บทที่ 503 งูทองทะเลทราย
และหลานเยาเยาตกลงไปอยู่ในความมืดสลัวโดยตรง นางรู้ ตัวเองถูกฝังอยู่ในทะเลทราย เพราะไม่รู้ว่าถูกฝังลึกเท่าไหร่ และไม่รู้ว่าหัวหันไปทางไหน นางไม่มีปัญญาเปิดปากร้องขอความช่วยเหลือ
ความโชคดีที่คุ้มค่าอย่างเดียวก็คือ ก่อนหน้าที่จะจมเข้าสู่ลมพายุทะเลทราย นางหยิบยาน้ำที่รักษาอาการบาดเจ็บภายในขวดหนึ่งกำไว้ในมือ เพื่อป้องกัน
โชคดีที่ในเวลานี้ วิชากฎของวัตถุไม่ได้เรียนมาอย่างเปล่าประโยชน์
ตอนนี้เหมาะสมที่จะใช้แรงโน้มถ่วง
นางขยับร่างกายที่เจ็บปวดไปทั้งร่าง สุดท้ายจึงเปิดขวดออกอย่างเหนื่อยยาก จากนั้นรับรู้ถึงทิศทางที่ยาน้ำไหล นางเริ่มขุดเม็ดทรายในทางตรงข้ามกับที่ยาน้ำไหลทันที
ขุดไม่เท่าไหร่ ในความขมุกขมัว นางก็สัมผัสได้ถึงแสงอ่อนๆ
ขุดถูกแล้ว!
มีความหวังแล้ว แรงขุดทรายเพิ่มเป็นเท่าตัวในพริบตา และความเร็วในการขุดทรายก็ยิ่งเร็วขึ้นแล้ว
ทันใดนั้น มือใหญ่มีดินทรายที่มีความอบอุ่นคว้านางไว้ในทันที จากนั้นเมื่อออกแรงก็ดึงนางออกมาจากในทรายสีเหลือโดยตรง
รู้สึกได้ถึงความโล่งใจหลังจากที่ออกมาทรายสีเหลืองได้ แต่ก็สูญเสียการทรงตัวไปในทันที ร่างทั้งร่างล้มลงไปทางเดียว
วินาทีถัดมา ใบหน้าก็ชนเข้ากับกำแพงเนื้อทันที ร่างกายก็พิงไปด้านบนพร้อมกัน……
มีความอุ่น
มีเสียงหัวใจเต้น
เป็นคน!
หลังจากยืนแน่วแน่แล้ว นางรีบปัดฝุ่นดินบนใบหน้า จึงค่อยๆลืมตาขึ้น ถอยออกมาจากหน้าอกของคนที่ดึงนางออกมาจากทรายสีเหลืองผู้นั้น
เมื่อเงยหน้ามอง เป็นเย่หลีเฉิน!
ทั้งตัวของเขาล้วนเต็มไปด้วยทรายสีเหลือง มุมปากมีคราบเลือดติดอยู่ มองนางด้วยสีหน้าเป็นกังวล การเคลื่อนไหวบนมือที่ปัดทรายสีเหลืองให้นางยังคงไม่หยุด
มองเขานิ่งๆแวบหนึ่ง ริมฝีปากสีแดงที่ติดเต็มไปด้วยทรายสีเหลืองค่อยๆขยับ
“ท่าน……บาดเจ็บแล้ว?”
“ไม่เป็นไร บาดแผลเล็กน้อยเท่านั้น!” เย่หลีเฉินไม่ได้เยแสบาดแผลบนร่างของตัวเองสักนิด
ขณะถูกม้วนเข้าไปกลางลมพายุ เขาก็อยู่ใกล้กับหลานเยาเยามาก และยังสนใจต่อหลานเยาเยาเป็นพิเศษอีกด้วย หลังผ่านลมพายุ เขาเห็นอย่างเลือนรางว่าหลานเยาเยาถูกฝังอยู่ในทรายสีเหลือง
ดังนั้น หลังจากที่ตกลงมาจากกลางอากาศแล้ว ไม่ได้สนใจว่าตกลงมาหนักขนาดไหนโดยสิ้นเชิง รีบปีนไปตำแหน่งคร่าวๆที่หลานเยาเยาม้วนเข้าไปในทรายสีเหลืองทันที ปัดทรายสีเหลืองออกอย่างรวดเร็ว
เวลานั้น เขาจึงได้เข้าใจ เขามีความกลัวมากขนาดไหน……
กลัวว่าหลานเยาเยาจะตายต่อหน้าเขา และเขาทำได้เพียงมองดูเฉยๆ กลับไม่มีปัญญา
ตอนนี้เห็นนางตัวเป็นๆยืนอยู่ต่อหน้าตัวเอง โลกนี้ ราวกับว่านอกจากนาง อะไรก็ล้วนไม่สำคัญแล้ว
“แวบเดียวก็คืออาการบาดเจ็บภายใน”
เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง หลานเยาเยาเอาขวดยาในมือที่ยังเทไม่หมดวางไว้ในมือเขา “ถือไว้ ดื่มมัน”
ภายใต้สายตาที่แน่วแน่ของหลานเยาเยา เย่หลีเฉินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เหมือนกับอึกเดียวก็ดื่มหมดแล้ว ความจริงกลับเป็นเพียงแค่ค่อยๆจิบอึกเล็กๆเท่านั้น
“แยกย้ายกันหาคน!”
“อืม!”
ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือ ขุดค้นที่เหมือนกับนางที่โดนฝังอยู่ในทรายสีเหลืองออกมา ถ้าช้าอีกหน่อย แม้ว่าเจอกับภัยพิบัติไม่ตาย ก็อาจจะหายใจไม่ออกตายทั้งเป็น
เพียงแต่ หาคนง่ายดายขนาดนั้นที่ไหนกันล่ะ!
ขณะที่ถูกลมพายุหมุน ก็ทำให้คนกระจัดกระจายไปนานแล้ว บวกกับทุกหนแห่งล้วนตลบไปด้วยทรายสีเหลือง หาคนเทียบได้กับการไต่ขึ้นสวรรค์
พวกเขาสองคนนัดกันดีแล้ว ทำสัญลักษณ์ไว้ตรงที่เดิม ไม่ว่าจะหาพบหรือไม่พบ ก็ล้วนต้องกลับมารวมกันที่จุดสัญลักษณ์ในเวลาที่ไม่แน่นอน เพื่อให้มั่นใจในความปลอดภัย
หลังจากที่ทั้งสองแยกกัน
หลานเยาเยาค้นหาตลอดทาง ตะโกนจนเสียงแหบแล้ว ยังไม่ได้ยินสักคนตอบรับ ฉับพลันนั้นนางได้ยินถึงเสียงทรายที่ขยับคลายตัว รีบมองไปด้านล่างเท้าโดยรอบทันที ในที่สุดทางขวาที่ไม่ไกลก็เห็นมือข้างหนึ่งที่โผล่ออกมาจากในทรายสีเหลืองครึ่งหนึ่ง กวัดแกว่งอยู่ที่นั่นอย่างอ่อนแรง
เช่นนี้แวบแรกก็คือก่อนที่เกือบจะขาดอากาศหายใจตาย สุดท้ายกวัดแกว่งมืออย่างไร้สติ
นางรีบเข้าไปขุดค้นขึ้นมา และทำความสะอาดทรายสีเหลืองบนจมูกและปากให้เขา หลังจากนั้นครู่หนึ่ง คนที่ถูกขุดออกมาก็ค่อยๆฟื้นคืนสติ
มองดูบนร่างของเขาสวมชุดขององครักษ์ น่าจะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเย่หลีเฉิน
“เทพ เทพธิดา……”
เห็นคนที่ช่วยตัวเองชัดเจน องครักษ์เรียกนางเสียงหนึ่งด้วยความอ่อนแรง นางรีบเอามือวางไว้ที่ปาก ทำท่าทางห้ามออกมา
“ซื่อ……”
“ซื่อ……”
นางได้ยินเสียงงูแลบลิ้น และยังไม่ใช่เพียงตัวเดียว แต่กลับมองไม่เห็นว่างูอยู่ที่ไหน
จนมองเห็นข้างกายขององครักษ์ที่กึ่งฟุบอยู่บนพื้น ราวกับว่ามีการเคลื่อนไหวของทราย จากนั้นปรากฏหัวงูสีทองอร่ามตัวหนึ่งออกมา มีขนาดเท่ากับกำปั้น เปิดปากก็งับไปทางองครักษ์
เตือนองครักษ์ผู้นั้นไม่ทัน นางคว้าเขาไว้ทันที ทั้งลากและกระชากไปทางด้านหลัง การกระทำสุดหยาบป่าเถื่อน
รอจนถอยไปได้ค่อนข้างไกล นางจึงได้ปล่อยองครักษ์
“เป็นงูทองทะเลทราย หัวโตจนกลายร่างเป็นปีศาจแล้ว พวกเรารีบไป”
องครักษ์ที่ยังมึนงง ได้ยินดังนั้นรีบพยักหน้าทันที รีบกลั้นความเจ็บปวดลุกขึ้น
เพิ่งเห็นองครักษ์ยืนอย่างมั่นคง งูทองทะเลทรายสี่ตัวก็ปรากฏตัวในขอบเขตของสายตา เมื่อหลานเยาเยาขมวดคิ้ว
“รีบวิ่ง!”
