บทที่ 412 โลกนี้มันกลม
สายตาของหลี่ซี่ที่มองไปยังเวินจิ้ง แทบจะไม่มีการปกปิดเลย เขาดูธรรมดา แต่ทั้งการแต่งตัวเสื้อผ้าทำให้เขาดูดี ให้อารมณ์ที่หรูหรา แน่นอนว่าต้องมาจากครอบครัวที่ร่ำรวย
แต่เวินจิ้ง เพิ่งกลับมาจากมหาวิทยาลัย ใบหน้าของเธอไม่มีแม้แต่แป้ง สวมเพียงเสื้อยืดสีขาว และกางเกงยีนส์ เป็นการแต่งตัวที่ง่ายๆ ที่สุด
“คุณเวินยังเรียนหนังสืออยู่เหรอครับ？”หลี่ซี่ถาม
เขาอยู่อีกฝั่งหนึ่งของเวินจิ้ง ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก
“อืม ใช่”เวินจิ้ง พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้ใส่ใจ
“เพิ่งเรียนจบพอดีเลยนี่ ใกล้เวลาที่จะต้องได้แต่งงานแล้วสิ”คุณน้าหลี่ดูจะถูกใจเวินจิ้งมาก
ซึ่งแตกต่างจากแฟนทุกคนก่อนหน้านี้ของหลี่ซี่ที่เขาเคยพามาแนะนำ แต่ละคนแต่งหน้าแต่งตา ทาปากแดง เหมือนพวกที่หลุดออกมาจากหมอศัลยกรรมเดียวกัน แต่ว่าเด็กสาวคนนี้ พอมองแล้วดูสบายตามาก
“หนูไม่ได้วางแผนที่จะแต่งงานค่ะ”เวินจิ้งตอบด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเย็นชา
“ไอ๊หยา ฉันมันก็รีบไปหน่อย ก็จริงนะ ต้องลองศึกษานิสัยกับเสี่ยวซี่กันไปก่อน ไม่รีบจ๊ะ น้าไม่รีบ”
“คุณแม่ครับ คุณแม่กับคุณน้าหลินกลับกันก่อนก็ได้นะครับ，พวกเราขออยู่ที่นี่ก่อน，ผมกับคุณเวินไม่กล้าที่จะคุยกันเลยครับ”หลี่ซี่เม้มริมฝีปาก
“ได้เลยจ๊ะ งั้นพวกเธอค่อยๆ คุยกันนะ เสี่ยวจิ้งจ๊ะ แม่ขอตัวกลับก่อนนะ”
เวินจิ้งทำหน้าบูดบึ้ง ทนฝืนมาตั้งแต่ต้น
แล้วผู้ใหญ่ทั้งสองก็จากไป เวินจิ้งลุกขึ้นยืนทันที“ขอโทษนะ ฉันยังไม่ได้วางแผนที่จะแต่งงานน่ะ”
“เรื่องแต่งงานไม่ต้องรีบ อย่าบอกว่าให้เริ่มจากเพื่อนก็ไม่ได้เหรอ？”หลี่ซี่ส่งสายตาออดอ้อนมาทางเธอ
เวินจิ้งไม่ชอบสายตาของหลี่ซี่ที่ส่งมามาก ที่ทำราวกับว่าเธอเป็นของเขาแล้ว
“ไม่ได้”เวินจิ้งส่ายหน้า แล้วเดินออกมา
หลี่ซี่ไล่ตามทัน“คุณก็ไม่ได้อายุน้อยๆ แล้วนะ และผมก็ยังรู้ว่า คุณพลาดงานแต่งงาน”
เมื่อได้ยิน เวินจิ้งหยุดฝีเท้าทันที“ถ้างั้น ฉันก็คงไม่อยู่ในสายตาของคุณชายหลี่แล้วล่ะ แล้วก็ไม่ต้องตามฉันมานะ”
หลี่ซี่ยังคงไม่ฟัง ดึงดันที่จะตามไปอยู่ข้างๆ เวินจิ้ง “ที่คุณคิดมันผิดแล้วล่ะ ผมไม่ได้สนใจเรื่องการแต่งงานครั้งที่สองอะไรนั่นหรอก”
เวินจิ้งยิ้มแดกดัน“ฉันไม่ได้สนใจคุณ”
“พูดตอนนี้ ดูเหมือนมันจะไม่เร็วไปหน่อยเหรอ？”น้ำเสียงของหลี่ซี่ดูไม่ค่อยพอใจ
เขาไม่เชิงว่า ถึงกับสนใจในตัวเวินจิ้ง นอกจากนั้น ความแข็งแกร่งของตระกูลหลิน เขานั้นรู้อยู่แล้ว ถ้าได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน จะช่วยเรื่องตำแหน่งหน้าที่การงานของเขาได้มากเลย
สิ่งที่เขาต้องการก็คือ ผู้หญิงแบบนี้
เวินจิ้งขมวดคิ้ว และก็จำขึ้นมาได้ทันทีว่า ในอาทิตย์นี้ มู่วี่สิงและโจวหย่านก็จะแต่งงานกันแล้ว
เธอจะทนฝืนกับอยู่กับอะไร？
ทำไมผู้ชายคนอื่นเมื่อเข้าใกล้เธอ，เธอถึงทำสิ่งตรงกันข้ามนะ
“ไปกันเถอะ พวกเราไปดูหนังกัน เพื่อเพิ่มความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรา”เมื่อพูดจบ หลี่ซี่ก็เพียงเดินนำหน้าไป
ในเวลานี้ ตรงประตูร้านอาหาร ก็มีร่างสองร่างเดินเข้ามาภายในร้าน，ทำไมโลกนี้มันกลมนะ……
ผู้ชายหล่อเหลา และผู้หญิงสวย มักจะสะดุดตาเสมอ
“คุณเวิน”โจวหย่านกระตือรือร้นที่จะเข้ามาทักทาย
มู่วี่สิง ที่ยืนอยู่ข้างๆ สวมเสื้อสีขาว กางเกงสีดำ ที่ดูเข้ากัน มือทั้งสองข้าง สอดอยู่ในกระเป๋ากางเกง หน้าตาดูเหนื่อยหน่าย
มองมาทางเวินจิ้ง，ข้างกายเธอมีชายอีกหนึ่งคน ยืนอยู่ข้างๆ ，ความเย็นชาในดวงตา เริ่มแผ่กระจายออกมาอย่างเงียบๆ
เวินจิ้งพยักหน้าเบาๆ เพื่อจะขอตัวออกไปข้างนอก
“คุณเวิน，คนนี้คือแฟนเธอเหรอ？”โจวหย่านยังคงดึงดันถามต่อ
“เรื่องของฉัน คงไม่เกี่ยวกับคุณโจวหรอกนะ”เวินจิ้งพูดน้ำเสียงเย็นเชา
“ยังไงพวกเราตอนนี้ ก็ทำงานที่โรงพยาบาลเดียวกัน ฉันก็เป็นห่วงเธอนะ”โจวหย่านแสดงความไร้เดียงสาออกมา
“ไปกันเถอะ”เวินจิ้ง ไม่อยากเห็นหน้าทั้งสองคน
“เวินจิ้ง”มู่วี่สิง เรียกเธอไว้
เวินจิ้ง สูดหายใจลึก หันตัวกลับ มีรอยยิ้มฝืนปรากฏบนขึ้นบนใบหน้า“คุณหมอมู่，คุณมีธุระอะไรไหมคะ？”
มู่วี่สิง น้ำเสียงเยือกเย็น“อีกเดี๋ยว โรงพยาบาลจะมีประชุม หลังจากหนึ่งชั่วโมงนี้”
“ประชุมอะไรคะ？”เวินจิ้งงุนงง เธอไม่ได้รับประกาศจากใครเลย！
“เธอต้องรีบกลับไปที่โรงพยาบาล”มู่วี่สิงไม่พูด
เวินจิ้งเชื่อครึ่ง ไม่เชื่อครึ่ง มองมู่วี่สิงที่เดินเข้าไปในร้านอาหารแล้ว เธอยังคงค่อนข้างลังเล
แต่ว่า ถ้าได้กลับไปโรงพยาบาล ก็สามารถหนีออกมาจากผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ นี้ได้
เธอมองหลี่ซี่“คุณก็ได้ยินแล้วนี่ ฉันต้องไปโรงพยาบาล”
“คนที่เพิ่งผ่านไปเมื่อกี้ คืออดีตสามีของคุณไหม？”หลี่ซี่ถาม
ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา เวินจิ้งหน้าซีด
“ซุบซิบ”เธอพึมพำ เธอหมุนตัวออกมา เตรียมตัวจะเรียกรถแท็กซี่
หลี่ซี่ที่อยู่ข้างหลังเธอ หลุบตามองต่ำ กดไปที่กุญแจรถ รถพอร์ชที่อยู่ข้างหน้าประตูก็เปิดออกโดยอัตโนมัติ
“ไปกันเถอะ ผมส่งคุณไปโรงพยาบาลเอง”เขาพูด
“ฉันไม่อยากรบกวนคุณ”
“จุ๊จุ๊ อดีตสามีคุณ ยังมองคุณอยู่นะ คุณยังคิดถึงเขาอยู่เหรอ？”หลี่ซี่เงยหน้ามอง
ริมหน้าต่างชั้นสอง，สายตาของมู่วี่สิง กำลังมองมาที่ประตูทางเข้าจริงๆ
“คุณกำลังพูดถึงอะไร！”
“ในเมื่อคุณไม่ได้คิดถึงเขาแล้ว ก็ลองพยายามคบกับผมใหม่ล่ะ”หลี่ซี่ยืนอยู่ข้างประตูรถ แสดงความเป็นสุภาพบุรุษ
เวินจิ้งกัดริมฝีปาก รู้สึกงว่า มู่วี่สิงยังคงมองอยู่ ก็รู้สึกโกรธ！
แล้วก็ตัดสินใจขึ้นรถในทันที！
หลี่ซี่ยกคิ้วขึ้น ในดวงตา เปล่งประกาย อย่างมีความหวังขึ้น
พาเวินจิ้งไปส่งที่โรงพยาบาล หลี่ซี่มองด้านหลังของเธอที่กำลังดูรีบร้อน เอามือลูบไปที่คางของตัวเองไปมา แล้วเขาก็โทรศัพท์ออกไปหาสายหนึ่ง
“ความสัมพันธ์ของเธอกับมู่วี่สิง มันไม่ใช่ง่ายเลยนะ”
……
เมื่อเข้ามาที่ห้องทำงานแล้ว เวินจิ้งก็เข้าไปถามกับพยาบาลที่ทำงานแผนกเดียวกัน ถึงได้รู้ว่า มีประชุมด่วนที่ไหนกัน！
และวันนี้ก็เป็นวันพักผ่อนของไป๋สือ เธอกลับมาก็ไม่มีอะไรให้ต้องทำ
ถูกมู่วี่สิงหลอกแล้ว！
ในตอนที่กำลังโกรธอยู่ ก็ได้มีร่างสูงผลักประตูเข้ามา มู่วี่สิง ก็ได้เปลี่ยนเป็นชุดคลุมสีขาวเรียบร้อยแล้ว เดินเข้ามาด้วยความสง่างาม
เวินจิ้งไม่มองเขา เตรียมตัวจะกลับมหาวิทยาลัย
มู่วี่สิง ก็ได้เรียกเธอ“เวินจิ้ง อยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวสักครู่ผมมีการผ่าตัด คุณอยู่เป็นผู้ช่วยผม”
เวินจิ้ง：……
“ศาสตราจารย์มู่，ฉันคิดว่าคุณไม่ได้ขาดผู้ช่วยนะคะ”
คนทั้งโรงพยาบาล ต้องการที่จะเป็นผู้ช่วยของมู่วี่สิง ทั้งหมดเลยก็ว่าได้……
แม้ว่าตอนนี้ เธอจะอยู่แผนกเดียวกันกับมู่วี่สิง แต่อาจารย์ที่ปรึกษาของเธอก็คือไป๋สือ ถึงแม้ว่ามู่วี่สิงจะเป็นอาจารย์ของเธอก็ตาม แต่เธอไม่ต้องการที่จะอยู่ข้างเขา……
“ผ่าตัดเร่งด่วน เธอดูตารางเวลาสิ มีใครว่างบ้าง？”มู่วี่สิงน้ำเสียงเย็นชาขึ้น
เวินจิ้ง เดินไปดูตารางเวลา และก็เป็นจริง……ดูเหมือนว่าจะไม่มีแพทย์ฝึกหัดคนอื่นๆ ว่างเลย
และในตอนนั้นเอง ที่ประตูก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมา เป็นโจวหย่านที่เดินเข้ามา
เธอเพิ่งจะผ่านการทดลองงาน และก็ได้ถูกจัดให้มาทำงานข้างๆ กับมู่วี่สิง เมื่อเห็นว่าเวินจิ้งยังอยู่ เธอก็ขมวดคิ้วขึ้น
“มาที่ห้องผ่าตัด”
มู่วี่สิงเมื่อพูดจบ ก็ได้เดินนำออกไปก่อนเรียบร้อยแล้ว
เวินจิ้งชักสีหน้า ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยเต็มใจ แต่ก็ทำได้แค่เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินตามไป
โจวหย่านมาขวางทางเธอ“ทำไมเธอถึงยังไม่เลิกไม่ลาซักทีนะ！”
“ขอโทษด้วยนะ，ฉันก็ไม่ได้อยากเห็นหน้าเธอหรอก，หลบไป，คุณพยาบาลโจว”เวินจิ้งพูดอย่างไม่แยแส
แต่โจวหย่านก็ไม่ได้หลบให้ และมองเธอด้วยสายตาที่ไม่พอใจ
เวินจิ้งหัวเราะเยาะ แล้วก็หันไปมองเวลา เธอรู้มาตลอดว่า มู่วี่สิงไม่ชอบรอใคร
“เธอกำลังทำให้ศาสตราจารย์มู่เสียเวลานะ”
โจวหย่านกัดริมฝีปากด้วยความโกรธ แต่ก็ยังไม่เต็มใจ ที่จะขยับตัวออกมา
นี่ไม่ใช่การผ่าตัดใหญ่ นอกจากจะให้ เวินจิ้งไปอยู่ข้างๆ โจวหย่านก็ได้เข้ามาแล้วด้วย
กระบวนการผ่าตัดทั้งหมด ดำเนินการโดยใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ถึงแม้ว่า นี่จะเป็นครั้งแรกของเวินจิ้ง ที่ได้ร่วมทำการผ่าตัดกับมู่วี่สิง แต่การผ่าตัดครั้งนี้ ก็ผ่านมาได้อย่างปลอดภัย ตามที่เวินจิ้งได้คาดหวังไว้
เธอรู้ว่า มู่วี่สิงมุ่งมั่นกับการทำงานมาก แต่เขาก็ไม่ได้ต่อว่า หรือวิจารณ์ข้อผิดพลาดของเธอ
เมื่อเดินออกมาจากห้องทดลอง เวินจิ้งก็ถอดหน้ากากออก และยิ้มออกมาอย่างมีความสุข หลังจากที่ไม่ได้ยิ้มมานาน
ความสุขนี้ แน่นอนว่า มู่วี่สิงก็ได้เห็นมันด้วย
