บทที่512 คุกเข่าลงมากราบฉัน
“นายพูดเองนะ พี่อารีหลังจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ในวันนั้น ก็หายตัวไปเหรอ?”
หลังจากที่ยันยืนเงื่อนไขนั้นกับรพีพงษ์แล้ว จารุณีก็ถามเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากวันที่เกิดอุบัติเหตุ
รพีพงษ์เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในภายหลังให้กับจารุณี สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นหดหู่ขึ้นมา เมื่อกี้เขายังจะระวังไม่ให้จารุณีสนใจลูกชายของตัวเองอยู่เลย ตอนนี้ตัวเองถึงค่อยนึกได้ว่าภรรยาของตัวเองนั้นยังไม่รู้ชะตากรรมที่แน่ชัด แม้ว่าจะอยากจะมีลูกชาย ก็ต้องหาตัวอารียาเจอถึงจะมีได้
“ในตอนนี้ได้ค้นหาด้วยกำลังทั้งหมด และพบเบาะแสบางอย่างที่เป็นไปได้ เธอไม่ต้องเป็นห่วงมากเกินไป ฉันจะหาหล่อนกลับมาได้อย่างแน่นอน”รพีพงษ์กล่าว
จารุณีพยักหน้า แม้ว่าเธอจะต้องการรพีพงษ์มาก แต่โดยพื้นฐานแล้วเป็นหญิงสาวที่มีจิตใจที่ดี เธอก็ไม่คิดที่จะใช้ประโยชน์จากเวลานี้ในการเข้ามาแทนที่ แต่กลับเป็นเช่นเดียวกับรพีพงษ์ ที่เป็นห่วงกับสถานการณ์ของอารียา
“คนที่อยู่เบื้องหลังถูกจับได้หรือยัง ทำไมหล่อนถึงน่ารังเกียจขนาดนี้ ถึงได้ใช้วิธีนี้มาสู้กับนาย”จารุณีถาม
รพีพงษ์หรี่ตาลง แล้วพูดว่า: “หล่อนจะมีชีวิตที่ดีอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว ในอีกสองวันข้างหน้าฉันจะไปร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำ ถึงเวลา คนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องทั้งหมดนี้ ฉันไม่มีทางปล่อยไว้แน่!”
จากนั้นไม่นาน ธีรศานติ์ก็กลับมาในห้องพักผู้ป่วยพร้อมกับอาหารร้อนๆ รพีพงษ์ช่วยป้อนให้จารุณี และอยู่เป็นเพื่อนจารุณีจนถึงตีสี่กว่า ก่อนจะกลับไปที่คฤหาสน์ใหญ่ตระกูลลัดดาวัลย์
สองวันต่อมา ร้านอาหารคิมลิงในเกียวโต
รพีพงษ์และธีรศานติ์ค่อยๆทยอยมาถึงประตูร้านอาหาร หลังจากที่ธีรศานติ์เห็นรพีพงษ์ ก็รีบวิ่งเข้าไปทันที
บนใบหน้าของเขามาพร้อมกับความกังวล มีบอดี้การ์ดผู้ทรงพลังสี่คนตามอยู่ด้านหลัง เห็นได้ชัดว่าสำหรับงานเลี้ยงของจิรเวชในครั้งนี้ ให้ความสำคัญและระมัดระวังอย่างยิ่ง
“รพีพงษ์ นายไม่ได้พาคนมาด้วยเลยสักคนเหรอ? คนเหล่านั้นของกรุ๊ปKIN อาจจะวางกลอุบายพวกเราอยู่ด้านในแล้ว”ธีรศานติ์กล่าว
รพีพงษ์ยิ้มให้กับเขาเล็กน้อย และพูดว่า: “ฉันคนเดียวก็เพียงพอแล้ว”
ธีรศานติ์ขมวดคิ้วขึ้นมา เขารู้ว่ารพีพงษ์สามารถต่อสู้ได้ แต่ว่าจิรเวชก็น่าจะรู้ว่ารพีพงษ์สามารถต่อสู้ได้ ถ้าหากว่าต้องการวางกลอุบายให้กับพวกเขาจริงๆ ทำไมจิรเวชจะไม่คิดค้นหาวิธีมุ่งเป้าไปยันรพีพงษ์ได้ยังไง
อย่างไรก็ตามเมื่อมองไปที่ใบหน้าที่สบายๆของรพีพงษ์ ธีรศานติ์ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ ในเมื่อตอนนี้มาก็มาแล้ว ทำได้เพียงกัดฟันเข้าไป
ทั้งคนสองคนเข้าไปในร้านอาหารคิมลิงด้วยกัน ด้านในว่างเปล่า มีเพียงพนักงานเสิร์ฟสองคนที่รออยู่ที่ทางขึ้นบันได พนักงานหนึ่งในเห็นรพีพงษ์ทั้งสองคนเข้ามา ก็เดินเข้ามาทันที และพูดว่า: “วันนี้สถานที่ของพวกเราได้ถูกเหมาจองไว้หมดแล้ว ขออนุญาตถามคุณทั้งสองคนคือ?”
