บทที่ 526 พวกเขาอยู่ชั้นล่างแล้ว
เมื่อชายสกินเฮดได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ในใจก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย ที่เขาบอกว่าเขามีสายสัมพันธ์และสามารถโทรหาคนได้มากกว่าหนึ่งร้อยคนในการโทรเพียงครั้งเดียว ก็เพื่อทำให้รพีพงษ์กลัวเท่านั้น
ถ้าจะให้เขาไปหาใครสักคนจริงๆ เขาอาจจะไม่สามารถโทรหาคนมากขนาดนี้มาได้ เส้นสายที่เขาบอกนั้น ก็เป็นแค่ลูกน้องของมาเฟียในเซี่ยงไฮ้เพียงไม่กี่คนที่เขารู้จักเท่านั้น
ปัญหาธรรมดาๆพวกเขาอาจช่วยชายสกินเฮดแก้ไขได้ แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะหาคนมากกว่าร้อยคนมาสนับสนุนที่เกิดเหตุ
ตอนนี้ รพีพงษ์ได้ฟังคำพูดของเขาแล้ว เขากลับต้องการใช้เส้นสายของตัวเอง ซึ่งทำให้ชายสกินเฮดสงสัยเล็กน้อยว่าต้องทำอย่างไร
แต่ในไม่ช้าเขาก็โล่งใจ แม้ว่าเขาจะไม่สามารถโทรหาเพื่อนๆมากกว่าร้อยคนมาที่นี่ได้ด้วยการโทรเพียงครั้งเดียว แต่เขาก็ยังคงมีเส้นสายอยู่บ้าง กองกำลังมาเฟียในเซี่ยงไฮ้ส่วนใหญ่ก็มีคนที่เขารู้จัก มิฉะนั้นเขาก็ไม่กล้าทำสิ่งนี้หลังจากดื่มเหล้า
เขาฟังดูสำเนียงของรพีพงษ์ดูเหมือนจะมาจากต่างจังหวัด อีกอย่างอายุก็ไม่มาก ไม่ว่าเขาจะเก่งแค่ไหน เขาก็คงไม่มีเส้นสายที่ใหญ่ในเซี่ยงไฮ้หรอก บางทีคนที่รพีพงษ์โทรเรียกมาแล้วเป็นคนที่เขารู้จักพอดี สิ่งนี้ก็จะจัดการได้ง่ายขึ้น
เยาวเรศที่อยู่ด้านข้างแสดงความอยากรู้อยากเห็นเมื่อรพีพงษ์บอกว่าเขาจะใช้เส้นสายของตน เธอคิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะมีเส้นสายในเซี่ยงไฮ้
เธอจำได้ว่าตอนอยู่บนเครื่องบินรพีพงษ์บอกเธอว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขามาที่เซี่ยงไฮ้ แสดงว่ารพีพงษ์ยังรู้จักคนไม่มากนัก ถึงจะมี ก็คงเป็นหญิงสาวขาวรวยคนนั้นที่มาพบเขาที่สนามบิน
เมื่อคิดเช่นนี้เยาวเรศก็เริ่มกังวลอีกครั้ง ดังที่กล่าวมังกรที่แข็งแกร่งก็ไม่บดขยี้งูในพื้นที่ คนที่มีอำนาจก็ไม่ไปจัดการคนพาลในพื้นที่ ตอนนี้พวกเขาไม่รู้ภูมิหลังของชายสกินเฮดคนนี้หากจะสู้เส้นสายเช่นนี้กับอีกฝ่าย ความเสี่ยงที่ต้องเผชิญนั้นสูงเกินไป
ดังนั้น เยาวเรศจึงเตือนรพีพงษ์”ไม่ก็เราไปกันเถอะ ยังไงพวกเขาก็ได้รับการสั่งสอนจากคุณแล้ว คนเหล่านี้กล้าทำเรื่องแบบนี้อย่างโจ่งแจ้ง บางทีพวกเขาอาจจะมีกองกำลังที่พึ่งพาได้จริงๆ คุณมาที่เซี่ยงไฮ้เป็นครั้งแรก เพื่อนที่รู้จักในเซี่ยงไฮ้นั้น คงไม่เก่งกาจเท่าคนในพื้นที่อย่างแน่นอน หากยังคงดำเนินต่อไปแบบนี้ เราต้องรับความเสี่ยงอีกมาก ไม่ก็ช่างมันเถอะนะ ”
ชายสกินเฮดได้ยินเยาวเรศพูดว่ารพีพงษ์มาเซี่ยงไฮ้เป็นครั้งแรก ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้นทันที หากเป็นเช่นนี้ เขาก็มั่นใจมากขึ้น คนต่างถิ่น อยากแข่งเส้นสายในเซี่ยงไฮ้กับเขา ช่างเป็นเรื่องตลกที่ยิ่งใหญ่จริงๆ
