เมื่อฟังคำพูดของซวนเทียนหยานเฟิงเฟินไดก็รู้สึกผิดอย่างมาก นางถามซวนเทียนหยานว่า “ข้าเป็นแค่ตัวแทน เจ้ารู้หรือไม่เมื่อเจ้าคุ้นเคยกับสิ่งเหล่านั้นแล้ว จู่ ๆ วันหนึ่งเจ้าจะต้องเสียมันไปอีกครั้ง มันจะเป็นเรื่องที่น่าเศร้า ข้าไม่เคยท้อแท้และพลัดพรากจากเจ้าเพราะตำแหน่งที่สูงนั้นไม่มีอยู่ ซวนเทียนหยาน ข้าได้ยินข่าวเกี่ยวกับเจ้า ข้าจะไม่สนใจว่าเจ้ารับสนมเข้าตำหนักหลี่กี่คน และไม่สนใจว่าเจ้าจะตั้งชื่อพวกนางว่าอย่างไร และไม่มีใครเหมือนพี่รองของข้าเพราะองค์ชายเก้ามีนางเพียงคนเดียว ข้าไม่เคยคิดที่จะให้เจ้ามีข้าเพียงคนเดียว ข้าเคยคิดว่าจะจะเจอหน้าพวกนางแต่ละคนในอนาคตอย่างไร แต่ข้าไม่สนใจเรื่องพวกนั้น ไม่สนใจว่าเจ้าจะปฎิบัติกับข้าในฐานะตัวแทนของคน ๆ นั้น ข้าต่อสู้เพื่อชีวิต แต่ข้าไม่สามารถชนะคนที่อยู่ในใจของเจ้าได้ ซวนเทียนหยาน ข้ากลัวชีวิตแบบนั้น”
ซวนเทียนหยานผงะ”เจ้ารู้เรื่องทั้งหมดเลยหรือ ? ข้าไม่เคยใช้เจ้าเป็นตัวแทนใคร หลังจากนั้นเป็นจุดเริ่มต้น แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกต่อไป เจ้าแตกต่างจากนาง นางอ่อนโยน และเจ้าดุร้ายเสมอ เจ้าหยิ่ง เอาแต่ใจ และยังทุบตีดุด่าข้า แต่ข้าชินกับมันแล้ว เฟิงเฟินได ข้าเคยถูกเจ้าทุบตีและดุด่า รวมถึงเคยชินกับอารมณ์ร้ายกาจของเจ้า ข้าไม่อยากนั่งบนบัลลังก์ ข้าสามารถให้สิ่งที่เจ้าต้องการได้ อันที่จริงเจ้าเห็นมาหลายปีแล้ว การเป็นฮ่องเต้นั้นไม่มีอะไรดีและน่าเหนื่อยใจ เจ้าต้องคอยหวาดระแวงคนอื่น เจ้าต้องกังวลเกี่ยวกับซงซุย และทำอะไรไม่ดีเล็กน้อย เจ้าก็โดนประณาม ทั้งอาณาจักรจะต่อต้านเจ้า เจ้าลองคิดดูสิ บัลลังก์เป็นเรื่องง่ายมากสำหรับพี่รองและพี่เขยของเจ้า แต่พวกเขาโยนมันให้พี่หกเหมือนสิ่งของ เจ้ายังคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่”
คำพูดของซวนเทียนหยานทำให้เฟิงเฟินไดพึมพำ”พวกเขาไม่ต้องการหรือ พวกเขา… ไม่ต้องการ ! ” ทันใดนั้นนางก็หัวเราะออกมา แผลเป็นที่คอยังคงอยู่ตรงนั้นตรงกับนางเช่นนี้ รอยยิ้มของนางดูโอ้อวดมาก นางกล่าวว่า “โล่งใจมาก ข้ารู้ว่าข้าเป็นคนตลก ข้าเปรียบเทียบทุกอย่างกับนาง แข่งขันกับนางทุกสิ่ง ตั้งแต่ตำแหน่งบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ไปจนถึงฮองเฮา ข้าคิดว่าข้ากำลังต่อสู้ นางเป็นคนที่เก่งที่สุดและเป็นคนที่ผู้คนสนใจมากที่สุด แต่กลับกลายเป็นว่าสิ่งที่ข้าต่อสู้และเปรียบเทียบคือสิ่งที่นางไม่ต้องการ นางไม่ใช่ของหายาก แต่ข้าก็เป็นสมบัติเสมอ ซวนเทียนหยาน นางพูดว่าข้าเป็นแค่คนโง่”
