บทที่ 743 เขามีความมั่นใจ
เวินจิ้งหายใจแรงๆ ปล่อยให้เขากอดตัวเอง หลับตาแต่เธอก็กลับเย็นชาเหมือนเดิมอย่างรอดเร็ว”คุณก็จูบและกอดพอแล้ว ตอนนี้ฉันไปเปลี่ยนชุดและแปรงฟันล้างหน้าได้ยัง”
มือของผู้ชายแข็งไปเล็กน้อย เขายอมให้เธอโกรธหรือตบเขามากกว่า แต่ไม่ให้เหมือนตอนนี้สงบเฉยเมย พยายามทำเป็นเย็นชาเพื่อจะไม่สนใจเขา
เขาค่อยๆปล่อยมือ ยังมีรอยยิ้มที่ลูบคลำอยู่บนใบหน้าของเขา”ได้สิ”
เวินจิ้งหยิบเสื้อผ้าและเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อเธอเปลี่ยนชุดเสร็จออกมา ผู้ชายไม่อยู่ในห้องนอนแล้ว เธอก้มตาและถอนหายใจอย่างโล่งอก
เธอไปห้องครัวเตรียมอาหารเช้า เมื่อทำก๋วยเตี๋ยวชามเล็กและทอดไข่เสร็จกำลังจะถือออกมา กริ่งประตูก็ดังพอดี มู่วี่สิงไปเปิดประตู
มู่ซียืนอยู่หน้าประตู ก็ไม่คิดจะเข้าไป เมื่อเห็นมู่วี่สิง เธอจึงถามอย่างระมัดระวัง”คุณมู่ คุณปู่สั่งให้ฉันมาเยี่ยมคุณและพี่สะใภ้หน่อยค่ะ… ”
เธอกัดปากและยื่นกล่องเก็บความร้อนจากมือเธออย่างระมัดระวัง”แม่ครัวที่บ้านทำให้ค่ะ ถ้าคุณและพี่สะใภ้ยังไม่ได้ทานอาหารเช้าก็สามารถทานนี่ได้นะ”
มู่วี่สิงรับมาโดยไม่การใดๆแสดงออกว่า”อืม”
เสียงคำพูดกำลังจะหลุดออกมาจากปาก เมื่อเห็นมู่วี่สิงกำลังจะปิดประตู ดวงตาของมู่ซีงก็เบิกกว้า “คุณมู่คะ.. ”
มู่วี่สิงขมวดคิ้วอย่างไม่มีความอดทน และถามอย่างเย็นชาว่า “มีอะไรอีก ”
“คุณปู่ให้ฉันถามคุณว่า … คุณจะกลับบ้านเมื่อไหร่คะ ”
เธอพูดอย่างประหม่าว่า”คุณไม่ได้กลับไปหลายวันแล้ว คุณปู่คิดถึงคุณมากค่ะ”
ดวงตาของมู่วี่สิงก็ยังเย็นชาเหมือนเดิม “มีคุณอยู่ตระกูลมู่ไม่ใช่เหรอ ถ้าคุณอยู่เป็นเพื่อนเขาไม่ได้ งั้นคุณอยู่ต่อจะมีประโยชน์อะไรละ”
ใบหน้าของมู่ซีซีดไปทันที ดวงตาของเธอได้รับความบาดเจ็บอย่างชัดเจน ถึงแม้ว่านี่จะเป็นความจริง และเป็นเรื่องที่ไม่ได้น่าเจ็บใจมากก็ตาม แต่พูดออกจากปากของเขา นั่นเป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุด
ตอนนี้เธอยืนอยู่หน้าประตู เขาไม่คิดที่จะให้เธอเข้าไปด้วยซ้ำ
มู่วี่สิงเหลือบมองเธอเบาๆ”คุณกลับไปเถอะ อย่ามาอีก”
แววตาของเขาหนักอึ้ง”เธอไม่ชอบมาก”
ทั้งๆที่เขาจำอะไรไม่ได้แล้ว แล้วเขาจะรู้ได้ยังไงว่าเวินจิ้งไม่ชอบ
มู่ซีอดไม่ได้ที่จะโพล่งออกไป”เธอจะไม่ชอบได้ยังไงล่ะ และเธอก็แต่งงานกับคุณแล้ว เพราะฉะนั้นตระกูลมู่ก็คืนบ้านของเธอเหมือนกัน เธอจะไม่ชอบได้ยังไง”
คิ้วของผู้ชายสงบนิ่ง เย็นชาและบริสุทธิ์ หรี่ตาสีดำเบาๆ”บอกคุณปู่ว่า ตอนนี้ฉันไม่ตรวจสอบเรื่องของเมื่อ
ก่อน รักษาสภาพที่เป็นอยู่ก็จะดีที่สุด”
ทั้งๆที่ดวงตาของเขาดูเย็นชา แต่ราวกับเข็มเย็นแทงทะลุเส้นประสาทของเธอ ทำให้ทั้งตัวของเธอหวาดกลัวไปหมด
ประตูถูกปิดอย่างเย็นชา และใบหน้าสุดหล่อก็เย็นชาเหมือนเคย
เขาถือกล่องเก็บความร้อนเข้ามา เวินจิ้งยังกินก๋วยเตี๋ยวอย่างเงียบๆ ดวงตาของเธอไม่เคยเงยขึ้น เหมือนว่า
เธอไม่เห็นเขาเลย
มู่วี่สิงหาชามและช้อนให้ตัวเองอย่างเงียบๆ และตักโจ๊กหนึ่งชามออกมา กลิ่นหอมฟุ้งเต็มไปด้วยห้องอาหาร
เล็กๆทันที ถั่วแดงและข้าวเหนียว รสชาติอร่อยมาก
เขาตักหนึ่งช้อนแล้วยื่นไปที่ปากของเธอด้วยแขนยาว”โจ๊กที่คุณชอบที่สุด ลองชิมมั้ย”
เธอเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองเบาๆ”ฉันไม่ชอบกินแล้ว”
ดวงตาของเขามืดลง แต่ก็ไม่ได้เอามือกลับ และยิ้มด้วยเสียงต่ำว่า”ฉันเคยเห็นผู้หญิงหลายๆคนปฏิเสธผู้ชาย
ตามจีบพวกเธอ คนอื่นๆต้องลองก่อนถึงจะรู้ว่าได้หรือไม่ แล้วทำไมคุณไม่ให้โอกาสฉันสักหน่อยล่ะ”
เสียงของผู้ชายแผ่วเบาและนุ่มนวล”อย่างน้อยคุณต้องให้โอกาสฉันพิสูจน์ว่า ไม่มีใครรักคุณมากกว่าฉัน”
เขายื่นช้อนเข้าใกล้ปากของเธออีกครั้ง”นะๆ คุณต้องชิมก่อนถึงจะรู้ว่าชอบหรือไม่ชอบ”
เวินจิ้งมองเขาอย่างเงียบๆ”ถ้าลองแล้ว คุณจะยอมรับความจริงหรือเปล่า”
เธอวางตะเกียบลง”ถ้าลองแล้ว เราจะหย่าได้แล้วใช่มั้ย”
เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินเข้าใกล้เขา ปากแดงเข้มของเธอเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตาของเธอจ้องมองใบหน้าที่หล่อเหลาและน่ารักของเขา”มู่วี่สิง คุณกล้าพนันป่ะล่ะ”
เขาขยับปากบางและพูดด้วยเสียงต่ำว่า”คุณอยากจะพนันยังไง”
เขาเห็นแววตาที่มุ่งมั่นของเธออย่างชัดเจน เธอพูดเบาๆว่า “เวลาสองปี”
เธอยื่นมือนิ่มๆเล็กๆออกมา”มากับฉัน”
เขามองมือที่เธอยื่นมาหาเขา และหลุดสติไปเบาๆ ยื่นมือออกไปตามธรรมชาติ จับมือที่อ่อนแอของเธอไว้
เธอดึงเขาขึ้นและเดินไปที่ห้องหนังสือ เขาไม่เข้าใจว่าเธอจะทำอะไร แต่ก็ตามไปอย่างเชื่อฟัง เธอจับมือเขาไว้ เขาก็ไม่ยอมปล่อยและไม่สามารถปล่อยได้ด้วย
เวินจิ้งเดินไปที่โต๊ะทำงาน เปิดคอมพิวเตอร์ด้วยมือข้างเดียว ค่อยปล่อยมือของเขา
เธอปิดระบบและแป้นพิมพ์ทีละบรรทัดอย่างใจเย็น เมื่อผู้ชายเห็นชื่อเรื่องในบรรทัดแรก สีหน้าก็ตึงขึ้นทันที
