ถ้าหากตระกูลเหล่านี้กัดกันขึ้นมา นับประสาอะไรกับจาระวี เกรงว่าเศรษฐกิจของทั้งประเทศ ก็จะได้รับผลกระทบในระดับหนึ่ง แต่นั่นเป็นผลลัพธ์ที่ข้างบนไม่ต้องการเห็น
แต่ว่ารพีพงษ์ก็มีความอยากรู้อยากเห็นว่า ตระกูลกุลและตระกูลเชาวกรกุลสามารถอยู่มาได้ถึงสถานะนี้ คงจะมีฝีมือและภูมิหลังอย่างแน่นอน ไม่ใช่จะไม่รู้ว่าในนั้นจะมีผลที่ตามมาอย่างไร แต่ว่าพวกเขายังคงตัดสินใจทำแบบนี้ นี่เป็นเพราะอะไรกันแน่?
ต้องมีเรื่องที่ปิดบังอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอน!
เมื่อนึกอยู่ รพีพงษ์นั่งอยู่เบาะหลัง ก็พักผ่อนไป
นลินพบว่ารอบตัวไม่มีการเคลื่อนไหว หันหน้ามองไปแวบเดียว ถึงพบว่ารพีพงษ์นอนไปแล้ว เธอเข้าใจเป็นธรรมดา แม้แต่รพีพงษ์ หลายวันมานี้ก็ยังไม่ได้หลับไม่ได้นอนพักผ่อน ผ่านการปรึกษาหารือซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็มีอ่อนเพลียบ้าง ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายใจ…..
กองบัญชาการใหญ่ของตระกูลกุลในจาระวี และตระกูลณัฐรัชต์ก็อยู่ในเมืองเดียวกัน หลายปีมานี้พวกเขาสองตระกูลก็มีความร่วมมือทางธุรกิจเป็นธรรมดา ดังนั้นตระกูลณัฐรัชต์ไปที่ตระกูลกุล ก็ถือได้ว่าชำนาญหนทางดี
ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงตรงหน้าบ้านเก่าสไตล์ปักกิ่งโบราณของตระกูลนี้ นลินปลุกรพีพงษ์เบาๆ
“คุณรพี พวกเรามาถึงแล้ว”
ตรงหน้าของรพีพงษ์ในเวลานี้ เป็นอาคารใหญ่โตที่เผยให้เห็นถึงความรู้สึกที่เก่าแก่มาเป็นระยะเวลาอันยาวนาน สวยและแปลกแบบโบราณ และเต็มไปด้วยเสน่ห์
รพีพงษ์ค่อยๆลืมตาขึ้น มองดูสภาพแวดล้อมรอบๆ แล้วพูดช้าๆว่า: “บ้านโบราณนี้ กลับมีความน่าสนใจ คนตระกูลกุลนี้ สมกับเป็นตระกูลใหญ่ระดับเดียวกันกับตระกูลณัฐรัชต์”
นลินพยักหน้า: “แต่คุณรพี พวกเราก็เข้าไปแบบนี้เหรอ?”
เห็นได้ชัดว่าความหมายของนลิน เธอรู้สึกว่าเพียงแค่เธอและรพีพงษ์ คงจะไม่มีทางขอสิทธิ์ในทรัพย์สินของพวกเขากลับมาได้
ถ้าหากทำให้ตระกูลกุลโกรธ ไม่แน่อาจจะทำเรื่องอะไรขึ้นมา
เพียงแต่เธอไม่ได้สนใจว่า ผู้ชายที่อยู่ข้างกายมีความแข็งแกร่งขนาดไหนกันแน่!
กลัวว่าตระกูลกุลสิบตระกูล ร่วมมืออยู่ด้วยกัน ก็ไม่มีความสามารถที่จะเอาเปรียบ บนร่างกายของเขาได้แม้แต่น้อย !
ยิ่งไปกว่านั้น อำนาจที่อยู่เบื้องหลังของรพีพงษ์ ตระกูลกุลไม่มีความสามารถเอื้อมถึงได้
“ไม่อย่างนั้น พวกเรายังต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า อธิษฐานด้วยความซื่อสัตย์ ถึงจะสามารถเข้าไปได้เหรอ?”
เมื่อได้ยิน“อาบน้ำ”สองคำนี้ ใบหน้าของนลินก็แดงเล็กน้อย รู้สึกเพียงว่าหัวใจเต้นแรง
เธอคาดไม่ถึง ไม่นึกเลยว่าตัวเองจะมีวันนี้ จะเป็นเพราะผู้ชายคนหนึ่งพูดล้อเล่น ก็ยั้งสติไม่อยู่ถึงขนาดนี้
“คนของตระกูลกุลอยู่ที่ไหน”
ทันทีที่ก้าวเข้ามาที่ประตู เสียงของรพีพงษ์ราบเรียบ ก็สะท้อนเข้าหูของทุกคนอย่างชัดเจน
ในเวลานี้ในห้องประชุมของตระกูลกุล คนระดับสูงกำลังถกเถียงกัน จะแบ่งแยกทรัพย์สินของตระกูลณัฐรัชต์ที่ยึดมารวมกับของตัวเองได้อย่างไร
หลังจากที่ได้ยินเสียง ผู้อาวุโสของตระกูลกุลก็ค้นพบอย่างรวดเร็วว่า ในเวลาเดียวกันรพีพงษ์และนลินก็เดินเข้าด้วยกัน
“หยุดเดี๋ยวนี้!” พวกเขารีบห้ามทั้งสองคนนี้ทันที ถามอย่างเข้มงวดมีเหตุผล
“พวกคุณเป็นใคร? กล้าบุกรุกตระกูลกุลเหรอ?”
“ฉันนลินเป็นลูกสาวของผลอุดม ต้องการพบผู้อาวุโสของตระกูล”
ผู้น้อยเหล่านั้นไม่รู้จักนลิน แต่ชื่อของผลอุดมพวกเขากลับเคยได้ยิน เนื่องจากการประชุมที่จัดขึ้นในวันนี้ก็คือจะแบ่งแยกทรัพย์สินของตระกูลณัฐรัชต์อย่างไร
“อ๋อ ที่แท้คุณหนูตระกูลณัฐรัชต์นี่เอง ฮ่าๆ วันนี้ยินดีต้อนรับคุณ หรือว่าตระกูลณัฐรัชต์ล้มละลายแล้ว คุณอยากบากหน้ามาขออาศัยตระกูลกุลของพวกเราเหรอ?”
“แกพูดอะไรนะ? คุณหนูตระกูลณัฐรัชต์อะไรกัน แค่สุนัขกลางถนนเท่านั้นเอง?”
เด็กคนหนึ่งในตระกูลกุล เดินมาถึงตรงหน้านลิน มองดูรูปร่างลักษณ์โดดเด่นของเธออย่างละเอียด: “แกอย่าพูดจาส่งเดชแกดู นลินเขาสวยมากขนาดไหน หญิงสาวแบบนี้ ฉันชอบมากที่สุด! ไม่งั้นเธอก็มาอยู่กับฉันเถอะ ฉันก็ถือได้ว่ามีสิทธิ์มีเสียงอยู่ในตระกูลกุล!”
“ฮ่าๆ พี่ นายต้องการกอบโกยคนเดียวก็มากเกินไปแล้ว ถ้าคุณหนูตระกูลณัฐรัชต์เต็มใจจริงๆ ก็ให้พวกเราได้เสพสุขไปด้วยเถอะ!”
เสียงเยาะเย้ยและดูถูกรอบข้างก็ดังขึ้นมาทันที
พวกเขาคิดว่าตัวเอง มีเกียรติบัตรแห่งความสำเร็จอยู่ในกำมือ ปฏิบัติต่อนลินไม่มีทางที่จะสุภาพเป็นธรรมดา
นลินทั้งโกรธทั้งอาย สีหน้าก็แดงก่ำ แต่พวกเขาเป็นผู้ชนะ ไม่ว่าจะอับอายแค่ก็ตาม ตัวเองก็ทำได้เพียงอดทนอดกลั้น
อย่างไรก็ตามรพีพงษ์กลับทนไม่ไหว เห็นเพียงเขาจับเด็กคนนั้นของตระกูลกุลที่เดินไปตรงหน้านลิน โยนออกไปนอกประตู และมีเสียงตูมดังขึ้นมา
“ฉันอยู่ข้างนอก มองว่าสภาพแวดล้อมที่อยู่อาศัยที่นี่ไม่เลว คิดว่าตระกูลกุลมีของบางอย่าง ใครจะรู้ว่า ที่แท้ตระกูลกุลก็เป็นประเภทแบบนี้เหรอ?”