“รพีพงษ์”รพีพงษ์ตอบอย่างหน้าตาเฉย
เมื่อพนักงานเสิร์ฟได้ยินชื่อนี้ ก็รีบแสดงท่าทางเชิญให้รพีพงษ์ และพูดว่า: “ท่านที่จองสถานที่นี้ไว้รออยู่ชั้นบนแล้ว เชิญตามฉันมา”
หลายคนขึ้นไปชั้นบนด้วยกัน และมาถึงที่หน้าประตูห้องวีไอพีที่หรูหรามาก พนักงานคนนั้นบอกคนที่จองสถานที่ไว้รอพวกเขาอยู่ด้านในแล้ว จากนั้นจึงออกจากที่นี่
รพีพงษ์เดินไปถึงหน้าประตู เอื้อมมือผลักประตูเปิดออก และพบว่าพื้นที่ด้านในค่อนข้างใหญ่ และการตกแต่งที่สวยงาม และโคมไฟขนาดใหญ่ที่ห้อยลงดูสวยงามสว่างไสว
โต๊ะในห้องวีไอพีไม่ได้ใหญ่เกินไป เป็นแบบที่ไม่ใหญ่หรือเล็กเกินไป เกรงว่าคนที่นั่งร่วมโต๊ะกันจะต้องตะโกนกลางอากาศ ในตอนนี้ที่หน้าโต๊ะตัวนี้ นั่งอยู่เพียงแค่สองคน จิรเวชและโยษิตา
หลังจากที่จิรเวชเห็นรพีพงษ์และธีรศานติ์ ก็ลุกขึ้นมาจากที่นั่งทันที และรีบร้อนไปที่หน้าประตูพร้อมด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ได้ลงไปต้อนรับพวกคุณสองคนที่ด้านล่าง ไม่มีมารยาทจริงๆ เข้ามานั่งลงก่อนเถอะ ผมได้เตรียมสุราอย่างดีเสิร์ฟไว้เรียบร้อยแล้ว วันนี้สามารถต้อนรับทั้งสองคนได้เป็นอย่างดีแน่นอน”บนใบหน้าของจิรเวชมองไม่ออกเลยว่าเกลียดขยะแขยงรพีพงษ์ ราวกับอยากจะขอโทษรพีพงษ์ธรรมดาจริงๆ
รพีพงษ์และธีรศานติ์ทั้งสองคนนั่งลงหน้าโต๊ะ บอดี้การ์ดทั้งสี่ของธีรศานติ์ยืนอยู่ข้างๆธีรศานติ์ เพื่อป้องกันเหตุฉุกเฉินที่อาจเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา
หลังจากนั่งลงที่รพีพงษ์ก็เหลือบมองไปที่โยษิตา โยษิตาและรพีพงษ์สบตากัน จากนั้นก็รีบหลบสายตา เห็นได้ชัดว่าร้อนตัว
“ทำไมล่ะในเมื่อบอกว่าอยากจะขอโทษฉัน ทำไมถึงไม่กล้าสบตากับฉันล่ะ? หรือว่าวันนี้พวกคุณมีจุดประสงค์อื่นอีก คุณเลยร้อนตัวเหรอ?”รพีพงษ์พูดอย่างไม่เกรงใจ
โยษิตาส่งเสียงอย่างเย็นชา และกล่าวว่า: “รพีพงษ์ นายอย่าทะนงตัวเกินไป วันนี้คุณชายจิรเวชอยากที่จะขอโทษนาย แต่ไม่ใช่ฉัน ความแค้นระหว่างฉันกับนาย ไม่ใช่ว่าขอโทษครั้งเดียวก็จบ!”
รพีพงษ์เบะปาก แล้วพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นทำไมวันนี้คุณยังมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ? ตั้งใจมาดูเรื่องเยาะเย้ยของคุณชายจิรเวชของพวกคุณเหรอ?”
ใบหน้าของโยษิตาแข็งทื่อ และในขณะนี้ก็ไม่สามารถหาคำตอบโต้รพีพงษ์ได้
เมื่อจิรเวชเห็นการมาถึงของรพีพงษ์ บรรยากาศก็เปลี่ยนเป็นตึงเครียด ก็ขมวดคิ้ว จากนั้นหัวเราะแฮะๆ แล้วพูดว่า: “นายใหญ่ตระกูลลัดดาวัลย์ได้โปรดอย่าโกรธเลย โยษิตาผู้หญิงคนนี้นิสัยค่อนข้างดื้อรั้น วันนี้ที่ผมพาเธอมา ความจริงแล้วก็เพื่อขอโทษคุณ เพียงแต่ว่าหล่อนละอายที่จะพูดมันออกมาเท่านั้นเอง”
“ผมรู้ดีว่านายใหญ่ตระกูลลัดดาวัลย์มีอคติกับกรุ๊ปKINของพวกเรา พวกเราก็เคยทะเลาะเบาะแว้งมีความเข้าใจผิดที่ไม่พึงประสงค์กันมาก่อน แต่ในโลกนี้ไม่มีศัตรูที่ถาวร ตอนนี้พวกเราสามตระกูล ก็ถือว่าอยู่ในค่ายเดียวกัน ดังนั้นขอให้พวกเราใช้เหล้าแก้วนี้ ยุติความแค้นที่ผ่านมาในอดีต จากวันนี้ไปร่วมมือกัน ทำกำไรร่วมกัน ว่ายังไงล่ะ?”
ด้วยคำพูดนั้น จิรเวชจึงถือแก้วเหล้าในมือของตัวเองขึ้นมา และทำความเคารพให้กับรพีพงษ์
ธีรศานติ์หันหน้าไปมองรพีพงษ์ วันนี้เขามาเป็นกำลังเสริมของรพีพงษ์ ดังนั้นเพียงแค่ดูท่าทีของรพีพงษ์ก็พอ
รพีพงษ์ส่งเสียงอย่างเย็นชา มองลงไปที่แก้วไวน์บนโต๊ะ และพูดว่า: “ใครจะไปรู้ว่านายใส่ยาพิษลงในแก้วเหล้าหรือเปล่า ถ้าอย่างนั้นนายก็ดื่มเหล้าแก้วตรงหน้าฉันไปด้วย ฉันก็จะปล่อยวางความแค้นที่มีต่อนาย ว่ายังไงล่ะ?”
ทันใดนั้นใบหน้าของจิรเวชก็แสดงความลำบากใจ จากนั้นก็วางแก้วเหล้าในมือของตัวเองลง แล้วพูดว่า: “ในเมื่อนายใหญ่ตระกูลลัดดาวัลย์ไม่เชื่อผม ดูเหมือนว่าการดื่มเหล้า ก็ไม่มีทางที่จะคลี่คลายปัญหาได้”
เมื่อธีรศานติ์เห็นการแสดงออกของใบหน้าที่เปลี่ยนไปของจิรเวช คาดเดาได้ว่า ในแก้วเหล้า มีบางอย่างผิดปกติ
“ในเมื่อวันนี้ผมมาขอโทษนายใหญ่ตระกูลลัดดาวัลย์ ถ้าอย่างนั้นก็เชื่อฟังนายใหญ่ตระกูลลัดดาวัลย์ดีกว่า คุณอยากให้ผมทำยังไง ถึงจะยุติความแค้นของพวกเราก่อนหน้านี้ได้ และจากนี้ไปร่วมมือกันอย่างไรล่ะ?”จิรเวชเริ่มถามอีกครั้ง
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ถ้าหากฉันพูดแล้ว พวกคุณจะทำได้จริงเหรอ?”
“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ในเมื่ออยากจะขอโทษ ก็ต้องจริงใจเป็นธรรมดา”จิรเวชตอบ
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ นายและโยษิตา ตอนนี้รีบคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน ก้มกราบให้ฉันสิบทีครั้ง จากนั้นนายก็บีบบังคับให้โยษิตาดื่มเหล้าแก้วนี้ที่อยู่ตรงหน้าฉันลงไป ฉันก็จะปล่อยวางความแค้นระหว่างพวกนาย ว่ายังไงล่ะ?”