”ข้าอยากเป็นคนโง่”ซวนเทียนหยานกอดนางแน่น “เฟิงเฟินได เจ้าเป็นคนโง่ และข้าก็อยากได้เช่นกัน ข้าขอให้เจ้าเป็นคนโง่ เจ้าไม่เคยได้ยินหรือคนโง่จะเป็นคนที่มีความสุขมากที่สุด”
เฟิงเฟินไดยิ้มอย่างขมขื่นแต่ไม่ดื้อดึงอีกต่อไปราวกับว่าจิตใจของนางเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และท้องฟ้าที่มืดครึ้มเหนือศีรษะของนางก็สว่างขึ้นทันที ในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมาในเรือนเล็ก ๆ ภาระมากมายได้ถูกขจัดออกไปอย่างช้า ๆ และจุดสุดท้ายได้หายไปอย่างสมบูรณ์ในขณะนี้ ในที่สุดนางก็หัวเราะและพูดกับซวนเทียนหยาน “ข้าอยากให้เจ้าเป็น ! ข้าก็เหนื่อยเช่นกัน ข้าเลือกเจ้า เมื่อข้าภูมิใจที่สุด และทิ้งเจ้าไปเมื่อข้าหมดหวังที่สุด ข้าเคยวางภาระหนักไว้ให้เจ้า แต่เจ้าไม่ได้วางมันลง เจ้ายืนอยู่กับที่เสมอ ให้ข้าทุบตีและดุด่าเจ้า เจ้าทำให้ภาพพจน์ขององค์ชายหล่นลงไปในฝุ่น แต่ขอให้ความฉลาดของผู้ชายเป็นที่สุด ตอนนี้เมื่อข้าเหนื่อยที่สุด แต่เมื่อจิตใจของข้าก็ชัดเจนที่สุด ข้าก็จะกลับไปหาเจ้าในเวลานั้น ถ้าเจ้าไม่เกลียดข้า เจ้าก็ยังต้องการข้า มาเริ่มกันใหม่ ! ในอีกสามเดือน ข้าพร้อมจะแต่งงานกับเจ้าเข้าไปในตำหนักหลี่ของเจ้า จากนี้ไป ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดชีวิต”
”ดี! “ซวนเทียนหยานพยักหน้า บนใบหน้าของเขาแสดงความสุขเต็มเปี่ยม “ตราบใดที่เจ้าต้องการ ข้าจะทำพิธีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในการแต่งงานกับเจ้า เฟิงเฟินได เจ้าจะไม่อยู่ที่เรือนเล็ก ๆ อีกต่อไป แต่เป็นตำหนักของเรา” เขาช่วยนางยืนขึ้น และบอกเสี่ยวเปาที่ตกตะลึงอยู่ข้าง ๆ “เจ้าไม่สามารถเรียกข้าว่าท่านพี่ได้อีกแล้ว ต่อไปนี้เจ้าจะต้องเรียกข้าว่าพี่เขย ! ”
ในที่สุดเสี่ยวเปาก็ดีใจแต่เขาก็กลัวศพที่พื้น เขาปรบมือและกระโดดอย่างมีความสุข แต่หลังจากกระโดดไปสองสามครั้ง เขาก็ฟื้นความสงบอีกครั้งพร้อมกับหุบปากเล็ก ๆ ของเขา เขามองไปที่ซวนเทียนหยานและเฟิงเฟินไดอีกครั้ง และกระซิบ “หลังจากนั้นเสี่ยวเปาจะไม่ได้อยู่กับท่านพี่ทุกวันอีกแล้วหรือ ท่านพี่จะกลับมาหาข้าที่นี่หรือไม่ ? ”
เฟิงเฟินไดตกใจเล็กน้อยนางไม่ตอบเพียงแค่จ้องมองซวนเทียนหยาน นับจากนี้ไปนางเป็นชายาของเขา นางไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้ เมื่อนางแต่งงาน น้องชายของนางจะทำอย่างไร ซวนเทียนหยานยังคงต้องให้คำตอบ
ซวนเทียนหยานยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และส่ายหน้า”ชายาของข้า เจ้าแต่งงานกับองค์ชาย และพ่อแม่ขององค์ชายล้วนอยู่ในราชสำนัก ! ไม่มีชายชราหรือหญิงชราในบ้านของเรา และทุกอย่างขึ้นอยู่กับเจ้า เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำไมเจ้าต้องถามข้า”
เฟิงเฟินไดถึงกับผงะ”เจ้าหมายความว่าข้าสามารถพาเสี่ยวเปาไปอยู่ที่ตำหนักหลี่ด้วยได้งั้นหรือ ? ”
”ได้”ซวนเทียนหยานย้ำอีกครั้ง “สามเดือน ในตำหนักหลี่ เจ้าสามารถจัดการทั้งหมด เจ้าอยากให้ใครอยู่ เจ้าอยากให้ใครออกไปก็ได้ ข้าคนนี้ชอบความมีชีวิตชีวา สมบัติเพียงเล็กน้อยไม่เพียงพอ เฟิงเฟินได เจ้าต้องรีบให้กำเนิดบุตรสองสามคนเพื่อข้า”
ในที่สุดดวงอาทิตย์ที่อบอุ่นและมีแดดก็ปรากฏขึ้นที่เรือนเล็กๆ ที่น่าสงสารแห่งนี้ และในที่สุดบนใบหน้าของเฟิงเฟินได เขายังสามารถเห็นรอยยิ้มที่เป็นมิตร แม้ว่าจะมีศพนอนอยู่ใต้เท้าของพวกเขา แต่อากาศในสนามก็ยังคงสดชื่น ฤดูใบไม้ร่วงที่สดใส และสว่างมากจนแทบไม่สามารถลืมตาได้
ดงหยิงหยิบถุงเงินที่เพิ่งได้รับมาจากซวนเทียนหยานส่งคืนให้เขานางกล่าวว่า “ตอนนี้องค์ชายห้าไม่จำเป็นต้องให้ความช่วยเหลือแบบลับ ๆ แล้ว และข้าก็ไม่ต้องกังวลกับการใช้จ่ายเงินด้วยความกลัวอีกต่อไป ข้าจะปฏิบัติตามอย่างเหมาะสม คุณหนู ข้าจะขอเงินเพิ่มหน่อย บ่าวรับใช้ไม่ได้สั่งตัดชุดใหม่มานานแล้ว นายน้อยก็ไม่ได้กินเนื้ออร่อย ๆ มานานแล้ว นอกจากนี้ยังไม่มีบ่าวรับใช้ในลานเล็ก ๆ นี้ และจะเชิญแม่ครัวที่ทำอาหารอร่อย ๆ มาด้วย ! ”
เฟิงเฟินไดจ้องมอง”เจ้าเอาเงินคนอื่นมาให้ข้าจริงหรือ ? ”
ดงหยิงตอบ”คุณหนูตอนนี้ไม่ใช่ ตอนนี้เราเป็นหนึ่งในบ่าวรับใช้ขององค์ชายห้าไม่ใช่หรือเจ้าคะ ? ”
ซวนเทียนหยานหัวเราะ”ได้เลย ! ” เขาเหลือบมองไปที่ถุงเงินอีกครั้ง “รับไป ! เจ้าไม่จำเป็นต้องคืนให้ข้า นี่คือรางวัลจากข้า ข้าพยายามอย่างเต็มที่เพื่อติดตามคุณหนูของเจ้ามาหลายปีแล้ว”
”ขอบพระทัยเพคะ! ” ปากของดงหยิงอ้าเป็นวงกลม “ให้รางวัลแก่บ่าวรับใช้หรือเพคะ ? ” ถุงเงินนั้นหนักอึ้ง หลายสิบเหรียญเงิน ! นางเป็นเพียงผู้ใต้บังคับบัญชา และถุงเงินนี้นับเป็นจำนวนเงินมหาศาลสำหรับนาง
ซวนเทียนหยานพยักหน้า”พวกเจ้าทุกคนจะได้รับรางวัล นอกจากนี้ยังมีตั๋วแลกเงินอีก 100 เหรียญเงิน ซึ่งเป็นของขวัญขอบคุณจากข้าที่ดูแลชายาของข้าเป็นอย่างดี และจะติดตามคุณหนูของเจ้าต่อไปจนแก่ และข้าจะให้สินเดิมแก่เจ้าด้วย”
ดงหยิงร้องไห้ทันทีคุกเข่าลงและคำนับขอบคุณ
เฟิงเฟินไดมองไปที่เขาและคิดอะไรบางอย่างขึ้นมานางถามซวนเทียนหยาน “เจ้ามีสนมหลายคนในตำหนักของเจ้า เจ้าต้องการเพิ่มอีก 1 คนหรือไม่ มีกฎมานานแล้ว เมื่อบุตรสาวเจ้าแต่งงาน พ่อแม่ของนางจะเลือกหญิงสาวที่ฉลาดและซื่อสัตย์ให้แต่งงานพร้อมกับนางด้วย แม้ว่านางเป็นบ่าวรับใช้ แต่นางก็เป็นหญิงสาวที่เหมาะสม เพราะเป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายจะมีภรรยา 3 คน และอนุ 4 คน พ่อแม่ของนางกลัวว่าบุตรสาวของพวกเขาจะทำอะไรไม่ถูก จึงให้บ่าวรับใช้มาเป็นอนุด้วยอีกคน อย่างน้อยพวกเขาสองคนก็สามารถช่วยเหลือกันได้บ้าง ข้า… ”
”เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?”ซวนเทียนหยานขัดจังหวะนาง เขารู้ว่าเฟิงเฟินไดหมายถึงอะไร และเด็กสาวคนนี้ต้องการมอบดงหยิงให้เขาอีกคน แต่เขาไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาพูดกับเฟิงเฟินไดว่า “อย่าคิดถึงเรื่องนี้ ข้าจะจัดการคนเหล่านั้นในตำหนักหลี่ ไม่ต้องกังวล แม้ว่าข้าจะให้พวกนางเข้ามา แต่ข้าก็ไม่เคยเข้าไปในห้องของพวกนาง ข้ารับพวกนางเข้ามาเพื่อทำให้เจ้าขุ่นเคือง เมื่อข้ากลับไป ข้าจะส่งพวกนางไป และจะไม่ทำให้เจ้าเดือดร้อน พี่รองของเจ้าให้น้องเก้ามีนางเพียงคนเดียวตลอดชีวิต และข้าไม่สามารถมอบฐานะฮองเฮาให้เจ้าได้ แต่เจ้าจะเป็นชายาเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตนี้ของข้า เจ้าจะไม่แพ้พวกนาง”
ซวนเทียนหยานให้สัญญากับเฟิงเฟินไดและเฟิงเฟินไดยิ้มแล้วกล่าวว่า “มีสิ่งหนึ่งที่ข้าทัดเทียมนางได้”
จากเรือนเล็กๆ เมื่อเขาออกมา ซวนเทียนหยานไม่สามารถซ่อนอารมณ์ที่สดใสของเขาได้เลย เมื่อเดินกลับไปที่ตำหนักหลี่ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาทำให้ผู้คนบนถนนที่โศกเศร้ากับองค์ชายเจ็ดไม่พอใจอีกครั้ง แต่เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เฟิงเฟินไดเปิดใจและในที่สุดก็ไม่ปฏิเสธเขา และในที่สุดสัญญาการแต่งงานระหว่างพวกเขาก็สามารถบรรลุผลได้ เหลือเวลาอีก 3 เดือน เขาไม่สามารถรอได้อีกต่อไป และตัดสินใจแต่งงานกับนางทันทีในวันที่เฟิงเฟินไดอายุถึงวัยปักปิ่น แต่ก่อนหน้านั้นจำเป็นต้องกวาดล้างสนมในตำหนักหลี่ออกให้หมด จากนั้นปรับปรุงตำหนักหลี่ทั้งหมด ตำหนักหลี่ควรมีบรรยากาศรื่นเริง
แต่เขาไม่ได้คิดถึงมันจนกระทั่งเขากลับไปที่ตำหนักหลี่วันนี้เขาไปหาเฟิงเฟินได นอกจากอยากเจอนางแล้ว ยังมีอีกอย่างที่เขาอยากจะบอกนางจริง ๆ ว่าเฟิงเซียงหรูกระอักเลือด ดูเหมือนว่านางจะป่วยหนักและวิ่งไปตามถนนคนเดียว จะเป็นอย่างไรถ้าเกิดอะไรขึ้น ?