ทุกคนได้แต่มองดูกันไปมา ไม่กล้าที่จะเชื่อสายตาของตัวเอง ไม่นึกเลยว่าคนคนนี้แค่ลงมือจับคน ก็สามารถพังประตูบานหนึ่งได้ง่ายๆ?
“ต้องเป็นประตูนี้ อยู่ในสภาพทรุดโทรมมานาน ทำให้เป็นแบบนี้!”
“ใช่! ไอ้โง่แบบนี้ ไม่นึกเลยว่าจะกล้ามาอวดดีที่ตระกูลของพวกเรา รีบลงมือต่อยตีเขา!”
คนเหล่านั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้จักรพีพงษ์เป็นธรรมดา ทยอยเอ่ยปากด่า
ทันทีที่เสียงลดลง เหล่าผู้น้อยหลายคนก็รายล้อมขึ้นมา รพีพงษ์รู้สึกขบขันขึ้นมาอย่างฉับพลัน เขาสุดลมหายใจเล็กน้อย เพียงหมัดเดียว ชายหนุ่มของตระกูลกุลที่อยู่ด้านหน้า ก็บินออกไป
ชายในชุดแดงรู้สึกว่ากระดูกของตัวเองหักไปหลายท่อน ร้องโอดโอยออกมา ต่อจากนั้นก็บินออกไปที่นอกประตู ลงล้มอยู่ข้างกายของเด็กตระกูลกุลที่โดนรพีพงษ์โยนออกไปเมื่อกี้นี้ นอนอยู่บนพื้น ร้องโอดโอยไม่หยุด
ชายวัยกลางคนอ้วนคนหนึ่ง หลังจากที่เห็นเหตุการณ์นี้ ก็ถามด้วยความโกรธ
“คนตระกูลณัฐรัชต์ของพวกแก ตอนนี้ล้มละลายแตกแยกกันหมดแล้ว ก็กล้ามากำเริบเสิบสานที่ตระกูลกุลของพวกเราเหรอ? ฉันว่าพวกแกอยากตายแล้ว!”
“น้าชาย น้าต้องช่วยพวกเราตัดสินนะ! ไอ้หมอนี่ ไม่นึกเลยว่าจะกล้ามาก่อความวุ่นวายที่ตระกูลของพวกเรา!”
ชายในชุดแดงที่ล้มอยู่บนพื้น เอ่ยปากตะโกนทันที รพีพงษ์กลับพูดอย่างราบเรียบว่า
“ก่อความวุ่นวายเหรอ? ฉันไม่มีความสนใจเรื่องนี้ ฉันมาช่วยตระกูลณัฐรัชต์เอาของคืนกลับมา”
เมื่อชายวัยกลางคนได้ยินคำพูดเหล่านี้ หรี่ตาเล็กน้อย เขาเป็นเยี่ยมบุญนายใหญ่ของตระกูลกุล เรื่องนี้ตอนนั้นเขาก็เป็นคนยุยงให้โรเบิร์ตทำ แน่นอนว่าก็ต้องเข้าใจความหมายของรพีพงษ์ว่าคืออะไร
แต่ในเวลานี้ ในใจของเยี่ยมบุญเต็มไปด้วยความไม่พอใจ กลืนตระกูลณัฐรัชต์เข้ามาในปากแล้ว เนื้อติดมันที่เคี้ยวไปแล้ว จะคายออกมาได้อย่างไร?
ต่อจากนั้น เขาเห็นคุณหนูตระกูลณัฐรัชต์
“คุณหนูตระกูลณัฐรัชต์ คุณมาที่นี่ทำไม?”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ในใจของนลินเต็มไปด้วยความโกรธ ขณะที่กำลังจะพูด รพีพงษ์ก็โบกมือให้เธอ เอ่ยปากพูดอย่างราบเรียบว่า
“วันนี้พวกเรามาถึงที่นี่ไม่ได้มาคุยกันถึงเรื่องเก่า เอาของที่พวกแกไม่ควรเอาส่งมอบออกมา และก้มกราบคำนับไถ่โทษให้กับคนของตระกูลณัฐรัชต์ ฉันก็จะปล่อยพวกแกไป
![Myth Online ฮีลเลอร์สายบู๊ [网游之奶个锤子]](https://i1.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/125025.jpg?resize=151,215 "Myth Online ฮีลเลอร์สายบู๊ [网游之奶个锤子]")