ข้อตกลงการหย่าร้าง
เธอหยิบมันออกมาจากเครื่องพิมพ์และส่งให้เขาด้วยตัวเอง”วันหย่าคือหลังสองปี คุณเซ็นชื่อของคุณลงในนี้ ห้ามขี้โกงเด็ดขาด ข้อตกลงฉบับนี้จะต้องถูกกฎหมาย”
หน้าตาของผู้หญิงสดใสสวยงาม รูปร่างเพรียว ผมยาวขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาขาวดำของเธอจ้องมองเขาอย่างสงบนิ่งและมั่นคง
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงมั่นคงได้ขนาดนี้
มู่วี่สิงยกปากบางขึ้นและยิ้มอย่างเกียจคร้าน แต่คิ้วของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา”ถ้าฉันเซ็นชื่อแล้ว จะได้ผลอะไรบ้าง”
เขาวางมือไว้ข้างโต๊ะทั้งสองข้าง ขังร่างเล็กๆของเธอไว้ในอ้อมแขน ลมหายใจร้อนแรงมาก”ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคุณจะโกรธหรือเปล่า”
จริงๆแล้วถ้าเขาอยากให้ข้อตกลงการหย่าร้างฉบับนี้ไม่ถูกต้องตามกฎหมาย ก็แค่ต้องใช้อำนาจหน่อย แต่เขาจะไม่ทำแบบนี้อีก
เวินจิ้งยกแขนขึ้นคล้องคอเขาและยืนขึ้น เอาหน้าขาวๆของเธอทับกับหน้าของเขา สายตาที่เย็นชามาโดยตลอดก็มีอารมณ์และเสน่ห์ขึ้นทันที เธอจูบเขาไปเรื่อยๆ หยอดอยู่ข้างหูเขาว่า”ถ้าฉันแค่แกล้งคุณจริงๆ แล้วไงล่ะ”
ดวงตาสีดำสงบมาก แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แตกต่าง”ถ้าคุณยอมเซ็นชื่อ ฉันก็จะพยายามลองเป็นคุณหญิงมู่ของคุณ”
เธอจงใจจะทำให้เขาสับสน มู่วี่สิงกอดเอวนุ่มของเธอ มีสติมากและเข้าใจอย่างชัดเจน
“จิ้งจิ้ง … คุณใช้ตัวเองเป็นเหยื่อเพื่อบังคับให้ฉันหย่ากับคุณใช่ไหม”
เขาไม่สามารถหลีกหนีการยั่วยวนแบบนี้ได้ ดังนั้นเขาจึงจูบเธอตามความรู้สึกดั้งเดิมที่สุดของเขา จูบเธออย่างเร่าร้อนไปเรื่อยๆ แขนที่รัดแน่นดูเหมือนจะหลอมเธอให้เข้าไปในกระดูก
เขาพึมพำอย่างหัวเราะตัวเอง”จิ้งจิ้ง คุณให้ฉันทั้งกายและใจ ไม่กลัวว่าหยูจิ่งห้วนจะเสียใจเหรอ”
เขาค่อยๆพูดว่า “หลายสิ่งหลายอย่างสามารถเปลี่ยนแปลงได้ภายในสองปี”
เขามีความมั่นใจ
เธอเงยคางขึ้นเล็กน้อย แบกรับการจูบที่ร้อนแรงที่คอของเธอ ดวงตาของเธอค่อยๆปิดไว้ ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนมีความเจ็บปวดเบาๆที่ไม่พูดไม่ถูก
“มันจะไม่สมบูรณ์แบบมากหรอก อย่างนี้ได้ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ยังไงก็ตามเราก็จะไม่รู้สึกไม่เต็มใจแล้ว”
แบบนี้ใช่ไหม เราจะได้ไม่รู้สึกไม่เต็มใจแล้ว
