Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 63

ตอนที่ 63

บทที่63 ชดเชยยังไง

ณ โรงพยาบาลเหยินหมิน

มู่วี่สิงเสร็จเคสผ่าตัดตอนเช้าแล้ว พอกลับมาถึงห้องสำนักงานตัวเอง ก็มีเย่กวนกวนผู้นั่งอยู่ในห้องแล้ว

“ยังไม่ถึงเวลาที่ต้องเช็คอาการผู้ป่วยซ้ำของคุณเลยนะ” มู่วี่สิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นวาบ

“ฉันไม่ได้มาเพื่อเช็คอาการซ้ำ ฉันมาเพื่อมาบอกความจริงกับคุณนะคะ”

มู่วี่สิงไม่เหลียวมองเธอ รับข้อมูลเคสผู้ป่วยมาจากพยาบาลมาแล้วก้มหน้าก้มตาเขียนอย่างเฉยเมย

มู่วี่สิงไม่แลมองใยดีต่อเธอนั้นเป็นเรื่องปกติจนชินแล้ว จึงเอ่ยพูด “แฟนของคุณอ่ะสวมเขาให้กับคุณนะ ผู้หญิงแบบนั้นคุณรีบเลิกแล้วทิ้งไปเถอะค่ะ”

จากการได้ยินนั้น แววตามู่วี่สิงก็เย็นเฉียบลง จนเกือบทำปากกาแตกหักเสียแล้ว

“ออกไป” เขาเงยมอง แววตาคมกรีดดั่งมีด

เย่กวนกวนไม่สะทกสะท้านอะไร จึงเอ่ยต่อ “หมอมู่คะ หมอก็พิเคราะห์พิจารณาฉันดูสิค่ะ ฉันสวยกว่าเวินจิ้งตั้งเยอะ และยังรักเดียวใจเดียวอีก ไม่มีสวมเขาให้แน่นอนค่ะ”

มู่วี่สิงขมวดคิ้วชนกัน จับถือโทรศัพท์บ้านในห้องขึ้นมาเตรียมโทรออก

เย่กวนกวนรู้ดีว่าเขาคิดจะทำอะไร จึงเร่งรีบขัดขวางเขาไว้ก่อน “ทำไมคุณมันแน่วแน่ตายใจแบบนี้เนี่ย ฉันไม่เข้าว่าเธอมีอะไรดีหนักหนาค่ะ”

“เย่กวนกวน” มู่วี่สิงลุกพรวดยืนขึ้น “ผมจะจัดยาให้คุณเป็นเวลาสามเดือน คุณจะได้ไม่ต้องมาโรงพยาบาลอีก”

“ไม่ค่ะ”

ต่อมามู่วี่สิงก็เอ่ยสั่งร.ป.พ.ด้านนอก “ต่อไปถ้าปล่อยให้เย่กวนกวนเข้ามาโรงพยาบาลอีก พวกคุณก็ไม่ต้องมาทำงานอีก”

เย่กวนกวนโมโหขัดเคืองจ้องมองเขา “มู่วี่สิง คุณพอได้แล้วนะ!”

“ตอนนี้ ออกไป” มู่วี่สิงหันหลังให้กับเธอ

เย่กวนกวนโกรธเคืองกัดฟันจนเป็นสัน ทว่า เธอคงไม่เลิกสนใจเขาไปแบบนี้หรอก

ไม่นานมากนัก ผู้ช่วยเกาเชียนก็เดินเข้ามายังห้องของมู่วี่สิง

“ได้เรื่องอะไรมาหรือเปล่า?”

“ฉินเจิ้งเป็นคนปล่อยข่าวออกมาเองครับ” เกาเชียนก้มหน้ารายงาน

“ฉินเจิ้ง……”

“แล้วฝั่งบริษัทฉินซื่อกรุ๊ปมีการเคลื่อนไหวอะไรหรือเปล่า?”

“ตอนนี้ฉืออี้เหิงไม่ได้ถูกตัดออกครับ แต่ว่าทางบริษัทฉินซื่อกรุ๊ปมีบ่นไม่พอใจเกิดขึ้นแล้วครับ บริษัทฉินซื่อกรุ๊ปไม่มีการประชุมคณะกรรมการเลยครับ กำลังผันผวนอยู่ครับ”

“นานแล้วที่บริษัทฉินซื่อกรุ๊ปไม่ได้ออกลงมือ อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้ละทิ้งฉืออี้เหิง” มู่วี่สิงเอ่ยอย่างเสียงเรียบเย็น

“ขั้นต่อไป คงอาจปล่อยข่าวเยอะมากขึ้น ผมเกรงว่าจะกระทบต่อคุณผู้หญิงได้ครับ” เกาเชียนขมวดคิ้ว

“ไม่มีขั้นต่อไปหรอก ตอนนี้เขาได้ตามเป้าหมายที่เขาต้องการแล้ว”

ภายในห้องสำนักงาน มู่วี่สิงนั่งพิงเบาะหลังเก้าอี้ แววตาคมคายลึกล้ำเดายาก

เวลานี้ สาวพยาบาลหลี่ซานเปิดประตูเข้ามา “คุณหมอมู่คะ เวินจิ้งถูกส่งเข้าโรงพยาบาลค่ะ”

ได้ยินเช่นนี้ นัยน์ตาดำก็เย็นวาบ แล้วรีบลุกพรวดไป

กระเพาะอักเสบ อั้ยเถียนยืนวิตกกังวลไม่นิ่งเฉยอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน

เมื่อมู่วี่สิงมาถึง ก็เดินมุ่งตรงเข้าไปยังห้องฉุกเฉิน

เวินจิ้งกำลังอยู่ในระหว่างตรวจสอบ ความเจ็บปวดของท้องนี้เจ็บจนทะลักเข้ามดลูกแล้ว

“เป็นกระเพาะอักเสบครับ สำหรับต้นเหตุเกิดจากอาหารชนิดใดนั้น ยังต้องรอดูผลตรวจก่อนครับ” หมอผู้ตรวจเช็ครายหนึ่งเอ่ยกล่าว

เวินจิ้งนอนตะแคงอยู่ มือบางกดทับหน้าท้องอย่างไม่ขาดสาย มือหนายาวคู่หนึ่งยื่นมา จับกุมมือบางเย็นเฉียบเธอไว้

เวินจิ้งเงยสายตามอง ผู้ที่สวมใส่ชุดหมอสีขาวเหมือนสำลีคือมู่วี่สิง

“คุณมาแล้วเหรอค่ะ” ใบหน้าเวินจิ้งเต็มเปี่ยมไปด้วยหยาดเหงื่อ และน้ำเสียงเหนื่อยล้า

“ตอนเกิดเรื่องทำไมไม่โทรหาผมก่อน?” มู่วี่สิงเอ่ยถาม ด้วยน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย

มีเรื่องราวมากมาย เขามักจะรู้จากปากคนอื่นเสมอ

เวินจิ้งตะลึงอึ้ง แววตาแปลกไปเล็กน้อย

“ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้วนี่ค่ะ”

“ผมเป็นห่วง” มู่วี่สิงตอบกลับ

ไม่นานเวินจิ้งก็ถูกเคลื่อนย้ายไปยังห้องผู้ป่วยธรรมดา และมีเสียงคำพูดแผ่วของมู่วี่สิงเร่ร่อนซ้ำอยู่ข้างหู

เป็นห่วง เขาห่วงเป็นด้วยเหรอ?

“จิ้งจิ้ง เมื่อตอนเที่ยงอาหารที่เรากินก็เหมือนกันหนิ ทำไมแกถึงท้องเสียได้ขนาดถึงเนี่ย?” อั้ยเถียนเอ่ยอย่างสงสัย

“ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน…..” เวินจิ้งขมวดคิ้ว ถึงตอนนี้ก็ยังเจ็บตุบ ๆ ที่ท้องอยู่

มู่วี่สิงเป็นคนไปเอาผลตรวจของเธอ ส่วนอั้ยเถียนอยู่เป็นเพื่อนเธอ

ภายในห้องตรวจนั้น มู่วี่สิงมองดูใบผลตรวจ เกิดจากอาหารไม่สะอาดจึงทำให้กระเพาะอักเสบ

เขากดโทรสายออก “ไปตรวจสอบดูว่าวันนี้ในโรงอาหารตึกเทียนอีมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”

แล้วเดินไปยังห้องผู้ป่วย เวินจิ้งนอนอ่อนปวกเปียกอยู่บนเตียง

ตอนนี้เธอไม่มีเรี่ยวมีแรงเลยสักนิด และเปลือกตาหนักหน่วง

“หมอมู่คะ จิ้งจิ้งคงไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ? นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาท้องเสียหนักถึงขนาดนี้เลยค่ะ” อั้ยเถียนเอ่ยอย่างเป็นห่วง

“เมื่อตอนเที่ยงเธอทานอะไรไปครับ?” มู่วี่สิงเอ่ยถาม

“พวกเราทานข้าวผัดสับปะรดค่ะ”

“อืม คุณกลับก่อนได้เลยครับ ช่วงนี้คุณก็ช่วยเธอลาไปก่อนนะครับ” มู่วี่สิงเอ่ย

“งั้นฝากคุณดูแลจิ้งจิ้งด้วยนะค่ะ”

ภายในห้องผู้ป่วยนั้น เมื่อทานยาที่มีส่วนผสมสารที่ทำให้ง่วงแล้ว ไม่นานเวินวิ้งก็นอนหลับไป

พอเบิกตาโพลงโตตื่นมาฟ้าก็มืดค่ำแล้ว และมีมู่วี่สิงนอนเฝ้าอยู่ข้างกาย

“หมอมู่คะ” เธอขมวดคิ้วแล้วขมวดอีก แล้วพยุงตัวมานั่งแทน

“ยังปวดท้องอยู่หรือเปล่า?” มู่วี่สิงช่วยพยุงเธอขึ้นนั่ง

เวินจิ้งส่ายหน้าไปมา “ฉันทานอาหารที่เป็นพิษเข้าไปใช่มั้ยคะ”

