อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าสิ่งที่รพีพงษ์ใช้เมื่อสักครู่ไม่ใช่พลังเน่ยจิ้ง แต่เป็นบางสิ่งที่ลึกลับกว่าพลังเน่ยจิ้ง!
ตอนนี้มกรธวัชไม่รู้ระดับรพีพงษ์ แต่เขารู้ว่าวันนี้ตนเองนั้นพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง ถ้าไม่มีรพีพงษ์ ตนเองสามารถจัดการคนเหล่านี้ได้แน่นอน อย่างไรก็ตาม วันนี้รพีพงษ์ปรากฏที่นี่ ไม่ว่ายังไง ตนเองก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา!
“พี่ใหญ่!”
ข้างหลังของมกรธวัช หลังจากลูกน้องเป็นร้อยเห็นพี่ใหญ่ได้รับบาดเจ็บ พวกเขาอยากจะไปดู!
“ใครกล้าก็เข้ามา!”
ธฤตญาณกล่าวอย่างเย็นชา “มกรธวัชพิการแล้ว นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมเป็นใหญ่ในธุรกิจมืดของเกียวโต!”
“นี่……”
ดวงตาของธฤตญาณเย็นชา และรัศมีการสังหารก็ปรากฏขึ้นทันที “พวกคุณจะอยู่หรือไป สำหรับผมแล้วไม่สำคัญ แต่ถ้าใครกล้าเป็นปรปักษ์กับผม กริชในมือของผม จะสังหารพวกคุณทีละคน!”
ทุกคนเห็นว่ามกรธวัชไม่ใช่คู่ต่อสู้ของธฤตญาณ ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าออกหน้าอีก
ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขายังแอบสังเกตอยู่ตลอด และเห็นชัดเจนแล้วว่า ตอนนี้มกรธวัชหมดสิ้นพลังอำนาจแล้ว ส่วนธฤตญาณกับไตรทศได้รับการสนับสนุนจากนายน้อยตระกูลลัดดาวัลย์ที่เจริญรุ่งเรืองดุจดั่งพระอาทิตย์กลางท้องฟ้า
นี่เป็นสิ่งที่เลือกง่ายมาก
สำหรับพวกลูกน้องเหล่านี้ ไม่สำคัญว่าใครจะเป็นพี่ใหญ่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาความเป็นความตาย ไม่จำเป็นต้องพูดถึงน้ำใจไมตรี
“พวกเรายินดีที่จะให้พวกคุณสองคนเป็นพี่ใหญ่!”
ทุกคนกล่าวพร้อมเพรียงกัน
“พวก……พวกคุณ!”
มกรธวัชโกรธจนเลือดพุ่งออกมาจากปาก
“มกรธวัช คุณก็มีวันนี้ด้วย!”
พวกยิ่งคุณเดินเข้าไป
“ไอ้เด็กเปรต วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะนายน้อยของตระกูลลัดดาวัลย์ ผมฆ่าคุณแล้วแน่นอน!” มกรธวัชกล่าว
“แม่ง หยุดพูดไร้สาระเสียที ตอนนี้คุณเป็นแค่คนพิการแล้ว กูจะฆ่ามึง!”
จากนั้น ชายหัวโล้นเตะมกรธวัชเต็มแรงไปสิบกว่าครั้ง
“ยิ่งคุณ ถ้าเตะเช่นนี้ต่อไป จะทำให้เขาตายได้น่ะ!”
ขณะนี้เตวิชได้หยุดชายหัวโล้นไว้
“คุณหลีกไป ผมจะเตะมันให้ตาย!”
ชายหัวโล้นกล่าวอย่างโกรธเคือง
“ถ้าคุณทำร้ายเขาจนตาย ต่อไปจะทำอย่างไรดี ที่นี่คือเกียวโต พวกเราเพิ่งติดตามพวกพี่ธฤตญาณ หรือคุณจะให้พวกพี่ธฤตญาณตามล้างตามเช็ดสิ่งที่พวกเราทำไว้หรือ?” เตวิชกล่าวเสียงดัง เขาเป็นคนที่มีวิสัยทัศน์กว้างไกล
การฆ่าคนไม่ใช่เรื่องเล็ก โดยเฉพาะในเกียวโต!
“แล้วคุณคิดว่า ควรจะทำอย่างไรดี? ไม่มีทางที่ผมจะแก้แค้นมันได้แล้วหรือ?” ชายหัวโล้นกล่าวอย่างโกรธจัด
“สรุป…….สรุปแล้ว คุณฆ่าเขาไม่ได้” เตวิชกล่าว
ในเวลานี้เอง รพีพงษ์ได้เดินเข้ามา และกระซิบกับธฤตญาณ
ธฤตญาณพยักหน้า และกล่าวกับชายหัวโล้น “วางใจเถอะ ในเมื่อผมเป็นพี่ใหญ่ของคุณ ผมจะล้างแค้นให้คุณแน่นอน ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่สามารถฆ่าเขาได้ แต่ก็มีวิธีที่สะใจกว่าการฆ่าเขา”
“จริงเหรอ พี่ใหญ่ วิธีอะไร?” ชายหัวโล้นกล่าวถาม
ธฤตญาณเดินมาที่ด้านข้างของมกรธวัช และข้างหน้าเขามีลูกน้องชายจากแก๊งมังกรทองมากมาย
“วันนี้ ในเมื่อผมเป็นพี่ใหญ่ของพวกคุณแล้ว ผมมีเรื่องที่จะประกาศสองเรื่อง”
ธฤตญาณกล่าวเสียงดัง “เรื่องที่หนึ่ง ผมธฤตญาณจะยึดธุรกิจและกองกำลังทั้งหมดของแก๊งมังกรทอง ขณะเดียวกัน ชื่อแก๊งมังกรทองจะถูกลบทิ้ง นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเราจะเรียกว่าแก๊งรพี!”
