Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 33

ตอนที่ 33

บทที่ 33 เรื่องหัวใจถูกคุ้ยเขี่ย

“เธอคงไม่ได้ตั้งใจจะแต่งงานกับเขาแบบหลอกๆอย่างนั้นจริงๆใช่มั้ย?” อั้ยเถียนคิดแล้วก็ถามออกมา

เวินจิ้งย่นคิ้ว “ฉันก็ไม่ได้วางแผนจะว่าจะทำจริงตามละครที่กำลังเล่นอยู่จริงๆนั้นแหล่ะ”

“ยัยโง่เอ้ย” อั้ยเถียนแสดงสีหน้าประหนึ่งหมดทางรักษา

เวินจิ้งหัวเราะ แต่ว่าก็ไม่ได้เอาของในรถกลับไปเก็บบนชั้นตามเดิม รอจนแฟนคลับคนอื่นๆเข้าไปแล้วค่อยส่งเข้าไปก็พอแล้ว

รู้ว่าเวินจิ้งกำลังคิดอะไรอยู่ อั้ยเถียนก็ไม่ได้บังคับให้เธอพาไปเยี่ยมเขาที่ทำงานอีก ทว่าเวินจิ้งกลับดึงเธอไว้ “เธอรู้เบอร์โทรของมู่วี่สิงมั้ย?”

“เธอไม่รู้เรอะ?” อั้ยเถียนประหลาดใจอีกครั้ง

เวินจิ้งสั่นหน้า เธอก็ไม่ได้อย่างเป็นแบบนี้สักหน่อย…

นามบัตรที่มู่วี่สิงให้เธอในตอนแรกก็ไม่มีเบอร์ของเขาเขียนเอาไว้

“ฉันก็ไม่รู้ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณหมอมู่” อั้ยเถียนชอบใจที่ช่วยอะไรไม่ได้

เวินจิ้งผิดหวังเล็กน้อย พอกลับมาที่คฤหาสน์ ห้องนอนนั้นว่างเปล่า หลายวันมานี้เธอคุ้นชินกับการอาศัยอยู่ที่บ้านของมู่วี่สิงแล้ว ทว่าตอนนี้เธอกลับไม่เป็นอย่างนั้น

พลิกไปหันมา เวินจิ้งกลับนอนไม่หลับ

พอลุกขึ้นนั่ง ตรงหน้าก็ปรากฏเงาร่างสูงอยู่ต่อหน้าเธอ เวินจิ้งตกใจจนสะดุ้ง

ในห้องนอนไม่ได้เปิดไป เห็นใบหน้าหล่อเหลาของมู่วี่สิงไม่ชัด ทว่าอำนาจยิ่งใหญ่กลับแผ่ซ่าน

“คุณทำอะไรน่ะ…” เวินจิ้งประหม่าอยู่สักหน่อย ผู้ชายคนนี้เข้ามาไม่ยักจะส่งเสียงร้องสักแอะ…

“ผมไม่อยู่คุณนอนหลับเหรอ? หืม?” เสียงของมู่วี่สิงทุ้มต่ำ แหบห้าว และเซ็กซี่

หัวใจที่แต่เดิมก็ไม่สงบของเวินจิ้งยิ่งเต้นผิดจังหวะเข้าไปใหญ่

เรื่องหัวใจถูกคุยเขี่ยขึ้นมา เวินจิ้งก้มหัวลง แอบยอมรับกับตัวเองเงียบๆ

ทว่าอยู่ ๆนั้นปลายคางก็ถูกเชิดขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาของมู่วี่สิงขยับเข้ามาใกล้ กลิ่นฮอโมนของชายหนุ่มแผ่กำยานไปทั่ว

ในความมืด เธอมองไม่เห็นอวัยวะทั้งหน้าของมู่วี่สิง แต่ลูกตาดำขลับราบผืนทะเลมืดมิดกว้างใหญ่ของเขากลับทำให้รู้สึกอ่อนแรงอย่างไม่อาจควบคุม

“ฉันตกใจคุณ” เวินจิ้งสั่นหน้าไม่ยอมรับ

“ขอโทษที่ปลุกคุณ” มู่วี่สิงหลุดไปครู่หนึ่งแล้วก็ลูบหัวของเธอ น้ำเสียงติดออกจะเสียใจหลายส่วน

“ฉันนึกว่าคืนนี้คุณจะไม่กลับบ้านแล้ว” เวินจิ้งพูดอย่างไม่ค่อยสบพอใจนัก

หัวของเธอแนบกับอกของมู่วี่สิง เธอฟังเสียงหัวใจที่เต้นอย่างหนักแน่นของเขา ชั่วนาทีนี้ทุกอย่างสงบลง

“ถ้าหากเป็นความต้องการของคุณนายมู่ คราวหน้าผมก็จะไม่เข้าเวร” หลุบตาลง น้ำเสียงมีแววเอ็นดูรักใคร่

มาตอนนี้ถึงค่อยสังเกตว่าเวินจิ้งหลับตา ลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ ใกล้จะหลับอยู่แล้ว

เขาปลดมือเธอออกอย่างเบามือ ทว่าพอเวินจิ้งนอนลงก็คิดว่าตัวเองคว้าตุ๊กตาหัวเตียงได้ มู่วี่สิงถูกเธอดึงไว้ในที่สุด

ชั่วเวลานั้น ลมหายใจของชายหนุ่มก็ลงหนัก เปลวไฟในดวงตาดำมืดเปลี่ยนเป็นลุกโชนยิ่งขึ้น

“พ่อ อย่าไป…” เวินจิ้งเกาะเสื้อเชิ้ตของมู่วี่สิงแน่น ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่

เพราะไม่อยากทับเวินจิ้ง มู่วี่สิงจิ้งประคองไหล่ไว้ ดวงตายิ่งนานยิ่งแผดเผารุ่มร้อน

ในอ้อมกอดได้กลิ่นหอมของข้าวโพด มู่วี่สิงกดหว่างคิ้ว ในที่สุดก็ดึงมือน้อยของเธอออกแล้วเข้าไปในห้องน้ำ

เช้าวันต่อมาเวินจิ้งถูกเสียงจากมือถือปลุกจนตื่น

“โอ ใครคะ?” เวินจิ้งคว้ามือถือแนบไว้ข้างหู

เย่กวนกวนได้ยินเสียงผู้หญิงลอดมาตามสายใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นดุร้าย “เธอเป็นใคร!”

เวินจิ้งย่นคิ้ว มาตอนนี้ถึงค่อยสังเกตว่านี่ไม่ใช่มือถือของเธอ หันไปมองด้านข้างอย่างเหยเก วันนี้มู่วี่สิงตื่นสายกว่าเธออีกเหรอนี่?

แถมตอนนี้เขายังหลับตา สีหน้าที่เคร่งเครียดในยามปกติตอนนี้อ่อนโยนลง ใบหน้าหล่อเหลาอบอุ่นชวนลุ่มหลง

เขาตื่นหรือยัง?

เวินจิ้งใช้นิ้วจิ้มไปที่อกของชายหนุ่มเบาผ่านผ้าห่ม

เขาไม่มีปฏิกิริย

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท