เป็นเวลาเย็นแล้วและผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายได้ต่อสู้กัน และเซรอนได้มอบยาเพิ่มพลังให้เจสันอีกสองขวดแล้ว เนื่องจากการต่อสู้ของพวกเขาดูเหมือนจะเหนื่อยมากขึ้นหลังจากที่ต่อสู้มาติดต่อกัน
ทั้งสองไม่สามารถแม้แต่จะเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป แม้ว่าจิตใจของพวกเขาจะยังทำงานด้วยความเร็วเต็มที่ ขณะที่พวกเขาจำลองการต่อสู้ พวกเขาก็นอนราบกับพื้น
เมื่อไม่มีความสามารถในการเคลื่อนไหวอีกต่อไป นั่นเป็นสิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้เพราะจิตใจของพวกเขาเป็นสิ่งเดียวที่ดูเหมือนจะได้ผล
การสร้างการต่อสู้ขึ้นใหม่เป็นวิธีหนึ่งในการปรับปรุงประสบการณ์การต่อสู้ และเจสันคิดว่าการต่อสู้กว่า 100 ครั้งที่เขาทำในวันนี้ได้เพิ่มการสังเกตและการเคลื่อนไหวเล็กน้อยของเขาอย่างมาก ในขณะที่เขารู้สึกสบายตัวหลังจากได้รับการชำระล้าง
โดยรวมแล้วไม่เพียงแต่ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นจากการบัพติศมาเท่านั้น แต่ยังเพิ่มการไหลเวียนมานาของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมาก ซึ่งช่วยเพิ่มความเชี่ยวชาญในเทคนิคของเขาและแม้กระทั่งการเติมเต็มและการดูดซับมานาแบบพาสซีฟของเขาซึ่งทำโดยพื้นที่ย่อยของเขา
เจสันรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง แต่เขาแทบจะไม่สามารถฝืนยิ้มบนใบหน้าได้
ทิลล์ได้ปล่อยให้นักเรียนคนอื่นๆ กลับบ้านได้ ขณะที่เขาหยิบเจสันและเซรอนขึ้นมาโดยมีปีกสีขาวทองปรากฏอยู่บนหลังของเขา
เขาพาทั้งสองคนกลับบ้าน ขณะที่เซรอนถูกส่งไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งมีสาวใช้รออยู่แล้ว
เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาที่สกปรกและไม่เรียบร้อยของเซรอน เธอก็เกิดขาอ่อนขึ้นมา เธอมองดูทิลล์อย่างหวาดกลัว ก่อนที่เธอจะจะพาเซรอนเข้าไปข้างใน
เจสันมองทิลล์ที่กำลังครุ่นคิดอยู่ลึกๆ และก่อนที่เจสันจะพูดอะไรก็ได้ที่ทิลล์พูด
“ฉันคิดว่าตอนนี้คุณเป็นลูกศิษย์ของเชนแล้ว… คุณไม่จำเป็นพูดอะไร แต่จำไว้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้เป็นสิ่งที่อันตรายอย่างยิ่ง
แต่จงพิจารณาว่าคุณสามารถดึงพวกเฟลอร์เข้ามาในการตัดสินใจนี้ด้วย …คุณเคยคิดเรื่องนี้หรือไม่”
ทิลล์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและ เจสันก็ลืมไปแล้วว่าเขาอาจดึงพวกเฟลอร์เข้าสู่การต่อสู้โดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้หน้าของเขาเกิดครุ่นคิด… เขาคิดแต่เรื่องของตัวเองและไม่รู้ว่าตอนนี้เขาควรทำอย่างไร
แต่ทุกอย่างได้ทำไปแล้วและเขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้จริงๆ
สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือถามอาจารย์ของเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เนื่องจากเขาไม่อยากเห็นพวกเฟลอร์ได้รับบาดเจ็บเพราะการกระทำที่ผิดของเขา
เจสันพยักหน้าอย่างจริงจังก่อนที่เขาแทบจะไม่เปิดปากและพยายามเปลี่ยนเรื่อง