“แก๊งรพี?” ลูกน้องต่างสับสนเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อนี้ แต่ธฤตญาณกับไตรทศรู้ว่าที่พวกเขามีวันนี้ได้ ทั้งหมดล้วนเกิดจากรพีพงษ์ ดังนั้นกองกำลังของพวกเขาจึงถูกเรียกว่าแก๊งรพี และเพื่อเป็นการแสดงให้ทุกคนเห็นว่า ในอนาคตไม่ว่าธฤตญาณกับพวกไตรทศจะมีอำนาจยิ่งใหญ่เพียงใด พี่ใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังก็คือรพีพงษ์ตลอดไป!
“เรื่องที่สอง” ธฤตญาณกล่าวต่อ “วันนี้แก๊งรพีได้ก่อตั้งขึ้น และผมจะออกคำสั่งฆ่าครั้งแรก!”
“คำสั่งฆ่า?” พวกลูกน้องมองไปที่ธฤตญาณด้วยความงุนงง
“ถูกต้อง!”
จากนั้น ธฤตญาณชี้มกรธวัชที่อยู่บนพื้น “จากนี้ไป ไม่ว่าใครก็ตาม ขอแค่เห็นคนคนนี้ก็ทุบตีได้เลย ทำให้เขาไม่มีวันตั้งหลักในเกียวโตได้อีก!”
“น้อมรับคำสั่ง!”
ยิ่งคุณกับเตวิชรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ก่อนหน้านั้นพวกเขาเคยถูกมกรธวัชสั่งฆ่า และพวกเขาเกือบจะต้องไปจากเกียวโต ตอนนี้กรรมตามสนองมกรธวัชแล้ว
“พวก…พวกคุณมันถ่อย” มกรธวัชถอนหายใจ ไม่คาดคิดว่า การตกมาจากจุดที่สูงสุดมันใช้เวลาแค่ชั่วพริบตาเดียว
“คำสั่งฆ่า มีผลทันที” ธฤตญาณกล่าวอย่างเย็นชาแล้วถอยไปอยู่ด้านข้าง
หลังจากฟังทุกคนก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพวกเขาก็ไล่ทำร้ายมกรธวัชพร้อมกัน
“แค่ไม่ฆ่ามันตายก็พอ พี่น้องลุยเลย!”
“การจู่โจม” ของคนมากกว่าร้อยคนทำให้มกรธวัชหน้าซีดเผือด เขารีบลุกขึ้นและวิ่งหนีไปโดยไม่คำนึงถึงอาการบาดเจ็บของตนเอง
ทางเข้าบาร์เริ่มสงบ ผู้คนที่อยู่ข้างในยังคงเต้นรำ แต่พวกเขาไม่รู้ว่าหลังจากวันนี้ ธุรกิจมืดของเกียวโตก็เป็นของแก๊งรพี!
“พี่ใหญ่ ไม่นึกเลยว่า ผมเป็นแค่อันธพาลเล็ก ๆในเมืองริเวอร์ ก็สามารถครอบครองธุรกิจมืดของเกียวโตได้จริง ๆ” ไตรทศกล่าวกับรพีพงษ์ เห็นได้ชัดว่าเขาตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
ใบหน้าที่สงบของธฤตญาณก็มีร่องรอยความตื่นเต้นเช่นกัน ตอนแรก ถ้าไม่ใช่เพราะรพีพงษ์ เกรงว่าชีวิตของตนเองคงจะสับสนวุ่นวายไปตลอดชีวิต และรพีพงษ์ เป็นคนที่ทำให้เขากลับมามีความมั่นใจอีกครั้ง!