แต่ตอนนี้ทุกคนกลับมาแล้วก็ไม่จำเป็นต้องหันกลับมาอีกแล้วเฟิงเซียงหรูกระอักเป็นเลือด และแปดในสิบส่วนเฟิงเฟินไดไม่สามารถช่วยอะไรได้ ดังนั้นจึงควรหาคนที่เหมาะสมกว่านี้ หลังจากไตร่ตรอง ในที่สุดก็ไปถึงตำหนักปิง และบอกกับองค์ชายสี่ ซวนเทียนยี่
แน่นอนซวนเทียนยี่รู้ว่านางป่วยหนักแต่เขาไม่ได้คิดว่านางจะแอบออกมาเดินบนถนนคนเดียวและกระอักออกมาเป็นเลือด ซวนเทียนยี่กลัวมาก และเมื่อใดก็ตามที่เขาเห็นเฟิงเซียงหรู เขารู้สึกว่าเขากำลังจะสูญเสีย ความรู้สึกถึงสัญญาณชีวิตค่อย ๆ ลดน้อยลงไปเรื่อย ๆ แม้ว่าเขาจะไม่อยากยอมรับ แต่เขาก็สามารถทนเห็นมันได้จริง ๆ
ซวนเทียนยี่รู้สึกทุกข์ใจมากแต่ซวนเทียนฮั่วเสียชีวิตแล้ว และเขาเสียใจมากจนนอนไม่หลับทั้งคืน นับประสาอะไรกับเฟิงเซียงหรู ? จะยื้อเรื่องนี้ได้อย่างไร ?
ซวนเทียนหยานผงะ”เจ้ารู้เรื่องทั้งหมดเลยหรือ ? ข้าไม่เคยใช้เจ้าเป็นตัวแทนใคร หลังจากนั้นเป็นจุดเริ่มต้น แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกต่อไป เจ้าแตกต่างจากนาง นางอ่อนโยน และเจ้าดุร้ายเสมอ เจ้าหยิ่ง เอาแต่ใจ และยังทุบตีดุด่าข้า แต่ข้าชินกับมันแล้ว เฟิงเฟินได ข้าเคยถูกเจ้าทุบตีและดุด่า รวมถึงเคยชินกับอารมณ์ร้ายกาจของเจ้า ข้าไม่อยากนั่งบนบัลลังก์ ข้าสามารถให้สิ่งที่เจ้าต้องการได้ อันที่จริงเจ้าเห็นมาหลายปีแล้ว การเป็นฮ่องเต้นั้นไม่มีอะไรดีและน่าเหนื่อยใจ เจ้าต้องคอยหวาดระแวงคนอื่น เจ้าต้องกังวลเกี่ยวกับซงซุย และทำอะไรไม่ดีเล็กน้อย เจ้าก็โดนประณาม ทั้งอาณาจักรจะต่อต้านเจ้า เจ้าลองคิดดูสิ บัลลังก์เป็นเรื่องง่ายมากสำหรับพี่รองและพี่เขยของเจ้า แต่พวกเขาโยนมันให้พี่หกเหมือนสิ่งของ เจ้ายังคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่”
คำพูดของซวนเทียนหยานทำให้เฟิงเฟินไดพึมพำ”พวกเขาไม่ต้องการหรือ พวกเขา… ไม่ต้องการ ! ” ทันใดนั้นนางก็หัวเราะออกมา แผลเป็นที่คอยังคงอยู่ตรงนั้นตรงกับนางเช่นนี้ รอยยิ้มของนางดูโอ้อวดมาก นางกล่าวว่า “โล่งใจมาก ข้ารู้ว่าข้าเป็นคนตลก ข้าเปรียบเทียบทุกอย่างกับนาง แข่งขันกับนางทุกสิ่ง ตั้งแต่ตำแหน่งบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ไปจนถึงฮองเฮา ข้าคิดว่าข้ากำลังต่อสู้ นางเป็นคนที่เก่งที่สุดและเป็นคนที่ผู้คนสนใจมากที่สุด แต่กลับกลายเป็นว่าสิ่งที่ข้าต่อสู้และเปรียบเทียบคือสิ่งที่นางไม่ต้องการ นางไม่ใช่ของหายาก แต่ข้าก็เป็นสมบัติเสมอ ซวนเทียนหยาน นางพูดว่าข้าเป็นแค่คนโง่”
”ข้าอยากเป็นคนโง่”ซวนเทียนหยานกอดนางแน่น “เฟิงเฟินได เจ้าเป็นคนโง่ และข้าก็อยากได้เช่นกัน ข้าขอให้เจ้าเป็นคนโง่ เจ้าไม่เคยได้ยินหรือคนโง่จะเป็นคนที่มีความสุขมากที่สุด”