“เกิดอะไรขึ้นกับภารกิจของโรงเรียนและอื่นๆ ผมยังสามารถรับคะแนนลูกไม้สำหรับก็อบลินและอาวุธที่มีอักษรรูนจากพวกก็อบบลินอยู่หรือเปล่า”
ทิลล์มองเจสันด้วยสีหน้างุนงง
‘อยากคุยเรื่องนั้นเหรอ? การคุ้มครองครอบครัวเฟลอร์สำคัญกว่าไม่ใช่เหรอ’
แต่เขาเพิกเฉยต่อความคิดนี้ในขณะที่เขาคิดว่าเจสันคงได้ถามเชนเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว
ทิลล์ตอบว่า:
“คุณจะยังได้รับรางวัลเหมือนเดิม ข้อเสียอย่างเดียวคือ อาวุธหินที่มีอักษรรูนนั้นมีค่าน้อยกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย และจี้ป้องกันของพวกมันก็เช่นกัน
อย่างไรก็ตาม คุณจะยังคงได้สิ่งตอบแทนจากของเหล่านั้น เพราะอักษรรูนส่วนใหญ่ที่จารึกไว้บนอาวุธหินสึกกร่อนเนื่องจากเมฆฝนที่เป็นพิษ
พรุ่งนี้คุณสามารถไปที่หอคอยช่างฝีมือได้ และฉันคิดว่าว่าคุณจะผิดหวังกับสิ่งที่คุณได้รับ”
คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่ารัฐบาลยังคงต้องจ่ายค่าธรรมเนียมให้เชน 20% สำหรับวัสดุทั้งหมดที่พวกเขาได้รับจากห้องใต้ดินก็อบลิน
“โปรดบอกท่าแบลร์ว่าว่าเขาควรบอกเราว่าเราควรส่งโน้ตสตาร์และเครดิตไปที่ใด… เราต้องขอบคุณเขาเป็นอย่างมาก และโชคดีที่เมืองไซโรยังคงยืนหยัดอย่างมั่นคง แม้ว่าเราจะมีผู้บาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก .”
“อ๊ะ!”
ขณะที่พวกเขากำลังบิน เจสันยังจำได้ว่าเชนต้องได้รับค่าคอมมิชชั่นจากห้องใต้ดินก็อบลิน แต่เขาคิดว่าการส่งเงินไปยังบัญชีธนาคารของเขาอย่างที่เชนต้องการนั้นน่าสงสัยเกินไป
เจสันคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่
“ให้สตาร์โน๊ตและเครดิตในวงแหวนอวกาศ.. อ่า ได้โปรดอย่าพยายามหาฐานของเขา ตาของผมสามารถเห็นอุปกรณ์ GPS และอื่นๆ ได้ง่ายกว่าคนอื่นๆ”
ทิลล์พยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ แต่เขาต้องยอมรับว่าเจสันไม่ได้โง่อย่างแน่นอน โชคที่เชนจะได้รับนั้นมหาศาลและถึงกับต้องพูดว่าเขาอิจฉามัน แต่ก็ไม่มีใครสามารถทำได้
เชน แบลร์ช่วยชีวิตทั้งเกาะในที่สุด ไม่เช่นนั้นผู้เฒ่าเดร็กคงจะถูกฆ่าตายและเมืองทั้งเมืองคงจะต้องพังทลาย
แม้ว่าเขาจะอยู่บนแอสทริกซ์ แต่เขาก็แทบจะไม่สามารถฆ่าราชาก็อบบลินได้ และตามจริงแล้วที่ทิลล์สามารถเอาชนะราชาก็อบบลินได้เป็นเพราะอุปกรณ์จากเชน
มิฉะนั้น ราชาก็อบลินคงจะแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม
“ครูครับ? ผมนขอคะแนนลูกไม้จากครูได้ไหม ฉันไม่อยากไปโรงเรียนพรุ่งนี้เช้าและหอคอยช่างฝีมือก็อยู่ห่างจากโรงเรียนค่อนข้างไกล”
ทิลล์เลิกคิดและเขาก็พยักหน้าเพียงเพราะไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธข้อเสนอของเจสัน และเพียงไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็ลงจอดที่หน้าบ้านของเฟลอร์
พวกเขาแลกเปลี่ยนทหารก็อบลิน นักเวทย์ก็อบลิน และซากศพของฮ็อบก็อบลินที่ถนนแห่งหนึ่งซึ่งเพื่อนบ้านของเขามองเห็นและตกตะลึง ก่อนที่เจสันจะได้รับการแจ้งเตือนเกี่ยวกับสร้อยข้อมือควอนตัมของเขา
ประวัติโรงเรียนของเขาได้รับการอัปเดต และตอนนี้เจสันมีคะแนนลูกไม้ 100 คะแนน ซึ่งเทียบได้กับความมั่งคั่งที่ห้อยอยู่รอบคอของเขาในเรือนกระจก ทำให้เขายิ้มแห้งๆ
สร้อยข้อมือควอนตัมของเขาเต็มไปด้วยอาวุธหินสลักและวัสดุการตีจนเต็มไปหมด แต่เขาลังเลที่จะขายวัสดุการตีเพราะเขาจะเรียนรู้วิธีการตีเร็วพอ
สิ่งเดียวที่เขาไม่ชอบเลยคือทั่งที่ไม่น่าดูอย่างยิ่งซึ่งหนักกว่าสิ่งใดๆ ที่เขาเคยยกขึ้น
เจสันบอกลาทิลล์ที่มองเขาด้วยแววตาสนใจก่อนจะบินขึ้นไปบนท้องฟ้า
เมื่อมองไปที่ทิลล์ที่บินอย่างว่องไว เจสันก็อยากจะบินได้โดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เมื่อเขาเข้าไปในบ้าน โดยคิดว่าจะบินไปรอบๆ ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
เจสันทักทายกาเบรียลลาและมาร์คซึ่งนั่งรับประทานอาหารที่โต๊ะอาหารค่ำและนั่งลงกับพวกเขาเพื่อรับประทานอาหารบางอย่าง
เห็นได้ชัดว่าเกร็กกำลังดูดซับมานาราวกับว่าเขากำลังหมกมุ่นอยู่ หลังจากที่พลังของเจสันเพิ่มขึ้น
แม้แต่มาเลียก็ยังรู้สึกท่วมท้นกับความแข็งแกร่งที่พุ่งสูงขึ้นของเจสัน ทำให้เธอมีสมาธิกับการเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเองมากขึ้นแทนที่จะช่วยเจสันด้วยการตอบคำถามตลอดเวลา
เมื่อเจสันกินข้าวกับกาเบรียลลาและมาร์คก่อนจะกลับขึ้นไปที่ห้องของเขา เขานั่งลงบนเตียงอย่างระมัดระวังก่อนที่จะฝึกเทคนิคนรกสวรรค์
หลังจากนั้น เขารู้สึกหมดแรงอย่างมาก และหลังจากให้อาหารสกอร์พิโอด้วยความแข็งแกร่งที่เหลืออยู่ เจสันก็หลับสนิท
***
เมื่อเวลา 8.00 น. เจสันตื่นขึ้นมาด้วยเหล็กไนอันน่ารักที่ทิ่มแทง และเขาเห็นสกอร์พิโอที่มองมาที่เขาอย่างตั้งใจขณะส่งความปรารถนาจะกินอะไรบางอย่าง
เจสันให้อาหารสกอร์พิโอและให้หินมานาก้อนเล็กๆให้มันสามารถดูดซับได้บางส่วน เจสันตรวจสอบสายใยวิญญาณของเขาในขณะที่เขาสังเกตเห็นว่าเกล็ดของมันดูแข็งแกร่งขึ้น ในขณะที่มันมีความยาวถึง 16 เซนติเมตร
แกนมานาที่ไม่สมบูรณ์ของมันได้บอกเจสันว่าอีกไม่นานสกอร์พิโอจะไปถึงอันดับสัตว์ป่าระดับห้าดาว และเจสันมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีว่าเมื่ออาร์เทมิสตื่นขึ้นมาพร้อมกับตอนนั้นจะเป็นยังไง และเจสันเขาก็เรียกรถรับส่งทันที
ภายในรถรับส่งเขาจะฝึกเทคนิคเฮฟเว่นเฮล
แต่ก่อนที่กระสวยจะมาถึง เจสันก็ออกกำลังกายและอาบน้ำ
เมื่อเข้าไปในรถรับส่งและฝึกเทคนิคเฮฟเว่นเฮล เจสันตั้งข้อสังเกตว่าพลังวิญญาณของเขาเพิ่มขึ้นเป็น 15.4 ซึ่งทำให้เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หากการเพิ่มพลังวิญญาณของเขายังคงเท่าเดิม เขาจะไปถึง 16 หน่วยภายในวันศุกร์ ซึ่งอาจเพียงพอสำหรับทั้งอาร์เทมิสแลสกอร์พิโอ
อย่างน้อยเจสันก็หวังเช่นนั้น
เมื่อไปถึงที่หมาย เขาก็มองเห็นหอคอยขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างหน้าเขาด้วยขนาดไม่กี่ร้อยเมตร ทำจากแก้วนิรภัยและหินอ่อน โดยวัสดุทั้งคู่เป็นระดับ 2
เมื่อมองขึ้นไป เจสันก็เกิดอาการวิงเวียนศีรษะและเขาเกือบจะสูญเสียการทรงตัว
เจสันแทบจะไม่สามารถยืนได้ เขาเข้าไปในหอคอยช่างฝีมือ ซึ่งเขาถูกยามที่ประตูหน้าขัดขวางทันที
เห็นได้ชัดว่าหอคอยช่างฝีมือมีศัตรูไม่กี่คนและบางคนก็พยายามจะวางระเบิดหอคอย ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม และเจสันพบว่าสิ่งนี้เกินจริงไปหน่อย
แต่เขาไม่มีอะไรต้องปิดบังอีกต่อไป และอุปกรณ์จัดเก็บสร้อยข้อมือควอนตัมของเขาถูกสแกน มีเพียงยามเท่านั้นที่จะมองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง ขณะที่ยามมอบสร้อยข้อมือกลับคืนด้วยมือที่สั่นเทา
เห็นได้ชัดว่าเขาได้เห็นสิ่งที่อยู่ภายในของอุปกรณ์จัดเก็บข้อมูลของเขาที่อัดแน่นไปด้วยแร่ราคาแพง ไม่ค่อยมีคนสามารถซื้อได้ และทั่งที่ใหญ่โตมโหฬารก็เป็นภาพที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่า
ทหารรักษาการณ์สร้างพื้นที่ให้เจสัน เพราะเขาคิดว่าเด็กหนุ่มผมดำที่อยู่ข้างหน้าเขาอาจเป็นศิษย์ของช่างตีเหล็กระดับสูงหรืออะไรทำนองนั้น
การหลีกเลี่ยงไม่ให้คนอื่นมาดูถูกเจสัน คือสิ่งสำคัญที่สุดของเขาเสมอ มิฉะนั้น เขาอาจถึงกับเสียชีวิตได้ถ้าเขาทำอะไรผิด
เมื่อเข้าสู่หอคอยช่างฝีมือของเมืองไซโร เจสันอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาขณะมองไปรอบๆ
โถงทางเข้าทั้งหมดเต็มไปด้วยมานาหนาแน่นและความรู้สึกภายในสามารถอธิบายได้ว่าเย็นและผ่อนคลายอย่างยิ่ง
เมื่อเดินไปที่แผนกต้อนรับ เจสันขอให้พนักงานประเมินค่าวัสดุและอาวุธบางอย่างของเขา
พนักงานต้อนรับมองไปที่บัตรประจำตัวของเจสันที่เขาส่งให้เธอ และเธอทำได้เพียงมองดูบัตรประจำตัวและบุคคลที่อยู่ข้างหน้าเธออย่างประหลาด
‘รูปนั้นเก่าหรือเปล่า? เขาเพิ่งจะอายุ 14 ขวบเองนะ?!’
เธอสงสัยในสายตาของเธอและมองไปที่รูปบัตรประจำตัวโฮโลแกรมของเขาและเจสันที่อยู่ตรงหน้าเธอ สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่เมื่อสังเกตว่าเขาอายุเพียง 14 ปี เธอสงสัยว่าจะต้องให้ใครมาตรวจสอบหรือไม่
ด้วยจิตวิญญาณในการทำงานของเธอ เธอจะไม่ยอมให้ผู้ตรวจการที่เคารพนับถือคนใดของเธอเสียเวลากับสิ่งที่ไม่คู่ควร
เมื่อมีอคติเล็กๆ น้อยๆ ก่อตัวขึ้นในใจเธอ โดยบอกกับเธอว่าเจสันไม่มีอะไรคู่ควรกับเขาเพราะเขาไม่ได้มาจากครอบครัวหรือกลุ่มที่ได้รับการต่ออายุ ซึ่งมิฉะนั้นจะระบุในบัตรประจำตัวของเขา
ในขณะเดียวกัน เจสันก็สงสัยว่าทำไมท่าทางของพนักงานต้อนรับจึงดูจริงจังในไม่กี่วินาที
“ก่อนที่ฉันจะให้คุณผ่านไปยังผู้ตรวจการได้ ฉันต้องดูก่อนว่ารายการที่คุณต้องการประเมินนั้นคุ้มที่จะเรียกมันหรือไม่ กรุณาแสดงให้ฉันเห็นสิ่งที่คุณต้องการตรวจสอบ!!”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา…
“ที่นี่?”
เจสันถามอย่างลังเลและพนักงานต้อนรับก็หัวเราะอย่างเย็นชาในใจว่า
“ค่ะ!”
“ตกลง….”
โดยไม่สนใจทัศนคติของพนักงานต้อนรับ เจสันเข้าไปในกำไลควอนตัมด้วยความคิด และทันใดนั้นด้วยเสียง *บูม* อันดัง ทั่งหนักสองสามตันตกลงบนพื้น ทำให้เกิดรอยแตกหลายจุดบนพื้นหินอ่อนที่เสริมความแข็งแกร่งด้วยอักษรรูนที่แข็งแกร่ง
“อุ้ยยย.”