รพีพงษ์เหลือบมองไปที่เยาวเรศและกล่าวว่า “ถ้าเรื่องแบบนี้ไม่ได้รับการแก้ไขทั้งหมดในครั้งเดียว ก็จะมีปัญหาตามมาอีกมากมายในอนาคต พวกเขาอาศัยอยู่ชั้นล่างและพวกเขาสามารถแก้แค้นอย่างง่ายดาย ดังนั้น คุณไม่ ต้องกังวล แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่ผมมาที่เซี่ยงไฮ้ แต่ก็ยังมีคนรู้จักอยู่ที่นี่บ้าง ”
ทันใดนั้น ชายสกินเฮดก็เยาะเย้ยและพูดว่า “ถ้าคุณมีความสามารถก็โทรหาคนมา ผมก็อยากดูเหมือนกัน ว่าคุณจะสามารถหาใครมาได้ ถ้าเป็นเพื่อนเก่าของผม งั้นผมก็ไม่ต้องเสียเวลาไปโทรหาพวกเขา”
รพีพงษ์ไม่ได้สนใจคำพูดของชายสกินเฮด แต่หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและโทรหาวิไลพร
“นายน้อย ในที่สุด มีนาก็รอสายของคุณมาจนได้ นายน้อยต้องการมีนาใช่ไหม ฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้ ” ทันทีที่รับสาย เสียงออดอ้อนของวิไลพรก็ดังขึ้น
ใบหน้ารพีพงษ์ดำลงในทันที จากนั้นก็ไอสองสามคำและพูดว่า “ที่คุณมีกองกำลังมาเฟียไหม ผมเจอปัญหาเล็กน้อยที่นี่ ต้องแก้ไขมันหน่อย”
เมื่อวิไลพรได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ เธอก็เริ่มจริงจังทันทีและพูดว่า “มี นายน้อยอยู่ที่ไหนฉันจะส่งคนไปหา”
รพีพงษ์ไม่ลังเล ระบุตำแหน่งของเขาโดยตรง นอกจากนี้เขายังเน้นย้ำเรื่องนี้ในภายหลังเพียงส่งคนมาก็พอแล้ววิไลพรไม่จำเป็นต้องมา
แน่นอนว่าในใจวิไลพรเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง แต่เธอไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งของรพีพงษ์ หลังจากวางสายแล้วเธอก็รีบไปจัดหาคน
วิไลพรสามารถเป็นผู้รับผิดชอบของเทือกเขากิสนาในเซี่ยงไฮ้ได้ หากเธอไม่มีความสามารถรพีพงษ์จะไม่เชื่ออย่างแน่นอน แม้ว่าวิไลพรจะไม่ใช่นักธุรกิจที่มีอำนาจมากที่สุดในเซี่ยงไฮ้ แต่เขาก็มั่นใจได้ว่า ตามหลักการที่ไม่ชอบออกสื่อของเทือกเขากิสนาจะช่วยวิไลพรอย่างลับๆด้วยทรัพยากรที่มีเพียงตระกูลชั้นนำเหล่านั้นเท่านั้น
ดังนั้น รพีพงษ์ไม่ต้องกังวลว่าคนที่วิไลพรหามานั้นไม่สามารถแก้ไขปัญหาในปัจจุบันได้ หากไม่สามารถจัดการกับอันธพาลเพียงไม่กี่คนได้ วิไลพรก็ไม่จำเป็นต้องเป็นหัวหน้าดูแลของเซี่ยงไฮ้ต่อไป
หลังจากโทรเสร็จ รพีพงษ์ก็หันไปมองเยาวเรศและพูดว่า “คุณขึ้นไปก่อนนะ ที่นี่เดี๋ยวผมจัดการเอง”
เยาวเรศมองไปที่รพีพงษ์อย่างเป็นห่วงและพูดว่า “ฉันก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย ฉันจะปล่อยให้คุณอยู่ที่นี่คนเดียวได้อย่างไร”
รพีพงษ์ยิ้มและพูดว่า “คุณขึ้นไปก่อน ถ้าผมไม่สามารถจัดการพวกเขา คุณสามารถช่วยผมโทรเรียกตำรวจได้ ซึ่งถือว่าเป็นการเตรียมอีกทางไว้”
เขารู้ว่า ถ้าเขาไม่พูดอย่างนั้น เยาวเรศจะไม่ยอมขึ้นไปก่อนแน่นอน
เยาวเรศรู้สึกว่าที่รพีพงษ์พูดนั้นถูก จึงพยักหน้าให้รพีพงษ์แล้วพูดว่า “งั้นฉันจะขึ้นไปก่อนถ้ามีอะไรเกิดขึ้นในภายหลัง คุณต้องตะโกนขอความช่วยเหลือ ฉันจะรีบโทรหาตำรวจ”
รพีพงษ์พยักหน้าและกล่าวว่า “คงไม่เกินสถานการณ์แบบนี้ คุณไปรอผมที่ข้างบนก็พอแล้ว”
เยาวเรศไม่ได้พูดอะไร หลังจากจ้องไปที่ชายสกินเฮดแล้วก็เดินออกไป
หลังจากที่เยาวเรศจากไป ชายสกินเฮดหัวเราะเยาะอย่างเย็นชาใส่รพีพงษ์พูดว่า “ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ค่อยมั่นใจในเส้นสายของคุณเท่าไหร่ คนต่างถิ่นอย่างคุณยังกล้าที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเส้นสายต่อหน้าผม ผมคิดว่าคุณควรรีบคุกเข่าลงต่อหน้าผม ขอร้องให้ผมยกโทษให้คุณ เพื่อที่เรื่องนี้จะไม่ยุ่งวุ่นวายกว่านี้”
รพีพงษ์หันหน้าไปมองชายสกินเฮดแล้วพูดว่า “นั่นเพราะผมเกลี้ยกล่อมให้เธอขึ้นไปต่างหาก ทำไมคุณถึงฟังไม่ออก?เดี๋ยวคุณอาจจะจบลงอย่างน่าสังเวช เธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆไม่สะดวกที่จะเห็นสิ่งนี้ .”
“ฮ่าฮ่า อย่ามาสร้างสถานการณ์ขู่ขวัญตบตาเลย กูจะบอกมึงนะ กูรู้จักผู้คนจากกองกำลังใต้ดินที่สำคัญในเซี่ยงไฮ้ ไม่ว่าคุณจะเรียกใครมา ก็ต้องไว้หน้ากู ถึงตอนนั้นคนที่จะจบลงอย่างน่าอนาถ ก็จะมีแค่มึง” ชายสกินเฮดพูดอย่างมั่นใจ
รพีพงษ์ไม่ได้สนใจเขาอีกต่อไป แต่เอาเก้าอี้มานั่งลง
หลังจากนั้นไม่นาน โทรศัพท์มือถือของรพีพงษ์ก็ดังขึ้น มันเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยรพีพงษ์ หยิบมันขึ้นมา รับสาย เสียงที่แสดงความเคารพดังมาจากที่นั่น “คุณรพี ผมได้พาคนมาถึงที่ที่คุณพูดแล้ว แต่คนของพวกเราเยอะไปหน่อย ไม่สามารถขึ้นไปได้ในคราวเดียวรอสักครู่ ผมจะให้พี่น้องบางคนขึ้นไปช่วยคุณจัดการกับปัญหาก่อน”
“ไม่ต้องแล้ว เดี๋ยวผมลงไป” รพีพงษ์ตอบ
จากนั้น รพีพงษ์ก็คว้าคอเสื้อของชายสกินเฮด ลากเขาไปด้านนอก
ทันใดนั้น ชายสกินเฮดก็ดุและพูดว่า “แม่งมึงทำบ้าอะไร ปล่อยกู มึงหาคนมาไม่ใช่เหรอ!”
“พวกเขาอยู่ชั้นล่างแล้ว” รพีพงษ์กล่าว
“คนที่คุณหามาเป็นไอ้อันธพาลสองสามคนนั้นใช่ไหม แม้แต่ขึ้นมายังไม่กล้า คุณทำให้ผมขำจนฟันร่วงแล้ว” ชายสกินเฮคหัวเราะ
รพีพงษ์เพิกเฉยต่อเขาและลากเขาลงไปชั้นล่าง มีคนสองคนเดินออกจากอาคาร ชายสกินเฮดยังคงภูมิใจและอยากดูว่าคนที่รพีพงษ์มีปัญญาหามานั้นเป็นใคร
แต่เมื่อเขามองออกไปข้างนอก ร่างกายของเขาก็แข็งตัว
ในเวลานี้ ที่ชั้นล่างมีผู้ชายจำนวนมากในชุดสูทสีดำและแว่นกันแดด มารวมตัวกัน มีหลายร้อยคน พวกเขายืนอยู่ด้วยกัน ทำให้เกิดออร่าที่พุ่งสูงขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ ทำให้คนทั้งชุมชนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ที่นี่แม้แต่ครึ่งก้าว