เฟิงเฟินไดยิ้มอย่างขมขื่นแต่ไม่ดื้อดึงอีกต่อไปราวกับว่าจิตใจของนางเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และท้องฟ้าที่มืดครึ้มเหนือศีรษะของนางก็สว่างขึ้นทันที ในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมาในเรือนเล็ก ๆ ภาระมากมายได้ถูกขจัดออกไปอย่างช้า ๆ และจุดสุดท้ายได้หายไปอย่างสมบูรณ์ในขณะนี้ ในที่สุดนางก็หัวเราะและพูดกับซวนเทียนหยาน “ข้าอยากให้เจ้าเป็น ! ข้าก็เหนื่อยเช่นกัน ข้าเลือกเจ้า เมื่อข้าภูมิใจที่สุด และทิ้งเจ้าไปเมื่อข้าหมดหวังที่สุด ข้าเคยวางภาระหนักไว้ให้เจ้า แต่เจ้าไม่ได้วางมันลง เจ้ายืนอยู่กับที่เสมอ ให้ข้าทุบตีและดุด่าเจ้า เจ้าทำให้ภาพพจน์ขององค์ชายหล่นลงไปในฝุ่น แต่ขอให้ความฉลาดของผู้ชายเป็นที่สุด ตอนนี้เมื่อข้าเหนื่อยที่สุด แต่เมื่อจิตใจของข้าก็ชัดเจนที่สุด ข้าก็จะกลับไปหาเจ้าในเวลานั้น ถ้าเจ้าไม่เกลียดข้า เจ้าก็ยังต้องการข้า มาเริ่มกันใหม่ ! ในอีกสามเดือน ข้าพร้อมจะแต่งงานกับเจ้าเข้าไปในตำหนักหลี่ของเจ้า จากนี้ไป ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดชีวิต”
”ดี! “ซวนเทียนหยานพยักหน้า บนใบหน้าของเขาแสดงความสุขเต็มเปี่ยม “ตราบใดที่เจ้าต้องการ ข้าจะทำพิธีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในการแต่งงานกับเจ้า เฟิงเฟินได เจ้าจะไม่อยู่ที่เรือนเล็ก ๆ อีกต่อไป แต่เป็นตำหนักของเรา” เขาช่วยนางยืนขึ้น และบอกเสี่ยวเปาที่ตกตะลึงอยู่ข้าง ๆ “เจ้าไม่สามารถเรียกข้าว่าท่านพี่ได้อีกแล้ว ต่อไปนี้เจ้าจะต้องเรียกข้าว่าพี่เขย ! ”
ในที่สุดเสี่ยวเปาก็ดีใจแต่เขาก็กลัวศพที่พื้น เขาปรบมือและกระโดดอย่างมีความสุข แต่หลังจากกระโดดไปสองสามครั้ง เขาก็ฟื้นความสงบอีกครั้งพร้อมกับหุบปากเล็ก ๆ ของเขา เขามองไปที่ซวนเทียนหยานและเฟิงเฟินไดอีกครั้ง และกระซิบ “หลังจากนั้นเสี่ยวเปาจะไม่ได้อยู่กับท่านพี่ทุกวันอีกแล้วหรือ ท่านพี่จะกลับมาหาข้าที่นี่หรือไม่ ? ”
เฟิงเฟินไดตกใจเล็กน้อยนางไม่ตอบเพียงแค่จ้องมองซวนเทียนหยาน นับจากนี้ไปนางเป็นชายาของเขา นางไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้ เมื่อนางแต่งงาน น้องชายของนางจะทำอย่างไร ซวนเทียนหยานยังคงต้องให้คำตอบ
ซวนเทียนหยานยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และส่ายหน้า”ชายาของข้า เจ้าแต่งงานกับองค์ชาย และพ่อแม่ขององค์ชายล้วนอยู่ในราชสำนัก ! ไม่มีชายชราหรือหญิงชราในบ้านของเรา และทุกอย่างขึ้นอยู่กับเจ้า เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำไมเจ้าต้องถามข้า”
เฟิงเฟินไดถึงกับผงะ”เจ้าหมายความว่าข้าสามารถพาเสี่ยวเปาไปอยู่ที่ตำหนักหลี่ด้วยได้งั้นหรือ ? ”
”ได้”ซวนเทียนหยานย้ำอีกครั้ง “สามเดือน ในตำหนักหลี่ เจ้าสามารถจัดการทั้งหมด เจ้าอยากให้ใครอยู่ เจ้าอยากให้ใครออกไปก็ได้ ข้าคนนี้ชอบความมีชีวิตชีวา สมบัติเพียงเล็กน้อยไม่เพียงพอ เฟิงเฟินได เจ้าต้องรีบให้กำเนิดบุตรสองสามคนเพื่อข้า”
ในที่สุดดวงอาทิตย์ที่อบอุ่นและมีแดดก็ปรากฏขึ้นที่เรือนเล็กๆ ที่น่าสงสารแห่งนี้ และในที่สุดบนใบหน้าของเฟิงเฟินได เขายังสามารถเห็นรอยยิ้มที่เป็นมิตร แม้ว่าจะมีศพนอนอยู่ใต้เท้าของพวกเขา แต่อากาศในสนามก็ยังคงสดชื่น ฤดูใบไม้ร่วงที่สดใส และสว่างมากจนแทบไม่สามารถลืมตาได้
ดงหยิงหยิบถุงเงินที่เพิ่งได้รับมาจากซวนเทียนหยานส่งคืนให้เขานางกล่าวว่า “ตอนนี้องค์ชายห้าไม่จำเป็นต้องให้ความช่วยเหลือแบบลับ ๆ แล้ว และข้าก็ไม่ต้องกังวลกับการใช้จ่ายเงินด้วยความกลัวอีกต่อไป ข้าจะปฏิบัติตามอย่างเหมาะสม คุณหนู ข้าจะขอเงินเพิ่มหน่อย บ่าวรับใช้ไม่ได้สั่งตัดชุดใหม่มานานแล้ว นายน้อยก็ไม่ได้กินเนื้ออร่อย ๆ มานานแล้ว นอกจากนี้ยังไม่มีบ่าวรับใช้ในลานเล็ก ๆ นี้ และจะเชิญแม่ครัวที่ทำอาหารอร่อย ๆ มาด้วย ! ”
เฟิงเฟินไดจ้องมอง”เจ้าเอาเงินคนอื่นมาให้ข้าจริงหรือ ? ”
ดงหยิงตอบ”คุณหนูตอนนี้ไม่ใช่ ตอนนี้เราเป็นหนึ่งในบ่าวรับใช้ขององค์ชายห้าไม่ใช่หรือเจ้าคะ ? ”
ซวนเทียนหยานหัวเราะ”ได้เลย ! ” เขาเหลือบมองไปที่ถุงเงินอีกครั้ง “รับไป ! เจ้าไม่จำเป็นต้องคืนให้ข้า นี่คือรางวัลจากข้า ข้าพยายามอย่างเต็มที่เพื่อติดตามคุณหนูของเจ้ามาหลายปีแล้ว”
”ขอบพระทัยเพคะ! ” ปากของดงหยิงอ้าเป็นวงกลม “ให้รางวัลแก่บ่าวรับใช้หรือเพคะ ? ” ถุงเงินนั้นหนักอึ้ง หลายสิบเหรียญเงิน ! นางเป็นเพียงผู้ใต้บังคับบัญชา และถุงเงินนี้นับเป็นจำนวนเงินมหาศาลสำหรับนาง
ซวนเทียนหยานพยักหน้า”พวกเจ้าทุกคนจะได้รับรางวัล นอกจากนี้ยังมีตั๋วแลกเงินอีก 100 เหรียญเงิน ซึ่งเป็นของขวัญขอบคุณจากข้าที่ดูแลชายาของข้าเป็นอย่างดี และจะติดตามคุณหนูของเจ้าต่อไปจนแก่ และข้าจะให้สินเดิมแก่เจ้าด้วย”
ดงหยิงร้องไห้ทันทีคุกเข่าลงและคำนับขอบคุณ
เฟิงเฟินไดมองไปที่เขาและคิดอะไรบางอย่างขึ้นมานางถามซวนเทียนหยาน “เจ้ามีสนมหลายคนในตำหนักของเจ้า เจ้าต้องการเพิ่มอีก 1 คนหรือไม่ มีกฎมานานแล้ว เมื่อบุตรสาวเจ้าแต่งงาน พ่อแม่ของนางจะเลือกหญิงสาวที่ฉลาดและซื่อสัตย์ให้แต่งงานพร้อมกับนางด้วย แม้ว่านางเป็นบ่าวรับใช้ แต่นางก็เป็นหญิงสาวที่เหมาะสม เพราะเป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายจะมีภรรยา 3 คน และอนุ 4 คน พ่อแม่ของนางกลัวว่าบุตรสาวของพวกเขาจะทำอะไรไม่ถูก จึงให้บ่าวรับใช้มาเป็นอนุด้วยอีกคน อย่างน้อยพวกเขาสองคนก็สามารถช่วยเหลือกันได้บ้าง ข้า… ”
”เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?”ซวนเทียนหยานขัดจังหวะนาง เขารู้ว่าเฟิงเฟินไดหมายถึงอะไร และเด็กสาวคนนี้ต้องการมอบดงหยิงให้เขาอีกคน แต่เขาไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาพูดกับเฟิงเฟินไดว่า “อย่าคิดถึงเรื่องนี้ ข้าจะจัดการคนเหล่านั้นในตำหนักหลี่ ไม่ต้องกังวล แม้ว่าข้าจะให้พวกนางเข้ามา แต่ข้าก็ไม่เคยเข้าไปในห้องของพวกนาง ข้ารับพวกนางเข้ามาเพื่อทำให้เจ้าขุ่นเคือง เมื่อข้ากลับไป ข้าจะส่งพวกนางไป และจะไม่ทำให้เจ้าเดือดร้อน พี่รองของเจ้าให้น้องเก้ามีนางเพียงคนเดียวตลอดชีวิต และข้าไม่สามารถมอบฐานะฮองเฮาให้เจ้าได้ แต่เจ้าจะเป็นชายาเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตนี้ของข้า เจ้าจะไม่แพ้พวกนาง”
ซวนเทียนหยานให้สัญญากับเฟิงเฟินไดและเฟิงเฟินไดยิ้มแล้วกล่าวว่า “มีสิ่งหนึ่งที่ข้าทัดเทียมนางได้”
จากเรือนเล็กๆ เมื่อเขาออกมา ซวนเทียนหยานไม่สามารถซ่อนอารมณ์ที่สดใสของเขาได้เลย เมื่อเดินกลับไปที่ตำหนักหลี่ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาทำให้ผู้คนบนถนนที่โศกเศร้ากับองค์ชายเจ็ดไม่พอใจอีกครั้ง แต่เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เฟิงเฟินไดเปิดใจและในที่สุดก็ไม่ปฏิเสธเขา และในที่สุดสัญญาการแต่งงานระหว่างพวกเขาก็สามารถบรรลุผลได้ เหลือเวลาอีก 3 เดือน เขาไม่สามารถรอได้อีกต่อไป และตัดสินใจแต่งงานกับนางทันทีในวันที่เฟิงเฟินไดอายุถึงวัยปักปิ่น แต่ก่อนหน้านั้นจำเป็นต้องกวาดล้างสนมในตำหนักหลี่ออกให้หมด จากนั้นปรับปรุงตำหนักหลี่ทั้งหมด ตำหนักหลี่ควรมีบรรยากาศรื่นเริง
แต่เขาไม่ได้คิดถึงมันจนกระทั่งเขากลับไปที่ตำหนักหลี่วันนี้เขาไปหาเฟิงเฟินได นอกจากอยากเจอนางแล้ว ยังมีอีกอย่างที่เขาอยากจะบอกนางจริง ๆ ว่าเฟิงเซียงหรูกระอักเลือด ดูเหมือนว่านางจะป่วยหนักและวิ่งไปตามถนนคนเดียว จะเป็นอย่างไรถ้าเกิดอะไรขึ้น ?
แต่ตอนนี้ทุกคนกลับมาแล้วก็ไม่จำเป็นต้องหันกลับมาอีกแล้วเฟิงเซียงหรูกระอักเป็นเลือด และแปดในสิบส่วนเฟิงเฟินไดไม่สามารถช่วยอะไรได้ ดังนั้นจึงควรหาคนที่เหมาะสมกว่านี้ หลังจากไตร่ตรอง ในที่สุดก็ไปถึงตำหนักปิง และบอกกับองค์ชายสี่ ซวนเทียนยี่
แน่นอนซวนเทียนยี่รู้ว่านางป่วยหนักแต่เขาไม่ได้คิดว่านางจะแอบออกมาเดินบนถนนคนเดียวและกระอักออกมาเป็นเลือด ซวนเทียนยี่กลัวมาก และเมื่อใดก็ตามที่เขาเห็นเฟิงเซียงหรู เขารู้สึกว่าเขากำลังจะสูญเสีย ความรู้สึกถึงสัญญาณชีวิตค่อย ๆ ลดน้อยลงไปเรื่อย ๆ แม้ว่าเขาจะไม่อยากยอมรับ แต่เขาก็สามารถทนเห็นมันได้จริง ๆ
ซวนเทียนยี่รู้สึกทุกข์ใจมากแต่ซวนเทียนฮั่วเสียชีวิตแล้ว และเขาเสียใจมากจนนอนไม่หลับทั้งคืน นับประสาอะไรกับเฟิงเซียงหรู ? จะยื้อเรื่องนี้ได้อย่างไร ?
