บทที่ 144 ช่วยพูดสิ่งที่ผมอยากฟังหน่อยได้ไหม
ไม่ไกล เสี้ยงหงก็มาแล้ว ควงคู่มากับอั้ยเถียน มองเห็นเวินจิ้ง อั้ยเถียนรีบเดินเข้ามาหา
“จิ้งจิ้ง เธอดูสิฉืออี้เหิงฉลาดขนาดไหน คนที่ทำเรื่องแย่ขนาดไหนยังมีคนประจบประแจงตั้งเยอะ” อั้ยเถียนเอ่ยอย่างโมโห
“ทำธุรกิจก็มองแต่ผลประโยชน์ทั้งนั้น ใครจะรังเกียจเงิน เป็นธรรมดาว่าประจบใคร” มู่วี่สิงเอ่ยเสียงเรียบ
“ก็จริง แต่ฉันก็ทนดูไม่ได้ บริษัทนี้ไม่ช้าไม่นานก็ต้องล้ม”
“อั้ยเถียน ผมพาคุณมาไม่ได้ให้คุณมาก่อเรื่อง” น้ำเสียงโกรธน้อยๆของเสี้ยงหงถูกส่งมาจากด้านหลัง
อั้ยเถียนไม่กล้าพูดมาก ก้มหน้าลง รักษาความเป็นภรรยาเอาไว้
เวินจิ้งอดไม่ได้ยิ้มออกมา อั้ยเถียนที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน ตอนนี้กลัวเสี้ยงหงหรอ?
“วี่สิง ผมเห็นว่าคุณได้กำไรไม่น้อยเลยทีเดียว มากกว่าเหิงอวี่กรู๊ปหลายเท่าตัวเลย” เสี้ยงหงเอ่ยยิ้มๆ
มู่วี่สิงลงทุนไปห้าสิบล้าน ดูเหมือนว่าจะไม่ขาดทุนซะแล้ว
“ไม่ได้เกินความคาดหมาย” มู่วี่สิงหรี่ตาแคบ ใบหน้าเรียบนิ่งไม่อาจคาดเดา
ตอนที่ฉืออี้เหิงเดินเข้ามา เวินจิ้งยืนอยู่ข้างโต๊ะอาหารเพียงลำพัง มู่วั่สิงมีธุระคุยกับเสี้ยงหง
“จะไม่เอ่ยแสดงความยินดีกับผมหน่อยหรอครับ?” ฉืออี้เหิงยื่นแก้วเหล้ามาให้เธอ
เวินจิ้งเชยตาชึ้น ก้าวถอยหลังอย่างตระหนก แต่ไม่ได้รับเหล้านั้น
“เวินจิ้ง ผมไม่เคยทำร้ายคุณเลย คุณจะกลัวผมทำไม?” ฉืออี้เหิงแสดงถึงความสงสัยไม่เข้าใจ
ใบหน้าเวินจิ้งนิ่งสงบ “ลักพาตัวไปไม่นับว่าทำร้าย ต้องรอให้ถึงแก่ชีวิตหรอคะถึงจะเรียกว่าทำร้ายได้?”
“ผมแค่ต้องการลงทุน คุณดูสิว่าตอนนี้บริษัทผมไปได้ดีขนาดไหน เงินทุนของมู่วี่สิงตอนนี้ก็เพิ่มหลายเท่า” ฉืออี้เหิงหรี่ตาลงอย่างภาคภูมิใจ
“เลว” ใบหน้าของเวินจิ้งยังคงไม่ดีขึ้น
“เวินจิ้ง วันนี้ใครๆก็ยินดีกับผม คุณพูดสิ่งที่ผมอยากฟังหน่อยไม่ได้หรือไง?” ฉืออี้เหิงกดดันใกล้เข้าเรื่อยๆ ความชั่วร้ายแผ่ออกมา
เวินจิ้งขมวดหัวคิ้วเข้าหากัน มองเขาด้วยสายตาเย็นชา “ต้องขอโทษด้วย ฉันทำไม่ได้”
“ฉืออี้เหิง ผู้ชายเลวๆแบบคุณ ทำร้ายเวินจิ้งยังไม่พออีกหรอ!” อั้ยเถียนที่เห็นเหตุการณ์รีบเดิมเข้ามา แววตาเกรี้ยวกราดจ้องมองเขา
ฉืออี้เหิงยิ้มเย็น เชยตามองเวินจิ้ง “เสี่ยวจิ้ง สิ่งที่ผมทำทั้งหมดก็เพื่อคุณ”
“ฉันไม่ต้องการให้คุณทำเพื่อฉัน ฉันคงรับไว้ไม่ได้” พูดจบ เวินจิ้งเดินหนีทันที
ใบหน้าของฉืออี้เหิงเข้มขึ้น แก้วในมือกำแน่นราวกับจะบีบให้มันแตก
“ฉันขอเตือนคุณเอาไว้นะ คุณอย่ามายุ่งกับเวินจิ้งอีก ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยคุณไว้แน่！” อั้ยเถียนเอ่ยเตือนอีกครั้ง
“อั้ยเถียน อย่าคิดว่าอาศัยเสี้ยงหงแล้วเธอจะเปลี่ยนจากนงยูงเป็นหงส์สิ อย่างคุณจะทำอะไรผมได้? ขำสิ้นดี” ฉืออี้เหิงเอ่ยอย่างไม่ใยดี
อั้ยเถียนกระทืบเท้าอย่างโมโห คำพูดของฉืออี้เหิง ทำให้เธออารมณ์ไม่ดี
ไม่ไกล เลาขาวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน “คุณฉือ ผลการศึกษาของยาตัวใหม่ประกาศออกมาเมื่อสักครู่ การค้นคว้าและวิจัยจะทำในประเทศไม่ได้ ตอนนี้ประเทศเดียวที่จะทำการวิจัย AH ได้มีเพียงทวีปแอฟริกา แผนการของบริษัทเหิงอวี่กรุ๊ปล้วนเป็นยาประเภทนี้ ถ้าจะดำเนินการต่อไป เกรงว่าเราคงต้องอยู่แอฟริการะยะยาว”
ข่าวนั้น ทำให้ใบหน้าของฉืออี้เหิงเข้มขึ้น เปิดเอกสารที่รับมาจากเลขา จริงๆข่าวนี้ประกาศออกมานานแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมก่อนหน้านี้ถึงสืบหาไม่พบ
มาถึงขั้นเตรียมคิดค้นและวิจัยแล้วถึงได้รับข่าวนี้
ถ้าหากจะหยุดการคิดค้นวิจัย บริษัทเหิงอวี่กรุ๊ปก็ราวกับเริ่มนับหนึ่งใหม่
“ทำไมก่อนหน้านี้ไม่รู้?” ฉืออี้เหิงปาแก้วเหล้าในมืออย่างเกรี้ยวกราด
“เอ่อ…..” เลขาก้มหน้าไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา
“คุณฉือ งั้นการแถลงที่กำลังจะมาถึงยังจะจัดต่อไปอยู่มั้ยครับ?” เลขาเอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
“แถลงอะไรอีก！แถลงว่าการคิดค้นวิจัยของบริษัทจะต้องย้ายไปแอฟริกา? เรื่องน่าขันขนาดนี้！ยกเลิกซะ！” ฉืออี้เหิงเอ่ยจบก็จากไปอย่างโมโห