งูชนิดนี้พิษร้ายแรงมาก มีความแข็งแกร่งในการไล่ตาม ปกติจะเคลื่อนไหวลำพัง ตอนนี้กลับเห็นถึงสี่ตัวคิดต้องการล้อมโจมตีพวกเขา
เวลานี้ไม่วิ่งจะรอเวลาไหน?
ทั้งสองยกเท้าก็วิ่ง แต่งูทองทะเลทรายยังคงไล่ตามไม่หยุด ไม่ไกลเท่าไหร่ ได้ยินเพียง “อ้า” เสียงหนึ่ง องครักษ์ที่อยู่หลังนางครึ่งก้าวล้มไปกับพื้นกะทันหัน
หลานเยาเยาคิดก็ไม่ได้คิด ก็หยุดลงอย่างฉับพลัน เมื่อมองไปทางด้านหลัง เวลานี้นางจึงพบว่า เท้าขององครักษ์ค่อนข้างผิดปกติ ดูท่าแล้ว ก่อนหน้าที่ถูกฝังในทรายสีเหลืองก็บาดเจ็บแล้ว
นางรีบนั่งยองๆทันที ตรวจดูอย่างรวดเร็วรอบหนึ่งถึงรู้ หลังจากที่องครักษ์ล้มและได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้ก็เท้าพลิกอีก
ด้วยเหตุนี้!
ตัดสินใจในทันที มือทั้งสองคว้าเท้าของเขา ทั้งดึงทั้งกระชาก หลังจากได้ยินเสียงเสียงดังแล้ว นางจึงได้วางมือลง
“ตอนนี้น่าจะวิ่งได้ดีขึ้นหน่อย”
“ขอบคุณขอรับ”
องครักษ์แสดงออกด้วยสีหน้า ยกมือทำความเคารพกล่าวคำขอบคุณ และยืนขึ้นทันที พยักหน้าอย่างแรง สองคนก็วางแผนยกเท้าวิ่งอีก แต่พอยกเท้า ก็หยุดลงแล้ว
มีอันตรายใกล้เข้ามา
อีกทั้งมาจากทั่วทุกสารทิศ
“ซื่อ……”
“ซื่อ……”
“ซื่อ……”
……
เสียงงูแลบลิ้นใกล้พวกเขาสองคนเข้ามาเรื่อยๆ พวกเขาถูกล้อมแล้ว อีกทั้งจำนวนของงู มากเกินกว่าสี่ตัวไปไกลแล้ว
“เทพธิดา ท่านวิ่ง รีบวิ่ง ข้าจะถ่วงเวลาพวกมันขอรับ” เหมือนกับว่าองครักษ์ได้ตัดสินใจแล้ว
องค์ชายรัชทายาทให้ความสำคัญกับเทพธิดาเป็นอย่างมาก เมื่อครู่เทพธิดายังได้ช่วยชีวิตตัวเองอีก ดังนั้น เทพธิดาไม่สามารถเกิดเรื่องได้!
“ไม่ทันแล้ว”
นางกล่าวอย่างแผ่วเบาหนึ่งประโยค แล้วสังเกตโดยรอบอย่างระมัดระวัง ทางด้านหน้าหลังซ้ายและขวาของพวกเขามีงูทองทะเลทรายที่มีความหนาเท่าแขนของหลานเยาเยาปรากฏขึ้นเกือบเก้าตัว ค่อยๆรวมกันเข้ามาทางพวกเขา
หลานเยาเยาขมวดคิ้วแน่น
ลูบๆบนร่างกาย ดูว่ามีของอะไรที่สามารถใช้ได้หรือไม่ แต่ทว่าอะไรก็ล้วนไม่มี
เมื่อครู่แอบเคลื่อนกำลังภายใน ก็มีงูทองทะเลทรายตัวหนึ่งโจมตีมาทางองครักษ์ก่อน องครักษ์หลบไปด้านข้าง ชักดาบพกที่เอวออกมาฟัน แต่ อะไรก็ฟันไม่โดน งูทองทะเลทรายด้านหลังของเขาอีกสองตัวก็รีบโจมตีมาจากด้านหลังทันที
ถูกหลานเยาเยาใช้กำลังภายในสั่นสะเทือนออกไปโดยตรง
แต่ทว่า งูทองทะเลทรายเหล่านั้นเหมือนกับกำลังรอคอยนางลงมือเช่นนั้น ห้าหกตัวซุ่มโจมตีพร้อมกันมาจากทางซ้ายขวาสองด้านรวมถึงทางด้านหลัง
นางรีบจรดปลายเท้าเบาๆทันที เหาะออกจากพื้น ขับเคลื่อนกำลังภายในแล้วโจมตีไปยังงูทองทะเลทรายที่พื้นด้านล่างอีกครั้ง แต่พวกมันถอยออกอย่างรวดเร็ว