“อืม อาหารเที่ยงของคุณมีอะไรใส่เพิ่มอยู่ คุณลองคิดดูว่า ใครกันที่คิดจะทำร้ายคุณ” มู่วี่สิงหน้าเฉยเมย

นี่เป็นสิ่งที่เขาตรวจพบเบื้องต้น แต่ว่าใครกันที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้นั้น ยังสืบไม่พบ

เวินจิ้งขมวดคิ้ว เขาครุ่นคิดจากในส่วนของบริษัท นอกจากช่วงนี้ที่มีเรื่องข่าวบ้าแพร่กระจายนั้น ก็ไม่มีใครโจมตีเธอ

พอพลางนึกอะไรออก เวินจิ้งจึงเอ่ยพูด “ช่วงนี้มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ค่อยชอบหน้าฉัน”

มู่วี่สิงหรี่ตา แล้วจดจำมันไว้

ทั้งสองกลับบ้านยามค่ำเย็น เมื่อเขาไปยังบ้าน ก็มีมู่เฉิงนั่งอยู่ห้องรับแขกแล้ว

คุณปู่มู่กลับมาตอนไหนกัน?

เวินจิ้งตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย ดึงจับเสื้อของมู่วี่สิงไว้

“กลับมากันแล้วเหรอ ได้ยินมาว่าหลานสะใภ้ เข้าโรงพยาบาล ไม่เป็นมากใช่มั้ย?” แม้ว่ามู่เฉิงจะเอ่ยถาม แต่สายตาเย็นเฉียบ

“คุณปู่คะ หนูไม่เป็นไรค่ะ” เวินจิ้งฝืนยิ้ม

“ทำไมไม่ติดต่อให้ฉันไปรับหละ” มู่วี่สิงเดินเข้ามา จูงมือเวินจิ้งนั่งลงบนโซฟา

มู่เฉิงสีหน้าเข็ม มือที่จับไม้ค้ำไว้สั่นระริก

“ฉันเกรงกลัวว่าจะทนไม่ไหวลงมือในสนาม” เขาจ้องมองเวินจิ้ง “หลานสะใภ้ ฉันชื่นชอบและเอ็นดูเธอมากนะ แต่ว่าตอนนี้หนูกำลังทำอะไรอยู่!”

เวินจิ้งกัดริมฝีปากบางตัวเอง และแล้ว คุณปู่ก็เห็นข่าวนั่นไปแล้ว

“คุณปู่คะ หนูบริสุทธิ์ใจนะค่ะ” เวินจิ้งอธิบาย

“โชคดี ที่เรื่องแต่งงานของพวกเธอยังไม่หลุดออกไป ไม่เช่นนั้นชื่อเสียงตระกูลมู่ได้เสื่อมเสียไปหมดแน่ ช่วงนี้ พวกแกก็อยู่เงียบ ๆ ไปก่อนละกัน” มู่เฉิงเอ่ยสั่ง

เวินจิ้งขมวดคิ้วมุ่น และไม่รู้ว่าคุณปู่ยอมเชื่อเธอหรือไม่

“สำหรับหลายสะใภ้แล้ว ถ้าเป็นเรื่องเข้าใจผิดจริง ๆ ปู่จะช่วยสะสางเรื่องนี้ให้เอง”

“คุณปู่ครับ เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง คงไม่ต้องรบกวนคุณปู่หรอกครับ” มู่วี่สิงปริปากบอก

“ทางทีดี แกจำไว้แล้วกัน ว่าตระกูลมู่ของเราจะเสื่อมเสียไม่ได้” มู่เฉิงเอ่ยย้ำเตือน

“ช่วงนี้ฉันจะไม่กลับไปเมืองบีก่อน ถ้าเรื่องนี้ยังไม่จบลง ฉันวางใจไม่ได้!”

“มู่วี่สิง ขอโทษนะค่ะ ที่สร้างปัญญาให้คุณ” เวินจิ้งกล่าวขอโทษ

เดิมทีความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับมู่วี่สิงนั้นล้วนเป็นความต้องการของต่างฝ่ายเอง แต่หากเรื่องนี้ส่งผลกระทบถึงตระกูลมู่ เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะชดเชยอย่างไรดี

“รู้ก็ดี แล้วจะชดเชยผมยังไง?” สีหน้ามู่วี่สิงเปี่ยมไปด้วยความเฉยเมย เวลาที่มองเวินจิ้งนั้น กลับเร่าร้อนมากโข

หัวใจเวินจิ้งเต้นเร็วรัวชุลมุนวุ่นวาย ทุกครั้งที่มู่วี่สิงมองเธอด้วยแววตาแบบนี้ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นเหยื่อที่เขาหมายปอง อย่างไม่มีทางหนี

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท