขายยามองไปที่ซวนเทียนฮั่วที่กำลังนอนหลับตา…