“แก๊งรพีเพิ่งก่อตั้ง ถึงอย่างไรเกียวโตก็ไม่ใช่เมืองริเวอร์ พวกคุณยังไม่รู้เบื้องลึกของลูกน้องเหล่านี้ของมกรธวัช นอกจากนี้ พวกคุณจะต้องไปตรวจสอบอำนาจและธุรกิจของแก๊งมังกรทองก่อนหน้านั้น ธฤตญาณ ไตรทศต่อไปพวกคุณจะต้องยุ่งแน่นอน” รพีพงษ์กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ผมมีผู้ช่วยที่ดีอยู่คนหนึ่งแล้ว”
ธฤตญาณกล่าว “เตวิช มานี่สิ”
จากนั้น เตวิชที่ตาเล็กก็วิ่งเข้ามา
“อีกสองวันผมจะกลับไปเมืองริเวอร์ เรื่องในเกียวโตมอบให้คุณดูแลเป็นเวลาหนึ่งเดือน ผมต้องการให้คุณทำให้ชัดเจน คุณทำได้หรือไม่” ธฤตญาณกล่าว
“ทำได้ครับ” เตวิชกล่าว เขารู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก ไม่เคยคิดว่า ตนเองเป็นแค่อันธพาลเล็ก ๆ กลับได้รับความสำคัญเป็นพิเศษจากธฤตญาณ
“ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ผมก็ควรจะกลับแล้ว พรุ่งนี้ผมสัญญาว่าจะพาหนูลินไปเที่ยวที่สวนสนุก”
รพีพงษ์กล่าวด้วยรอยยิ้ม หลังจากอำลาธฤตญาณและคนอื่น ๆ เขาก็กลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลลัดดาวัลย์ด้วยตนเอง
เมื่อกลับถึงบ้าน ทุกคนต่างนอนหลับกันหมดแล้ว รพีพงษ์มาที่ห้องของตนเอง และทุกอย่างก็ถูกจัดเหมือนกับก่อนที่ตนเองจะจากไป
อารียากับหนูลินหลับสนิทแล้ว รพีพงษ์นั่งมองสองคนนี้ที่ตนเองคู่ควรที่จะปกป้องมากที่สุดในโลกนี้ด้วยรอยยิ้ม
ตอนที่อยู่ในกลุ่มสิงโต คำพูดของอารียาได้ปรากฏขึ้นในสมองของรพีพงษ์
รพีพงษ์มองหนูลินที่น่ารัก และคิดอยู่ในใจว่า ถ้าตนเองพาอารียาไปฝึกกับตนเอง แล้วทิ้งหนูลินไว้ สำหรับหนูลินแล้ว เธอต้องอยู่ห่างจากพ่อแม่ตั้งแต่อายุยังน้อย คิดดูแล้วเรื่องเช่นนี้มันจะมีผลเสียต่อการเจริญเติบโตของเธอ
“ดูเหมือนว่าสิ่งที่ตนเองคิดก่อนหน้านี้จะง่ายเกินไป”
รพีพงษ์กล่าวเบา ๆ ตอนนี้ความแข็งแกร่งของตนเองอยู่ในจุดสูงสุดของประเทศจีนแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น นักฝึกตนที่มีความแข็งแกร่งชั้นนำในประเทศจีน ล้วนเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของตนเอง
ยิ่งไปกว่านั้น ภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุดอย่างทวีปโอชวินก็ได้ถูกกำจัดไปแล้ว ตอนนี้ประเทศจีนนั้นถือว่าสงบสุข รวมถึงผู้คนใกล้ชิดที่สุดของตนเอง จะต้องมีชีวิตที่ดีและสงบสุขมาก
อย่างไรก็ตาม การปรากฏตัวของญาณิดา และคำพูดของเธอตอนที่แยกกัน ทำให้รพีพงษ์ตระหนักว่านอกเหนือจากโลกใบนี้แล้วยังมีสถานที่ที่เรียกว่าเทวโลก และความแข็งแกร่งของเทวโลก ก็มาถึงจุดที่น่ากลัวที่สุดแล้ว!
สิ่งที่ทำให้รพีพงษ์กังวลยิ่งกว่านั้นก็คือ สายตาที่แสดงออกของญาณิดาในตอนที่แยกกัน จนถึงทุกวันนี้ เมื่อใดก็ตามที่ภาพนั้นปรากฏขึ้นในใจของตนเอง รพีพงษ์จะรู้สึกเย็นแวบที่หลัง
เพราะเบื้องหลังสายตานั้น น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับลูกสาวของตนเอง คนที่กำลังหลับใหลคนนี้น่าจะพรสวรรค์มากกว่าหนูลินของตนเอง!
ถ้าเป็นเมื่อก่อน รพีพงษ์อาจจะให้ชยนต์กับตมิสาปกป้องหนูลินไว้ตลอดเวลา ด้วยความแข็งแกร่งของพวกเขาสองคนที่อยู่ในระดับแดนดั่งเทพชั้นยอด ปัจจุบันคนที่สามารถเอาชนะพวกเขาได้นั้นมีไม่มาก ทำให้ตนเองสามารถวางใจที่จะพาอารียาไปฝึกที่ป่าหมอก
แต่ตอนนี้ ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา รพีพงษ์ได้คิดไตร่ตรองเรื่องนี้มาตลอด บางทีอารียาพูดถูก การให้หนูลินอยู่ข้างกายตนเอง เป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุด
มิเช่นนั้น หากหนูลินเกิดเป็นอะไรไป ตนเองจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต!
รพีพงษ์นอนบนเตียง และหลังจากนั้นไม่นาน ฟ้าก็สว่างแล้ว!
