Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 9

ตอนที่ 9

บทที่ 9 มีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง

“ที่รัก หวานจัง”

“อื้อ คุณพูดอะไรไร้สาระเนี่ย!”

“หือ?ไม่ใช่เหรอ?ให้ผมชิมหน่อย……”

พอเสียงพูดจบ ริมฝีปากบางๆของมู่วี่สิงก็กดลงมา อื้อ รู้สึกใจเต้น……

“อ่าห์——”เวินจิ้งเจ็บจบลืมตาขึ้น สภาพแวดล้อมที่แปลกๆเข้ามาในสายตา ที่นั่งข้างๆคือหมอผู้หญิงกำลังฉีดยาให้เธอ

ไม่น่าล่ะเจ็บขนาดนี้!

“คุณทำอะไร”

เธอทุบหัวตัวเอง มู่วี่สิงล่ะ?เมื่อกี้เขาไม่ได้จูบกับเธออยู่เหรอ?

พอได้สติมา เธอก็ก้มลง ฝันนี่นา!เวินจิ้ง เธอกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย!

“คุณเวิน คุณหมอมู่บอกว่าอารมณ์ของคุณไม่ค่อยมั่นคง ฉันเตรียมยาระงับประสาทให้”

“ฉันโอเคมาก”เวินจิ้งหรี่ตาแล้วรีบหดมือเข้า

“คุณเวิน คุณอย่ากดดันตัวเอง แบบนี้ไม่มีประโยชน์กับอาการป่วย”หมอผู้หญิงพูดอย่างดุๆ

“ฉันไม่ได้ป่วย คุณออกไปเดี๋ยวนี้”เวินจิ้งห่มผ้าห่ม โกรธจนหันหลังให้

ในสมองมีแต่เรื่องเมื่อคืน เหมือนว่าเธอเห็นร่างกายที่เซ็กซี่ของมู่วี่สิง……จากนั้นก็เป็นลม?

งั้นตอนนี้……เธอก้มลงมองเสื้อผ้าที่ตัว ดีที่ยังอยู่

หมอผู้หญิงหมดหนทาง เลยเรียกมู่วี่สิงเข้ามา เขาเพิ่งออกกำลังกายเสร็จ ใบหน้ายังมีเหงื่อไหล ผมเปียกหน่อยๆ ช่าง……หล่อมากเลย

“ทำไมไม่ให้ฉีดยาดีๆ?”มู่วี่สิงเข้ามา ลมหายใจของเขา เวินจิ้งหลบสายตาของเขา

“ฉันไม่ได้ป่วย”

“เมื่อคืนคุณเป็นลมไป แถมยังคิดไม่ซื่อกลับผมอีก”มู่วี่สิงอธิบาย

เวินจิ้งอาย มองเขาอย่างงงๆ คิดไม่ซื่อกลับเขา?

เธอคงไม่ได้ทำอะไรใช่ไหม……ในหัวก็มีภาพหนึ่งขึ้นมาแล้วหน้าของเธอก็แดง

เกาหัวอย่างละอาย เวินจิ้งหาข้อแก้ตัว“อาจจะเพราะสภาพแวดล้อมของที่นี่ที่ไม่เหมาะ……”

“ไม่ใช่ว่าเพราะตะลึงในความหล่อของผมเหรอ?”มู่วี่สิงเลิกคิ้ว ยิ้มออกมา

เวินจิ้งกำมือแน่น โดนจับได้แล้ว……ใครให้ร่างกายของมู่วี่สิงน่าหลงใหลขนาดนั้น!

“คุณก็รู้นี่!”เวินจิ้งโกรธจนหมุนตัวแต่ถูกมู่วี่สิงพลิกกลับมา

“ก็เลยมาฉีดยาให้คุณก่อน ไม่งั้นครั้งหน้าจะมึนไปอีก”เสียงของมู่วี่สิงอ่อนโยนมากเหมือนจะเอาใจหน่อยๆ

“ยังมีครั้งหน้านี่……”เวินจิ้งกังวล

“แน่นอน อย่าลืมสิ เราแต่งงานกันแล้ว”

เวินจิ้งนิ่งไปและก็ไม่รู้ว่ามู่วี่สิงไปเมื่อไหร่ จนกระทั่งแม่บ้านเรียกเธอให้ลงไปกินข้าวเช้า

เธอเปิดโทรศัพท์ เพิ่งนึกได้ว่าเมื่อคืนไม่ได้กลับบ้าน เจี่ยนอีไม่โทรมาตามเลย?

เธอไม่ห่วงว่าลูกสาวจะโดนลักพาตัวไปเหรอ?

เธอเริ่มโกรธหน่อยๆ ตอนนี้เอง วีแชทก็มีข้อความเข้ามา:ลูกรัก คืนวันแต่งงานเร้าใจมากใช่ไหม?

เวินจิ้ง:??

เจี่ยนอีกำลังพูดอะไร……

พอเห็นว่าเวินจิ้งไม่ตอบ เจี่ยนอีก็โทรมาอย่างทนไม่ไหว“ลูกรัก รีบพูดมาว่าเมื่อคืนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้วใช่ไหม?”

“แม่ แม่พูดอะไรอยู่?”

“เมื่อคืนแกไม่ได้อยู่กับมู่วี่สิงเหรอ?”

“ใช่”เสียงของเวินจิ้งต่ำลง

“พวกแกยังไม่นอนด้วยกันอีกเหรอ?”

เวินจิ้งนิ่งไป เมื่อคืนเธอเป็นลม จะรู้ได้ไงว่ามู่วี่สิงได้นอนกับเธอไหม……

น่าจะไม่มั้ง?เสื้อผ้าเธอยังดีๆอยู่เลย ถ้านอนกันแล้ว เสื้อผ้าต้องถูกฉีกขาดไปสิ!

“แน่นอนว่าไม่ใช่”

“ไม่ใช่ว่าพวกแกแต่งงานกันแล้วเหรอ?”เจี่ยนอีถามต่อ

“แต่งแล้ว แต่ว่า……”เวินจิ้งตอบไป “แม่ ทำไมแม่ขี้เม้าท์แบบนี้ หนูจะไปทำงานแล้ว แค่นี้ก่อนนะ

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท